تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816261842
چه کسی جلوی این جنایت علیه کودکان را می‌گیرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۱۴ مرداد ۱۳۹۴ - ۱۷:۳۰
مصطفی صالحی‌نژاد- خبرنگار در کشورهای جنگ‌زده شاید دو نوع والدین وجود داشته باشند؛ والدینی که جنگ را به عنوان جزئی از زندگی روزمره پذیرفته‌اند و فرزندان‌شان را هرچند با نگرانی و خطر، به مدرسه می‌فرستند تا برای ساختن آینده‌ای بهتر حتی در زمان بمباران قدمی بردارند. گروه دوم والدینی هستند که جنگ را هنوز ناآشنا می پندارند و به امید پایان‌یافتن سریع جنگ، کودکان را از ادامه تحصیل منع می‌کنند تا در خانه بمانند و خطر کمتر آنها را تهدید کند. در هر دو حالت می‌توان گفت بزرگترین ظلم به بشریت در حال رخ‌دادن است. بنا بر گزارش سازمان ملل متحد در حال حاضر 34 میلیون کودک به خاطر جنگ از تحصیل بازمانده‌اند. این آمار در کنار آمار 12 میلیون کودکی که در خاورمیانه به دلیل فقر و خشونت از تحصیل بازمانده‌اند از جنایتی بزرگ در حق کودکانی خبر می‌دهد که هیچگونه نقشی در وقوع جنگ‌ها بین هر گروهی و با هر تفکری نداشته‌اند. جنگ در یمن در طول کمتر از پنج‌ماه باعث شده تا 3600 مدرسه تخریب شود و نزدیک به دو میلیون کودک یمنی از تحصیل باز بمانند. این تنها یک نمونه از کشورهای جنگ‌زده است که خشونت مستقیم مثل خمپاره و راکت و بمب و البته خشونت غیرمستقیم آینده‌ای تاریک و نامعلوم را برای فرزندان آن و خانواده هایشان رقم زده است. پس از آنکه در نیجریه گروه تروریستی بوکوحرام 276 دانش‌آموز دختر را ربود، موجی از وحشت، مردم و بخصوص والدین دانش‌آموزان را فراگرفت. این موج وحشت فراتر از نیجریه هم رفت؛ به طوریکه جنایات و حرکات مشابه گروه‌های تروریستی در کشورهای مختلف، امنیت دانش‌آموزان دیگر را نیز به خطر انداخت. خبر بمب‌گذاری در مدارس افغانستان یا بمباران مدارس یمنی یا ربوده شدن دختران سوری در مسیر مدرسه از جمله اتفاقات ناگواری است که هرازچندگاهی شنیده می‌شود و کودکان را از مدرسه دور می‌کند. گزارش دفتر حقوق بشر سازمان ملل نشان می‌دهد در 70 کشور، دختران برای مدرسه رفتن در معرض تهدید، ارعاب و حملات خشونت‌آمیز هستند. این گزارش می‌گوید «حملات علیه دخترانی است که به تحصیل مشغول هستند. این حملات ادامه دارد و در برخی از کشورها در حال افزایش است.» کمیسیونر حقوق بشر سازمان ملل می‌گوید از سال 2010 تا کنون 10 هزار حمله به مدارس و کالج‌ها صورت گرفته است. بنا بر این گزارش فقط در سال 2012، 3600 حمله جداگانه به نهادهای آموزشی، معلمان و مدارس شده است. این یعنی در کشورهای درگیر جنگ مدرسه اصلا جای امنی نیست و شاید عاقلانه ترین تصمیم والدین برای حفظ جان کودکان جلوگیری از ادامه تحصیل آنها باشد. اما آینده کودکی که به خاطر جنگ به مدرسه نمی‌رود چه می‌شود؟ جنگی که معلوم نیست چند روز، چند ماه یا چند سال طول خواهد کشید. مساله تحصیل در هنگام جنگ آن‌قدر مهم است که برخی سازمان‌های مردمی را بر آن داشته تا طرح‌هایی برای حل این مشکل مهم ارائه دهند. طرح مدارس امن در نیجریه با هدف انجام اقدامات ویژه‌ای برای حفاظت از کودکان در معرض خطر و آسیب‌پذیر برنامه‌ای از این دست است . این برنامه شامل ساخت استحکامات بهتر برای مدارس، وصل کردن مدارس به پاسگاه‌های پلیس از طریق ارتباطات موبایلی و ایجاد گروه‌های امنیتی متشکل از معلمان، والدین، پلیس‌ها، رهبران گروه و جوانان برای ترویج مناطق امن برای آموزش است. اما با این حال هنوز هم خطر در کمین دانش‌آموزان و به ویژه دختران دانش‌آموز است. به طوریکه در حال حاضر بنا بر گزارش سازمان ملل در کشورهای بحران‌زده 90 درصد دختران از تحصیل محروم شده‌اند و تنها 2 درصد از کمک‌های بشردوستانه به موضوع آموزش اختصاص داده می‌شود؛ این یعنی بحران فرهنگی پساجنگ گریبان‌گیر کشورهایی خواهد شد که امروز درگیر توپ و تانک و خمپاره هستند. جنگ و دانشگاه اما داستان دانشگاه‌ها در جنگ کمی متفاوت است. دانشگاه را علاوه بر محلی برای کسب تحصیلات عالیه، می‌توان محفلی برای کنترل سیاسی و نظریه پردازی استادان و جامعه علمی کشور جنگ‌زده دانست؛ محفلی که گاه از دل آن گروه‌های مقاومت مردمی شکل می‌گیرد و گاه مخالفینی داخلی که کار دولت را برای مقابله با غریبه‌های مسلح سخت‌تر می‌کنند. البته این مکان موثر و فعال در سیاست به معنی در امان‌بودن از خطرات و حملات نیست. بر عکس، گاه همین فعالیت‌ها دشمن مسلح را بر آن می‌دارد تا کلاس درس یا حتی کافه دانشگاه را که احتمال می‌رود محفل میهن‌پرستان باشد هدف خمپاره‌های خود قرار دهد؛ مثل دانشگاه بزرگ دمشق که چندین بار تا کنون مورد اصابت خمپاره قرار گرفته و چندین دانشجو به شهادت رسیده‌اند. دانشگاه دمشق به عنوان بزرگترین و قدیمی‌ترین دانشگاه سوریه در سال 1923 تاسیس شده و در رشته‌های پزشکی و غیرپزشکی دانشجو دارد. تا قبل از شروع جنگ و ناآرامی‌های سوریه، دانشگاه دمشق یکی از مقاصد برتر دانشجویان عرب در خاورمیانه بود. اما بعد از ناامن شدن دمشق نه تنها دانشجویان خارجی رفته‌رفته تعدادشان کم شد بلکه بسیاری از دانشجویان سوری هم از ادامه تحصیل انصراف دادند و بعضا به خط مقدم مبارزه با تکفیری‌ها شتافتند. اما گروه دیگر پرچم جامعه‌الدمشق را بالا نگه داشتند و هر چند سخت اما ترم‌ها را یکی پس از دیگری به امید آینده روشن سوریه می‌گذرانند. بشار اسد به تازگی دستور داده تا دانشگاه‌های سوریه برای دانشجویانی که به دلیل مشکلات جنگ در کشور در امتحانات پایان ترم مردود شده‌اند امتحان مجدد برگزار کند. طرحی در دانشگاه‌های سوریه برقرار است که در آن دانشجویان برتر هر رشته بدون آزمون به استخدام هیات علمی آن دانشگاه درمی‌آیند؛ این یعنی زنده نگه داشتن دانشگاه در زمان جنگ. رییس‌جمهور سوریه هر از چند گاهی به دانشگاه دمشق که خود روزی پشت نیمکت‌های آن می‌نشست می‌رود و با دانشجویان و البته یادمان شهدای دانشگاه دمشق دیداری تازه می‌کند و این یعنی اهمیت دانشگاه در زمان جنگ بالاتر می‌رود. به امید روزی که کابوس جنگ در تمام کشورها از بین برود و همه از جمله کودکان بتوانند از حق مسلم‌شان یعنی آموزش در سایه امنیت کامل بهره‌مند شوند. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها