تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848443847
به مناسبت 58 سالگی IAEA تغییر ماهیت تدریجی استقلال به استثمار در فعالیت‌های آژانس انرژی اتمی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: به مناسبت 58 سالگی IAEA
تغییر ماهیت تدریجی استقلال به استثمار در فعالیت‌های آژانس انرژی اتمی
ایده تشکیل آژانس اتمی ازسوی رئیس جمهور کشور آمریکا صورت گرفت؛کشوری که یکی ازمعدود دارندگان سلاح اتمی در دنیا بود.
به گزارش فضای مجازی خبرگزاری فارس به نقل از ریشه، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (International Atomic Energy Agency) در 29 ژوئیه 1957 با توافق 18 کشور به عنوان نهادی مستقل از سازمان ملل متحد تشکیل شد و از آن روز تا کنون به عنوان تشکیلات بین‌المللی علمی و فنی مسئولیت تشویق تمام کشورهای درحال رشد به استفاده صلح‌آمیز انرژی هسته‌ای و علوم و فنون مربوطه را در ظاهر به عهده دارد. مقر این سازمان در وینِ اتریش است. ایدۀ تشکیل آژانس اتمی، از سوی رئیس جمهورِ کشوری صورت گرفت که در آن سال، یکی از معدود دارندگانِ سلاح اتمی در دنیا بود؛ ایالات متحده آمریکا! مأموریت اصلی آژانس انرژی اتمی، ارتقاء استفاده‌های صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای و مدیریت برنامه‌های بازرسی، حسابرسی و کنترل منابع هسته‌ای که مجموعه‌ای تحت عنوان بازرسی و نظارت مطرحند، اعلام شده است. طبق اساسنامۀ این سازمان، نظارت و بازرسی یاد شده برای حصول این اطمینان صورت می‌گیرد که مواد هسته‌ای برای تولید سلاح‌های اتمی به کار نروند. در ماده 2 اساسنامه آمده است: "آژانس خواهد کوشید تا سهم انرژی اتمی را در صلح، سلامت و سعادت سراسر جهان تسریع کند و توسعه بخشد." انتقادات بین‌المللی به یک سازمان بین‌المللی: برخورد آژانس با موضوعات مربوط به انرژی هسته‌ای که امروزه به یکی از ملزومات لاینفک پیشرفت و فناوری در زندگی بشر تبدیل شده، به نحوی‌ست که گاهی ناگزیر به دستکاری زمانی است. طولانی شدن زمان رسیدگی‌ها گاهی به حدی است که پرونده‌ها تا سال‌ها روی میز آژانس مفتوح می‌ماند. کارنامۀ عملکرد آژانس در قبال فعالیت‌های هسته‌ای کشورهای جهان علی الخصوص جمهوری اسلامی ایران روز تأسیس تاکنون، حاکی از غلبۀ یک قدرت هژمونیک سیاسی در محتوای گزارشات، مصاحبه‌های دبیرکل‌ها و مفاد قطعنامه‌های صادرشده است. به طور مثال آژانس در طول ادوار خود برخورد صادقانه‌ای با جمهوری اسلامی ایران نداشته است. با اجبار سیاسیِ ایران برای امضای پروتکل الحاقی (دسامبر 2003) و سپس درخواست اجرای مفاد پروتکل قبل از لازم‌الاجرا شدن آن، همچنین اصرار بیش از حد برای انصراف از برخورداری از دانش هسته‌ای و چرخۀ سوخت، همه و همه کوشید با ایجاد شک و شبهه و نهایتاً متهم کردن تکراری ایران به پنهانکاری و تلاش برای دسترسی به سلاح هسته‌ای، وجهه جهانی کشورمان را مخدوش سازد. موضوعی که البته تکثر آن در دوره ریاست آمانو (رییس کنونی) آژانس بیشتر هم بود تا جایی که شاید استفاده از تعیبر "با ما no " بجای " آمانو " گویای واقعیات بیشتری از رفتار این سازمان به ظاهر مستقل با ایران باشد. در وصف نگاه تبعیض‌آمیز این نهادِ به اصطلاح مستقل، همین بس که بدانیم کشورهایی نظیر آرژانتین، برزیل، هند، رژیم صهیونیستی و پاکستان تاکنون به آژانس برای نظارت و بازرسی از تاسیسات هسته‌ای خود اجازه نداده‌اند و حتی معاهداتی چون معاهده منع تکثیر سلاح‌های هسته‌ای را نیز امضا نکرده‌اند. شواهد متعدد از این قبیل موارد، به خوبی نشان می‌دهند مؤلفه‌های سیاسی بیش از مبانی حقوقی، در عملکرد و تصمیمات نهاییِ آژانس بین‌المللی انرژی اتمی دخیلند و آژانس در اصل، مقهور و مغلوبِ برخی بازیگران داخلی‌اش است. اما روی دیگرِ سکّۀ بزرگنماییِ غیرقانونی، کوچک نماییِ غیرقانونی است. وقتی آژانس روی فعالیت‌های هسته‌ایِ نرماتیو و شفافِ کشوری مانند ایران ذره‌بین می‌گیرد، از آن طرف حتماً دیگرانی بوده و هستند که نسبت به فعالیت‌های محرمانه یا غیرقانونی‌شان مماشات و بی‌اعتنایی می‌شود. در اینجا به ذکر دو فاجعۀ انسانی و تاریخی که در نتیجۀ سهل‌انگاری آژانس به وقوع پیوسته، اکتفا می‌کنیم: "حادثۀ اتمی چرنوبیل" (Chernobyl disaster): در سال 1986 بر اثر اشتباهات فنی در رآکتور شماره 4 نیروگاه چرنوبیل اکراین 30 انفجار و آتش‌سوزی گسترده اتفاق افتاد. تشعشعات رادیواکتیو بسیاری را روانۀ بیمارستان‌ها ساخت و سپس با بارش باران، 5 میلیون نفر در اروپا (اوکراین، روسیه، فنلاند، سوئد، نروژ، لهستان، انگلیس و...) آلوده شدند. گفته می‌شود این حادثه بدترین حادثه اتمی غیرنظامی در تاریخ جهان بوده است. به گزارش وبگاه رسمی آژانس انرژی اتمی، این سازمان پیش از وقوع فاجعۀ اتمیِ چرنوبیل از نوع فعالیت‌های فنی در رآکتور مذکور آگاهی داشته است. تازه در سال 2009 بود که سازمان بین‌المللی پزشکان منتقد به انرژی اتمی (IPPNW) توافق 50 سالۀ آژانس با سازمان سلامت جهانی را به باد انتقاد گرفت. اعتراض عمدۀ پزشکان به عملکرد غیرمسئولانۀ آژانس در قبال حادثۀ چرنوبیل بود. پزشکان، قصور آژانس در بررسی تحقیقات اتمی را عامل اصلی فاجعه می‌دانستند؛ به خصوص آنکه موضوع بزرگترین کنفرانس‌های سازمان ملل (1995 ژنو – 2001 در کی‌اف)، بررسیِ آثار سوء حادثۀ چرنوبیل بر سلامت بود که البته هیچ اطلاعاتی از آن در اختیار عموم قرار نگرفت. خسارت‌های وسیع حادثۀ چرنوبیل به تخریب و آتش‌سوزی در یک شهر و کشور ختم نشد. انفجار نیروگاه اتمی و باقی ماندن آثار مخرّب تشعشعات خطرناک اتمی در ژن‌های جهش‌یافته، نقوص ژنتیکی بر نسل‌های آتی و تولد کودکان ناقص‌الخلقه تا سال‌ها بعد را موجب شد.
"حادثۀ اتمی فوکوشیما" (Fukushima Daiichi nuclear disaster) هم نمونۀ دیگری از کوتاهی‌هایی است که نوک تیزِ پیکان نقد، اولین و آخرین مرجع رسیدگی بین‌المللی به این مسئله، یعنی آژانس انرژی اتمی را نشانه گرفته و امروز کمتر از 5 سال از آن می‌گذرد. در مارس 2011 مجموعه حوادثی در ژاپن رخ داد که طی آن، پس از یک زلزله و سونامی توأمان، تمام رآکتورها و ماشین‌آلات نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما یکی از پس دیگری از کار افتاد و مواد رادیواکتیو در خاک نشت کرد. متخصصان این حادثه را بعد از چرنوبیل، بزرگترین فاجعهٔ اتمی می‌دانند. بعد از حادثه فوکوشیما، سازمان بین‌المللی پزشکان خواستار فسخ قرارداد میان آژانس انرژی اتمی و سازمان بهداشت جهانی شد؛ چرا که عدم نظارت دقیق و مؤثر آژانس بر طول موج اشعۀ رادیواکتیو در نیروگاه‌های فوکوشیما به این فاجعۀ انسانی انجامیده بود. همچنین "اتحادیه دانشمندان نگران" (UCS) نیز پس از حادثه بلافاصله گزارشی منتشر کرد و در آن نوشت: "اطلاعات آژانس، افزایش آلودگی بالفعل زمینی (به رادیواکتیو) را نشان می دهد. پس چرا آژانس این موضوع را اعلام نمی‌کند؟"
آژانس در برابر سیل انتقادات، به جای اقرار به کوتاهی و تلاش برای جبران فاجعه، طی کنفرانس خود در ژوئن 2011 (در حالی که تنها یک ماه از فاجعه گذشته بود) هیچ اشاره‌ای به استفادۀ غیرمجاز از انرژی اتمی نکرد و بلکه برعکس، هیئت نمایندگان آژانس در حمایت از حفظ وضع موجود، از ساخت و ساز نیروگاه‌های جدید هسته‌ای سخن گفتند. آمانو دبیرکل آژانس در ژوئن 2011 طی سفری که به ژاپن داشت، خواستار افزایش تولیدات انرژی هسته‌ای در سراسر دنیا شد.
"لوتس متس" کارشناس علوم سیاسی مارس 2011 در مصاحبه با نشریه "تسایت آنلاین" با اشاره به فجایع اتمیِ دنیا که به دو نمونه از آن‌ها اشاره شد، نوشت: "آژانس انرژی اتمی در عصری ظهور یافته که راه‌حل تمام موضوعات بشری، به نوعی با انرژی هسته‌ای گره خورده است. این آژانس به عنوان مرجع مسائل اتمی دنیا، بعد از حادثۀ چرنوبیل هیچ تغییری در رفتارش نداد، در حالی که هدف اصلی این سازمان این است که کمک کند انرژی هسته‌ای در جهت صلح و سلامت و رفاه بشر بکار گرفته شود." این استاد دانشگاه برلین همچنین افزود: "اکنون آژانس بیش از صد عضو دارد ولی تقریباً همۀ آن‌ها فاقد ساختارهای امنیتیِ درون‌کشوری برای کنترل استانداردهایشان هستند. آژانس سال 2004 اعلام کرد که منتظر است تا سهم تأمین انرژی اتمی در کشورهای دنیا تا سال 2050 به بیش از 50% افزایش یابد." آژانس و مدیرکل وقت آن ("محمد البرادعی") در سال 2005 برنده جایزه صلح نوبل شدند و این در حالی است که بسیاری صاحبنظران و ارگان‌های بین‌المللی، مانند سازمان جهانی پزشکان منتقد به انرژی اتمی (IPPNW) و سازمان جهانی مدافع محیط زیست "صلح سبز" (Greenpeace) بر این باورند که عملکرد آژانس، در راستای گسترش و توسعۀ انرژی اتمی بوده و این هدف، با صلح نوبل هیچ همخوانی ندارد. نتیجه گیری زیربنای فعالیت هر سازمانی اساسنامه آن سازمان می‌باشد که چارچوب حقوقی آن را بیان می‌کند و فعالیت‌های هر سازمان نباید با اصول و اهداف اساسنامه‌اش مغایرت داشته باشد. اما آنچه که اهمیت دارد این است که صرفِ تنظیم یک اساسنامه با مفادِ آرمانی، ضامن اعتبار ازلی و ابدی برای هیچ سازمان بین‌المللی نیست. مروری بر کارنامۀ 58 سالۀ آژانس گویای این واقعیت است که با آرمان‌های تعریف شده‌اش در سال 1957 فرسنگ‌ها فاصله دارد و به نظر می‌رسد ضروری است که اجازه ندهد با اتخاذ تصمیمات و قطعنامه‌هایی در راستای منافع چند کشور خاص، ادعای بی‌طرفی و ارزش حقوقی‌اش زیر سؤال برود. انتهای پیام/
94/05/07 - 12:03
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها