محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827688642
بازگشت به انتفاضه در فلسطین
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با ابوشریف، نماینده جنبش جهاد اسلامی فلسطین در تهران بازگشت به انتفاضه در فلسطین ناصر ابوشریف متولد سال 1966 در شهر طولکرم است. تحصیلات دوران ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان خود را در این شهر به پایان رساند و سپس وارد دانشکده علوم دانشگاه بیرزیت شد. سال دوم دانشگاه یعنی سال 1985 بازداشت شد و 13 سال اسیر بود.
در آن زمان، ابوشریف عضو جنبش جهاد اسلامی بود و به خاطر فعالیت هایش در زمینه مقاومت در برابر اشغالگران صهیونیست ـ که مهم ترین آنها عملیات مسلحانه علیه یک اتوبوس نظامی رژیم صهیونیستی بود ـ یک بار دیگر به اسارت درآمد. سال 1998 از زندان خارج و به اردن تبعید شد. وی سه سال در اردن بود و در آنجا رشته مطالعات اسلامی را در دانشگاه دولتی زرقاء اردن خواند، اما پس از آن اردن او را به عراق تبعید کرد. در آنجا تحصیلاتش را در رشته مطالعات اسلامی در دانشگاه اسلامی بغداد تکمیل کرد. سال 2006 به سوریه رفت و تقریبا یک سال و اندی آنجا بود و بعد از آن به ایران آمد. ابوشریف تقریبا 8 سال است در ایران زندگی می کند. در این مصاحبه ابوشریف از مسائل روز و مهم فلسطین و خاورمیانه می گوید. از این که چرا انتفاضه جدیدی شکل نمی گیرد تا گفت وگوهای حماس و اسرائیل و تا داعش.
چرا این روزها فلسطین کاملا آرام است؟ روزگاری فلسطین در صدر خبرهای جهان بود، اما امروزه بندرت خبری از آن می شنویم. آیا چنان که بعضی می گویند، این به معنای آن است که مساله فلسطین دارد به تاریخ می پیوندد؟ تا چه حد رژیم صهیونیستی دراین کار دخالت داشته است؟ مساله فلسطین با وجود این کاهش اهتمام، تقریبا موضوع اول مورد توجه تمام رسانه ها و مهم ترین مساله منطقه ای است اما بی شک، مشکلات و درگیری های داخلی و جنگ هایی که در کشورهای مختلف عربی و اسلامی به وقوع پیوسته، باعث کمرنگ شدن این مساله و از دست رفتن جایگاه قبلی آن شده است. در حال حاضر جنگ خانمانسوزی در سوریه جریان دارد که شاید بدترین جنگ داخلی در طول تاریخ باشد. عراق، لیبی و یمن و دیگر مناطق عربی نیز درگیر مسائل داخلی مشابه هستند و این امر روی افکار عمومی جهان عرب نسبت به مساله فلسطین تاثیر گذاشته است. بی تردید رژیم صهیونیستی همیشه سعی دارد وانمود کند مشکل اصلی منطقه این رژیم نیست و موشه یعالون وزیر جنگ رژیم صهیونیستی همیشه در سخنرانی های خود ادعا می کند که مساله فلسطین دیگر مساله اصلی مورد اهتمام فلسطینی ها، عرب ها، مسلمانان و طرف های منطقه ای و بین المللی نیست و مسائل بزرگ تر و مهم تری وجود داد. به عنوان مثال می گوید مشکل سوریه و عراق و لیبی یا در اختلافات موجود میان اهل سنت و شیعیان یا اختلافات موجود میان عرب ها و کردها است نه اسرائیل و این رژیم مشکل اصلی منطقه خاورمیانه به شمار نمی رود. لکن ما می گوییم مشکل اصلی همین رژیم است و بسیاری از جنگ ها به خاطر رژیم صهیونیستی به راه انداخته می شود و این رژیم در بسیاری از جنبش ها و گروه ها نفوذ کرده و حتی سرکردگان آنها از عناصر و مزدوران سی آی ای و موساد هستند. هدف اصلی این جریان ها و این جنگ ها، منحرف کردن اذهان از توجه به اقدامات رژیم صهیونیستی و تجزیه و تضعیف منطقه به نفع این رژیم است. در همین ارتباط، اکثر قدرت های منطقه ای به نفع اسرائیل باید از بین بروند. همین طوری است که می بینیم ارتش های بزرگی مانند ارتش عراق، سوریه و در حال حاضر مصر دارند تخریب می شوند. در کل هدف این جنگ ها تخریب تمام ارتش هایی است که می توانند تهدیدی برای اسرائیل باشند و متاسفانه برخی طرف های منطقه ای هم به تحقق این اهداف رژیم صهیونیستی کمک می کنند. به هر حال، این رژیم مشکل اساسی منطقه است و همه باید به این مساله توجه کنند. بارها شنیده ایم که از انتفاضه سوم صحبت می شود، اما از این انتفاضه هم هیچ خبری نیست. چرا فلسطینی ها دوباره به سنت انتفاضه بازنمی گردند؟ به نظر شما بهترین راه احقاق حقوق فلسطینی ها آیا همان انتفاضه سنگ نبود؟ چه موانعی برسر شروع یک انتفاضه جدید وجود دارد؟ تمام زمینه های آغاز انتفاضه سوم آماده است، اما عوامل درونی مربوط به خود ملت فلسطین و عوامل منطقه ای مانع از شکل گیری چنین انتفاضه ای می شود. ملت فلسطین به دستور یک گروه یا رهبر دست به چنین تحرکی نمی زند، بلکه باید یک احساس درونی در این ملت شکل بگیرد و اگر این احساس به وجود بیاید می تواند دست به انتفاضه یا حتی اقدامات بزرگ تر بزند. در حال حاضر، ملت فلسطین خود دچار چند دستگی شده و هیچ پروژه ملی واحدی وجود ندارد که همه آنها را دورهم جمع کند. این بزرگ ترین مشکل است. در حال حاضر، دو پروژه مقاومت و سازش بر جامعه فلسطینی حاکم شده و ملت فلسطین می داند که در شرایط کنونی هر انتفاضه ای از سوی جریان سازشکار مصادره خواهد شد و به عبارت دیگر نهایت و سرانجام انتفاضه، نشستن بر سر میز مذاکره با رژیم صهیونیستی خواهد بود و این چیزی نیست که ملت فلسطین می خواهد بلکه این ملت خواهان آزادی است. بنابراین در سایه فقدان یک پروژه ملی مردم فلسطین دست به انتفاضه نمی زنند. مساله دیگر عدم پشتیبانی عربی و اسلامی است؛ به طوری که کشورهای عربی و اسلامی اکنون به مسائلی غیر از مساله فلسطین سرگرم هستند و شکل گیری انتفاضه در چنین شرایطی دشوار است. در حال حاضر، ملت فلسطین دچار چند دستگی شده و هیچ پروژه ملی واحدی وجود ندارد که همه آنها را دور هم جمع کند. این بزرگ ترین مشکل است. در سایه فقدان یک پروژه ملی مردم فلسطین دست به انتفاضه نمی زنند
آیا درست است که حماس با اسرائیل مشغول مذاکراتی برای ایجاد یک آتش بس درازمدت در غزه است؟ اگر این آتش بس اعلام شود سازمان جهاد اسلامی چه خواهد کرد؟ حملات موشکی گروه های فلسطینی چه وضعیتی خواهد داشت؟ تکلیف مقاومت مسلحانه دراین صورت چه می شود؟ اخبار زیادی درباره مذاکرات غیرمستقیم برای تحقق آتش بس شنیده می شود که با هدف بهبود وضعیت معیشتی ملت فلسطین و ایجاد گذرگاه و کانال ارتباطی با جهان خارج مانند احداث بندر غزه صورت می گیرد. صرف نظر از صحت و سقم این اخبار، من شخصا مخالف این مساله هستم؛ چرا که هدف مقاومت ملت فلسطین بهبود شرایط معیشتی نیست و هدف اعتصاب غذای اسرای فلسطینی، بهبود اوضاع آنها در زندان ها نیست، بلکه ما دنبال آزادی خواهی هستیم و تغییر این قواعد بسیار خطرناک خواهد بود و باعث سستی و رخوت ملت فلسطین خواهد شد. ما باید روحیه مبارزاتی ملت فلسطین علیه رژیم صهیونیستی را حفظ کنیم. این آتش بس حتی می تواند به مانعی بر سر راه مقاومت تبدیل شود؛ چرا که بی تردید طرف صهیونیستی به آتش بس صرف بسنده نخواهد کرد و تلاش می کند حجم تسلیحات مقاومت را کاهش دهد و توان نظامی آن را نابود و زیرساخت هایی مانند تونل های مقاومتی را تخریب کند. ما مخالف این آتش بس هستیم و معتقدیم باید ضمن صبر و پایداری، به دنبال دستیابی به راهکارهایی غیر از آتش بس باشیم . توجه داشته باشیم که سازمان آزادی بخش فلسطین نیز روند امتیازدهی های خود را با گام های کوچک آغاز کرد. این سازمان برای آزادسازی فلسطین تاسیس شده بود و جنبش فتح در سال های 1964 یا 1965 با هدف آزادسازی سراسر فلسطین شکل گرفت. هدفش محدود به کرانه باختری یا نوار غزه نبود، اما کارش به امضای توافق اسلو و تلاش برای تشکیل کشور فلسطین در مرزهای سال 1967 کشید که در زمان تاسیس این جنبش اصلا تحت اشغال نبودند. ما از جنبش حماس می خواهیم گام در چنین مسیری که مطمئنا به سرنوشت مشابهی دچار خواهد شد، نگذارد؛ چرا که رژیم صهیونیستی می تواند با ابزارهای مختلفی که در اختیار دارد، حماس را تحت فشار بگذارد. بی شک، ما داخل فلسطین هرگز به دنبال ایجاد یا دامن زدن به اختلافات؛ بویژه با جنبش حماس نیستیم؛ چرا که هر دو جنبش عضو محور اسلامی و تقریبا پرورش یافته یک مکتب هستند. ما نمی خواهیم با هم درگیر شویم، بلکه همان طور که قبلا هم مخالفت خود را با مشارکت در انتخابات و ورود به نهادهای زیرمجموعه تشکیلات خودگردان اعلام کرده بودیم، این بار هم مخالفت مان را با این مساله اعلام می کنیم و در کنار آن آمادگی خود را برای مقابله با هرگونه تجاوز احتمالی رژیم صهیونیستی حفظ خواهیم کرد. درست است که تشکیلات جدیدی در غزه به نام گروه صابرین به وجود آمده است؟ رابطه شما و این گروه چگونه است؟ این گروه چه اهدافی را دنبال می کند و چه وجه تمایزی با جهاد اسلامی دارد؟ در فلسطین، عرصه فعالیت برای همه مهیاست و هر کس می خواهد تشکیلات سیاسی، مدنی و گروه های مقاومتی تشکیل دهد، آزاد است، اما همه این کارها باید با امانتداری، شرافت و رعایت اخلاقیات مقاومت صورت گیرد و هیچ کس درصدد تصاحب جای طرف دیگر نباشد. مشکل ما با جنبش صابرین این است که علیه ما موضعگیری می کند و این در حالی است که خودش ادعا می کند، ادامه دهنده راه دکتر فتحی شقاقی است و در اصل ما باید وابسته به یک مکتب باشیم. جنبش جهاد هیچ وقت نمی تواند دشمن واقعی این جنبش (صابرین) باشد، بلکه دشمن اصلی همه ما رژیم صهیونیستی است که باید مورد انتقاد قرار گیرد. علاوه بر این، گروه های منحرفی مانند گروه های تکفیری در جامعه فلسطینی هستند که می خواهند در جبهه مقابل گروه های اسلامی قرار گیرند و این انتقادات باید از آنها صورت گیرد، نه جنبش جهاد. اعضای جنبش صابرین که بسیاری از آنها از اعضای قبلی جنبش جهاد هستند، از حجم رشادت ها و مبارزات جهاد اسلامی اطلاع دارند و می دانند که در جریان جنگ های رژیم صهیونیستی علیه نوار غزه بیشتر از توان خود مبارزه کرده است و در برخی موارد اقداماتی برابر با جنبش حماس که از لحاظ قدرت مادی چندین برابر قوی تر از جهاد است، انجام داده است. لذا ما به طرف های دیگر می گوییم که میدان باز است، بفرمایید و هر کاری از دست تان برمی آید در جهت مقاومت در برابر رژیم صهیونیستی انجام دهید، اما علیه جنبش جهاد دروغ پردازی نکنید. محمود عباس دولت آشتی ملی را منحل کرد. چرا؟ آیا امکان تحقق یک دولت آشتی ملی با مشارکت همه گروه های فلسطینی وجود دارد؟ این دولت به موجب توافق آشتی ملی شکل گرفته بود، اما محمود عباس بدون رایزنی با گروه های دیگر فلسطینی و حتی حماس آن را منحل کرد و الان می خواهد دولت جدیدی با مرجعیت سازمان آزادی بخش فلسطین تشکیل دهد و در این زمینه هیچ مشورتی با گروه های دیگر و بویژه حماس که شریک اصلی آشتی ملی با جنبش فتح بود، انجام نمی دهد. لذا، دولت آتی دولت آشتی ملی نیست و دولت وفاق ملی (به نخست وزیری رامی حمد الله) نتوانست هیچ تغییر و تحولی ایجاد کند. به نظر من دولت بعدی، بدتر از این هم خواهد بود و نخواهد توانست هیچ گونه راهکاری برای حل مشکلات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ملت فلسطین ارائه دهد. ما می گوییم این راه تشکیل دولت مشارکتی یا آشتی ملی نیست بلکه برای این منظور ابتدا باید اوضاع داخلی فلسطین و موسسات مدنی سر و سامان یابد و برنامه سیاسی و مبارزاتی یکپارچه ای تدوین شود. تنها در چنین شرایطی دولت برآمده از توافق ملی می تواند مشکلات ملت فلسطین را حل کند. اما اصرار محمود عباس بر ادامه راه خود بدون توجه به طرف های دیگر و تشکیل دولتی که تنها حامی منافع یک گروه خاص بوده و به منافع گروه های دیگر توجهی نداشته باشد، تنها باعث ایجاد اخلال در جامعه خواهد شد و چنین دولتی نمی تواند به مسئولیت های محول شده عمل و نقش مطلوب ایفا کند. موضع شما نسبت به تجاوز عربستان به یمن چیست؟ عربستان از این تجاوز چه به دست آورده است؟ ما مخالف هر گونه مداخله نظامی؛ داخلی یا خارجی در یک کشور عربی یا اسلامی هستیم؛ چرا که چنین اقداماتی جز باعث افزایش مشکلات نمی شود و حتی برای خود طرف متجاوز مشکل ایجاد می کند. ما در جنبش جهاد اسلامی معتقدیم که باید راه مشکلات و بحران های سیاسی داخلی باشد و جامعه یمنی باید خود مشکلش را با حضور و مشارکت تمام طرف ها حل کند. اگر هم طرف های خارجی می خواهند مداخله ای داشته باشند، باید به جمع شدن این طرف ها در کنار هم و رایزنی آنها برای حل مشکل کمک کنند. در این شرایط باید اتحادیه عرب و سازمان های اسلامی آماده باشند و با اعمال فشار علیه طرف های یمنی به راه حلی داخلی و نه خارجی دست پیدا کنند. ورود عربستان به این جنگ در نهایت باعث گرفتار شدن این کشور در باتلاق سختی خواهد شد و ضمن بر هم زدن ثبات و آرامش یمن، باعث روی کار آمدن نظامی فاقد ثبات در این کشور خواهد شد. از آنجا که عربستان همسایه یمن به شمار می رود، دود ناامنی و هرج و مرج در این کشور به چشم سعودی ها خواهد رفت. بنابراین، ریاض باید این مساله را مد نظر قرار دهد و با کمک طرف های منطقه ای مانند ایران و ترکیه، طرف های یمنی را برای دستیابی به یک راه حل دموکراتیک تحت فشار قرار دهد. ما بشدت مخالف جنگ یا کمک گرفتن از طرف های خارجی هستیم؛ چرا که طرف هایی مانند آمریکا جمعیت خیریه یا سازمان صلیب سرخ نیستند که عاشق چشم و ابروی ما باشند و بخواهند به ما کمک کنند، بلکه دنبال منافع خودشان هستند. منافع آمریکا همان جلوگیری از نفوذ القاعده در داخل یمن است. در عین حال نشانه هایی وجود دارد که حاکی از کاشتن مین های صهیونیستی در داخل طرح های آمریکایی با هدف پنهان تجزیه عربستان سعودی است. ابوشریف: داعش بدتر از خوارج است به نظر من داعش یک ویروس خطرناک است که تا وقتی جسم سالم باشد، نمی تواند روی آن تاثیر بگذارد. متاسفانه مشکل از خود ماست و وقتی جسم مان ضعیف شده بود، این ویروس در بدن ما تکثیر و رشد کرد. در حال حاضر، اختلافات سیاسی در اکثر کشورهای امت اسلامی دیده می شود و ناتوانی ما در حل درست و دموکراتیک مشکلات منجر به شکل گیری چنین پدیده ای شده است. بی شک طرف های دیگری هم هستند که به شکل گیری چنین پدیده هایی کمک می کنند. غربی ها به ظاهر مدعی جنگ علیه چنین پدیده ای هستند، اما در واقع از نخستین حامیان آنها به شمار می روند و شاید در جاهایی که به ضرر خودشان باشد علیه آنها وارد جنگ می شوند، اما در جاهای دیگر، این گروه ها در جهت منافع آنها حرکت می کنند. برخی طرف های دیگر نیز متاسفانه داعش را برای کشورهایی مانند عربستان و کویت خطرناک می دانند، اما خطر آن در عراق و سوریه را نمی بینند. لذا باید نگاه فراگیرتری داشته باشیم و به خطر این گروه در تمام کشورها اعم از عراق و سوریه و... به یک چشم نگاه کنیم. این گروه منحرف و به مراتب بدتر از خوارج است و می خواهد کشورهای مختلف را با هم درگیر کند و اجازه ایستادگی آنها در برابر دشمنان را ندهد. این بزرگ ترین خطر گروه است و بهترین راه برای مبارزه با آن، بهبود و ارتقای عملکرد سیاسی اقتصادی و اجتماعی خواهد بود. وقتی اهل سنت و شیعیان در عراق با هم اختلاف داشته باشند، این بهترین فضا برای فعالیت داعش است. وقتی سوریه از هم پاشیده باشد و هیچ تفاهم داخلی در آن وجود نداشته باشد فضای مناسبی برای فعالیت داعش فراهم می شود. وقتی ترکیه، ایران و عربستان با هم درگیر باشند، جو مناسبی برای داعش ایجاد می شود. راز قدرت داعش در اختلافات داخلی امت است و حتی خوارج قدیم نتیجه و زاییده ضعف امت اسلامی بود. یوسف رضازاده جام جم مروری بر انتفاضه های گذشته یکی از دستاوردهای مهم مبارزات مردم فلسطین «انتفاضه» است. انتفاضه کلمه ای عربی و به معنای «قیام» است. انتفاضه به قیامی گفته می شود که در جریان آن فلسطینی ها با دست های خالی و حداکثر با استفاده از سنگ و چوب به دشمن تا دندان مسلح صهیونیستی حمله می کردند. فلسطینی ها تاکنون دو تجربه گرانسنگ در زمینه انتفاضه داشته اند که به انتفاضه اول و دوم شهرت دارد. هرچند تاکنون بارها از انتفاضه سوم نیز یاد شده است، اما هنوز چنین قیامی رخ نداده است. بعضی پیش بینی کردند انتفاضه سوم باید یک «انتفاضه موشک» باشد، اما این اتفاق نیز تاکنون تحقق نیافته است. فلسطینی ها از 60 سال پیش تاکنون با رژیم اشغالگر قدس در حال مبارزه ای تمام عیار و مسلحانه هستند. انتفاضه شکلی از همین مبارزه است که می کوشد بدون اسلحه یا با اسلحه صورت گیرد. در اینجا مروری می کنیم بر دو انتفاضه گذشته مردم فلسطین: 1ـ انتفاضه سنگ در این مساله هیچ شکی نیست که انقلاب ها و تحولات بزرگ و تاریخ ساز جهان هرگز به صورت آنی و خلق الساعه شکل نگرفته اند، بلکه علل و زمینه های متعددی بستر شکل گیری آنها را فراهم کرده است. انتفاضه نخست فلسطین یا همان انتفاضه سنگ نیز از این قاعده مستثنی نبود. درست است که این انتفاضه به ظاهر در تاریخ 8 دسامبر سال 1987 و پس از زیر گرفته شدن چند کارگر فلسطینی توسط کامیون صهیونیستی که به شهادت چهار نفر از آنها و زخمی شدن هفت نفر از اهالی اردوگاه جبالیا واقع در شمال نوار غزه منجر شد، شکل گرفت، اما زمینه های شکل گیری آن از سال ها قبل و از طریق عملیات های جهادی ـ هر چند محدود ـ ملت فلسطین فراهم شده بود. در واقع، فلسطینی ها که از ظلم و ستم صهیونیست ها و اقدامات بی رحمانه و غیرانسانی آنها به تنگ آمده بودند و از سوی دیگر، قدرت تحقق هدف آزادسازی فلسطین را در سازمان آزادی بخش فلسطین نمی دیدند، خود دست به کار شدند و تلاش کردند با مبارزات مردمی در داخل فلسطین به تحقق اهداف خود کمک کنند. علاوه بر این، رژیم اشغالگر قدس نیز که نتوانسته بود اهداف مورد نظر خود از حمله به جنوب لبنان را محقق سازد همچنان به اقدامات خصمانه خود علیه مردم این منطقه که از آن به عنوان «مشت آهنین» یاد می کرد، ادامه می داد. البته اشاره به این نکته نیز لازم است که دلیل اصلی حمله اسرائیل به جنوب لبنان، فعالیت ها و مبارزات گروه های فلسطینی از طریق خاک لبنان علیه این رژیم بود و صهیونیست ها می خواستند با اخراج فلسطینیان از لبنان جلوی تداوم مبارزات آنها را بگیرند. در این شرایط، انقلاب اسلامی ایران نیز بتازگی به ثمر نشسته و الهام بخش ملت های انقلابی در سراسر جهان از جمله ملت فلسطین شده بود. در واقع فلسطینی ها به انقلاب ما به چشم الگویی برای تغییر شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود نگاه می کردند. دکتر فتحی شقاقی، رهبر شهید جنبش جهاد اسلامی فلسطین در این باره می گوید: «هیچ چیز به اندازه انقلاب امام خمینی(ره) نتوانست ملت فلسطین را به هیجان آورد و احساسات آنها را برانگیزد و امید را در دل هایشان زنده کند. با پیروزی انقلاب اسلامی، ما به خود آمدیم و دریافتیم که آمریکا و اسرائیل نیز قابل شکست هستند. ما فهمیدیم که با الهام از دین اسلام می توانیم معجزه کنیم.» بنابراین، تمامی این علل و زمینه ها باعث شد که فلسطینیان حادثه کشته شدن چند کارگر فلسطینی را بهانه ای برای آغاز انتفاضه خود کرده و از فردای همان روز؛ یعنی 9 دسامبر 1987 تظاهرات خود را بویژه در شهرک جبالیا به راه اندازند. در ادامه این مسیر، جنبش مقاومت اسلامی «حماس» نیز در تاریخ 13 دسامبر رسما اعلام موجودیت کرد و دامنه تظاهرات و درگیری ها با نظامیان صهیونیستی به شهرهای کرانه باختری نیز کشیده شد. مردم فلسطین در این انتفاضه رشادت زیادی از خود نشان دادند و در جریان طولانی ترین و بزرگ ترین انتفاضه فلسطین، شهدا و مجروحان زیادی را تقدیم کردند؛ به طوری که سازمان حمایت از حقوق شهدا و اسرای فلسطینی آمار شهدای این انتفاضه را 1550 و آمار مجروحان را بیش از 70هزار نفر اعلام کرده است. در نهایت این انتفاضه در سال 1994 با امضای توافق نامه اسلو میان سازمان آزادی بخش فلسطین و رژیم صهیونیستی و پس از آن ورود نیروهای ساف به غزه پایان یافت. انتفاضه نخست فلسطین دستاوردهای مهمی برای ملت فلسطین به همراه داشت که انتقال کانون مبارزات فلسطینی ها از کشورهای همجوار مانند اردن، سوریه، لبنان و مصر به داخل فلسطین یکی از مهم ترین آنها بود. انتفاضه سنگ همچنین باعث کاهش نفوذ و اعمال قدرت رهبران و نظام های عربی در مبارزات ملت فلسطین به خاطر تامین نیازهای مادی و معنوی آنها شد و وجهه رژیم صهیونیستی را در غرب و کل جهان تخریب کرد زیرا سعی داشت به نوعی خود را مظلوم جلوه دهد، اما انتفاضه توانست این تصویرها را از اذهان غربی ها و افکار عمومی جهانیان پاک کند و چهره واقعی خونریز و جنایتکار صهیونیست ها را به جهانیان نشان دهد. 2ـ انتفاضه الاقصی پس از انتفاضه «سنگ»، همزمان با امضای توافق نامه اسلو تشکیلات خودگردان که زاییده همین توافق بود به جای تلاش در راستای تحقق اهداف انتفاضه و خواسته های ملت فلسطین، اقدام به امضای توافق نامه های سازشکارانه متعدد با طرف صهیونیستی و غرب کرد و در واقع، مبارزات ملت فلسطین و خون های ریخته شده شهدا و مجروحان و اسارت هزاران نفر در پشت میله های زندان های صهیونیستی را بی ارزش و بی اعتبار ساخت.این شرایط باعث یاس و سرخوردگی شدید ملت فلسطین و تقویت این احساس در میان آنها شد که نباید هیچ امیدی به تشکیلات دست نشانده غرب در فلسطین داشته باشند، بلکه باید بار دیگر خود زمام امور و ابتکار عمل را در دست بگیرند. از سوی دیگر، پیروزی جنبش حزب الله لبنان در برابر رژیم صهیونیستی و اخراج اشغالگران صهیونیست از جنوب لبنان در سال 2000 روحیه تازه ای برای ایستادگی خودجوش در برابر دشمن صهیونیستی را در بین فلسطینی ها پدید آورده بود. رژیم صهیونیستی نیز که تشکیلات خودگردان را به عنوان مدافع و نماینده قانونی و مشروع فلسطینی ها به صورت «کبریتی بی خطر» در مقابل خود می دید، بیش از پیش درصدد اجرای پروژه های توسعه طلبانه خود در سرزمین فلسطین و بویژه قدس برآمد و حتی تلاش کرد این شهر مقدس را به عنوان پایتخت رژیم جعلی خود معرفی کند. در تاریخ 28 سپتامبر سال 2000 بود که آریل شارون، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی با همین رویا و نیت شوم به همراه 2000 نظامی صهیونیستی وارد مسجدالاقصی شد و در سخنرانی خود در جمع بیش از 3000 نفری صهیونیست ها مدعی حقانیت و مشروعیت حضور این رژیم در مسجدالاقصی و حقانیت آن برای احداث معبد سلیمان بر ویرانه های مسجدالاقصی شد، اما این گستاخی شارون برای وی گران تمام شد و جرقه ای بود به انبار باروت فلسطینیان که آتش خشم شان همچنان زیر خاکستر داغ مانده بود. حاصل کار انفجاری بزرگ و تاریخی در سراسر سرزمین فلسطین بود و فلسطینیان به رژیم صهیونیستی نشان دادند به هیچ قیمتی حاضر به دست کشیدن از مسجد الاقصی نیستند. آتش این انتفاضه خیلی سریع تر از آن چیزی که شارون و دیگر مقامات صهیونیستی فکرش را می کردند، به دیگر بخش های سرزمین فلسطین و حتی سراسر منطقه و جهان اسلام سرایت کرد؛ به طوری که تظاهرات گسترده ای در سراسر جهان اسلام؛ از اندونزی گرفته تا مراکش صورت گرفت و حتی وجدان های بیدار و آزادگان کشورهای اروپایی و آمریکایی را هم به حمایت از این انتفاضه تشویق کرد. رژیم صهیونیستی در جریان این انتفاضه برخلاف انتفاضه سنگ، به شیوه ای بی رحمانه و وحشیانه شهروندان فلسطینی را به خاک و خون کشید و حتی به کودکان و نوزادان شیرخواره هم رحم نکرد. این رژیم حتی به نظامیان ارتش عبری دستور داده بود بمب های یک تنی و چند تنی را روی منازل و محله های پرجمعیت شهرهای مختلف فلسطین بریزند و در برخی موارد برای ترور یک رهبر فلسطینی مانند صلاح شحاده ده ها زن و کودک دیگر فلسطینی را هم قربانی می کرد. فلسطینیان هم در برابر این حملات بی رحمانه به استفاده از سلاح روی آوردند و مبارزات مسلحانه را در دستور کار خود قرار دادند. در کنار این مبارزات مسلحانه، عملیات های شهادت طلبانه یکی از مهم ترین شیوه های فلسطینیان برای ضربه زدن به دشمن غدار صهیونیستی بود و هر چند که طرفین از لحاظ قدرت نظامی به هیچ وجه قابل مقایسه با هم نبودند، اما فلسطینی ها با همین مبارزات مسلحانه محدود و عملیات های شهادت طلبانه شان توانستند ضربات دردناکی را بر ارتش تا بن دندان مسلح صهیونیستی وارد کنند. انتشار صحنه های رقت برانگیز کشتار بی رحمانه فلسطینی ها در رسانه های گروهی جهان و از سوی دیگر، حجم وحشیگری صهیونیست ها در سرکوب انتفاضه که حتی در جریان آن از سلاح های سنگین و بالگردهای نظامی نیز استفاده کردند، باعث انزجار جهانی و محکومیت بین المللی اقدامات این رژیم شد؛ به طوری که در جریان رای گیری شورای امنیت برای صدور قطعنامه در محکومیت رژیم صهیونیستی، از میان 15 عضو این شورا، 14 عضو به این قطعنامه رای مثبت دادند و تنها آمریکا به عنوان بزرگ ترین حامی رژیم صهیونیستی به این قطعنامه رای ممتنع داد.
یکشنبه 4 مرداد 1394 ساعت 01:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]
-
گوناگون
پربازدیدترینها