محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829497339
«خطرات و خاطرات»؛ بخش پنجاه و سوم آداب ماه مبارک رمضان در مصر
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: «خطرات و خاطرات»؛ بخش پنجاه و سوم
آداب ماه مبارک رمضان در مصر
روزه داری و فلسفه ماه رمضان این است که خوردن و آشامیدن را کم کنیم، اما در مصر نیز همانند دیگر کشورهای اسلامی و از جمله کشور خودمان، مساله برعکس می‌شود و در این ماه مصرف مواد غذایی به شکل چشم گیری افزایش می‌یابد.
به گزارش خبرنگار گروه سیاست خارجی خبرگزاری فارس، ماموریت در مصر برای دیپلماتی که در یکی از سرنوشت سازترین و پرحادثه‌ترین مقاطع کشور تاریخی مصر و منطقه و همزمان با بیداری اسلامی، سکان نمایندگی ایران در قاهره را بر عهده داشته است؛ می‌تواند بسیار پرخاطره باشد. خاطرات مجتبی امانی رئیس سابق دفتر حفاظت منافع ایران در قاهره ابعاد مختلفی را در بر می‌گیرد. وی خاطرات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، مذهبی، امنیتی، رسانه‌ای و ... خود را در قالبی داستانی روایت می‌کند. گروه سیاست خارجی خبرگزاری فارس اقدام به انتشار خاطرات وی کرده که پنجاه و سومین بخش آن از نظر خوانندگان می‌گذرد. *** ماه مبارک رمضان در کشور مصر از حلاوت و زیبایی‌های کم نظیری برخوردار است. مصریان با شور و شوق فراوان و جشن و سرور به استقبال این ماه می‌روند. از یک ماه قبل از ماه مبارک به تدارکات لازم اقدام می‌کنند. از جمله این استقبال‌ها خریدن فانوس‌های رنگارنگی است که در ایوان‌های خود آویزان می‌کنند و هر سی شب آن را روشن نگه می‌دارند و در روز عید فطر آن را برداشته و برای سال بعد نگه می‌دارند. بزرگی و کوچکی این فانوس‌ها نشان از موقعیت مالی و جایگاه اجتماعی فرد دارد. برای کودکان نیز فانوس‌های اسباب بازی می‌خرند که معمولاً از چین وارد می‌شود! معقوله دیگر این ماه بحث افطاری دادن است که مصریان به آن بسیار اعتقاد دارند که در خاطره قبلی ذکر شد که حتی گدایان اطراف حرم‌های مقدس نفیسه خاتون و دیگر حرم‌ها نیز اصرار دارند که از توشه‌های اندک خود رهگذری را افطاری دهند، اما بحث افطاری دادن به صورت گسترده‌تر میزهای مستطیل شکل و طویلی که است به همراه صندلی‌ها در فضاهای خالی کنار خیابان‌ها و میادین به نام مائده الرحمن بر پا می‌شود. مائده در زبان عربی به معنای سفره غذاست. این کلمه در معنای خود مقدس است و از قرآن گرفته شده است. سوره‌ای هم به همین نام در قرآن وجود دارد. مائده در قرآن معمولاً به غذایی گفته می‌شود که از آسمان برای اهل زمین فرستاده می‌شود. این کلمه بی‌ارتباط با این حدیث نیست که پیامبر اسلام (ص) درباره ماه مبارک رمضان می‌فرمایند، ماهی است که بندگان به ضیافت الهی دعوت شده‌اند. در مصر اطعام در ماه مبارک رمضان با همین نام مقدس نامیده می‌شود. از چند روز قبل از ماه مبارک رمضان، در برخی از خیابان‌ها و کوچه و محلات، تابلوهای پارچه‌ای نصب می‌شود که به مردم بشارت می‌دهد در آن مکان به علاقمندان افطاری داده خواهد شد. این مکان‌هایی که معمولاً با میز و صندلی‌های فرسوده و قدیمی آماده می‌شود، مورد احترام همه مردم اعم از فقیر و غنی است. البته افطاری، خاص فقرا نیست، گرچه مشتریان دائمی آن را فقرا تشکیل می‌دهند. مردم زمانی قبل از افطار بر سر میزهای غذا می‌نشینند و منتظر غذا می‌شوند. برحسب سطح پذیرایی، برنج و خورشت و مخلفات دیگری مثل ترشی و میوه و نوشابه‌های سنتی مصری به آنها داده می‌شود. البته هرچه پذیرایی مفصل‌تر باشد؛ افراد ساعت‌های بیشتری را در انتظار می‌مانند و به عبارت دیگر مجبورند برای آن که موفق به خوردن افطار شوند، ساعت‌ها قبل از افطار بر روی صندلی‌ها بنشینند و زودتر نوبت بگیرند. معمولاً در کنار این سفره‌های افطار، افرادی هم در خیابان می‌ایستند و به رهگذران و کسانی که در زمان اذان مغرب در خیابان هستند و هنوز به خانه نرسیده‌اند و یا با خودرو حرکت می‌کنند و البته تعداد آنها بسیار کم است، افطار سرپایی می‌دهند. این افطار مختصر، شامل چند عدد خرما و یک نوشیدنی است. در مقایسه با سال‌هایی که در مصر بوده‌ام، سنت افطاری دادن به شیوه مائده الرحمن رو به کاهش است. در سال 1370 که در اولین ماموریتم در مصر به سر می‌بردم، تعداد این افطاری‌ها بسیار بیشتر بود و در آخرین ماموریتم (1388-1393) شاهد کاهش بسیار زیاد آن بودم. این موضوع با وضع اقتصادی مردم و نیز شرایط فرهنگی و امنیتی و ... مرتبط است. دقایقی قبل از افطار در مصر، خیابان‌ها کاملاً خلوت است، اما ساعاتی پس از افطار بسیاری از مردم به خیابان‌ها می‌آیند و تا نزدیکی زمان سحر، خیابان‌ها شلوغ است. ساعت افطار شرعی (اذان مغرب) نزد اهل سنت از غروب خورشید است. برای شیعه لازم است که سرخی هوا برطرف شود و این موضوع یک فاصله بیست دقیقه‌ای بین زمان افطار ما و مردم مصر که غالب آنها اهل سنت هستند، ایجاد می‌کرد. گاه این زمان برای ما غنیمت بود که در ماه مبارک رمضان که خیابان‌ها در قبل از افطار دارای ترافیک زیادی بود، زمان اذان مغرب از سفارت بیرون می‌آمدیم و با توجه به خلوتی خیابان‌ها به سرعت به منزل می‌رسیدیم. البته در مسیر بارها به افرادی که مشغول دادن افطار مختصر سرپایی به رهگذران بودند، برخورد می‌کردیم و آنها نیز مهربانانه خوراکی‌هایی را برای افطار به ما می‌دادند.. در زمان افطار همه افراد دست از کار می‌کشند. یک بار در زمان افطار در فرودگاه بودم. در هنگام عبور از محل کنترل بلیط بودم که اذان گفتند. مامور کنترل کارش را متوقف کرد و بسته‌ای که در آن چند خرمای خشک و آب میوه بود را باز کرد و مشغول خوردن آن شد. با اصرار زیاد چند دانه خرما نیز به ما داد. البته این توقف بیش از 10 دقیقه طول نکشید و ظاهراً آنها افطار اصلی را در مکان دیگری می‌خوردند. روزه داری و فلسفه ماه رمضان این است که خوردن و آشامیدن را کم کنیم، اما در مصر نیز همانند دیگر کشورهای اسلامی و از جمله کشور خودمان، مساله برعکس می‌شود و در این ماه مصرف مواد غذایی به شکل چشم گیری افزایش می‌یابد. دولت‌ها از هفته‌ها قبل ماه مبارک رمضان به مردم اطمینان می‌دهند که ذخیره مواد غذایی به میزان مورد احتیاج وجود دارد و مردم نگران نباشند! تجار به واردات مواد غذایی اقدام می‌کنند. برخی شیرینی جات و غذاها مثل زولبیا بامیه که در ایران غالباً در ماه رمضان مصرف دارد، در مصر نیز برخی از غذاها و تنقلات و شیرینی‌ها بیشتر در ماه مبارک رمضان مصرف می‌شوند و در روزهای دیگر سال کمتر سراغ آنها را می‌گیرند. بازار فروش انجیر خشک، برگه زردآلو که به آن «قمر الدین» گفته می‌شود، انواع خرمای خشک و تازه، بادام، کشمش زرد، پسته و ... که به آنها «یامیش رمضان» گفته می‌شود؛ در این ماه رونق زیادی می‌گیرد. عجیب این است که اکثر این مواد غذایی وارداتی است. به عنوان مثال انجیر خشک غالباً از ترکیه، برگه زردآلو از سوریه، خرما از عراق و عربستان و یا از تولید داخلی، بادام از ایران و آمریکا، کشمش و پسته نیز از ایران وارد مصر می‌شود. برخی اوقات چند نوع از این مواد غذایی خشک را از قبل در کاسه‌ای شیر یا آب گرم می‌خیسانند و هنگام افطار می‌خورند که به آن «خشاف» می‌گویند. در این ماه نوشیدنی‌های سنتی مصر مثل کرکدیه (چای ترش یا چای مکه) که دمکرده سرد آن را با شکر مخلوط کرده و می‌نوشند، رواج دارد. عرقسوس و خروب (از جمله گیاهان دارویی است که آن را می‌خیسانند و عصاره آن را می‌نوشند) برگه زرد آلوی خیس خورده که در مخلوط کن ریخته شده به همراه شکر به شکل نوشیدنی در می‌آید و همچنین عصاره و آب نیشکر و نوشیدن مخلوط دارچین و شیر نیز مرسوم است. اسامی بسیاری از خوردنی‌ها در مصر با ترکیه و همچنین ایران شباهت زیادی دارد و اسامی بسیاری از آنها هم ترکی است و یا ریشه ترکی دارد. به نظرم نام‌های یامیش و خشاف هم باید ترکی باشد. البته برخی می‌گویند نام خشاف از ریشه خشف و کلمه خشک ایرانی گرفته شده است. دلمه، کباب، ترشی یا طرشی، شیش (شیشلیک) از اسامی مشترک ایرانی، ترکی و مصری هستند که در این سه کشور شناخته شده و معنای یکسانی دارند. برگزاری مهمانی افطار نیز بخشی از فرهنگ ماه رمضان در مصر است. این موضوع هم شباهت زیادی با فرهنگ کشورمان دارد. در این مهمانی هم با سفره‌های رنگارنگ از مهمانان پذیرایی می‌شود. بساط مهمانی در ماه رمضان در سفارتخانه‌های خارجی نیز بسیار رواج دارد. سفارت هند هم هرساله اصرار داشت که برخی سفرای کشورهای اسلامی را به افطار دعوت کند که در خاطرات قبلی به آن اشاره کرده‌ام. ما نیز یک افطاری به مناسبت روز قدس داشتیم که هرساله در محل اقامتگاه کشورمان برپا می‌شد. روزهای ماه رمضان در اکثر کشورهای عربی و از جمله مصر، ماهی است که میزان فعالیت افراد در آن بسیار کاهش می‌یابد. کارمندان دولت یکی دو ساعت دیرتر کار را شروع می‌کنند و یکی دو ساعت هم زودتر کار را تعطیل می‌کنند. البته غالب مردم تا سحر بیدار هستند و بعد از خوردن سحری تا نزدیک ظهر می‌خوابند. رسمی قدیمی در بین مصریان است که مربوط به زمانی بوده که مصریان شب بیدار نبوده‌اند و شبها زود می‌خوابیدند و عادت به شب بیداری و روز خوابی نداشتند. این رسم هنوز نیز خصوصاً در محله‌های قدیمی پابرجاست و اینگونه است که همه محله‌ها شخصی به نام «مسحراتی» دارند. این فرد به همراه یک یا دو نفر از دو ساعت مانده به سحر به همراه طبل کوچکی که در دست دارند، در محله‌ها می‌چرخند و با کوبیدن بر این طبل‌های کوچک و با خواندن اشعار مذهبی مردم را برای عبادت و خوردن سحری بیدار می‌کنند. مضمون شعرهای آنان که با صوتی خوش و صدایی حزین در دل تاریکی شب بندگان را به عبادت خداوند تشویق می‌کند چنین است که: برخیز ای کسی که خوابیده‌ای، این ماه ماه مهمانی خداست، ماهی که خداوند وعده بخشش و توبه را داده است، برخیز و به سوی خدای صادق و راستگو برو و.... صدای زیبای مسحراتی بر دل هر شنونده‌ای می‌نشیند و اشعار زیبای او بسیار دلنشین است. مسحراتی هر شب همین دعوت به خیر را انجام می‌دهد و در پایان ماه و در عید فطر، هر کدام از اهل محل، به اندازه وسع خود به او صله و هدیه و عیدی می‌دهند. در مصر همچون ایران مراسم معنوی متنوع و زیادی برگزار می‌شود. یکی از مراسم مذهبی رایج آنان نماز تراویح است که بعد از نماز عشا در برخی از مساجد مصر برگزار می‌شود. از شب 27 رمضان نیز به عنوان لیله القدر نام برده می‌شود. هر شب مراسم سحر که شامل قرائت قرآن و مناجات یا ابتهال است، از یکی از اماکن مقدس مثل مسجد رأس الحسین و یا نفیسه خاتون مستقیم از تلویزیون پخش می‌شود و تا اذان صبح طول می‌کشد. مراسم قرائت قرآن توسط قاریان در اماکن مقدس همچون مسجد الحسین (ع) و حرم حضرت زینب (س) و حرم حضرت نفیسه خاتون(س) و....از دیگر آداب این ماه است. همچنین اشعار و تواشیح زیادی در مدح این ماه و رسول الله و اهل بیت ایشان خوانده می‌شود. مصریان با جشن و سرور به استقبال این ماه می‌روند و در اواخر این ماه شعر وداع با آن را می‌خوانند. مضمون یکی از شعرشان این است: به خدا زود است که بروی ای ماه روزه و با سوز و گداز از عشق خود به این ماه می‌گویند و از گذشتن و پایان یافتن آن افسوس می‌خورند. این شعر در واقع فرازی از دعای امام سجاد (ع) در صحیفه سجادیه است. گذشته از آداب و مراسم هر ساله ماه مبارک رمضان، رمضان سال 92 و عید فطر آن سال، یعنی سال سقوط مرسی ماجراهای بسیاری داشت که در تاریخ ماندگار شد. انشاءالله در شماره بعدی شرح ماجرای ماه رمضان خونین میدان رابعه قاهره را شرح خواهم داد. انتهای پیام/
94/04/28 - 11:46
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
گوناگون
پربازدیدترینها