محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830563799
یک پدیده در 2 نما
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
ورزش همگانی از ضروریات زندگی سالم شهروندی است یک پدیده در 2 نما ممکن است عده‌ای از آدم‌ها در برابر مسابقات داخلی و باشگاهی ورزشی، عصبیت و حرص را تجربه نکرده باشند، اما بعید است آدمی پیدا شود و دست‌کم برای یک بار هم شده درگیر هیجانات مسابقات ملی نشده باشد. پس کم یا زیاد اغلب آدم‌ها با تعصبات و حرص‌های ورزش حرفه‌ای آشنا هستند، اما چرا مسابقات حرفه‌ای ورزشی تا این حد ملتهب و پر هیجان است و حتی موجب احساس پیروزی یا شکست در تماشاگر خود می‌شود؟
چرا برخی چنان غرق مسابقات ورزشی می شوند که به خاطر برد و باخت در آن یا فقط به خاطر کم کردن روی طرف مقابل دست به دعواها و دشمنی های دامنه د ار می زنند؟ چرا هواداری در ورزش قهرمانی به طور طبیعی منتهی به یک امر هویت ساز و دغدغه روانی پررنگ در هواداران می شود به طوری که امیدها و ناامیدی های جمعی و فردی آنها در زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد؟ ابتدا و پیش از هر گونه قضاوت در مورد میزان و کیفیت اثرگذاری این هیجانات بر سلامت روان باید بدانیم این احساس غلیظ و هیجان زیاد حاصل از تماشای مسابقات ورزشی در چه چیزهایی ریشه دارد. برای یافتن دلیل این احساسات باید در نظر گرفت ورزش حرفه ای را دو اصل اساسی می سازد، اول برتری طلبی و دوم تعصب. برتری طلبی اصلی است که در ماهیت مسابقات ورزشی است. دوتیم یا فرد روبه روی هم قرار می گیرند تا یکی بر دیگری پیروز شود و اهداف بزرگ در ورزش حرفه ای، اعم از مالی و حیثیتی این برتری طلبی را تقویت می کنند. برای همین ورزش حرفه ای فارغ از برتری طلبی معنا ندارد و با بسط و گسترش و جذابیت بیشتر برای آدم های بیشتر، جوایز و پاداش های آن هم گسترش پیدا می کند و خود این چرخه باعث شاخ و برگ گرفتن و ریشه دواندن ورزش حرفه ای در اموری کلان همچون سیاست و اقتصاد می شود. تعصب به عنوان اصل مهم دیگر در ورزش حرفه ای، حاصل طرفداری و پیگیری مداوم ورزش و پیوند آن با سوابق فرهنگی و نمادینی است که هویت تیم ها و افراد را می سازد. برای مثال دربی شهر گلاسکو در اسکاتلند بین تیم های سلتیک و رنجرز، ریشه در درگیری های فرقه ای و دینی مردم این شهر دارد، سلتیک در گلاسکو نماینده کاتولیک ها بوده و رنجرز نماینده پروتستان ها، بسیاری از دیدارهای این دو تیم به دلیل همین حساسیت های فرهنگی تحت تدابیر شدید امنیتی برگزار شده است. در ایتالیا رقابت لاتزیو و رم رقابت طبقه متوسط به بالای شهر رم با فرودستان این شهر بوده است. تیم فوتبال رم را کارگران ساختند و لاتزیو را طبقه متوسط که در جنگ جهانی دوم مورد حمایت موسولینی هم قرار گرفتند و تا همین اواخر توسط هواداران تیم مقابل به نژادپرستی مشهور و متهم بودند. نمونه هایی از این دست را باز هم در نقاط مختلف دنیا می توان یافت، رقابت طبقاتی منچستریونایتد و منچسترسیتی، موقعیت بارسلونا در میان جدایی طلبان و تأثیر آن در حمایت کاتالون ها از این تیم و... اینها همه نمونه هایی از تعصب ورزشی است که تبدیل به فرهنگ شده و مسائل سیاسی و اقتصادی و مذهبی را هم شامل شده و حتی به نمادی برای چنین مسائلی تبدیل شده است. اینجا دیگر ورزش حرفه ای و قهرمانی ورزش نیست، نوعی نماد در کشمکش ها و تصویری از درگیری های عده ای از مردم با عده ای دیگر است. ورزش حرفه ای و مساله سلامت روان دو اصل اساسی برتری طلبی و تعصب در طول تاریخ، ورزش حرفه ای را به امری فردی و هویتی تبدیل کرده که هیجانات مهمی را در مردم ایجاد می کند. خیلی ها در میان هیجانات مسابقات ورزشی سکته می کنند و دچار عصبیت های شدید و آسیب زننده می شوند. در سطح اجتماعی در بسیاری از کشورها دعواها، اغتشاشات و حتی خلافکاری های بزرگ و کوچک در اطراف ورزش های حرفه ای عادی شده است. در کشور خودمان هم گاه زیاده روی هایی وجود داشته و دارد که منجر به فسادهای بزرگ، درگیری های خانوادگی، محلی و شخصی و دیگر ناهنجاری های اجتماعی و حتی اختلالات روحی و عاطفی فردی می شود. با این که برتری طلبی به خودی خود موجب پیشرفت و به شرط خودآگاهی و کنترل عقلانی شکوفایی فردی و جمعی را سبب می شود، اما این امر شکل متعصبانه ای پیدا کرده، ورزش حرفه ای را ـ در اکثر موارد ـ تبدیل به امری ضد سلامت فردی و بحران زا در سطح ارتباطات اجتماعی کرده است. برتری طلبی متعصبانه به نوعی رقابت فارغ از ساز و کار و عقلانیت را ایجاد می کند و این رعایت نکردن جوانمردی در یک بازی حساس، احترام نگذاشتن به احساس و نظر دیگری و فقدان خودآگاهی و آرامش عمومی را سبب می شود. برتری طلبی از سوی دیگر در همنشینی با تعصب به جای پیشرفت که نتیجه طبیعی برتری طلبی است، موجب کم شدن وسعت دید در روابط اجتماعی و کوچک شدن فکر می شود، چرا که اجازه تمرکز و کنترل بر احساسات را که از لوازم پیروزی محسوب می شود، می گیرد. این گونه است که ورزش حرفه ای به جای ایجاد سلامت و تخلیه هیجانات عمومی، تبدیل به تهدیدی برای سلامت عمومی می شود و عصبیت و عقده را به واسطه هواداران خود به بیرون از استادیوم های ورزشی گسترش می دهد. ورزش شهروندی و تغییر جایگاه ورزش در مقابل این نما، ورزش برای شهروندان تصویر دیگری هم دارد. ورزش فردی به عنوان کاری که هر فرد برای حفظ سلامت، طول عمر و یافتن مهارت های بیشتر ذهنی و روحی خود انجام می دهد و ورزش همگانی به عنوان نوعی گردهمایی آیینی برای تشدید امکان سلامت عمومی، حکایت دیگری دارد. ورزش حرفه ای به همان اندازه که به سبب دو عامل اصلی برتری طلبی و تعصب، با سلامت بی ارتباط شده است، ورزش همگانی بر محور سلامت عمومی و ورزش فردی بر محور سلامت فردی می گردد. ورزش اعتماد به نفس می بخشد چون به هر فردی این حس را می دهد که کاری را شروع و افزایش توان خود را در آن مشاهده می کند، این افزایش توان هم توسط خودش اتفاق می افتد. ورزش تقریبا مفیدترین کاری است که انسان برای گسترش حوزه توانمندی های خود می تواند انجام دهد. کسی که شخصاً شروع به دویدن می کند، نتایجی ملموسی می گیرد؛ مثل کم شدن وزن، بهترنفس کشیدن، تقویت عضلات، روحیه قوی و اعتماد به نفس بیشتر. اینها نتیجه ای جز سلامت روح و جسم ندارد.ش با این اوصاف آدم ها باید جایگاه ورزش را در زندگی خود مورد بازنگری قرار دهند. ورزش به عنوان یک فعالیت فردی و یک عمل همگانی در باشگاه ها و مجامع عمومی باید به عنوان یک فرهنگ جابیفتد. در مقابل شاید بهتر است که ورزش حرفه ای از زمینه های فرهنگی و کلان جدا شود و در سطح هیجانی نرم در محدوده ای مشخص باقی بماند. ورزش حرفه ای برای این که جامعه را به سمت عدم سلامت هدایت نکند و افیون توده ها نشود، باید در استادیوم ها باقی بماند و رقابت و هیجاناتش را به بیرون از خود منتقل نگرداند، به طور خلاصه ورزش حرفه ای نباید تبدیل به فرهنگ شود. در واقع تدبیر و سیاست کنترلی خود افراد جامعه، یعنی ما شهروندان معمولی درباره نقش ورزش در زندگی هر روزه مان، باید به سمت تقلیل اهمیت ورزش حرفه ای و بیرون آوردن آن از یک دغدغه متعصبانه باشد و در عوض منتهی به گسترش ورزش فردی و شخصی به سطح جامعه شود. انسانی که ورزش می کند بدنی سالم و خوش فرم دارد و این فرم خوب خود را به جامعه منتقل می کند، اما انسان متعصب حتی اگر عصبیتش ناشی از ورزش باشد، بدن و صورتی شکسته و رنجور دارد و در نتیجه بر رنج های جامعه خود خواهد افزود. در این میان بدیهی است دولت ها به دلیل همین تأثیر ورزش در سلامت عمومی، موظف هستند برنامه هایی برای ورزش همگانی و فضاهای بیشتری برای ورزش فردی ایجاد کنند. اندیشه علیرضا نراقی ورزش به مثابه ارزش «اِنّ لِجَسَدِک عَلَیک حَقّاً» این جمله ای است که از پیامبر اسلام (ص) به دست ما رسیده است. در دین اسلام نه تنها خداوند و سایر انسان ها و نیز حیوانات و طبیعت بر گردن ما حقوقی دارند که می باید به آنها حرمت نهیم، بلکه بدن ما نیز بر گردن ما حقوقی دارد. بنابراین سلامت بدن، که مستلزم ورزش کردن است، نه یک اختیار، بلکه یک وظیفه است. روح آدمی باید خود را مکلف کند جسم را در صحت و سلامت حفظ کند و با ورزش، آن را پرورش دهد و بدان نیرومندی و توان مضاعف ببخشد. بنابراین ورزش نه یک امر تفننی و سرگرمی، بلکه یک ارزش است. از این منظر ورزش در کنار کارهای ارزشمند اخلاقی و عبادی دیگری همچون کمک به فقرا، احترام به والدین، رعایت حقوق همسایگان و... قرار می گیرد. بنابراین ورزش و اخلاق، دو مقوله بیگانه نیستند که بخواهیم بین آن دو آشتی ایجاد کنیم، بلکه ورزش اساسا با اخلاقیات هم سنخ است. ورزش کردن در اصل و اساس، حرکتی اخلاقی و ارزشی است. اما اینجا این مساله مطرح شود که پس چگونه برخی افراد با اتکا به زور بازوی حاصل از ورزش، به امور غیراخلاقی و پایمال کردن حقوق دیگران روی می آورند. اگر ورزش، حرکتی اخلاقی است، پس چگونه است که به کارهای غیراخلاقی یاری می رساند و آنها را تسهیل می کند؟ آری ورزش به انسان نیرویی می بخشد که ظلم کردن را برای ظالم، آسان تر می کند. اما مگر این نکته فقط در ورزش رخ می دهد؟ مگر فعالیت های ارزشمند دیگر، همچون علم آموزی، کسب ثروت و... چنین خصوصیتی ندارند؟ کاسب در فرهنگ اسلامی حبیب خدا دانسته شده است. اما در عین حال بسیاری از کسبه با اتکا به قدرت فراهم شده از تجارت خود، حقوق زیردستان را با آرامش خاطر بیشتری پایمال می کنند. بنابراین استفاده نامشروع از یک فعالیت، به معنای بی ارزش شدن آن نیست. ورزش نیز همچون تجارت، کشاروزی، صنعت و علم آموزی، فعالیتی فی نفسه ارزشمند است و نادیده گرفتن این خصوصیت ورزش، احتمالا مهم ترین مانع غفلت از ورزش در عرصه عمومی است. برای فراگیر شدن ورزش، بد نیست علمای اخلاق و معلمان و وعاظ، توجه مردم را به این ویژگی ورزش بیش از پیش جلب کنند تا فعالیت ورزشی همگانی، نه به مثابه یک تفنن و سرگرمی، بلکه به مثابه یک وظیفه اجتماعی در سطح جامعه معرفی شود؛ وظیفه ای که به جا آوردن آن می تواند تاثیری تعیین کننده در حل برخی معضلات اجتماعی نهاده و جامعه را از خمودی و سکون و بسترسازی برای ارتکاب جرم های حاصل از بیکاری و روانپریشی نجات دهد. ورزش همگانی ضرورت زندگی شهروندی جدید است چرا که موجب هویت یابی می شود و بنابر این همچون یک ارزش و ضرورت قابل تاکید است. اندیشه حسین برید
سه شنبه 23 تیر 1394 ساعت 02:43
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها