واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > موسوی، سیدعبدالجواد - در ایام شعبان از سر اتفاق فرصتی پیش آمد تا پای سخنرانی دو تن از اهل فضل بنشینم. هر دو درباره فلسفه انتظار و ویژگیهای عصر ظهور سخن میگفتند و به حکم: «هر کسی در آیینه نقش خویشتن بیند» هر یک از آنها تصویری از عصر ظهور به دست میداد که هیچ ربطی به تصویر طرف مقابل نداشت. فاضلی که به گمانم گرایشات تجددمابانه داشت میگفت آقا بقیهالله برای برپایی صلح جهانی ظهور خواهد کرد و این کار را با گفتوگو و به وسیله رسانههای ارتباطجمعی انجام خواهد داد. فاضلی دیگر اما از اساس با این حرف مخالف بود و میگفت امام زمان (عج) وقتی ظهور خواهد کرد که حجت بر همگان تمام شده باشد و ایشان مدینه فاضله را بر دریایی از خون بنا خواهد کرد. بنده اهلیتی برای ورود در این گونه مباحث در خود نمیبینم ولی گمان میکنم در این تصاویری که اهل فضل از امام زمان (عج) ارائه میدهند گرایشات و سلایق خاص سیاسی نقش به سزایی دارد. حضرت امام رضوان الله تعالی علیه میفرمودند: کسروی نتوانست خود را در حد پیامبران بالا ببرد سعی کرد شأن پیامبری را پایین بیاورد. حالا حکایت فاضلان سیاستزده ماست که به جای توصیف ولیعصر (عج) به توصیف احساس آرمانی خود میپردازند و به نوعی درصدند با ارائه چنین تصویری از موعود همه امم، حجتی برای منش و روش سیاسی خود بتراشند. غافل از آنکه چنین استفاده ابزاری از مفاهیم قدسی و معنوی نه تنها آنان را از گزند انتقادهای بنیادین، در امان نگه نخواهد داشت بلکه آنان را به شدت آسیبپذیر خواهد کرد. چرا که مخاطب عملکرد صاحب سخن را با میزان دعوی او میسنجد و بعید میدانم عملکرد بسیاری از این بزرگواران با دعاوی آنان همسنگ باشد. البته ممکن است بسیاری از این اهل فضل در ارائه چنین تصویری از ولی عصر (عج) نیت خیر هم داشته باشند اما این نکته را باید دریابند که لزوما نیت خیر به نتیجه خیر منتج نخواهد شد و اگر خود را محق میدانند که برای پیشبرد اهداف و اغراض سیاسی خود تصویری دلخواه از آن آفتاب بیمثال حقیقت به نمایش بگذارند این احتمال را هم باید بدهند که ممکن است دیگری هم یافت شود و بخواهد با همین استدلال، چهرهای کاملا متفاوت و متضاد با آنچه در تصور آنان است از موعود ارائه دهد. استفاده ابزاری از امر مقدس حدّ یقف ندارد و به دلیل چند وجهی بودن ساحات وجودی امر مقدس همواره میتوان از منظرهای گوناگون آن را مورد تأویل و تفسیر قرار داد. نگویید الگو برداری از روش و منش بزرگان دینی چه میشود؟! الگوبرداری چیز دیگری است و استفاده سیاسی و ابزاری از یاد و نام آن بزرگان چیز دیگر. در استفاده سیاسی الگوبرداری مد نظر نیست. در الگوبرداری شما رفتار و کردار «الگو» را اصل قرار میدهید و همه سعی و همتتان را به کار میگیرید تا پا جای پای الگوی مورد نظر قرار دهید اما در استفاده ابزاری و سیاسی، اصل سیاست است و رفتار سیاسی. سیاستزده رفتار خود را معیار قرار میدهد وهر جا که بین رفتار خود و امر مقدس شباهتی ببیند بانگ برمیدارد که: آی... ایهاالناس ببینید این منم طاووس علیّین شده. در حقیقت او چیزی جز خود نمیبیند. محور و معیار اوست و امر مقدس تنها حکم مهر تاییدی را دارد که رفتارهای پسند و ناپسند او را مشروعیت و مقبولیت میبخشد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 243]