محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845502375
خوش و بش با مجید نامجو مطلق؛ مرد محبوب آبی ها
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها:
خوش و بش با مجید نامجو مطلق؛ مرد محبوب آبی ها
پانزده سال از آویختن کفش های استوک دار مجید نامجو مطلق گذشته، اما هنوز انگار، با تلنگری از او سیم خارها جا می زنند و قلعه چی ها به احترام هفت بی بدیل دستمال سفید را بالامی برند.
همشهری تماشاگر: دلتنگ بود. دلتنگ شیرودی که در آدینه های شلوغش، با خرامیدن در کمرکش چمنزار، اندوه را درون قفس توری حریفان شعله ور می کرد تا عکاس ها با دوربین های زیرخاکی خود به عشق فانتزیست قهار فلاش بزنند و کیفور شوند!
پانزده سال از آویختن کفش های استوک دار مجید نامجو مطلق گذشته، اما هنوز انگار، با تلنگری از او سیم خارها جا می زنند و قلعه چی ها به احترام هفت بی بدیل دستمال سفید را بالامی برند. در روزهایی که شایعه بازگشت به خانه مردی که روزگاری، یک شهر عاشق ساق هایش بود دهان به دهان می چرخید با او حرف زدیم و بی آنکه سر از دره های عمیق احساس درآورد برای سیاه بختی عشق قدیمی اش، قطره اشکی در قاب چشمانش نشاند. این شما و این مجید نامجو مطلق که در حافظه جمعی ملتی که مثل کوه پشت ستاره های مانایش ایستاده، هنوز جایگاهی فراخ دارد. بی زحمت میان رقص باد متانت واژه هایش عطر نایاب ترین نیلوفر آبی را جست و جو کنید. راه دوری نمی رود که!
بازیکنی که سال ها با پیراهن خیس آبی جنگیده و از وقتی که یادش نیست پرچم های لاجوردی را دوست داشته، حتما می تواند راجع به تیمی که امسال در آغوش ناکامی آرام گرفت نظر دهد!
من فقط می گویم که وقتی تراژدی سراغ تیمی را می گیرد نباید زیر فشار و احساس یک نفر را له کرد. مشکلات استقلال یکی دو تا نبود و آن هایی که رگبارها را به سمت امیر قلعه نوعی گرفتند کم انصافی کردند.
اما سکانداران به وقت ناکامی روی لبه تیغ قدم می زنند؛ این قاعده فوتبال است.
شکی نیست. به هرحال کادر فنی با این همه مهره نتیجه نگرفته و باید پاسخگو باشد. حرف من این است که ریشه ای باید به مشکلات نگاه کرد و قبول کنید با قربانی کردن امیر صورت مساله پاک نمی شود. شما چرا راجع به مدیریت حرفی نمی زنید.
خب قطعا مدیریت باشگاه هم در این آشفتگی بی تاثیر نبوده، بوده؟
همین است که می گویم یک سلسله عوامل دست به دست هم می دهند تا یک تیم زمین بخورد. وقتی اسپانسر حمایتش را قطع می کند و کفگیر باشگاه به ته دیگ می خورد، وقتی عدم مدیریت شیرازه تیم را می پاشاند و وقتی بازیکنان انگیزه جنگیدن ندارند، نتیجه این می شود که تیم از عرش به فرش می رسد و همه ناامید می شوند.
بالاخره شما نگفتید امیر چند درصد در این ناکامی نقش داشته؟ چشمانتان را ببندید و رک بگویید.
امیر به اندازه یک سرمربی شکست خورده در این اتفاقات سهیم بوده. اصلا قصد ندارم کادر فنی را تبرئه کنم ولی وقتی معضلات دیگر نادیده گرفته می شود و سرمربی را سیبل می کنند طبیعی است که منطق جایش را به احساسات می دهد.
بعضی ها معتقدند پیراهن آبی بر تن این توپچی ها گشاده بوده. شما هم این طور فکر می کنید آقای نامجو مطلق؟
واقعیت این است که استقلال امسال بازیکنان تراز اول زیادی داشت. شما آغاز فصل از هر کس که می پرسیدید چه تیمی قهرمان لیگ می شود، به استقلال اشاره می کرد. خب تیم هم پتانسیل اش را داشت و هم مهره های خوبی را جذب کرده بود، اما متاسفانه اتفاقاتی در طول فصل افتاد که تیم زیر آوار ماند و دست آخر آن نتایج ناامیدکننده را گرفت. من معتقدم حضور استقلالی ها در جام جهانی بزرگ ترین ضربه را به این تیم زد.
واقعا؟
بله؛ بازیکنی که در بالاترین سطح فوتبال جهان بازی می کند چون آموزش لازم را ندیده جوگیر می شود و پس از برگشت دچار بی انگیزگی محض می شود. شما امیرحسین صادقی قبل از جام جهانی و بعد از جام جهانی را مقایسه کنید تا به حرف من برسید.
یعنی از کنار قراردادهای نجومی که برخی بازیکنان را غوره نشده مویز کرد باید به سادگی بگذریم؟ شما که بی پول و بی لابی بازی می کردید دنیا را روی سرتان می گرفتید اما این جا... از کجا به کجا رسیدیم مجید خان؟
خب شرایط هم عوض شده؛ برای یکی مثل مجید نامجو مطلق پول ملاک نبود و بیش از هر چیز رضایت هوادار ارزش داشت، اما حالا این پول است که حرف اول را و آخر را می زند. متاسفانه بعضی ها ظرفیتش را ندارند و از ره نرسیده خودشان را ویران می کنند.
زیر چادر شایعات هر روز شنیده می شود که در صورت انتخاب یک مربی خارجی شما به عنوان دستیار اول به استقلال بر می گردید؛ به همان خانه قدیمی، درست است؟
فعلا که هیچ چیز مشخص نیست. اما من بارها گفته ام که تحت هیچ شرایطی نفر دوم نخواهم بود. بدون تعارف آرزوی هر پیشکسوتی نشستن روی نیمکت استقلال است ولی به هر حال ترجیح می دهم وقتی برگردم نفر اول باشم.
خودتان فکر می کنید که این تیم از هم پاشیده با نسخه خارجی ها به زندگی بر می گردد یا دوباره باید به گزینه های وطنی فکر کرد؟
مثل روز روشن است که وقتی مربی درجه یک خارجی در راس تیم قرار گیرد تحول چشمگیر خواهدبود، اما اگر قرار باشد یکی مثل رولند کخ بیاید و کاری از پیش نرود همان بهتر که از پیشکسوتان استقلال استفاده کنند.
داشتم به این فکر می کردم شاید اگر مجید نامجو مطلق لابی کردن را بلد بود تا همین حالا به نیمکت آبی رسیده بود.
تفاوتی که من در خودم حس می کنم این است که همیشه از راه درست به سوی هدف حرکت کرده ام و اگر قرار باشد روزی روی نیمکت بنشینم به واسطه شایستگی ام خواهدبود. من آدمی نیستم که خودم را در تور دلال ها بیندازم. پارسال در آلومینیوم وقتی سرمربی شدم ده تا دلال دورم را گرفتند و هرکدام گزینه خودشان را معرفی کردند. من برای آنکه از این بساط خلاص شوم اعلام کردم بازیکنان پیشنهادی خود را به باشگاه معرفی کنید. بعد که رفتم لیست دلال ها را دیدم متوجه شدم نود درصد بازیکنان در تمام لیست ها مشترک هستند. این طوری می شود که روابط جای ضوابط را می گیرد و یک عده محدود مدام روی نمیکت ها تغییر جا می دهند و حساب هایشان را پر از پول می کنند. متاسفم که بگویم پول با وجود محسناتش فوتبال ایران را به گند کشیده. خیالتان را راحت کنم، من برای سرمربی شدن در استقلال حاضر نیستم تن به هر ذلتی دهم.
سال ها از حضور مجید نامجو مطلق در مخمل سبز گذشته و آن خرامیدن ها و هنرنمایی ها هنوز از حافظه تاریکی دوآتشه ها پاک نشده است. شما در این سال ها کسی را پیدا نکردید که کمی لااقل شبیه مجید نامجو مطلق بازی کند؟
فوتبال ایران بازیکن مستعد زیاد دارد اما حواشی اجازه نمی دهد که یک بازیکن رشد کند. من اگر پیشرفت کردم به خاطر این بود که هرگز سر از بیراهه در نیاوردم و مقابل بزرگ تر از خودم نایستادم. الان فلان پدیده در استقلال یا پرسپولیس هنوز جا نیفتاده رو به روی مربی و تماشاگر می ایستد و تیشه به ریشه خودش می زند؛ این درد است واقعا!
حالا که پرونده لیگ بسته شده شما فکر می کنید چقدر در میدان عمل، این لیگ توانسته مختصاتی شبیه به لیگ های حرفه ای اروپا پیدا کند؟
معتقدم لیگ ما تنها برچسب حرفه ای بودن را روی پیشانی اش چسبانده اما به هیچ وجه شرایط حرفه ای بودن را ندارد. تا وقتی تیم ها استادیوم اختصاصی ندارند و از بلیط فروشی منتفع نمی شوند، تا وقتی درآمد زایی یک پروسه شکست خورده در باشگاه ها محسوب گردد و تلویزیون حق پخش بازی ها را به باشگاه ها پرداخت نکند و مهم تر از همه این ها رفتار بازیکنان کاملا آماتور باشد، باید حسرت داشتن یک لیگ حرفه ای را بخوریم و دم نزنیم. این وسط یک نکته مهم هم هست.
چه نکته ای؟
اینکه بازیکن حرفه ای باید حرفه ای رفتار کند و تحت نظارت باشگاه باشد تا شاهد نابهنجاری نباشیم. متاسفانه این اتفاق در فوتبال ما رخ نداده و بازیکنان در برابر دستمزدی که می گیرند چندان تعهدی به باشگاه ندارند. ما باید در پله اول اصول حرفه ای را به بازیکنانمان آموزش دهیم. تا همین چند سال پیش ترکیه فوتبال قدرتمندی نداشت ولی چون قواعد فوتبال حرفه ای را رعایت کرد و فوتبالیست های خود را آموزش حرفه ای داد به سرعت پیش رفت. بازیکن در فوتبال حرفه ای باید بداند که اگر پول می خواهد باید همه نکات را رعایت کند و ریاضت بکشد. متاسفانه در ایران بسیاری ناسالم به پول می رسند و همین به شخصیت بازیکن ضربه می زند. وقتی به جای منیجر یک قشون دلال دور بازیکن را می گیرند مثل روز روشن است که شایسته سالاری به جایی نمی رسد.
شما چند بازی ملی در کارنامه خود دارید، مجید خان؟
نزدیک به پنجاه بازی ملی
مجید نامجومطلق یادش هست چه کسی اولین بار بذر رویاهای کودکانه اش را در زمین های خاکی افشاند؟
بله؛ نایب رویین دل بدون هیچ چشمداشتی برایمان زحمات کشید و یک جورهایی پدری کرد. من در فوتبال پله پله بالا آمدم و از جوانان استقلال به تیم بزرگسالان رسیدم و هشت سال پیراهن شماره هفت را تنم کردم و با این تیم قهرمان جام باشگاه های آسیا شدم. حالا دیگر هفت که هیچ، استقلال هم ابهت ندارد.
تا چند روز دیگر شما 49 ساله می شوید. دنیا برای ستاره ای که حالا دیگر با خاطرات دلربای گذشته زندگی می کند در این سن و سال چه رنگی دارد؟
من همیشه با نگاه مثبت به آینده نگاه کردم. چه آن زمان که در استقلال بازی می کردم، چه وقتی که به قطر رفتم و چه حتی زمانی که در سنگاپور حضور داشتم هرگز دچار غرور نشدم و سعی کردم مفیدترین بازیکن برای تیم هایم باشم.
و سوال آخر اینکه اگر زمان به عقب بر می گشت و شما همان پسر ترکه ای پس کوچه های خاکی تهران می شدید، همین مسیر را طی می کردید تا به اینجا برسید یا...؟
قطعا همین مسیر را می آمدم و سعی می کردم ضعف هایم را برطرف کنم تا چهره ماندگارتری از خود بر جای بگذارم. من با فوتبال زندگی کرده ام و هیچ وقت از حضور در میدان فوتبال پشیمان نشدم.
تاریخ انتشار: ۰۹ تير ۱۳۹۴ - ۱۵:۲۲
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]
-
گوناگون
پربازدیدترینها