محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831388612
آیا فقط والیبالیست‌ها باختند یا ما هواداران هم باختیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:پایگاه خبری آفتاب: آیا فقط والیبالیست‌ها باختند یا ما هواداران هم باختیم؟
یکشنبه شب، ست چهارم والیبال ایران لهستان، از آن دقایقی بود که آدم را به فکر می‌برد. مدام به این فکر می‌برد که دقیقا 12 هزار نفر در سالن چه کار می‌کنند؟ اصلا می‌دانند برای چه کاری به استادیوم رفته‌اند؟
آفتاب : فرهنگ طرفداران و تماشاگران فوتبالی، به همان شکل دقیقا در والیبال تکرار شده است. هیچ بعید نیست یک روز از سکوهای سالن 12 هزار نفری، مانند ورزشگاه 100 هزار نفری ندای «حیا کن - رها کن» سر داده شود.
اما تماشاگران به منظور چه امری در استادیوم هستند؟ دقیقا به ورزشگاه می‌روند که چه کاری برای تیمشان انجام دهند؟ «یار دوازدهم» دقیقا چه معنایی در ورزش ما دارد؟
بیایید رو راست باشیم، تیم برنده، تیمی که دست بالا را دارد، تیمی که نیرویش به حریف می‌چربد، دقیقا چه نیازی به هوادار دارد؟ مگر هواداران می‌روند که تنها یک «تماشاچی» باشند؟ کیفیت تماشای مسابقه از گیرنده‌های تلوزیونی که بهتر است. اگر برای برپایی جشن و سرور هم به ورزشگاه می‌روید، خب با دعوت از فامیل‌هایتان می‌توان در یک دور همی به تماشای مسابقه نشست و حض وافر برد!
کسی که به استادیوم می‌رود، برای تشویق می‌رود. نه برای خوشحالی کردن از گرفتن امتیاز. نیست این است زمانی که تیم از نظر روانی کم آورده، این افراد به کمک تیم بیایند. نه آن که خود هم زانوی غم بغل بگیرند و یک بار روانی منفی برای تیم باشند.
یکشنبه شب، علاوه بر والیبالیست‌ها، هواداران هم نمره قبولی نگرفتند. چرا که تنها تماشاچیانی صرف بودند. زمانی که تیم به آن‌ها نیاز داشت شانه خالی کردند و هر یک در حال خود بودند.
به گزارش خبرآنلاین، تماشاچیان خوب و خون گرمی که فقط موقع برد صدایشان شنیده می‌شود، به چه کار یک تیم می‌آِیند؟ والیبالیست‌ها حمایت می‌خواهند، وقتی که به آن نیاز دارند. جو سالن هر لحظه باید جهنمی باشد. سکوت در خانه، پیغامی دردناک برای سروقامتان والیبال ایران است.
تاریخ انتشار: ۰۸ تير ۱۳۹۴ - ۱۳:۴۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پایگاه خبری آفتاب]
[مشاهده در: www.aftabnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 131]
-
گوناگون
پربازدیدترینها