محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1841841883
مجلس ششم جنجال به‌جای خدمت؛ عیار مجلس ایده‌آل اصلاح‌طلبان در سنجه اندیشه امام
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: مجلس ششم جنجال به‌جای خدمت؛
عیار مجلس ایده‌آل اصلاح‌طلبان در سنجه اندیشه امام
مجلس ششم حال و هوای متفاوتی نسبت به سایر دوره‌ها داشت. تنش‌هایی در این دوره به وقوع پیوست که حاصل آن تحمیل بحران‌های متعدد به نظام جمهوری اسلامی بود. این اتفاقات در مجلسی رخ می‌داد که اکثریت مطلق آن در دست اصطلاحاً جناح اصلاح‌طلب بود.
مجلس شورای اسلامی به‌عنوان مظهر جمهوریت نظام اسلامی از بدو تشکیل جمهوری اسلامی جایگاه ویژه‌ای در نگاه و اندیشه امام راحل امت داشت. امام خمینی که مجالس شورای ملی در عصر پهلوی را دیده بودند همواره از وابستگی نمایندگان مجلس به تفکرات وابسته به غرب و شرق ناخرسند بودند. ایشان در خصوص مجالس پیش از انقلاب می‌فرمایند: «من در بعضی مجالس زمان رضاخان رفته‌ام و در مجلس به‌عنوان تماشاگری و مجالس دیگری هم که از آن زمان تا اخیر بوده است، شنیده‌ام. آنجایی که من دیده‌ام، مجلس محل شور نبوده است، مجلس مبارزه بین افراد در آمال خودشان بود؛ جنگ و نزاع بود. حتی بعض اشخاص که اشخاص صحیحی بودند و در خارج از مجلس حدود را حفظ می‌کردند، در مجلس که وارد می‌شدند مثل اینکه ملزم می‌شدند به اینکه نظیر آن‌های دیگری که به‌طور غیر اسلامی رفتار می‌کردند، گاهی هم بعضی از آنها منحرف بشوند.»(1)
امام تا پیش از انقلاب اسلامی، قدرت نمایندگانی از مردم را که مستظهر به تفکرات اسلامی و منبعث از خواست مردم باشد، مشاهده کرده بودند و از تأثیرات آیت‌الله مدرس که در مقطع حضور خود در مجلس، مقتدرانه و در صحنه‌های متعدد جلو زیاده‌خواهی‌های شاه ضد دین و دیکتاتور پهلوی ایستاده بود، سخن‌ها می‌گفتند و از زمان ریاست آیت‌الله کاشانی بر مجلس شورای ملی که زمینه را برای روی کار آمدن دولت مصدق و جریان ملی شدن صنعت نفت فراهم کرده بود تجربه‌ها داشتند.
امام امت جایگاه مجلسی را که بتواند تجلی خواست ملی باشد «در رأس همه امور» می‌دانست. از همین رو یک سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی در اسفندماه 58 انتخابات اولین مجلس شورای اسلامی برگزار شد. در میان 9 دوره مجلس شورای اسلامی، مجلس ششم حال و هوای متفاوتی نسبت به سایر دوره‌ها داشت. تنش‌هایی در این دوره به وقوع پیوست که حاصل آن تحمیل بحران‌های متعدد به نظام جمهوری اسلامی بود. این اتفاقات در مجلسی رخ می‌داد که اکثریت مطلق آن در دست «فراکسیون دوم خرداد» و اصطلاحاً جناح اصلاح‌طلب بود. جناحی که همواره خود را «خط امامی» و پیرو آرمان‌ها و منویات معمار انقلاب اسلامی معرفی کرده و از این رهگذر به کسب وجهه پرداخته است. در این نوشتار قصد بر آن است که با بررسی برخی رویدادهای واقعه در مجلس ششم، میزان صحت این ادعا را در کنش‌های رفتاری اصلاح‌طلبان بررسی کنیم.
پژوهشی از 200 نطق پیش از دستور نمایندگان مجلس ششم که به‌صورت تصادفی انتخاب شده است، نشان می‌دهد بیشترین مسائلی که نمایندگان برای تذکر اختصاص داده‌اند، به ترتیب مربوط به «حمایت از دولت و انتقاد از منتقدان دولت» (16 درصد) و «حمله به قوه قضائیه» (5/15 درصد) و سپس مباحث مربوط به «رفع مشکلات معیشتی مردم و رسیدگی به تبعیض و فساد» و نیز «طرح مشکلات حوزه انتخابیه خود» به ترتیب 5/8 درصد و 2 درصد بوده است.
معیشت و مطالبات مردم، قربانی عملکرد جناحی
اکثریت اصلاح‌طلب در شرایطی مجلس ششم را در دست گرفت که سه سال از روی کار آمدن دولت اصلاحات می‌گذشت. مهدی کروبی به‌عنوان رئیس مجلس و بهزاد نبوی و محمدرضا خاتمی به‌عنوان نایب‌رئیسان مجلس انتخاب می‌شوند. انتظار مردم در این شرایط این است که با توجه به روی کار آمدن مجلس هم‌راستا با دولت. این نهاد اهتمام ویژه‌ای بر رفع مشکلات مردم داشته باشد و خود را درگیر جو مخرب سیاسی آن روزها نکند.
رهبر معظم انقلاب در دیدار با برخی اصلاح‌طلبان پیش از آغاز به کار مجلس ششم همین تذکر را گوشزد نمودند: «مسئولان دولتی و کارگزاران باید بدون توجه به بحث‌ها و جنجال‌های رسانه‌ای درباره لزوم تقدم توسعه سیاسی بر توسعه اقتصادی، به دنبال اصلاح وضعیت اقتصادی مردم باشند، چراکه اگر مردم از مسائل اقتصادی و معیشتی نارضایتی نداشته باشند، هیچ مسئله‌ای آنان را به معارضه ترغیب و تشویق نمی‌کند اما اگر مردم مشکلات فراوان اقتصادی داشته باشند، هرقدر هم آزادی باشد مردم از حکومت برمی‌گردند.»(2)
اما مجلس ششم که با حضور عناصر جبهه مشارکت از همان ابتدا راه دیگری را برای پیگیری ادعای توسعه سیاسی و اقتصادی برگزید که عبارت بود از «تشدید تنش با حاکمیت». مجلس ششم بنای خود را بر تقابل و ایجاد اصطکاک با نهادهای حاکمیتی گذارده بود.
پژوهشی از 200 نطق پیش از دستور نمایندگان مجلس ششم که به‌صورت تصادفی انتخاب شده است، نشان می‌دهد بیشترین مسائلی که نمایندگان برای تذکر اختصاص داده‌اند، به ترتیب مربوط به «حمایت از دولت و انتقاد از منتقدان دولت» (16 درصد) و «حمله به قوه قضائیه» (5/15 درصد) و سپس مباحث مربوط به «رفع مشکلات معیشتی مردم و رسیدگی به تبعیض و فساد» و نیز «طرح مشکلات حوزه انتخابیه خود» به ترتیب 5/8 درصد و 2 درصد بوده است. (3)
نمایندگان مجلس ششم همچنین به‌جای اعمال نقش نظارتی و نیز تلاش برای رفع موانع اساسی پیش روی پیشرفت کشور، در بعد نظارتی خود تحقیق و تفحص‌هایی را با جنبه‌های سیاسی و تسویه‌حساب شخصی همچون تفحص از صداوسیما، تحقیق از پرونده هاشم آغاجری و کوی دانشگاه کلید زدند. تفحص‌هایی که تنازع و مناقشه میان مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان را افزایش داد.
مجلس ششم در حالی به محل منازعه و انتقام‌گیری جناحی تبدیل شده بود که امام خمینی (ره) چنین کارکردی را اساساً دور از شأن مجلس می‌دانستند. ایشان در همان بدو شکل‌گیری مجلس نسبت به تبدیل این نهاد مهم حکومت به محل حساب‌کشی شخصی حساس بودند و می‌فرمودند: «مجلس شورای اسلامی که شما آقایان وکیل هستید از طرف ملت برای خدمت در آن بنگاه، باید آنکه دلخواه ملت است در آنجا طرح بشود. آنچه دلخواه اسلام است بحث و مشورت بشود و به ترتیبی که مقرر است تصویب بشود و همه‌چیزش اسلامی باشد. اغراض شخصیه را باید همه ما کنار بگذاریم. فرضاً که من با شما خدای‌نخواسته، یک حساب و خرده دارم، این در مجلس نباید، در مجلسی که مجلس اسلامی است نباید این خرده‌حساب‌ها را آنجا به آن رسید. مجلس شورای اسلامی در یک محفظه سربسته نیست که اگر خدای‌نخواسته انحرافی در آن پیدا شد، همان اجزای خود مجلس بفهمند، این سرباز است و رادیو و تلویزیون این را منتشر می‌کند، همه ایران می‌بینند و می‌شنوند و خارج از ایران هم تا آنجایی که موج این‌ها می‌رود، آنها هم می‌شنوند و می‌فهمند که چه شده است. اگر بنا باشد که خدای‌نخواسته از اول صف‌آرایی بشود برای جنگ اعصاب و آن مجالسی که درزمان طاغوت بود، آن مجالس، باز محتوایش تکرار بشود، این مجلس اسلامی نیست و آقایان به وظیفه شرعی و الهی خودشان عمل نکرده‌اند.»(4)
امام خمینی (ره): مجلس شورای اسلامی که شما آقایان وکیل هستید از طرف ملت برای خدمت در آن بنگاه، باید آنکه دلخواه ملت است در آنجا طرح بشود. آنچه دلخواه اسلام است بحث و مشورت بشود و به ترتیبی که مقرر است تصویب بشود و همه‌چیزش اسلامی باشد. اغراض شخصیه را باید همه ما کنار بگذاریم. فرضاً که من با شما خدای‌نخواسته، یک حساب و خرده دارم، این در مجلس نباید، در مجلسی که مجلس اسلامی است نباید این خرده‌حساب‌ها را آنجا به آن رسید.
شورای نگهبان، سیبل اصلاح‌طلبان برای تخریب حاکمیت
امام راحل همواره شورای نگهبان را به‌عنوان حافظ اسلام و شرعیت نظام جمهوری اسلامی، دارای جایگاه ویژه‌ای می‌دانستند و تلاش‌هایی که برخی در ایام حیات ایشان برای مقابله با نظرات فقهی شورای نگهبان ابراز می‌داشتند با واکنش شدید ایشان مواجه می‌شد. امام خمینی (ره) خطاب به شورای نگهبان چنین می‌فرمایند: «شما باید ناظر بر قوانین مجلس باشید و باید بدانید که به‌هیچ‌وجه ملاحظه نکنید. باید قوانین را بررسی نمایید که صددرصد اسلامی باشد. به‌هیچ‌وجه گوش به حرف عده‌ای که می‌خواهند یک دسته کوچک مردم ما خوششان بیاید و به‌اصطلاح مترقی هستند، ندهید، قاطعانه با این‌گونه افکار مبارزه کنید. خدا را در نظر بگیرید.»(5)
اصلاح‌طلبانی که خود را پیروان راستین خط امام می‌دانستند، در مجلس ششم راه دیگری را برگزیده بودند. شورای نگهبان به‌عنوان سیبل حملات مجلس ششم در مواردی قرار گرفته بود که مصوبات مجلس را خارج از حدود شرع یا قانون اساسی تشخیص می‌داد. نمونه بارز این تنش‌های مجلس و شورای نگهبان در سال 1381 مربوط به ماجرای لوایح دوقلو بود. شورای نگهبان با لوایح دوگانه که اهداف اصلی آن تغییر قانون انتخابات مجلس در راستای حذف نظارت استصوابی و نیز افزایش اختیارات ریاست جمهوری بود، موافقت نکرد و همین زمینه را برای هجمه‌های سنگین اصلاح‌طلبان علیه شورای نگهبان آماده ساخت.
عباس عبدی از اعضای حزب مشارکت در همان ایام در موضعی تهدید کرد که در صورت مخالفت شورای نگهبان، اصلاح‌طلبان از حاکمیت خارج خواهند شد: «در صورت تأیید نشدن کامل این دو لایحه، اصلاح‌طلبان از حاکمیت خارج خواهند شد، زیرا عملاً کاری از دست آنها برنخواهد آمد تا به مطالبات مردم پاسخ دهند. خروج از حاکمیت هم شامل استعفای دسته‌جمعی رئیس‌جمهوری و نمایندگان مجلس ششم است.»(6) محمدرضا خاتمی، دبیر کل حزب مشارکت و نایب‌رئیس مجلس نیز در اظهارنظری مشابه اعلام کرد که اصلاح‌طلبان از حذف نظارت استصوابی شورای نگهبان کوتاه نخواهند آمد. (7)
اصلاح‌طلبان دولت نیز همگام با مجلس اصلاحات در فضای رسانه‌ای هجمه سنگینی کردند که اظهارات تند علی شکوری‌راد مشاور ارشد سیدمحمد خاتمی، سعید حجاریان مشاور دولت و مصطفی تاج‌زاده معاون وزیر کشور از این جمله بود.
همه این‌ها در حالی بود که اصلاح‌طلبان در هیاهوی صف‌کشی علیه شورای نگهبان، توصیه‌های امام راحل را نسبت به جایگاه این نهاد به فراموشی و به خیال خود به کنج موزه‌ها سپرده بودند؛ امامی که تضعیف شورای نگهبان را خیانت می‌دانست و می‌فرمود: «[هرکس] بخواهد فساد کند و به مردم بگوید که این شورای نگهبان کذا و این مجلس کذا، این فساد است و مفسد است یک همچو آدمی، تحت تعقیب مفسد فی‌الارض باید قرار بگیرد... مجلس باید مسائل را طرح بکند و ردوبدل و انتقاد صحیح، بدون جاروجنجال، بدون هیاهو، مسائل را بگویند. کسی که مخالف است، مخالفت خودش را بدون هیاهو بگوید... روش‌های غیر اسلامی را، اگر هم در باطن - خدای‌نخواسته - دارند، نباید دیگر اظهار بکنند و نباید اذهان مردم را نسبت به مجلس مشوش کنند.»(8)
مجلس خوب، مجلس بد
اصلاح‌طلبان مجلس ششم در حالی مخالفت شورای نگهبان با نظر نمایندگان مجلس شورای اسلامی را توهین به مجلس شورای اسلامی و تحدید اختیارات آن قلمداد می‌کردند که نوع مواجهه آنها با مجالس گذشته نشان می‌داد اهمیتی که اصلاحات برای مجلس قائل است نیز منوط به جناح‌بندی سیاسی حاکم بر آن است. به عبارتی مجلسی که اصلاح‌طلبان در آن حائز اکثریت کرسی‌ها باشند، مجلسی است که در رأس امور است، اما مجلسی که در تعارض با منافع اصلاح‌طلبان شکل بگیرد، دیگر در رأس امور نیست! هرچند نوع مواجهه اصلاح‌طلبان با مجالس هفتم و هشتم که خاستگاه اصولگرایی داشت، خود مبین این نفاق و برداشت نسبی از منویات امام راحل است اما به‌عنوان یک نمونه بارز از برخورد دوگانه با مصوبات مجلس می‌توان به حمله شدید اصلاح‌طلبان به مجلس پنجم نیز اشاره کرد. در هنگامه‌ای که طرح اصلاح قانون مطبوعات در مجلس پنجم به ریاست ناطق نوری در حال بررسی و تصویب بود، حملات اصلاح‌طلبان از موضع دولت و رسانه‌های زنجیره‌ای زمینه را برای آشوبی بزرگ در سال 1378 به وجود آورد که منجر به غائله 18 تیر شد. حتی اصلاح‌طلبان برای ورود به مجلس ششم، مهم‌ترین شعار خود را لغو این مصوبه مجلس قرار داده بودند و اولین موضوعی که در دستور کار مجلس ششم قرار گرفت، اصلاح این مصوبه بود. مصوبه‌ای که نهایتاً با حکم حکومتی رهبر معظم انقلاب و تصریح بر این امر که «آنچه در کمیسیون مجلس پیش‌بینی شده مشروع و به مصلحت کشور و نظام نیست.» از دستور مجلس خارج شد. (9)
نمایندگان اصلاح‌طلب در حالی اصلاح قانون مطبوعات را در رأس اهتمام خود برای رسیدگی به‌عنوان اولین اقدام اساسی مجلس ششم قرار داده بودند که این قانون عملاً زمینه را برای تبلیغ رسانه‌های معاند داخلی علیه جمهوری اسلامی فراهم می‌کرد. اصلاحیه‌ای که مفاد آن حاکی از مجاز بودن نوشتن مطلب علیه قانون اساسی و برداشته شدن مسئولیت حقوقی نویسندگان روزنامه‌ها نسبت به نوشته‌های خود و عدم نیاز به التزام به قانون اساسی برای فعالیت مطبوعاتی و نیز امکان تحرک رسانه‌ای مخالفان نظام جمهوری اسلامی بود. (10)
در حقیقت طرحی که با درایت رهبری جلوی آن گرفته شد، زمینه را برای فعال شدن مجدد نویسندگانی فراهم می‌کرد که امام خمینی قلم‌های آنها را خیانتکار و بازکننده دست اجانب می‌دانستند. قلمی که باید شکسته می‌شد تا حرمت و تقدس آزادی محفوظ بماند. بنیان‌گذار انقلاب از نمایندگان مجلس توقع داشتند «با پیشنهادهای مخالف با شرع مقدس که ممکن است از روی ناآگاهی و غفلت طرح شود، شدیداً مخالفت نمایید و از قلم‌های مسموم و گفتار منحرفان هراسی نداشته باشید و سخط خالق را برای رضای مخلوق تحصیل نکنید و خداوند قاهر و قادر را حاضر و ناظر بدانید.» (11)
اما متأسفانه می‌توان گفت نه‌تنها مجلس ششم تلاش می‌کرد تا قلم‌های مسموم را در فضای جامعه رها کند که حتی بعضاً همین رسانه‌های زنجیره‌ای بودند که برای اصلاح‌طلبان در مجلس و دولت خط‌مشی ترسیم می‌کردند.
در بهار سال 82 و پس از آنکه تهدیدات مجلس ششم از قبیل استعفا و خروج از حاکمیت نتوانست شورای نگهبان را مجبور به پذیرش خواسته‌های غیرقانونی آنان در تصویب لوایح دوقلو و الغای نظارت استصوابی کند، این بار با جنجالی تازه پیکان انتقادات خود را به سمت رهبر معظم انقلاب گرفتند. 127 نماینده مجلس ششم 31 اردیبهشت در نامه‌ای خطاب به رهبری با لحنی ناخوشایند از ایشان خواستند تا با نوشیدن جام زهر، دستور دهد شورای نگهبان لوایح دوقلو را تأیید نماید.
تعارف جام زهر
در بهار سال 82 و پس از آنکه تهدیدات مجلس ششم از قبیل استعفا و خروج از حاکمیت نتوانست شورای نگهبان را مجبور به پذیرش خواسته‌های غیرقانونی آنان در تصویب لوایح دوقلو و الغای نظارت استصوابی کند، این بار با جنجالی تازه پیکان انتقادات خود را به سمت رهبر معظم انقلاب گرفتند. 127 نماینده مجلس ششم 31 اردیبهشت در نامه‌ای خطاب به رهبری با لحنی ناخوشایند از ایشان خواستند تا با نوشیدن جام زهر، دستور دهد شورای نگهبان لوایح دوقلو را تأیید نماید.
در قسمتی از این نامه آمده بود: «مسئولان حاکمیت باید صادقانه از مردم در قبال همه قصورها و سوء تدبیرها پوزش بخواهند و البته این عذرخواهی شکست و عقب‌نشینی از مواضع اصولی نیست، بلکه نشانه فروتنی و بزرگواری است. تعظیم به مردم خود سبب جلوگیری از کرنش به بیگانگان می‌شود. اگر جام زهری باید نوشید قبل از آنکه کیان نظام و مهم‌تر از آن، استقلال و تمامیت ارضی کشور در مخاطره قرار گیرد باید نوشیده شود و بی‌تردید این برخورد خردمندانه و متواضعانه، از سوی ملت با همان پاداشی مواجه می‌شود که امام عزیز راحل روبه‌رو شد.»
در این نامه همچنین اختیارات رهبری ذیل ولایت مطلقه فقیه و اصل 110 قانون اساسی نیز مورد انتقاد قرار گرفته و در قسمتی از آن چنین آمده بود: «[اگر] به قول آقایان اصل 110 قانون اساسی، تنها کف اختیارات رهبری است، آیا بهتر نیست برای همیشه با صداقت و صراحت تکلیف مردم را روشن کنیم و از این همه دوگانگی‌ها، شعار دادن‌ها و افزودن صفت و قید بر کلمات معناداری چون مردم‌سالاری و آزادی، رهایی یابیم؟»
سوءاستفاده اصلاح‌طلبان از جایگاه مجلس و حمله به ولایت‌فقیه را در کدام سطور از خط امام می‌توان یافت. امامی که ولایت‌فقیه را مانع دیکتاتوری می‌دانستند و به غرب‌زدگان مخالف آن چنین می‌فرمودند: «گمان می‌کنند که اگر ولایت‌فقیه در قانون اساسی بگذرد، این اسباب دیکتاتوری می‌شود. درصورتی‌که ولایت‌فقیه هست که جلو دیکتاتوری را می‌گیرد.»(12) در اندیشه امام خمینی نماینده مجلسی که با ولایت‌فقیه مخالفت می‌نمایند اساساً وکالتشان باطل است: «کسانی که با ولایت‌فقیه مخالفت می‌کنند و برخلاف این چیزی که ملت آنها را تعیین کرده است، عمل می‌کنند، وکالت ندارند در این امر. من اولی که مجلس بنا بود تأسیس بشود، پیش‌بینی این امور را می‌کردم.»(13)
مجلس ششم اکنون به درجه‌ای از رفتار بی‌پروا رسیده بود که حتی مهدی کروبی و سیدمحمد خاتمی به‌عنوان رؤسای مجلس و دولت در جلسه شورای عالی امنیت ملی به این نامه واکنش منفی نشان می‌دهند و تلاش می‌کنند تا این نامه در فضای رسمی کشور منعکس نشود. هرچند به‌هرحال این نامه سرگشاده تأثیر خود را بر تبلیغات رسانه‌های ضدانقلاب گذاشت و تا مدت‌ها دستمایه تحلیل آنها قرار گرفت.
توجه اصلاح‌طلبان به مردم فقط در صندوق‌های رأی است!
تلاش اصلاح‌طلبان برای تقابل با حاکمیت و گرفتن ژست مخالفش، دست‌پخت جناح‌های اصلاح‌طلب را به حدی شور کرده که خود به حقیقت آن معترف‌اند. روزنامه اصلاح‌طلب حیات نو به مدیرمسئولی هادی خامنه‌ای در تاریخ 24/8/79 می‌نویسد: «اصلاح‌طلبان حتی بعد از تسلط بر دولت و مجلس، هنوز هم با لهجه اپوزیسیون صحبت می‌کنند و تمایل دارند به‌عنوان یک حزب اپوزیسیون باقی بمانند... اصلاح‌طلبان با لهجه‌ای دوگانه سخن می‌گویند. در پای صندوق‌ها با لهجه اپوزیسیون سخن می‌گویند و آن هنگام که در رأس وزارتخانه‌های دولتی قرار می‌گیرند، به لهجه مستوفیان دیوانی... استفاده از مردم توسط اصلاح‌طلبان تنها به صندوق‌های رأی محدود شده و در استراتژی آنها، مردم تماشاگرانی غیرفعال هستند.»
هرچه مجلس ششم به پایان عمر خود نزدیک‌تر می‌شود، ناآرامی و تنش افزایش می‌یابد. در سال آخر مجلس و در آستانه احراز صلاحیت نمایندگان برای مجلس هفتم، اظهارنظرهای تهدیدگونه خطاب به شورای نگهبان از سرگرفته می‌شود. در نهایت عده‌ای از نمایندگان حاضر در مجلس ششم مورد تأیید هیئت‌های نظارت شورای نگهبان برای انتخابات قرار نمی‌گیرند و همین امر زمینه را برای جنجالی دیگر مهیا می‌کند. حزب مشارکت و برخی اصلاح‌طلبان رد صلاحیت‌های شورای نگهبان را به‌شدت محکوم و حتی محسن میردامادی (رئیس وقت کمیسیون امنیت ملی) از آن تعبیر به «کودتای غیرنظامی» می‌کند. (14)
درخواست کمک از امریکا!
اعتراض اصلاح‌طلبانی که مورد تأیید قرار نگرفته‌اند، نهایتاً در دی‌ماه سال 82 شکل تحصن به خود می‌گیرد و در 12 بهمن‌ماه و در واکنش به عدم پذیرش نظرات آنان در تغییر روند تأیید صلاحیت‌ها، تصمیم به استعفای دسته‌جمعی می‌گیرند. ظاهراً در گرماگرم تحصن برخی نمایندگان به تماس و ارتباط با کنگره امریکا و ارسال پیام‌هایی به آن کشور به‌منظور پشتیبانی مبادرت می‌کنند. (15)
دولت اصلاحات نیز به حمایت از معترضین می‌پردازد و در روزهای تحصن برخی از مقامات دولتی همچون معصومه ابتکار، محمد ستاری فر، زهرا شجاعی و صفدر حسینی با حضور در جمع متحصنین با آنان اعلام همراهی می‌کنند. حتی 13 عضو کابینه و حدود 50 معاون وزیر در حمایت از متحصنین اعلام استعفا می‌کنند. (16)
رهبر انقلاب که می‌دانند غرض اصلاح‌طلبان از تحصن، لغو یا تأخیر انتخابات مجلس در اسفندماه است، استعفای نمایندگان را خیانت می‌دانند و بر لزوم برگزاری انتخابات در موعد مقرر تأکید می‌ورزند. بدین ترتیب آخرین جنجال اصلاح‌طلبان مجلس ششم نیز ناکام می‌ماند و مردم که از سیاسی‌کاری اصلاح‌طلبان به ستوه آمده‌اند، در مجلس هفتم بی‌اعتمادی خود را به آنها نشان می‌دهند.
همان‌گونه که ذکر آن رفت؛ اصلاح‌طلبان در طول چهار سال عمر مجلس ششم بارها برای تحمیل خواسته‌های خود به جنجال و بحران‌آفرینی پرداختند و وضعیتی اسفناک را به وجود آوردند که مخالف صریح خواست امام خمینی (ره) از مجلس بود. امام همواره بر انتقاد آرام و اعتراض دور از هیاهوی نمایندگان تأکید می‌ورزید: «انتقاد برای ساختن، برای اصلاح امور، لازم است. هر مجلسی باید این انتقادات را داشته باشد، لکن اگر [در] این انتقادات آنکه انتقاد می‌کند با آرامش خاطر و با نظر صحیح انتقاد بکند، اینکه جواب می‌دهد هم اگر با نظر صحیح و بدون اینکه غضب در آن راه داشته باشد جواب بدهد، آن‌وقت منطق در مقابل منطق است و اگر با هیاهو و جاروجنجال بخواهید شما یک مسئله را حل بکنید و هرکسی در نظر داشته باشد که طرف مقابل خودش را مثل یک دشمن بکوبد، عقل‌ها کنار می‌رود و قوه غضبیه که بدترین قوه‌هاست اگر مهار نشود، در کار می‌افتد و مسائل را علاوه بر اینکه حل نمی‌کنند، مشکل‌تر می‌کنند.» (17)
درسی برای آینده
اکنون بیش از یک دهه از پایان کار مجلس ششم می‌گذرد و با مروری که بر اتفاقات ناخوشایند و وقایع آن سال‌ها انجام گرفت، می‌توان بهتر به فاصله ادعای اصلاح‌طلبان بر علاقه و خط‌مشی مبتنی بر منویات امام راحل با عملکرد آنان پی برد. ادعایی که هم‌اکنون نیز در شعارها و نطق اصلاح‌طلبان بر آن پای می‌افشرند. بسیاری از همان اصلاح‌طلبانی که خود را دلسوز جمهوری اسلامی معرفی می‌کردند و نطق‌های خود را برای تعریض به رهبر معظم انقلاب، با رفتار امام تزئین می‌کردند اکنون به دامان غرب و ضدانقلاب پناه برده‌اند و صراحتاً علیه جمهوری اسلامی ایران موضع می‌گیرند و حتی برخی از آنان بی‌تقیدی خود را به قیود شرعی همچون حجاب نیز نشان داده‌اند و تزویر پنهان سال‌های گذشته را اکنون آشکار کرده‌اند.
حتی اگر از این رفتارهای جریان اصلاحات پس از مجلس ششم چشم‌پوشی کنیم، نمی‌توان تعارض عملکرد چهارساله مجلس ششم را با اندیشه امام خمینی (ره) حول ویژگی‌های مطلوب مجلس نادیده گرفت. تعارضی که می‌توان با مقایسه مهم‌ترین خواسته‌های رهبر کبیر انقلاب از مجلس و آنچه توسط اصلاح‌طلبان رخ داد به‌وضوح مشاهده کرد.
منابع:
1- بیانات امام راحل در جمع نمایندگان مجلس شورای اسلامی، 4/3/1359
2- بیانات مقام معظم رهبری حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار با نمایندگان جبهه دوم خرداد 7/2/79
3- نشریه مبلغان، بهمن و اسفند 1382، شماره 50، ص 100
4- نمایندگان مجلس شورای اسلامی 4/3/1359
5- صحیفه امام ج 13 ص 53
6- روزنامه آفتاب یزد، 25 شهریور 1381
7- روزنامه نسیم صبا، 20 فروردین 1382
8- صحیفه امام، ج 14، ص 370
9- نامه به نمایندگان مجلس شورای اسلامی در خصوص قانون مطبوعات 15/5/1379
10- مصاحبه رئیس کمیسیون فرهنگی وقت مجلس، روزنامه حیات نو، 28/4/1379
11- بیانات امام خمینی (ره) در دیدار با کارکنان کیهان 25/2/1358
12- بیانات امام در دیدار با اعضای انجمن تبلیغات فرهنگ اسلامی لرستان 18/8/1358
13- دیدار امام خمینی (ره) با نمایندگان مجلس خبرگان و پاسداران مسجد الحسین (ع) – 12/7/1358
14- ویژه‌نامه سیاسی رمز عبور 1، روزنامه ایران، نوروز 89، ص 171
15- سایت خبری مشرق، کد خبر: 280944
16- ویژه‌نامه سیاسی رمز عبور 1، روزنامه ایران، نوروز 89، ص 172
17- صحیفه امام، ج 14، ص 366. محمدحسن صادق‌پور منبع: برهان انتهای متن/
94/04/08 - 00:20
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها