محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830610827
تأثیر جهانی‌شدن فرهنگ بر جایگاه دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی ایران
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
تأثیر جهانی‌شدن فرهنگ بر جایگاه دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی ایران
این مقاله به دنبال این است که با توجه به اهمیت فرهنگ در سیاست خارجی، آثار جهانی‌شدن فرهنگ در سیاست خارجی ایران را از منظر دیپلماسی عمومی مورد بررسی قرار دهد.
بخش دوم و پایانی جهانی‌شدن فرهنگ، دیپلماسی عمومی و سیاست خارجی ج.ا.ایران با گسترش ارتباطات و نقش رسانه در عصر جهانی‌شدن، دیپلماسی عمومی اهمیت یافته است. دیپلماسی عمومی اصطلاحی است که در دهه 1960 در خصوص وصف جنبه‌های جدید دیپلماسی بین‌المللی مطرح شد. این مفهوم برای اولین بار توسط «الموند گولیون» (1) در سال 1965 در آمریکا مطرح شد و مربوط به منافع ملی یک کشور است و در بر گیرنده مسائلی از قبیل اعزام دانشجو به خارج از کشور، پذیرش بورس‌های تحصیلی، خبرنگاران اعزامی، فرایند ارتباط میان‌فرهنگی، برگزاری جشنواره‌های هنری، همایش‌ها و سمینار‌های فرهنگی و پخش برنامه‌های صوتی و تصویری و حتی ایجاد سایتهای اینترنتی در حوزه دیپلماسی عمومی است. (Wolf & Rosen, 2004) در یک تعریف دیگر آمده است که دیپلماسی عمومی شامل برنامه‌های یک دولت است که هدف از آنها اطلاع‌رسانی و یا تحت تأثیر قرار دادن افکار عمومی در کشورهای دیگر از طریق انتشار متن، تصاویر متحرک، مبادلات فرهنگی، رادیو و تلویزیون و اینترنت است. (هادیان و احدی، 1388) بدین‌ترتیب، سه ویژگی مهم دیپلماسی عمومی با توجه به تعاریف مذکور، شفافیت و تلاش برای انتشار اطلاعات، پاسخ‌گویی که مبنای تقویت صداقت عمومی است و ویژگی دیگر، به گسترده بودن مخاطبان برمی‌گردد. کشورهایی که به توسعه ابعاد دیپلماسی عمومی پرداخته‌اند، معمولاً به اهداف گسترده‌ای در سطوح ملی و بین‌المللی دست می‌یابند. از جمله اینکه این کشورها به سازوکارهایی برای جلوگیری از بروز جنگ دست می‌یابند و یا می‌توانند ارتباطات کنسولی خود را تسهیل کنند. دیپلماسی عمومی به دنبال ایجاد اعتبار ملی در جهان است که به سختی و با گذشت زمان طولانی حاصل می‌شود، اما در صورت عدم مدیریت صحیح می‌تواند به سرعت از دست برود. موضوع مدیریت صحیح در دیپلماسی عمومی، بیانگر برداشتی است که «مایکل مک کللن» (2) مطرح می‌کند و دیپلماسی عمومی را یک راهبرد ارتباطی ویژه و هدفمند می‌داند که درصدد ساخت یک تصویر مثبت از یک کشور نزد افکار عمومی خارجی است. مک کللن برای نمایش چگونگی تأثیر از هرم ارتباطات دیپلماسی عمومی استفاده می‌کند. مراحل این هرم از آگاهی شروع و به اقدام ختم می‌شود. برای مثال، یک فرد در ابتدا باید آگاهی کافی از زمینه‌های مورد نیاز خود به دست آورد، آنگاه منافعی برای خود کسب کند، سپس به کشور حامی، دانش و شناخت لازم بیابد تا به یک حامی تبدیل شود و سرانجام به اقدامی خاص در پشتیبانی از کشور حامی دست بزند. از جمله این اقدامات می‌توان به رأی مثبت در سازمان‌های بین‌المللی، امضای توافقنامه‌های تجاری و قراردادهای دوطرفه، ورود در اتحادها و پیمان‌های نظامی اشاره کرد. (اشتریان و جعفری، 1386: 133 و 134) از جمله مفاهیمی که رابطه نزدیکی با مفهوم دیپلماسی عمومی دارد، قدرت نرم می‌باشد. جوزف نای، محقق برجسته روابط بین‌الملل که نخستین بار، اصطلاح «قدرت نرم» را در اواخر دهه 1980 به کار برد، در سال 2004 کتاب «قدرت نرم، ابزاری برای موفقیت در سیاست جهانی» را منتشر کرد. وی در این کتاب، ایده‌ها و استدلال‌های مربوط به قدرت نرم را در متن شکل‌گیری سیاست خارجی آمریکا پس از حملات یازده سپتامبر و به خصوص، جنگ عراق مورد بررسی قرار داده است. از نظر نای، موفقیت در سیاست‌های جهانی، مستلزم استفاده از قدرت نرم به همراه قدرت سخت می‌باشد. لذا کشورهایی در این زمینه موفقند که توجه کافی به کاربرد قدرت نرم داشته باشند؛ زیرا قدرت نرم، توان یک کشور برای دستیابی به اهداف و منافعش از طریق ایجاد جذابیت‌ها و نه اجبار و یا تنبیه می‌باشد که به نظر می‌رسد این جذابیت، از فرهنگ، ایده‌های سیاسی و سیاست‌های یک واحد سیاسی در عرصه نظام بین‌الملل ناشی می‌شود. مدیریت افکار عمومی، یکی از وظایف سیاست خارجی ج.ا.ا در چهارچوب قدرت نرم است. دیپلماسی عمومی، رویکردی است که می‌تواند با اتخاذ روش‌های نرم و به دور از خشونت، افکار عمومی را مدیریت کند. دیپلماسی عمومی، شامل برنامه‌هایی همچون انتشار کتاب، ساخت و پخش فیلم‌های سینمایی و مستند، برنامه‌های رادیو و تلویزیونی به زبان‌های رایج بین‌المللی و برگزاری همایش‌ها و کنگره‌های بین‌المللی، به منظور نزدیک کردن ایده‌ها، افکار، اندیشه‌ها و سیاست‌ها در عرصه جهانی است. این مؤلفه‌ها عمدتاً در چهارچوب مکانیسم‌های قدرت نرم و به دور از هرگونه سازوکارهای قدرت سخت صورت می‌گیرد که متولی آن در ج.ا.ا، دستگاه سیاست خارجی است. در شرایط جدید جهانی سه مسئله مهم برای اهمیت و جایگاه دیپلماسی عمومی برای دولت‌ها مطرح می‌شود. اول اینکه دولت‌ها در قرن بیست‌ویکم دیگر نمی‌توانند مشکلات سیاست خارجی خود را به تنهایی حل کنند، بنابراین نیازمند بخش غیردولتی و خصوصی خود نیز هستند. دوم اینکه شهروندان امروزه خواهان مسئولیت‌پذیری و شفافیت بیشتر دولت‌ها هستند. سوم، سیاست خارجی و سیاست داخلی به شدت به یکدیگر در هم تنیده شده‌اند و دیگر نمی‌توان هر یک را جداگانه تعریف کرد. (هادیان و احدی، 1388: 93) ج.ا.ا به تناسب جایگاه و توانایی خود دارای میزانی از قدرت نرم است، ولی سیاست‌ها و رفتارهای ج.ا.ا در قالب دیپلماسی عمومی می‌تواند این توان بالقوه را به بالفعل تبدیل کند و این امکان را برای کشور فراهم کند تا از وجهه بهتر و توان تأثیرگذاری بیشتری برخوردار شود. از سوی دیگر ضرورت هماهنگی سیاست‌های جاری ج.ا.ا با تلاش‌های آن در عرصه سیاست خارجی عموماً و دیپلماسی عمومی به طور اخص باید موجب شود تا کشورمان هنگام اتخاذ هر تصمیمی به تبعات آن در نزد افکار عمومی جهانی توجه کند. چنان‌که دیپلماسی عمومی را مجموعه استراتژی‌ها و تاکتیک‌هایی دانست که در خدمت دستگاه سیاست خارجی یک کشور مانند ج.ا.ا قرار می‌گیرد، بنابراین مسئله اصلی این است که با چه سازوکاری می‌توان تصویر ج.ا.ا ایران را در جهان بهبود بخشید؟ قدر مسلم این است که دیپلماسی عمومی نمی‌تواند در خدمت اهداف کوتاه‌مدت سیاست خارجی ایران باشد، بلکه باید در میان‌مدت یا بلند‌مدت بتواند با برنامه‌های فرهنگی از قبیل انتشار کتاب، ساخت فیلم‌های سینمایی و برنامه‌های مستند رادیویی به زبان‌های بین‌المللی به تأثیرگذاری بر محیط بین‌المللی بپردازد و افکار عمومی خارجی را در مورد ایران شکل دهد. با توجه به گسترده بودن برنامه‌ها و مسائلی که در دیپلماسی عمومی مطرح می‌شود، باید به این نکته اشاره نمود که دیپلماسی عمومی در کشور ایران هنوز به لحاظ مفهومی و کاربردی به روشنی تعریف نشده است. غالباً این مفهوم با مفاهیمی همچون قدرت نرم، جنگ روانی، تبلیغات، روابط فرهنگی و دیپلماسی فرهنگی دارای مرز معینی نیست. در صورت توجه به این تمایزات می‌توان زمینه‌ای فراهم نمود تا بتوان بهره لازم را از دیپلماسی برای کسب منافع ملی برد. روابط فرهنگی در واقع، تمامی مبادلات فرهنگی و هنری را شامل می‌شود که از زمان‌های دور در میان ملت‌ها مرسوم بوده است. نکته محوری در روابط فرهنگی این است که در این نوع رابطه، طرفین غالباً به دنبال شناخت هستند و نه تأثیرگذاری بر یکدیگر. در تفاوت‌های بین روابط فرهنگی و دیپلماسی عمومی، به‌نظر می‌رسد که دیپلماسی عمومی شباهت‌های بیشتری به روابط فرهنگی دارد تا به تبلیغات و جنگ روانی. روابط فرهنگی به گستره وسیعی از ارتباطات و تبادلات فرهنگی میان ملت‌ها مربوط می‌شود که از مجاری و نهادهای گوناگون غیردولتی صورت می‌پذیرد و در عصر ارتباطات و اطلاعات، ابعاد جدیدی به خود گرفته است. (Mitcheall, 1986: 7) دیپلماسی فرهنگی، مربوط به فعالیت‌های رسمی دولت‌ها برای نشان دادن فرهنگ و ارزش‌های خود و تأثیرگذاری بر فرهنگ کشور مقابل است. به عبارت دیگر، «گاهی دولت‌ها از طریق سفارتخانه‌های خود تلاش می‌کنند تا از طریق صدور فرهنگ به کشور پذیرنده، بر سیاست خارجی آن کشور تأثیر گذارند که به دیپلماسی فرهنگی شناخته می‌شود». (Berridge, 2002: 7) دیپلماسی فرهنگی و دیپلماسی عمومی از نظر چگونگی برداشت یا طرز تلقی، ابزار، مخاطب، الگوی رابطه، کارگزاران و هدف با یکدیگر مشابهت‌ها و اختلافاتی دارند. از منظر تلقی، در دیپلماسی عمومی و فرهنگی، نقش دولت پررنگ‌تر است. به لحاظ ابزار، در دیپلماسی عمومی گستره و نوع ابزارها برای اثرگذاری و برقراری ارتباط با مخاطبان بیشتر است؛ اما در روابط فرهنگی دامنه و نوع ابزارها محدودتر ولی عمق رابطه از اهمیت بیشتری برخوردار است. در روابط فرهنگی معمولاً مخاطبان قشر تحصیل کرده و فرهیخته می‌باشند، اما در دیپلماسی عمومی اقشار دیگر نیز مد نظر قرار دارند. الگوی رابطه در هردو به شکل دوسویه می‌باشد. در روابط فرهنگی، کارگزاران از اشخاص اهل فرهنگ و فرهیخته می‌باشند و دولت نقش تسهیل‌کننده دارد، در‌حالی‌که در دیپلماسی عمومی کارگزاران دولت‌ها هستند که با قشر‌های ذی‌نفوذ جوامع همکاری دارند. در نهایت در روابط فرهنگی، هدف فهم و شناخت عمیق از فرهنگ سایر کشورها بدون الزام تأثیرگذاری است ولی در دیپلماسی عمومی فهم و درک از کشورهای دیگر به منظور تأثیرگذاری بر افکار عمومی و در نهایت، تصمیم‌گیران است. (هادیان و احدی، 1388) امروزه بسیاری از کشورها، نقش دیپلماسی فرهنگی را بخشی از راهکار کلان خود در طراحی سیاست خارجی می‌دانند. کشورهایی مانند بریتانیا، فرانسه، آلمان، اتریش، استرالیا، کانادا و ژاپن در زمره کشورهایی قرار دارند که اهمیت زیادی برای دیپلماسی فرهنگی قائلند. برای مثال، فرانسه همواره یک التزام تاریخی و پایدار نسبت به ترویج فرهنگ خود قائل است. از نظر کانادایی‌ها، سیاست خارجی بر سه پایه سیاست، اقتصاد و فرهنگ بنا شده است. ژاپنی‌ها نیز تعاملات فرهنگی را به عنوان بخش حیاتی در سیاست خارجی خود پذیرفته و اهدافی از قبیل تعمیق فهم متقابل با ملل جهان، تقویت حس اعتماد میان کشورها و نیز ترویج تساهل و گفتگو میان تمدن‌ها را مفید فایده می‌دانند. (خانی، 1384) در یک نگاه کلی می‌توان گفت که هر ملتی برای تشخیص حدود هویت خویش در حال و آینده ناچار است تا سیاست‌های فرهنگی خود را تعیین کند؛ سیاست‌های فرهنگی‌ای که در درازمدت چهره ملت‌ها را در نظر سایرین شکل می‌دهد. در اصول سیاست فرهنگی ج.ا.ا، چگونگی تعامل و ارتباط فرهنگی با سایر کشورها به دلایل گوناگون جغرافیایی، سیاسی و اقتصادی مطرح شده است. این دلایل حکایت از این دارد که در عرصه روابط دیپلماتیک، قلمرو تأثیرگذاری فرهنگ گسترده‌ترین و فراگیرترین قلمروهاست. در روابط بین‌الملل، فرهنگ بستر تمامی گونه‌های تعامل و تئوری‌های توسعه روابط محسوب می‌شود. تمامی رفتارهای مثبت و منفی دیپلماتیک که در عرصه بین‌الملل اتفاق می‌افتد، مبتنی بر نوعی فرهنگ و اندیشه منبعث از فرهنگ‌های جاری در میان ملت‌هاست. در حقیقت بدون اتکا به فرهنگ، هر نوع فعالیت سیاسی، اقتصادی و امنیتی بی‌ثمر خواهد بود. مقام معظم رهبری در این‌باره می‌فرمایند: «در تنظیم روابط خارجی بایستی تمام مقوله‌های روابط اعم از سیاسی، اقتصادی، امنیتی و فرهنگی به صورت جامع و هماهنگ در نظر گرفته شوند. بستر فرهنگی یکی از پایه‌های اساسی قدرت و عامل پایداری آن به حساب می‌آید». (سابقی، 1387: 71) از منظر دیپلماسی فرهنگی، سابقه فعالیت‌های دیپلماتیک ایران گویای آن است که ایران در ابتدای قرن بیستم با حضور در سازمان‌های بین‌المللی در پی اثبات هویت خود به عنوان یک کشور مستقل از یک سو و هویت ویژه و منحصر به عنوان یک کشور ریشه‌دار از سوی دیگر بوده است. قابل توجه است در ابتدای قرن بیستم تعداد کشورهای مستقل در حدود سی کشور بود و بسیاری از مناطق دنیا تحت سلطه کشورهای اروپایی بودند. لذا نفس حضور در اجلاس و سازمان‌های بین‌المللی نشانگر «بودن» و «هویت مستقل داشتن» قلمداد می‌گردد. (سجادپور، 1387: 189) مجموعه رفتاری ایران در سازمان‌های بین‌المللی مستقر در ژنو در ربع اول قرن بیستم به گواهی اسناد و مدارک موجود در آرشیو سازمان‌های مزبور را می‌توان با سه مفهوم «هویت»، «حاکمیت»، و «نوسازی» توضیح داد. اسناد و مدارک موجود، از حضور دیپلماتیک ایران در اجلاس‌های گوناگون نشان می‌دهد ایران با حضور خود به دنبال تثبیت هویت خود از طریق ابزار دیپلماتیک در عرصه جهانی است تا این هویت مورد تأیید و شناسایی دیگران قرار گیرد و دولت ـ ملت ایران به عنوان عضوی پایدار از جامعه جهانی قلمداد گردد. (همان: 188) بدین‌ترتیب اگر هویت ملی بر سه رکن: 1. فرهنگ ملی و زمینه‌های تاریخی آن؛ 2. آگاهی از این فرهنگ؛ 3. احساس تعلق به آن استوار باشد، این امر نشان می‌دهد که حضور ایران در مجامع بین‌المللی از صد سال قبل تاکنون از آگاهی و احساس تعلق ایرانیان به هویت خود حکایت می‌کند. در حقیقت باید اذعان کرد که فرهنگ ایران در طول تاریخ با فرهنگ‌های مختلف از بین‌النهرین گرفته تا آسیای صغیر و یونان در تعامل بوده بدون آنکه هویت خود را از دست داده باشد. بدین دلیل است که یکی از نویسندگان فرانسوی، ایران را یک کشور بزرگ می‌داند که پس از تهاجم ترک و مغول و سازگار یافتن دین اسلام با فرهنگ خود، توانست یک پیوستگی دل‌انگیز با گذشته خود پیدا کند. درحقیقت، فرازونشیب حوادث روزگار نتوانست پیوند ایرانیان را با گذشته خود دچار گسست نماید. لذا می‌توان گفت که اهمیت زبان و شعر و ادب فارسی در سرنوشت ایرانیان بیش از اهمیت زبان و ادب در سرنوشت مردم در فرهنگ‌های دیگر است. وضعیت فرهنگ و جامعه به صورت دو روی یک سکه هستند؛ زیرا جامعه بودن فرهنگ و فرهنگ بدون جامعه محال است. (نقیب‌زاده، 1381) بدین‌ترتیب می‌توان گفت که مسئولین روابط فرهنگی و دیپلماسی، امروزه با شاخص‌های متعدد روابط فرهنگی بین‌المللی از قبیل تعداد دفاتر نمایندگی فرهنگی در خارج، تعداد کرسی‌های زبان و ادبیات فارسی، تعداد نمایشنامه‌ها و فیلم‌های ایرانی اکران شده و ... مواجه‌اند که می‌بایست با پیچیدگی‌های شرایط بین‌المللی در به کارگیری این شاخص‌ها دقت لازم را به عمل آورند؛ زیرا حوزه روابط بین‌الملل از یک جهت با تحولات و قابلیت‌های چندوجهی اقتصادی، سیاسی، روانی مواجه است و از جهت دیگر، تحولات و جریان‌های فرهنگی، فکری، سیاسی در سطح جهانی بر آن تأثیر دارد. زمانی که فرهنگ ملی به عرصه بین‌المللی کشیده می‌شود و به تعامل با سایر فرهنگ‌ها می‌پردازد، شاخص‌های فرهنگی در عرصه روابط فرهنگی قوت خود را نمایان می‌سازند. این قوت در مفهوم‌سازی شاخص‌های بین‌المللی نیز تأثیر می‌نهد و شاخص‌های ملی با مقایسه با شاخص‌های سایر کشورها صورت پیشین را فرو می‌نهد و با صورتی تازه که منطبق بر شرایط جدید جهانی است پدیدار می‌شود. نتیجه به طور خلاصه می‌توان گفت با توجه به مفاهیم فرهنگ و ارتباط آن با فرایند جهانی‌شدن از یک سو و مسئله ارتباطات که شالوده موضوع جهانی‌شدن را مطرح می‌کند، میان دیپلماسی و فرهنگ سه رویکرد وجود دارد. رویکرد اولی با نگرش ابزاری به فرهنگ، برای آن اصالتی قائل نیست و فرهنگ را ابزاری برای پیشبرد اهداف دیپلماسی می‌داند. در نگاه دوم، فرهنگ و ایدئولوژی جلوه‌هایی از دین است و مهم‌ترین کار نمایندگان فرهنگی تبلیغ دین و فرهنگ دینی است. در رویکرد سوم، فرهنگ به عنوان عرصه اصلی و تجلی ماهیت وجودی انسان تلقی می‌شود و فعالیت‌های فرهنگی به جریان انداختن نظام‌های معنایی فرهنگ ایرانی و اسلامی و معرفی آن در دنیای امروز است. بدین‌ترتیب دیپلماسی و ارتباطات فرهنگی را به هر مفهومی بپذیریم، امروزه به عنوان یک اصل اساسی و تأثیرگذار در روابط بین‌الملل مورد پذیرش همگان قرار گرفته و بسیاری از متفکران و سیاست‌مداران راه برون‌رفت از مشکلات کنونی بشریت را حاکمیت فرهنگ در مناسبات بین‌المللی می‌دانند. لذا جمهوری اسلامی با توجه به اصول سیاست فرهنگی کشور که ارتباط فعال با کشورها و ملت‌ها و تحکیم پیوند مودت با مسلمانان و ملل دیگر جهان را سرلوحه اقدامات فرهنگی در روابط خارجی در نظر گرفته است، می‌بایست در سطوح سه‌گانه ملی، منطقه‌ای و جهانی تهدید‌های فرهنگی را با سیاست‌گذاری‌های مناسب به فرصت تبدیل کند. در سطح ملی لازم است از فرهنگ اسلامی در مقابله با هژمون فرهنگی غرب در سه سطح نظام باورها، نظام گرایش‌ها و نظام رفتارها حفاظت کرده و آن را به نسل‌های جدید منتقل نموده و در کارآمد کردن و ارائه آن در قالب‌های مختلف بکوشیم. در سطح منطقه و جهان اسلام، با تکیه بر وحدت امت اسلامی و راهبرد تقریب میان مذاهب اسلامی، اقدامات در میان ملت‌های مسلمان دنبال شود و در سطح جهانی، بر مبارزه با نظام سلطه تأکید شود. بنابراین، در سطح ملی لازم است اهتمام جدی در زمینه بازشناسی هویت بومی و روزآمد‌سازی فرهنگ دینی از طریق حمایت ویژه و همه‌جانبه از پژوهش‌های تاریخی، فرهنگ‌شناختی و دین‌شناختی صورت پذیرد. همچنین ضروری است در جهت راهبری هویت‌یابی ایرانیان در رویارویی با جریان جهانی مهاجرت منابع انسانی از طریق فراهم کردن زمینه برای دستیابی عناصر و ساخت‌های هویتی متنوع به جایگاه مناسب در سلسله مراتب اجتماعی به منظور کاهش زمینه مهاجرت نخبگان و یاری نخبگان مهاجر اقدامات مهم صورت پذیرد. تقویت زبان فارسی به عنوان یکی از عناصر اصلی هویت ملی به‌ویژه در فضای دیجیتال، راهبری تعامل با زبان‌های جهانی و اتخاذ رویکرد جامع و چندوجهی در زبان‌آموزی عمومی و تخصصی نیز امری ضروری است. در سطح منطقه‌ای، تلاش برای شکل‌دهی عناصر هویتی و ساختاری برای تحقق امت اسلامی، توسعه همکاری‌های رسانه‌ای، گسترش ارتباط فرهیختگان، متخصصان و شهروندان مسلمان در سطح جهانی و گسترش آموزش زبان قرآن در جهان اسلام به عنوان زبان مشترک لازم است. پی نوشت: [1]. Almond Gulion. 2. Michael Mc Clellan. منابع و مآخذ اشتریان، کیامرث و نادر جعفری، 1386، «تصمیم‌گیری در سیاست خارجی و نقش دیپلماسی عمومی در فرایندتصمیم‌سازی»، فصلنامه اندیشه مدیریت، شماره 1، بهار86 .
افتخاری، اصغر، 1386، «تغییر در فرهنگ سیاست خارجی، بازیابی جایگاه فرهنگ در سطوح سه‌گانه سیاست خارجی در دوره پس از جنگ سرد»، در مجموعه مقالات همایش ارتباطات فرهنگی و سیاست خارجی: رویکردی ایرانی، تهران، انتشارات بین‌المللی الهدی.
بشیریه، حسین، 1379، نظریه‌های فرهنگ در قرن بیستم، تهران، نشر طلوع.
پوراحمدی، حسین، 1389، «مبانی معرفت شناختی انقلاب اسلامی ایران و فرایند جهانی‌شدن»، فصلنامه مطالعات انقلاب اسلامی، سال هفتم، ش 20، بهار89 .
تاجیک، محمدرضا، 1386، «جنبش دانشجویی و سیاست فرهنگی»، ماهنامه آیین، ش 10، دی 86 .
تامیلینسون، جان، 1381، جهانی‌شدن و فرهنگ، ترجمه محسن حکیمی، تهران، دفتر پژوهش‌های فرهنگی.
تراسبی، دیوید، 1382، اقتصاد و فرهنگ، ترجمه کاظم فرهادی، تهران، نشر نی.
توحید فام، محمد، 1382، فرهنگ در عصر جهانی‌شدن، چالش‌ها و فرصت‌ها، تهران، نشر روزنه.
جمالی، حمید رضا، 1387، «تنوع فرهنگی: میراث مشترک بشریت»، فصلنامه مطالعات میان فرهنگی، سال سوم، شماره هفتم، پاییز87 .
حقیقت، سید صادق، 1385، روش‌شناسی علوم سیاسی، قم، انتشارات دانشگاه مفید.
خانی، محمد حسین، 1384، «دیپلماسی فرهنگی و جایگاه آن در سیاست خارجی کشورها»، دوفصلنامه دانش سیاسی، سال اول، ش 2.
ربانی، رسول و یعقوب احمدی، 1384 «جهانی‌شدن و آینده فرهنگ‌های بومی»، مجله اطلاعات سیاسی و اقتصادی، ش 216 ـ 215.
رمرودی، حمیدرضا، 1382، «روابط فرهنگی بین‌المللی، نماد واسطوره در روابط بین‌الملل»، سایت باشگاه اندیشه، 25/3/82..
رمضانی، روح‌الله، 1380، چارچوب تحلیلی برای سیاست خارجی ج.ا.ا، ترجمه علیرضا طیب، تهران، نشر نی.
رنجکش، محمدجواد و سحر ثروتی، 1390، «فقه وپویایی ماهیت سیاست خارجی: رانشگر / بازدارنده»، فصلنامه پژوهش‌های روابط بین‌الملل، دوره نخست، ش 2، زمستان90.
روشه، گی، 1370، کنش اجتماعی، ترجمه هما زنجانی، مشهد، نشر دانشگاه فردوسی.
سابقی، علی‌محمد، 1387، «دیپلماسی فرهنگی در جهان تک فرهنگی»، ماهنامه چشم‌انداز ارتباطات فرهنگی بین‌المللی، دوره جدید، ش 30، مرداد وشهریور87 .
ستوده آرانی، محمد و علیرضا دانشیار، 1388، «آسیب‌شناسی روابط بین‌الملل از دیدگاه امام خمینی(رحمه الله علیه)»، فصلنامه مطالعات انقلاب اسلامی، سال ششم، شماره 19.
سجادپور، محمدکاظم، 1387، «هویت، حاکمیت نوسازی: ایران در آرشیو سازمان‌های بین‌المللی در ژنو (1925 ـ 1900)»، فصلنامه سیاست، دانشکده حقوق وعلوم سیاسی دانشگاه تهران، دوره 38، ش 4، زمستان87 .
قامت، جعفر، 1387، «آسیب‌شناسی نظام ج.ا.ا در مواجهه با جهانی‌شدن ارتباطات»، فصلنامه مطالعات میان فرهنگی، سال سوم، ش 8 ، زمستان87 .
نقیب‌زاده، احمد، 1381، تأثیر فرهنگ ملی بر سیاست خارجی ج.ا.ا، تهران، دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت خارجه.
ـــــــــــــــ ، 1382، تأثیر فرهنگ ملی بر رفتار سیاسی ایرانیان، تهران، مرکز بازشناسی اسلام و ایران.
نهاوندیان، محمد، 1385، گفتارهایی در باب جهانی‌شدن، تهران، مرکز مطالعات جهانی‌شدن.
هادیان، ناصر و افسانه احدی، 1388، «جایگاه مفهومی دیپلماسی عمومی»، فصلنامه روابط خارجی، پژوهشکده تحقیقات استراتژیک، سال اول، شماره 3، پاییز 88 .
Berridge, G.R., 2002, Diplomacy, Theory and Practice, London, Antony Rowe Ltd,.
Gabriel, Almond and Verba Sidney, 1980, the Civil Culture Revisited, Boston, little Brown and co.
Mitcheall, G.M, 1986, International Cultural Relations, London, Allenand Unwin Publisher.
Thompson R, M. Ellis and A. Vildarski, 1990, Cultural Theory, Boulder, west view .
Wolf, Charles and Brian Rosen, 2004, "Public Diplomacy: How to Think about and Improve It:. The Rand, www.Rand.org/pubs/occasional_papers/2004. محمدجعفر جوادی ارجمند: استادیار دانشگاه تهران. فصلنامه علمی ـ پژوهشی مطالعات انقلاب اسلامی 34 انتهای متن/
94/03/28 - 03:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 174]
-
گوناگون
پربازدیدترینها