محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852980280
سياست، امتداد فرهنگ جامعه
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۲۵ خرداد ۱۳۹۴ (۲:۴۸ق.ظ)
سياست، امتداد فرهنگ جامعه گروه بين الملل خبرگزاري موج؛
رسانه هاي خبري در ابعاد و شکل هاي مختلف از تحليل به عنوان ابزاري براي شفاف سازي هر رويدادي در موضوعات مختلف استفاده مي کنند. يکي از انواع تحليل‌ها، تحليل سياسي است که متناسب با موضوع علم سياست و رخدادهاي سياسي شکل مي گيرد.
محقق و خبرنگار با استفاده از تحليل، به تشريح و تبيين موضوع‌هاي پيچيده و يا ناشناخته در حوزه مسائل سياسي مي‌پردازد.
هدف از تحليل سياسي، پاسخ دادن به پرسش‌هاي بي‌جواب مسائل سياسي روز و يا بررسي تحولات و پديده‌هاي سياسي است که در گذشته اتفاق افتاده، اما؛ آثار و نتايج آنها هنوز وجود دارند و بر تحولات روز تاثيرگذار هستند.
محققان حوزه علوم سياسي معتقدند بايد نتيجه هر تحليل سياسي، کشف حقايق و درک واقعيت‌ها و ساده سازي موضوعات پيچيده باشد.
با بررسي اجمالي برخي از خبرگزاري هاي بين المللي، به راحتي مي توان تفاوت تحليل هاي سياسي اين آژانس هاي خبري را نسبت به فضاي تحليل در رسانه هاي کشورمان ملاحظه کرد.
براي نمونه خبرگزاري رويترز، در بيشتر گزارش هاي خود علاوه بر بررسي عواملي که موجب شکل گيري گزارش شده است، به بررسي پيشينه خبر و مباحث فرهنگي کشورها در موضوعات مختلف نيز مي پردازد تا به مخاطب شناخت بهتري از فضاي کشور و منطقه اي که رويداد در آن رخ داده، منتقل کند.
از «فرهنگ» در قاموس و عرف سياست بين‌الملل به عنوان قدرت نرم ياد ميشود؛ چرا كه قدرت نرم، توانايي شكل دهي به ترجيحات ديگران و جنس آن از نوع اقناع است، به نحوي كه امروزه اين قرائت از قدرت در مقابل قدرت سخت (قدرت نظامي) كه توأم با اجبار و خشونت است به كار مي‌رود.
اخيرا عرصه روابط بين‌الملل، به شدت، تحت تاثير عوامل فرهنگي و هويتي قرار گرفته است. از اين رو، كسب وجهه و اعتبار بين‌المللي و نفوذ در افكار عمومي و به عبارتي، دسترسي به قدرت نرم، از جمله اهداف مهم و در عين حال، تصريح نشده ديپلماسي كشورها در حوزه سياست بين‌الملل است.
گرمي روابط جمهوري اسلامي ايران با کشورهايي همچون، تاجيکستان، عراق، ترکيه، ونزوئلا، کشورهاي اسلامي و برخي سازمان هاي بين الملل بيشتر به پاس اشتراکات فرهنگي و اجتماعي است که باعث مي شود که حتي در صورت تيرگي روابط سياسي نيز اين تعاملات حفظ شده و مورد احترام از سوي دو طرف قرار گيرد.
با توجه به اين ديد نسبت به ارجعيت فرهنگي در روابط بين الملل که از 1980 بيشتر در قالب نظريات سياسي مطرح شد، پس چرا بيشتر رسانه ها و حتي کشورها ذهنيت و برداشت مخاطبان و مردم را به سوي اين کانال هدايت نمي کنند؟
اگر چه نظام بين المللي فراتر از نظام ملي که مبتني بر هويت مشترک در قلمرو مرزهاي سرزميني مشخص است، تلقي ميشود، ولي؛ داراي هنجارها، قوانين، قواعد نانوشته، روال هاي حقوقي و در واقع فرهنگ هاي ديپلماتيک و تجاري است که در عمل مورد قبول تمام کساني است که در محيط نظام بين المللي فعاليت مي‌کنند.
مطالعه تحليل هايي که در باره ماهيت روابط و ارتباطات بين‌المللي، حقوق بشر و تاثير آن بر شکل گيري سياست خارجي ارائه شده است نيز نشان مي‌دهد که فرهنگ با مفاهيم مختلف آن در اين تحليل ها حضوري دايمي دارد.
تحليل برداشتي از سوي کارشناسان سياسي است که مخاطبان خاصي، هر روز در مورد رويدادهاي سياسي جهان به آن نياز دارند، اما؛ چيزي که قبل از هر چيز تحليل گر بايد بياموزد، شناخت کامل از فرهنگ و وضعيت اجتماعي و سياسي منطقه مورد نظر است.
تحليل هاي سياسي در عرصه بين الملل معمولا بعد از اظهارنظر مقامات يا رويدادهاي سياسي در کشورها يا در نهاد هاي بين الملل شکل مي گيرند. پرسشي که در پي آن هستيم اين است که آيا مي توان با واژگان و هنجارهاي داخلي هر کشوري مسائل و رويدادهاي کشور ديگر را تحليل کرد؟
ما با ملت ها سر و کار داريم؛ چرا که ملت ها به عنوان مخاطبان دو طرفه تحليل ها هستند و سياستمداران و مقامات معمولا پيرو تحليل ها و برنامه ريزي هاي خود در سطح کلان سياسي هستند و از اين فضاي رسانه اي کمتر متاثر مي شوند.
ايراني ها و هندي ها در مورد واژه قتل تا آنجا با يکديگر اشتراک دارند که آن را کشتن عمدي انساني تعريف مي کنند. اما؛ آيا هنجار هاي قتل، شکل هاي روي دادن قتل، برداشت اجتماعي از کشتن انساني ديگر و فرهنگ هاي موجود در دو کشور يکسان است.
به طور قطع هر کشوري هنجارها و فرهنگ هاي بسيار متفاوتي با کشورهاي ديگر حتي اگر همسايه باشند، دارد.
سياست، دموکراسي، جنگ، مقامات سياسي، گروه هاي فشار، قدرت اجتماعي و خيلي از موضوعات ديگري نيز وجود دارد که برداشت مختلفي از آنها از سوي مردم در کشورهاي مختلف صورت مي گيرد.
پس راه حل کجاست و آيا نمي توان هيچ گاه تحليل درستي از رويدادهاي سياسي در عرصه بين المللي ارائه کرد؟
ما کره شمالي را کشوري متجاوز و خطرناک در منطقه شرق آسيا مي دانيم، ولي؛ تا چه حد از فرهنگ اجتماعي اين کشور که شکل دهنده ديدگاه سياسي آنهاست آگاهي داريم.
محققان و انديشمندان جامعه شناسي، سياست را «امتداد فرهنگ جامعه» مي دانند، پس فضاي تحليل درست از فرهنگ جامعه هر کشوري، علاوه بر تعامل سازنده با فرهنگ هاي هماهنگ در سطح اجتماع کشورمان که موجب ديد بهتر در گسترده بين المللي و شکل گيري عنصري فعال در اين عرصه خواهد شد، سازنده افکاري عمومي آگاه از رويداد هاي بين الملل و به دور از سطحي نگري خواهد شد.
براي مثال تنش هاي بين پاکستان و هند که بيش از 65 سال است که در جريان است را مي توان در قالب هاي شناختي از فرهنگ هاي دو کشور جاي داد.
جدايى پاکستان از هند در سال 1947 با سيل مهاجرت هاى عظيم مسلمانان از سراسر هند به پاکستان همراه بود. قطع ارتباط ميان مراکز صنعتى و اقتصادى هند با پاکستان به مشکلات اين کشور تازه تاسيس مى‌افزود.
علاوه بر آن تعيين حدود و خطوط مرزى ميان هند و پاکستان مسائلى را به وجود آورد که به‌درگيرى و تنش ميان دو کشور منجر شد.
هند منطقه کشمير و جامو را متعلق به خود مي داند و پاکستان نيز به دليل اکثريت ملسمانان در منطقه اين ادعا را در مورد خود تکرار مي کند.
گفتني است؛ 96 درصد از مردم پاکستان مسلمان هستند.
مردم هند بردارهاي ديروز خود و مبارزان همراه خود با انگليس را مردمي افراطي و خون ريز مي دانند که رابطه با آنها، حتي ازدواج کردن و دوستي با آنها در خانواده هاي سنتي امري است که نفي مي شود.
اين دو کشور تاکنون سه بار بر سر منطقه کشمير با يکديگر جنگ کرده اند و در طول مدت صلح نيز اين منطقه ناآرام بوده است.
به جاي شناخت فرهنگي و اجتماعي دو کشور در خبرها و گزارشات منتشر شده چيزي که بيشتر رخ مي نمايد، نطق مقامات بلندپايه و مسوولان دو کشور و تهديدها و انتقادات دو طرف است که تکرار آنها نمي تواند هيچ تبييني براي شناخت بهتر جامعه از کشورهاي منطقه باشد.
هيچ فرهنگي بر فرهنگ ديگر برتري ندارد، همه هنجارهاي اجتماعي در لايه هاي جامعه اي خاص و منحصر به فرد به وجود آمده اند، پس بايد محققان عرصه رسانه ها با ديدي نسبي نگر و به دور از افراطي گرايي با تلاش براي جامعه پذيري مثبت را سرلوحه کار خود قرار دهند.
علي دادخواه
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 156]
-
گوناگون
پربازدیدترینها