محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854676253
تاق شيشه اي 88
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۲۴ خرداد ۱۳۹۴ (۷:۳۱ق.ظ)
وطن امروز: تاق شيشه اي 88 موج -
به گزارش خبرگزاري موج، «تاق شيشه اي 88»عنوان يادداشت روز روزنامه وطن امروز است که در آن مي خوانيد؛
انتخابات رياست جمهوري دهم و حواشي آن از آن دست اتفاقاتي است که تا سال ها بحث پيرامون آن به شکلي گرم و ملموس ادامه خواهد يافت و نيز از آن برهه هاي تاريخي است که تاريخ، قضاوت هاي زيادي را درباره آن ثبت خواهد کرد. منظرگاه هاي بسياري براي پرداختن به آن مي توان انتخاب کرد و از جهات مختلف قابليت بررسي خواهد داشت. با نگاه جامعه شناسانه به نوعي آوردگاه همه جانبه اي براي محک تحليل هاي مرسوم جامعه ايران بود و هست و علاوه بر کمک به فهمي بهتر از رفتار سياسي جامعه ايران تصوير بسيار مغتنمي نيز از ماهيت نخبگان سياسي ايران به دست مي دهد. در فضاي شکل گرفته حول محور اين انتخابات بسياري از گروه هاي نخبگان سياسي فعال شدند که اين فعاليت و چند و چون آن فرصت خوبي براي بررسي ماهيت آنها به دست مي دهد؛ بررسي اي که در سال هاي قبل به علت نبود چنين فضايي بيشتر با حدس و ادعا همراه مي شد و حوادث فشرده و سرعت بالاي رويدادها باعث ايجاد شرايطي شد که عمل سياسي اين نخبگان بر مبناي عقايد واقعي و به دور از ظاهرسازي قابل رويت باشد. به نحوي بايد گفت شتاب زياد حوادث و خلاف آمد عادت بودن آنها فرصت پنهان کردن لهجه فکري و بينش سياسي بسياري را از آنان گرفت و براي جامعه روشنفکري در ايران در تحليل نگارنده به نوعي سرافکندگي ختم شد. سرافکندگي اي که اکنون پس از گذشت 6 سال از آن حوادث کم کم نمايان مي شود و در محاکمات روشنفکرانه در بستر روزنامه هاي اصلاح طلب نمود پيدا مي کند.
در انتخابات رياست جمهوري دهم بازيگران بسياري از درون جامعه ايران که همواره صدايشان از دهان تحليلگران بيرون آمده بود اين بار خود به سخن گفتن پرداختند و در نهايت هم به شکلي طنزگونه محکوم صداي برساخته خود شدند، صدايي که بايد فقط به کام صاحبان خودخوانده مردم باشد و طنزگونه به کام وکلاي آدم هاي زنده. در دوران دانشجويي استادي داشتيم که خود را يک ليبرال کلاسيک مي دانست و با افتخار و صراحت نيز بيان مي کرد. استاد نامبرده ليبرال ـ دموکراسي پيگيري شده توسط سياسيون اصلاح طلب مملکت را کاريکاتوري و مباني آن را برخاسته از مطالعه کتاب هاي ترجمه شده به فارسي- که به قول خودش روبه روي دانشگاه تهران مي فروشند- مي دانست. نکته اصلي و قابل بيان اين تذکر طنزگونه اين است که اصلاح طلبي در ايران نه ناشي از يک جريان پايه اي فکري بلکه ناشي از کوچ دسته جمعي يک کاست سياسي به جايي نزديک تر به مد سياسي روز جهان است. همراهي شگفت انگيز جماعت به اصطلاح روشنفکر با بافت نخبگاني اليگارش و انحصارطلب - که با قدرت گرفتن احمدي نژاد بشدت در معرض تهديد بود - خيانتي طنزگونه به تمام ادعاهاي ليبراليستي آنها بود.
محکم ترين استدلال اين جماعت در همراهي با آن چيزي که قاعدتا بايد با آن مخالفت مي کردند، استدلال دفع شر احمدي نژاد بود. شري که خود برساخته به خطر افتادن منافع اقليت نخبگان حاکم در سال هاي پس از انقلاب بود. در اين ميان عبدالکريم سروش که بزرگ ترين اين جماعت روشنفکر به نظر مي رسد با استدلالي در تحليل حداقلي خود به حمايت از مهدي کروبي برخاست. استدلالي که مي گفت کروبي گام هايي برخواهد داشت هرچند کوچک و نمي گفت که آيا او اصولا به دنبال آن گام هاست؟ يا اينکه صرفا به دليل نياز به همراهي قسمتي از جامعه به سمت اين چنين مباحث ليبرالي حرکت کرده است.
پرسشي که قطعا با توجه به شخصيت سياسي نامبرده و عملکرد وي در سال هاي پيش تر به پاسخ دوم خواهد رسيد. در اين زمينه مثال بسيار و بسيار است و براي خواننده پيگير مسائل سياسي پر واضح و روشن است ولي بعضي از اين اظهارنظرها به روشن شدن مقصود ما در اين گفتار کمک بيشتري مي کند. براي مثال شايد اظهارنظر احمد پورنجاتي از فعالان سياسي اصلاح طلب که به خوبي درون اين کاست سياسي جا مي گيرد خالي از لطف نباشد. نامبرده در صفحه فيس بوک خود اخيرا در باب انتخابات 88 اينچنين نوشته است:
«براي من،22 خرداد 88 و همه پيامدهاي کم سابقه و حيرت انگيزش، نه پايان تاريخ است و نه حتي نوعي نوستالژي يا داغ حسرت يک خاطره شيرين!
بگذاريد آنان که در «مقبره سازي سياسي- ايدئولوژيک»، سابقه و مهارت کاسبکارانه دارند، از هر حادثه اي هرچند «باسمه اي» براي روضه خواني و عوامفريبي مردم، نان بخورند.
به گمان من، داستان انتخابات 88 و پيامدهاي ادامه دار و اندوهبارش، يک «تراژدي» بود. اگر جامعه ايران را به «مادر» تشبيه کنم، سال 88 «فصل بارداري» مادر بود که انتظار داشت در زايشگاه مدني انتخابات، بي دغدغه و آرام، فرزندي بزايد سالم و بي عيب و نقص. اما ناگهان به جاي اتاق زايمان، سر از آشپزخانه زايشگاه درآورد و نوزادي عجيب الخلقه بر دامن مام نازنين! تا مدت ها پشت در اتاق زايمان به انتظار ايستاده بوديم. طعنه شنيديم، زخم خورديم، به بيرون رانده شديم، نوزاد عجيب الخلقه را باور نکرديم، تا سرانجام که تق قضيه درآمد!
مادر «اما با همه ناروايي ها، اگر گاه خم به ابرو آورد، اگر در خلوت خويش فرياد کشيد، افسرده و گوشه گير نشد، هرگز. قامت راست کرد از پي آن زايمان آشپزخانه اي و تحويل نگرفت آن نوزاد عجيب الخلقه را، هرگز!
صور اسرافيل «تراژدي خرداد 88» همه طرف هاي قضيه را وارد عالم محشرکرد. همه بي نقاب و لخت و عريان. هر چه به «واقع» بودند و تا پيش از آن، ديگرگون مي نمودند! همه ما هنوز و همچنان در عالم محشريم...»
بله! همانطور که مشخص است فرزند مام وطن عجيب الخلقه بود و بايد طرد شود و البته اين تراژدي به يک اعتراف هم ختم مي شود؛ به اينکه تراژدي خرداد 88 همه طرف هاي قضيه را وارد عالم محشر کرد. همه بي نقاب و لخت و عريان. هر چه به واقع بودند و تا پيش از آن ديگرگون مي نمودند!- و از روي همين عرياني است که مدعيان دموکراسي و سينه چاکان مردم و مادحين مشارکت عمومي همان نخبه هاي منجمد انحصارطلب سال هاي پيش از آب در مي آيند.
همه اينها نشانه هايي از همان مساله اي است که گفتيم داعيان آزاديخواهي و ليبراليسم در ايران در اصل همان کاست سياسي به اصطلاح رايج چپ سابقند و هنوز به آرمان خانواده و اصل اساسي آن که خودي و غير خودي است پايبندند. اينگونه است که کباده کشان دموکراسي وقتي منافع خانواده و پدرخوانده ها را در خطر مي بينند، به راحتي خط بطلان بر نتايج دموکراسي مي کشند و با قمه و چماق به خيابان مي ريزند و تازه وقتي که همان سيستم انتخاباتي به قول خودشان مردود دوباره بر خر مراد سوارشان مي کند کم کم احساس مي کنند که نه، انتخابات درون اين سيستم بسيار صحيح و پاکدستانه برگزار مي شود! فقط کافي است منافع در درون خانواده به گردش درآيد و هيچ مهمان ناخوانده اي بدون طي مراحل برادرخواندگي وارد خانواده نشود.
اينجاست که به ناچار به تکاپوي تعيين نسبت خود با انتخابات 88 مي افتند به گونه اي که عباس عبدي در مصاحبه اش با يکي از روزنامه هاي اصلاح طلب به صراحت به اين موضوع اشاره مي کند و مي گويد: معيار تشخيص انتخابات از غير انتخابات اين است که شما 4 سال مبارزه مي کنيد با استرس ها و تنش ها، انتخابات به شما نشان مي دهد آيا قبول شديد يا نه. بعد از آن ديگر کار تمام شده و بازي تمام مي شود اما 22 خرداد عکس اين قضيه اتفاق افتاد. گويي مبارزه اصلي از 23 خرداد شروع مي شود. اين انتخابات نيست و نبايد نام آن را انتخابات گذاشت. حتي اگر اسم آن انتخابات باشد رسم آن انتخابات نبود. هيچ نيروي اصلاح طلبي نبايد در چنين فرآيندي شرکت کند يا حداقل چنين فرآيندي را شکل دهد.
اما همه مي دانيم که تقريبا تمام اصلاح طلبان راهي غير از اين برگزيدند که علاوه بر اينکه مويد شاکله کلي بحث ما است به نوعي به دنبال ايجاد امکان گفت وگويي درون نظام سياسي حاضر براي اصلاح طلبان و به نوعي هموار کردن راه براي استفاده از نظام انتخاباتي آسيب ديده توسط خود اصلاح طلبان است.
نويسنده: امير استکي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]
-
گوناگون
پربازدیدترینها