محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845169463
حسادت، در بافت اسطوره و علم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
حسادت حسی ذاتی است که غلبه بر آن نیاز به تربیت دارد حسادت، در بافت اسطوره و علم داستان نخست: اینجا بارگاه خداوند است. فرشتگان از جبرئیل و میکائیل و اسرافیل تا ابلیس که عزیز کرده حضرت باری است، در صفی طولانی و پیوسته با سرهای به زیر انداخته از عظمت معشوق نادیدنی، در اضطرابی عمیق به انتظار نشسته‌اند.
قرار است از موجودی تازه و ناشناخته در برابر نگاه همگان رونمایی شود. آنها فقط همین را می دانند. ندایی برمی خیزد از جانب حق و چنین می گوید: ...«در زمین جانشینی خواهم گمارد.... بر آدم سجده کنید.» ( بقره 30 و 34) همه فرشتگان به فرمان الهی سجده می کنند؛ اما ابلیس که تا آن زمان از مقربان درگاه الهی بود، نمی تواند این رقیب تازه از راه رسیده را تاب آورد. او به فرمان سر نمی نهد و سجده نمی کند، حسادت می ورزد و رانده می شود. ابلیس به خداوند می گوید: «حال که او یعنی آدم را از ملک مقربی چون من برتر دانستی، پس من نیز تمام تلاش خود را برای دور کردن او از نزد تو به کار خواهم بست.» جایگاه آدم در بهشت امنیت و آرامش و رضایت ملکوتی است. اما ابلیس حسادت می ورزد و باعث هبوط او می شود و چنین می شود که انسان زمینی می گردد و تعارض های بی پایان میان خوب و بد در درون او پا می گیرد، ابلیس (که در قرب به پروردگار همچون فرشتگان بود) حسادت می ورزد و امنیت را از انسان می گیرد... داستانی دیگر: آدم و حوا پاگیر زمین گشته اند و به الزمات آن خو گرفته اند. فرزندانی دارند به نام هابیل و قابیل که هنگامه همسرگزینی شان است. هر دو برادر چشم به یک همسر دوخته اند و برای رسیدن به او قربانی تقدیم بارگاه الهی می کنند. قربانی هابیل پذیرفته می شود و قربانی قابیل رد می شود. فرمان از بالا چنین می آید. همسر نیکوتر آنِ هابیل و دیگری متعلق به قابیل است. حسی غریب در دل قابیل جوانه می زند. حسی ناآشنا و تجربه نشده که مجنونش می سازد. حسی که وادارش می سازد برادر را از پیش چشمانش بردارد تا آرام گیرد: «پس از وسوسه های پی در پی و بتدریج دلش برای کشتن برادرش رام شد و او را کشت و در نتیجه از زیانکاران شد.» (مائده 30) و این چنین بود که بار دیگر حسادت، سرنوشت بشر را عوض کرد و آن را در مسیر دیگری به جریان انداخت و نخستین جنایت انسانی رقم خورد... داستان آخر: کودک چند ماه است پا به این دنیا نهاده است. او در آرامش و خودبینی و خودخواهی عمیق به سر می برد. جهان او تشکیل شده است از دو موجود؛ یکی او و دیگری مادری که در اختیار اوست و بودنش از نگاه کودک برای او تعریف شده است. کودک گرسنه است و مادر سینه در دهانش می گذارد. کودک خسته است و مادر او را می خواباند. کودک جایش را کثیف کرده است و مادر او را تمیز می کند. کودک حوصله اش سر رفته است و مادر با او بازی می کند. اما کودک به مرور که بزرگ می شود، نسبت به جهان اطرافش شناخت پیدا می کند. می فهمد در جهانِ مادر، غیر از او موجودات دیگری هم هستند. پدر هست، خواهر و برادر هست و انسان ها و فعالیت های دیگر هستند. مادر دیگر به تمامی مال او نیست. اینجاست که کودک سرخورده می شود و حسی عمیق از ناامیدی و خشم او را در بر می گیرند و از اینجاست که کودک حسادت می ورزد به تمامی آن چیزهایی که مادر را از او گرفته اند و شاید برای مادر مهم تر از او باشند. و باز هم حسادت... این سه داستان ظاهرا بی ربط که دو تای آن مربوط به اسطوره های آفرینش نوع انسان و آغاز تاریخ نوع بشر است و آخری مربوط به ساختار روان شناختی انسان، دارای یک حلقه وصل مشترک هستند و آن چیزی نیست جز احساس عمیق و درک ناشده ای که علمای اخلاق نام آن را حسادت گذاشته اند. از این سه داستان در کنار هم می توان نتیجه گرفت که عنوان این متن «من انسانم، پس حسادت می ورزم...» که در نگاه اول محتوایی غیراخلاقی و نادرست را به ذهن متبادر می کند، اتفاقا می تواند یکی از عمیق ترین معناها را درباره سرشت نوع بشر یادآوری کند. آیا واقعا تا به حال به این فکر کرده ایم که چرا خداوند در قرآن، خلقت نوع انسان را با بیان این دو داستان یعنی حسادت ابلیس و حسادت قابیل چنین ممزوج ساخته است؟ آیا خداوند می خواهد با بیان این دو قصه، حقیقتی را درباره ساختار روحی و روانی انسان بیان کند (همان حقیقتی که در داستان سوم آغاز شکل گیری اش را بیان کردیم) و به او یادآوری کند که بزرگ ترین دشمن او حسادتی است که در درون او لانه کرده است؟ به یاد بیاوریم یکی از زیباترین داستان های قرآنی که داستان حضرت یوسف است نیز عمیقا با موضوع حسادت درآمیخته است. برادران حضرت یوسف که همگی از نسل نبوت و سرسلسله دوازده خاندان بنی اسرائیل هستند، چنان حسادت کورشان کرده بود که تاب دیدن برادر خود را نداشته و کودکی بی گناه را در چاه انداختند. اما حس حسادت از کجا می آید و راه علاج آن چیست؟ به نظر می رسد این حس ذاتی انسان است و انسان را از آن گریزی نیست، پس برای مقابله با آن اول باید این حس را شناخت و باورش کرد، چرا که معرفت نفس سرآغاز سلوک اخلاقی انسان است. نفعی در انکار حسادت نیست. انسان چاره ای ندارد که در یک گفت وگوی درونی با خویشتن خویش اعتراف کند که حسادت می ورزد به خیلی چیزها، به موفقیت همکارش، به ثروت برادرش، به محبوبیت دوستش و به خیلی چیزهای دیگر. از این که دیگران موفقیت و ثروت و محبوبیت دارند و او ندارد، غمگین است و در تاریک ترین لایه های وجودش که از نگاه دیگران و گاه حتی خود پنهانش می دارد، آرزو می کند که آن دیگران آن نیکی ها را نداشته باشند. اما اگر انسان زاویه نگاه و تعریفش را از مفاهیم دگرگون کند چه؟ اگر تعریف شخصی و منحصر به فرد خودش را از ثروت و موفقیت و محبوبیت داشته باشد و آنها را چنان تعریف کند که در دایره دسترسی خودش قرار بگیرد چه؟ اگر انسان بیاموزد و باور داشته باشد تنها موجودی که می تواند خودش را با آن مقایسه کند، خودش است چه؟ فرض کنید (به یاد داشته باشید فرض محال، محال نیست) در ابتدای خلقت، ابلیس چنین با خودش واگویه می کرد که او انسان است و من ملک. معیار و سطح سنجش شایستگی من با او کاملا متفاوت است، او موجودی دیگر است و من موجودی دیگر، به این ترتیب ماجرای سجده نکردن ابلیس پیش نمی آمد. اگر قابیل می گفت هابیل برادرم توانایی های بالایی دارد، اما من نیز مهارت ها و شایستگی های خاص خودم را دارم، دیگر قتلی صورت نمی پذیرفت. اگر کودکی که تازه به شناخت جهان اطراف دست پیدا کرده از مادر بیاموزد که در این جهان هر کس جایگاه خودش را دارد، بفهمد خواهران، برادران و پدر جایگاه خودشان را در قلب مادر دارند، اگر او این احساس امنیت را از مادر بگیرد که حضور دیگران جایگاه خاص و منحصر به فرد او را در این جهان به خطر نخواهد انداخت، در بزرگسالی او انسانی خواهد شد که به موفقیت و ثروت و محبوبیت دیگران حسادت نخواهد ورزید، زیرا جایگاه خاص خودش را در جهان می شناسد. در پایان باید گفت همه انسان ها در ذات خویش حسادت می ورزند. تنها کسانی از این دشمن درونی که سلامت روان و جسمشان را آلوده می سازد رهایی خواهند یافت که در جهان خویش احساس امنیت می کنند، خودشان را باور دارند و خود را نه با دیگران که تنها با توانایی ها و امکانات وجودی خود می سنجند؛ انسان هایی که خودشان ارزش ها و باید و نبایدهای جهانشان را برای خودشان تعریف می کنند نه دیگران. سمیه موسوی / کارشناس ارشد ادیان و عرفان
چهارشنبه 20 خرداد 1394 ساعت 02:20
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 133]
-
گوناگون
پربازدیدترینها