تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1871468529
دو دروغ مهمی که این روزها درباره پروتکل الحاقی شنیده می‌شود |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: دو دروغ مهمی که این روزها درباره پروتکل الحاقی شنیده می‌شود
با وجود قطعی نشدن توافق بین ایران و 5+1 و نهایی نشدن جزئیات موضوع پروتکل الحاقی، دو ادعای قابل توجه در این باره در رسانه‌های ایران در حال تکرار است که با واقعیت فاصله زیادی دارند. نخست این که پذیرش پروتکل الحاقی از سوی عراق باعث تسهیل حمله به این کشور شده است و دوم این که کشورهایی که برنامه جدی هسته‌ای دارند، از پذیرش پروتکل الحاقی سرباز زده‌اند مگر کشورهایی که روابطی صمیمانه با آمریکا دارند.
کد خبر: ۵۰۶۱۵۹
تاریخ انتشار: ۱۵ خرداد ۱۳۹۴ - ۱۷:۲۴ - 05 June 2015
کمتر از چهار هفته مانده به پایان مهلت رسیدن به توافق جامع میان ایران و 5+1 بر سر پرونده هسته‌ای ایران، پذیرش و اجرای پروتکل الحاقی ظاهرا بخش قطعی از هر توافق احتمالی خواهد بود. اگر چه زمان امضای اولیه پروتکل الحاقی، زمان تصویب آن در مجلس و جزئیات فنی آن هنوز نهایی نشده است ولی از توافقات پیشین ایران و 5+1 در ژنو و لوزان این گونه بر می‌آید که اصل پذیرش پروتکل الحاقی بخشی از توافق نهایی احتمالی خواهد بود. به گزارش «تابناک»، با وجود قطعی نشدن توافق بین دو طرف و نهایی نشدن جزئیات موضوع پروتکل الحاقی، دو ادعای قابل توجه در این باره در رسانه‌های ایران در حال تکرار است که با واقعیت فاصله زیادی دارند. نخست این که عده‌ای مدعی هستند پذیرش پروتکل الحاقی از سوی عراق باعث تسهیل حمله به این کشور شده است و دوم این که عده‌ای مدعی هستند کشورهایی که برنامه جدی هسته‌ای دارند، از پذیرش پروتکل الحاقی سرباز زده‌اند مگر کشورهایی که روابطی صمیمانه با آمریکا دارند. این گزارش تلاش دارد، این ادعاها را راستی‌آزمایی کند.
آیا پذیرش پروتکل الحاقی، حمله به عراق را تسهیل کرد؟ پاسخ به این سوال، قاطعانه منفی است؛ به این دلیل ساده که رژیم بازرسی‌های بسیار مداخله‌جویانه علیه عراق از سال 1991 آغاز شده است در حالی که پروتکل الحاقی در سال 1997 تهیه شده است و کشور عراق پس از ساقط شدن صدام و در سالهای اخیر به پروتکل الحاقی پیوسته است. دولت بعثی عراق در جریان جنگ تحمیلی علیه ایران و نیز در سرکوب کردهای عراق بارها از تسلیحات ممنوعه شیمیایی استفاده کرده بود و با چنین سابقه‌ای در سال 1990 به کویت حمله کرد و این کشور را در عرض چند ساعت اشغال کرد تا بهانه غرب برای مداخله بیشتر در امور منطقه و استقرار نیروهای خود در منطقه حساس خلیج فارس را فراهم کرده باشد. در جریان حمله آمریکا و متحدانش برای بیرون راندن عراق از کویت، صدام از موشک‌های دوربرد خود برای حمله به سرزمین‌های اشغالی و عربستان استفاده کرد و تهدید استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی را نیز مطرح کرد. پس از شکست صدام در جنگ، شورای امنیت در قالب قطعنامه 687، رژیم بسیار سختگیرانه و مداخله‌جویانه‌ای را برای از بین بردن قابلیت‌های کشتار جمعی و موشکی عراق ایجاد کرد که کمیسیون ویژه سازمان ملل موسوم به آنسکام مامور اجرای آن بود. این کمیسیون تا سال 1999 مشغول به فعالیت بود و بعد از آن جای خود را به نهاد جدیدی موسوم به آنمویک (UNMOVIC) داد. رالف اکیوس سوئدی مدیریت آنسکام را تا سال 1997 بر عهده داشت و بعد از آن جای خود را به دیپلماتی دیگر به نام ریچارد باتلر داد که اهل استرالیا است. آنسکام وظیفه داشت که سلاح‌های بیولوژیک و شیمیایی عراق را کشف کند و از بین ببرد و همچنین در همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای به موضوع تلاش عراق برای ساخت سلاح هسته‌ای نیز بپردازد. با پذیرش قطعنامه 687 از سوی عراق، بازرسان بین‌المللی اجازه داشتند از هر نقطه‌ای در عراق بازرسی کنند، از هر سندی رونوشت بردارند، از هر جایی عکس بگیرند، تجهیزات مورد نظر خود را نصب کنند و در داخل خاک عراق و بین عراق و کشورهای دیگر نیز بدون اطلاع دادن به عراقی‌ها و یا کسب مجوز از آنها سفر کنند. عراق همچنین متعهد شد که گزارش کامل و نهایی از برنامه‌های ساخت سلاح کشتار جمعی خود به سازمان ملل ارائه کند. عراق در این چارچوب بارها گزارش‌هایی را ارائه کرد ولی بعدا روشن شد که در این باره دروغ گفته است و گزارش‌های جدیدتری را ارائه کرد. ضمن این که اطلاعات جاسوسی و نیز فرار برخی از مقامات عراقی و از جمله ژنرال حسین کامل به خارج در روشن شدن ابعاد جدیدی از برنامه‌های صدام موثر بود. عراق در ابتدا تنها وجود برنامه بیولوژیک دفاعی را پذیرفت ولی بعدا اعتراف کرد که این برنامه جنبههای دیگری هم داشته است. بازرسان سازمان ملل در عراق هزاران تن سلاح کشتار جمعی و مواد مورد استفاده در ساخت آنها را کشف کردند. موشک‌های با برد بالاتر از 150 کیلومتر عراق را از بین بردند و این در شرایطی بود که بازرسی‌ها بارها با مانع‌تراشی صدام مواجه شد ولی استفاده آمریکا و انگلیس از زور، اغلب وی را به عقب‌نشینی وا می‌داشت. در سال 1998، باتلر در گزارشی به شورای امنیت، عراق را به همکاری نکردن متهم کرد، بازرسان از عراق رفتند و حمله چهار روزه هوایی موسوم به عملیات روباه صحرا علیه این کشور اجرا شد. در همین دوره روشن شد که بازرسان اطلاعات به دست آمده را در اختیار سازمان‌‌های جاسوسی غربی قرار می‌داده‌اند. یک بعد دیگر از اقدامات مداخله‌جویانه علیه عراق که تبعات انسانی زیادی را برای این کشور در پی داشت، اجرای برنامه نفت در برابر غذا برای از بین بردن منبع برنامه‌های تسلیحاتی عراق بود. در آوریل 1995، شورای امنیت قطعنامه 986 را تصویب کرد که بر اساس آن، عراق می‌توانست هر شش ماه به میزان دو میلیارد دلار نفت بفروشد و درآمد حاصله را صرف خرید غذا کند. سازمان ملل در روند توزیع غذا در عراق نیز دخالت داشت. در سال 1999، آنمویک جایگزین آنسکام شد. روند خلع سلاح عراق ادامه یافت ولی در نهایت آمریکا انگلیس به بهانه ادامه یافتن برنامه‌های سلاح کشتار جمعی عراق، در سال 2003 به این کشور تجاوز کردند. در سال 2007، شورای امنیت با تصویب قطعنامه 1762 به کار انمویک پایان داد. یک سال بعد و در اکتبر 2008، عراق پروتکل الحاقی را امضا کرد و اجرای آن را نیز از اکتبر 2012 آغاز کرد.
کدام کشورها پروتکل الحاقی را پذیرفته‌اند؟ کدام دولت‌ها آن را نپذیرفته‌اند؟ ادعا می‌شود که کشورهایی که برنامه هسته‌ای جدی دارند، پروتکل الحاقی را نپذیرفته‌اند مگر کشورهایی که رابطه صمیمانه‌ای با آمریکا دارند. این ادعا تا حدی گمراه‌کننده است، زیرا کشورهایی مانند روسیه و یا چین را نمی‌توان در ردیف دوستان امریکا قرار داد. توصیف دقیق‌تر از کشورهای پذیرنده پروتکل الحاقی می‌تواند این باشد که صرف نظر از ایران، اصلی‌ترین دولت‌هایی که پروتکل الحاقی را امضا نکرده‌اند، دولت‌هایی مانند رژیم اسرائیل، کره شمالی و پاکستان هستند که انحصار سلاح هسته‌ای در دست پنج عضو دائم شورای امنیت را نپذیرفته‌اند و سلاح هسته‌ای ساخته‌اند. تقریبا همه 48 کشور پیشرفته در حوزه دانش و فناوری هسته‌ای که در قالب گروه تامین‌کنندگان هسته‌ای (NSG) برای جلوگیری از اشاعه فناوری هسته‌ای تلاش می‌کنند، پروتکل الحاقی را اجرا می‌کنند. آرژانتین، استرالیا، بلژیک، برزیل، کانادا، چین، جمهوری چک، دانمارک، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن، قزاقستان، هلند، روسیه، آفریقای جنوبی، سوئیس، ترکیه، اوکراین، انگلیس و آمریکا مهم‌ترین اعضای این گروه هستند. در میان اعضای این گروه، دو کشور استثناهایی مهم هستند. برزیل و آرژانتین که در منطقه آمریکای لاتین یعنی منطقه‌ای که منطقه عاری از سلاح هسته‌ای اعلام شده، قرار دارند، معاهده ان‌پی‌تی را بسیار دیرتر از دیگر کشورها پذیرفته‌نداند. آرژانتین و برزیل ساز و کار‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی برای جلوگیری از گسترش سلاح‌های هسته‌ای را غیرعادلانه می‌دانستند و به ترتیب در سالهای 1995 و 1998 حاضر به پذیرش ان‌پی‌تی شده‌اند. در مقابل این دو کشور به همراه آژانس و نهادی که خودشان تشکیل داده‌اند، از سال 1991 توافقی چهارجانبه برای نظارت بر تاسیسات هسته‌ای یکدیگر شکل داده‌اند.نانانداند
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]
-
سیاسی
پربازدیدترینها