تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833412579
شصت سال جنايت؛ شصت سال مقاومت (12) آتش قيام در «يافا» و «قدس»
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: شصت سال جنايت؛ شصت سال مقاومت (12) آتش قيام در «يافا» و «قدس»
خبرگزاري فارس: ماجرا از آن‌جا آغاز شد كه در "روز جهاني كارگر" گروهي از يهوديان از منارة مسجد "المنشيه" بالا رفتند و بر سر و روي نمازگزاران ادرار كردند. سپس گروه ديگري از يهوديان، با علامت دادن همقطارانشان، به نمازگزاران حمله برده و آنان را مورد ضرب و شتم قرار دادند .مسلمانان به رويارويي با يهوديان پرداختند و آتش قيام، زبانه كشيد.
*قيام يافا
در پي ديدار "وينستون چرچيل" (وزير وقت مستعمرات انگلستان) از فلسطين در 28 مارس سال 1921، خشم و نااميدي بر ملت فلسطين سايه افكند. وي در جريان اين سفر، در پاسخ به درخواست "كميتة اجرايي عربي" براي لغو "اعلامية بالفور"، قاطعانه بر حمايت انگلستان از "موطن ملي يهود" تأكيد كرد. چرچيل تنها براي دلخوشي اعراب، به "كميتة اجرايي عربي" اظهار داشت كه: "نخواهيم گذاشت، يك قوم توسط قوم ديگر تحت سلطه قرار گيرد و حقوقش پايمال شود."
همچنين پليس، تظاهراتي را كه در 28 مارس در حيفا برگزار شده بود - به شدت سركوب كرد و دو مسلمان را به قتل رساند كه اين موضوع موجب برانگيختن تنش شد.
«قيام يافا» پس از آن‌كه گروهي از يهوديان كمونيست كه در اول مه سال 1921، "روز كارگر" را جشن گرفتند و به مسلمانان ساكن محله "المنشيه" در يافا حمله بردند، آغاز شد.
شهر "يافا" در فاصلة بسيار نزديكي با شهر تازه تأسيس "تل آويو" قرار داشت. اين شهر بندري، محل پياده شدن اكثريت مهاجران يهودي در فلسطين بود و عمدة اين مهاجران را، يهوديان روس تبار تشكيل ميدادند. به دليل وقوع انقلاب كمونيستي در روسيه (سال 1917)، مهاجران يهودي روس، عمدتاً حامل افكار كمونيستي و الحادي بودند كه با ترويج اباحيگري همراه بود. همين مسأله، بر آتش خشم مسلماناني كه سالها بود شاهد ورود مهاجران يهودي و اشغال تدريجي سرزمين خود بودند، ميافزود.
ماجرا از آن‌جا آغاز شد كه در "روز جهاني كارگر" گروهي از يهوديان از منارة مسجد "المنشيه" بالا رفتند و بر سر و روي نمازگزاران ادرار كردند. سپس گروه ديگري از يهوديان، با علامت دادن همقطارانشان، به نمازگزاران حمله برده و آنان را مورد ضرب و شتم قرار دادند و درِ مسجد را نيز شكستند. يهوديان، پس از پايان "قيام يافا" مدعي شدند، اين اعمال شنيع از سوي "يهوديان كمونيست" صورت گرفته است. راست يا دروغ، مسلمانان به دليل زمينههاي ذهني‌اي، كه در قبل ذكر شد، به رويارويي با يهوديان پرداختند و آتش قيام، زبانه كشيد. با تيراندازي به سوي مسلمانان، قيام ابعاد گستردهتري يافت. بعدها مشخص شد اين تيراندازي از منزل يهوديان مهاجر «محلة المنشيه» صورت گرفته است. مسلمانان به منزل يهوديان مهاجر حمله بردند و 13 يهودي را به قتل رسانده و 24 تن را زخمي كردند.
طي روزهاي آينده، دامنة درگيريها گسترش يافت و بخشهاي ديگري از شمال فلسطين را در بر گرفت و تا نيمة ماه مه سال 1921 هر از گاهي، درگيريهايي از اين دست در مناطق مختلف فلسطين مشاهده ميشد.
در ايام آغازين قيام، يهوديان از وجود اعضاي يهودي ارتش انگلستان - كه به بهانة دفاع از "تل‌آويو" اسلحه به دست گرفته بودند - سوء استفاده كردند و با لباس نظامي انگليسي به خيابانها و بازارهاي يافا ريخته و به سوي مسلمانان تيراندازي ميكردند. به دنبال اين ماجرا، ساكنان يافا با برگزاري تظاهرات از مقامهاي مسؤول درخواست كردند سربازان هندي را كه به جاي سربازان انگليسي گمارده شده بودند، مرخص كنند؛ زيرا مسلمانان "يافا" نميتوانند آنها را از يهوديان تشخيص دهند. مقامات انگليسي نيز به صورت جزئي به درخواست آنها عمل كردند.
با گسترش دامنة قيام به خارج از "يافا"، سه هزار فلسطيني به شهرك يهودي‌نشين "بتاح تكفا" حمله كردند. نيروهاي انگليسي از هنگ هشتم سواره نظام هندي به مقابله با آنها پرداختند و هواپيماهاي انگليسي نيز به كمك آنها آمدند و مهاجمان را به گلوله بستند. در اين حمله 28 تن از فلسطينيان شهيد و 15 تن نيز مجروح شدند و يهوديان نيز 4 كشته و 12 زخمي دادند.
در ششم ماه مه، حدود 400 مهاجم مسلمان هم به شهرك يهودي‌نشين "الخضيره" حمله بردند و دو ساختمان را به آتش كشيدند و اگر هواپيماهاي انگليسي مداخله نمي‌كردند، اين امكان را داشتند كه شهرك مذكور را ويران كنند؛ اما با حملة هواپيماها، مجبور به عقب‌نشيني شدند. در همان روز حدود 600 فلسطيني مسلح، به شهرك "رحوبوت" حملهور شدند، اما ارتش انگليس نيروهاي خود را به محل فرستاد و به مقابله با حملة مسلمانان برخاست. فلسطينيهاي خشمگين، همچنين به دو شهرك يهودي‌نشين "كفر سابا" و "عين حاي" [كه ساكنان آن قبلاً به شهرك "بتاح تكفا" فرار كرده بودند] هجوم بردند و بخش قابل توجهي از ساختمانهاي آنها را ويران كردند.
از سوي ديگر، يهوديان به خانوادههاي عرب ساكن در آبادي "ملبس" حمله و 50 مسلمان را به شهادت رساندند. در بين اجساد اين شهيدان، بدنهايي ديده ميشدند كه با اسيد و ابزار برنده شكنجه شده بودند. در ميان شهيدان، زنان و كودكاني مشاهده ميشدند كه مورد هتك حرمت قرار گرفته و يا شكمهايشان دريده شده و عريان بر زمين افتاده بودند. اخبار اين جنايات شدت درگيريها را دوچندان كرد.
بر اساس آمار رسمي منابع انگليسي، يهوديان در اين قيام 15 روزه، 47 كشته و 146 زخمي دادند و 48 كشته و 73 مجروح نيز از اعراب بر جاي ماند؛ اما واقعيت اين است كه اين ارقام كمتر از آمار حقيقي به نظر ميآيد؛ زيرا فقط در دو روز اول قيام، 40 يهودي كشته و 130 تن ديگر زخمي شدند. همچنين معلوم ميشود كه در اين آمار، 50 تن شهيد روستاي "ملبس" در نظر گرفته نشدهاند.
در اين ميان، روايت قابل اعتمادي، تعداد شهدا را 157 و شمار مجروحان را 705 نفر اعلام كرده است و ميگويد، شمار كشته‌ها و زخميهاي يهوديان بيش از آن بوده است. جالب اين جاست كه بنابر گزارش كميتة سلطنتي انگلستان، اكثر اعراب، به دست نيروهاي انگليسي هدف قرار گرفتهاند. در گزارشي ديگر انگليسيها اعتراف كردهاند، اكثر عربها با گلولة نظاميان انگليسي يا مهاجران يهودي هدف قرار گرفتهاند و بيش‌تر يهوديان نيز با چاقو و چماق كشته يا زخمي شده‌اند.
جانبداري مقامات انگليسي از يهوديان زماني بيش‌تر مشخص شد كه "نُرمن بنتويچ"، دادستان كل فلسطين، كه يك انگليسي يهودي الاصل و صهيونيست بود، مسائل مربوط به جنايتهايي كه صهيونيستها مرتكب شده بودند را به دادگاههايي واگذار كرد كه مسائل ساده و شخصي را بررسي ميكردند.
در نهايت اگر موضع رهبران سياسي انگليسي و عرب به سمت آرام كردن وضعيت پيش نميرفت، ممكن بود دامنة اين قيام گسترده‌تر شود. شماري از متنفذترين اعراب، اقدام به آرام كردن مردم كردند. مقامات انگليسي نيز در اقدامي نمايشي از "خدمات" شهرداران قدس، طولكرم، يافا، همچنين قاضي قدس و مفتيهاي عكا و صفد تقدير كردند و نشان عضو افتخاري امپراتوري "ام.بي.اي" را به آنها اعطا كردند. حتي "موسي كاظمالحسيني" شهردار معزول بيتالمقدس هم شخصاً تلاش كرد بحران را آرام كند، زيرا اكثريت رهبران مسلمان فلسطيني، همچنان به يافتن راه حل سياسي براي مشكلات مردم اميدوار بودند و اين تصور بر آنان حاكم بود كه براي انجام يك انقلاب، آمادگي وجود ندارد.
از سوي ديگر مقامات انگليسي تلاش كردند رضايت مردم را هم جلب كنند. آنها موقتاً مهاجرت يهوديان را معلق اعلام كردند و "هربرت ساموئل" فرماندار انگليسي فلسطين، در 3 ژوئن سال 1921 با ايراد سخناني تأكيد كرد، انگلستان، سياستي را بر ملت فلسطين تحميل نميكند كه بر ضد منافع ديني، سياسي و اقتصادي آنها باشد.
در پي اين اظهارات، فضايي رضايتآميز در بين اعراب حاكم شد؛ اما اين اقدامات تنها براي مهار آتش قيام و فريب افكار عمومي مسلمانان فلسطين بود و چند هفته بعد نيز موضعگيريهاي جديد مقامات اشغالگر انگليسي بر اين مسأله صحه گذاشت.
به اين ترتيب شكاف ميان اعراب و دولت انگلستان بيش‌تر شد و از آن پس، انگلستان و صهيونيستها از منظر اعراب در يك جبهه قرار داشتند.
*قيام براق
پس از "قيام يافا"، هيچ حركت ضد اشغالگري به اندازه "قيام براق" از شموليت و گستردگي برخوردار نبود. البته در فاصلة سالهاي 1921 تا 1928، حوادث پراكندهاي رخ داد كه از دامنة گستردهاي نيز برخوردار بود. از جمله تظاهراتي كه در 2 نوامبر سال 1921 به مناسبت سالگرد امضاي "اعلامية بالفور" بر پا شد و به كشته شدن 5 يهودي و شهادت سه مسلمان منجر شد و 36 تن از طرفين نيز زخمي شدند. همچنين در 20 مارس سال 1924، در جريان جشني، گروهي از يهوديان با لباس علماي مسلمان در آن شركت كرده و اين امر، خشم مسلمانان را برانگيخت و در پي آن يك يهودي و يك مسلمان كشته و يك يهودي و دو مسلمان نيز زخمي شدند. در 25 مارس سال 1925 نيز فلسطينيان به مناسبت ديدار "لرد بالفور" از فلسطين، اعتصاب عمومي برپا كردند. اما به علت اين‌كه در اين سالها، ميانگين مهاجرت يهوديان كاهش يافته و جنبشهاي ملي فلسطين نيز گرفتار اختلاف و دودستگي شده بودند، آرامش نسبي سياسي در فلسطين برقرار بود.
ديوار "براق" در ضلع غربي مسجدالاقصي قرار دارد و يهوديان به آن ديوار "نُدبه" ميگويند. مسلمانان طي ساليان قبل بنابر تسامح ديني به يهوديان اجازه ميدادند اين مكان را كه يك موقوفة اسلامي است، زيارت كنند. اولين تنشها در زمينة ديوار براق در 23 سپتامبر سال 1928 رخ داد. يهوديان در اين تاريخ كوشيدند فضاي اين ديوار را به مكاني شبيه "كنيسة يهوديان" تبديل كنند. اين اتفاق، مسلمانان را نگران كرد؛ زيرا احساس ميكردند كه يهوديان قصد دستاندازي و تصرف "مسجدالاقصي" را دارند و اولين گام خود را با تغيير فضاي مقابل "ديوار براق" برداشتهاند. چندين اجتماع بزرگ از مسلمانان در مسجدالاقصي تشكيل شد و در 30 سپتامبر تشكلّي به نام "كميتة دفاع از براق شريف" تشكيل شد. علماي ديني مسلمان و خصوصاً "حاج امين الحسيني" نيز به برانگيختن احساسات مسلمين پرداختند. "مجلس اعلاي اسلامي" و "كميتة دفاع از براق شريف" از شخصيتهاي سرشناس جهان اسلام دعوت كردند تا در يك "كنفرانس اسلامي" به منظور بررسي اوضاع بحراني فلسطين شركت كنند. در اول نوامبر سال 1928، كنفرانس مذكور با 700 ميهمان در قدس برگزار شد و نمايندگاني از اردن، عراق، لبنان، سوريه و هند در آن شركت كردند. رياست اين كنفرانس را حاج امين الحسيني برعهده داشت. كنفرانس نسبت به تلاش يهوديان جهت ايجاد حقوقي براي خود در محل "ديوار براق" اعتراض كرد و از مقامات انگليسي خواست تا مانع از اعمال يهوديان براي تغيير وضعيت آن مكان مقدس شوند و به حكومت قيموميت هشدار داده شد در صورت عدم ممانعت از تعرض يهوديان به مقدسات اسلامي، مسلمانان خود را ملزم خواهند ديد به هر نحو ممكن اين وظيفه را خود به انجام برسانند. در اين گردهمايي، همچنين تصميم گرفته شد "جمعيت حراست از مسجد الاقصي و مكانهاي مقدس اسلامي" تشكيل شود و با كميتة دفاع از براق شريف، تشريك مساعي نمايد.
چند روز بعد "وزير مستعمرات انگلستان" (لئوپولد ايمري) در پارلمان اين كشور اعلام كرد، هدف دولت انگلستان در اين ماجرا، حفظ وضع موجود است. وي قول داد، با صدور بيانيهاي، مالكيت مسلمانان بر "ديوار براق" تضمين شود و براي يهوديان تنها حق زيارت معين شود.
با اين حال يهوديان در ماههاي آينده با صراحت بيش‌تري از حقوق خود در "حرم شريف" و "ديوار براق" و حتي بناي مجدد "معبد سليمان" به جاي "مسجدالاقصي" دم زدند و بر تشويش اذهان عمومي مسلمانان افزودند. همچنين اخباري مبني بر آماده شدن يهوديان براي تصرف مسلّحانة "ديوار براق" نيز به گوش ميرسيد و بر شدت التهاب موجود ميافزود. «حاج امين الحسيني» كوشيد با تلگرامي، دولت انگلستان را از وخامت شرايط مطلع كرده و بريتانيا را به اجراي مفاد بيانيهاي كه صادر كرده بود ترغيب كند، اما در نهايت معلوم شد "دولت قيموميت"، نقش اصلي را در تجرّي و ماجراجويي يهوديان ايفا ميكند.
يهوديان بار ديگر در 15 اوت سال 1929 تنش آفريدند. اين روز براي يهوديان، يادآور ويراني "معبد سليمان" بود. اتفاقاً روز بعد هم مصادف بود با سالروز ميلاد حضرت پيامبر اعظم صلوات‌الله و سلامه عليه. آنها با برپايي تظاهراتي در بيت المقدس به سمت "ديوار براق" به راه افتادند و در آن‌جا پرچمي با علامت "ستارة داوود" برافراشتند و "سرود ملي يهود"( «هاتيكوا») را سر دادند. همچنين سخنرانان آنها به حضرت رسول‌الله (صلوات‌الله عليه)و اسلام و مسلمانان ناسزا گفتند. مسلمانان در روز بعد، پس از اقامه نماز جمعه با برپايي تظاهراتي از مسجد الاقصي به سمت ديوار براق به راه افتادند. هنگامي كه جمعيت انبوه به محوطة مقابل "ديوار براق" رسيد، نمادهاي مذهبي يهوديان و وسايل عبادت آنان را در هم شكستند و به آتش كشيدند. به اين ترتيب درگيري خونين ميان مسلمانان از يك سو و يهوديان مورد حمايت دولت قيموميت از سوي ديگر آغاز شد كه به سرعت به حومة شهر سرايت كرد و سرانجام به روستاهاي مجاور كشيده شد. روز بعد، يك يهودي كه وارد باغ يك مسلمان عرب شده بود، توسط وي به قتل رسيد و با انتشار خبر قتل او، درگيريها بين اعراب و يهوديان بالا گرفت و بر وخامت اوضاع افزوده شد. سپس در 22 اوت، مسلمانان خشمگين پس از نماز جمعه از مسجدالاقصي بيرون ريخته و به يهوديان حملهور شدند و به محض اين‌كه اين اخبار به گوش مردم رسيد، تظاهرات و تنش تمام خاك فلسطين را در بر گرفت.
در 24 اوت، عربهاي ساكن "الخليل" به يك محلة يهود?نشين در اين شهر حمله كردند و بيش از 60 يهودي را كشتند و حدود 50 تن ديگر را زخمي كردند. پليس به منظور حمايت از يهوديان، وارد عمل و با تظاهركنندگان درگير شد؛ در نتيجه ده تن از آنها را كشت و چند تن ديگر را مجروح كرد. فلسطينيان در 29 اوت نيز به محله‌ا? يهودي‌نشين در شهر "صفد" حمله بردند و 20 يهودي را به قتل رسانده و 25 تن ديگر را زخمي كردند. در شهر "يافا" يهوديان به رهبري شخص? يهودي به نام "خانكيز" به خانة يك پيش‌نماز مسجد ريختند و او را با تمام شش نفر اعضاي خانوادهاش به طرز فجيعي به قتل رسانده و مثله كردند. در "بيتالمقدس" نيز يهوديان به محل دفن صحابه تعرض كرده و قبور آنان را به نجاست آلودند. از 24 اوت تا 2 سپتامبر، بارها مسلمانان فلسطيني به شهركهاي يهودي‌نشين حمله كردند و در خلال آن شش شهرك را كاملاً از بين بردند، همچنين يهوديان يافا و بيسان هم آماج حملات اعراب واقع شدند. فلسطين به صحنة جنگ مبدّل شده بود و مقامات انگليسي نميتوانستند اوضاع را كنترل كنند تا اين‌كه در پايان ماه اوت، دولت قيموميت با استمداد از نيروهاي كمكي اعزام شده از مصر، موفق شد بر اين بحران فائق آيد.
طبق آمار رسمي دولتي، در اين قيام 133 يهودي كشته و 339 تن ديگر زخمي شدند. از اعراب نيز 116 تن شهيد و 232 تن مجروح گرديدند كه اكثر آنها از سوي پليس و ارتش انگليس هدف قرار گرفته بودند. تلفات نظاميان انگليسي بسيار اندك بود؛ زيرا اين قيام فقط متوجه يهوديان بود. پس از پايان قيام، نزديك به 1300 تن كه 90 درصد آنها عرب بودند، توسط دستگاه قضايي دولت قيموميت به پاي ميز محاكمه كشانده شدند. بار ديگر "بنتويچ" دادستان كل فلسطين كه يك صهيونيست متعصب بود، احكام جائرانهاي را عليه فلسطنيان صادر كرد. براي مثال "خانكيز"، كه عامل قتلعام فجيع يك خانواده مسلمان بود، به حبس ابد محكوم شد كه اين حكم بعد از مدتي به 15 سال حبس تبديل شد و بعدها نيز اين شخص مورد عفو قرار گرفت و آزاد شد. مسلمانان تلاش كردند "بنتويچ" را به قتل برسانند؛ اما وي تنها از ناحية ران زخمي شد. با اين حال مقامات انگليس وي را در سال 1931 عزل كردند. انگليسيها سه عرب را به نامهاي "عطاء الزير"، "محمد جمجوم" و "فؤاد حجازي" را محكوم به اعدام كردند. آنها در 17 ژوئن سال 1930 به شهادت رسيدند كه در تاريخ فلسطين به عنوان "سه‌شنبة سرخ" به ثبت رسيد. اين سه انقلابي فلسطيني هنگامي كه به سمت چوبه دار برده ميشدند، از خود شجاعتي به ياد ماندني نشان دادند. "الزير" و "جمجوم" درخواست كردند طبق سنت مسلمانان منطقه، براي استقبال از شهادت دستان‌شان را حنا بزنند و در حالي كه از سكوي اعدام بالا ميرفتند، اشعاري حماسي ميخواندند و فلسطينيان حاضر در ميدان نيز اشعار را با آنها تكرار ميكردند.
بعدها مشخص شد "حاج امين الحسيني" ("مفتي اعظم بيت المقدس" و "رئيس مجلس اعلاي اسلامي") به طور سرّي، اين قيام را رهبري ميكرد.
سه شنبه 31 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 403]
-
گوناگون
پربازدیدترینها