واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۴ خرداد ۱۳۹۴ - ۱۱:۴۹
تئاتر خیابانی مضامینش را از زندگی شهری میگیرد و دردها رنجها، خوشیها و ناخوشیهای طبقات مختلف جامعه را بیان میکند و علاوه بر آن استقبال بیشتری از این نوع تئاتر در مقایسه با تئاتر صحنهای میشود اما چرا؟ به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه مازندران، تئاتر خیابانی تئاتری اجتماعی است که با اعتراض به اوضاع موجود جامعه در قالب یک داستان در میان مردم به نمایش درمیآید و آنچه در تئاتر خیابانی اهمیت فراوان دارد مضمون نمایش در این نوع تئاتر است که میتواند برگرفته از واقعیتها و مشکلات روزمره جامعهای که در آن زندگی میکنیم باشد. تئاتر خیابانی به دلیل حضور در جمع مردم طرفداران بیشتری دارد و اگر نمایشی در خیابان اجرا شود جمعیت حاضر به راحتی از آن نخواهند گذشت. حمیدرضا گل محمدی تواندشتی، کارشناس نمایش در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منطقه مازندران، معتقد است: جشنوارههای مختلف تئاتر صحنهای از اوایل انقلاب تاکنون با اسامی همچون تئاتر فجر، تئاتر دفاع مقدس و تئاتر بسیج در استان و کشور برگزار میشود که بار مالی بسیار ولی بازدهی کمی داشته است، چرا که استقبال از اینگونه جشنوارهها مختص به هنرمندان است و عامه مردم از آن بهرهمند نمیشوند اما در جشنواره های خیابانی هزینه کمتر و بهرهمندی بیشتری عاید میشود. وی افزود: باید نگاهی به تاریخچه تئاتر خیابانی بیندازیم تا بدانیم پیدایش تئاتر خیابانی از چه زمانی و از کجاست و پیام آن چیست؟ در اوایل قرن بیستم، به دنبال جنگ جهانی اول و انقلاب شوروی، تئاترهای خیابانی در اروپا از رونق بسیار برخوردار شد؛ این تئاتر با هدف تبلیغ و ترویج اجرا میشد و عموما میخواست که مواضع انقلاب را تبلیغ کند، بعد از جنگ جهانی دوم و به خصوص در دهه 1950 میلادی این روند سیر نزولی پیدا کرد تا اینکه جنبش دانشجویی فرانسه در اواخر سالهای 60 و ظهور رادیکالیسم در اروپا به آن جان تازهای بخشید. وی اظهار کرد: فرق رویکرد این تئاتر با تئاترهای قبلی این بود که اگر در گذشته تئاتر خیابانی در دفاع از "پرولتاریا" برخاسته بود اینبار بر ضد سرمایهداری جهانی سر برآورده بود، به خصوص بعد از جنگ ویتنام بسیاری از این نمایشها با هدف مخالفت با امپریالیسم جهانی شکل گرفت و به مرور زمان تاثیر سیاسی در این نمایشها کم شد و جای خود را به دفاع از حقوق سیاهان، زنان و اکنون مخالفت با جهانیسازی داد. در این نوع تئاتر تماشاگر و بازیگر برخلاف تئاترهای صحنهای معنایی دیگر و متفاوت پیدا میکنند، با هم یکی میشوند و ارتباط بین بازیگر و تماشاگر در بالاترین حد ممکن وجود دارد و این دو بدون هیچ برنامهریزی از پیش تعیینشدهای خود را در جریانی دخیل میبینند که درونشان را به بیرون میریزد. این کارشناس نمایش بیان کرد: شکل رسمی حضور نمایش خیابانی در جشنوارههای رسمی ایران از سال 66 در ششمین جشنواره تئاتر فجر بود. از آن زمان، هر سال بخش بسیاری از جشنوارههای معتبر، به نمایش خیابانی اختصاص یافته است. وی با اشاره به اینکه اکثر مردم آشنایی چندانی با تئاتر ندارند و هنر نمایش جایگاهی در زندگی این قشر ندارد، افزود: مردم به دلیل مشکلات و تنگناهای زندگی به سراغ تئاتر نمیروند و مشاهده میشود که برخی از هنرمندن تئاتر وقتی با عدم استقبال مخاطبین در سالنها روبرو میشوند فوراً هجمه خود را به سوی مخاطب نشانه میروند و آنها را مقصر میدانند. وقتی که ما خودمان را در فضاهای بسته سالن محبوس کنیم و فقط اجراها را مختص به سالن بدانیم، تئاتر را به میان مردم کوچه و بازار نمیبریم پس نباید انتظار داشت که مردم تئاتر را درک کنند و با این هنر همدم شوند. تئاتر خیابانی، بردن این هنر در میان مردم است وی ادامه داد: در تئاتر خیابانی به جای اینکه مردم به طرف نمایش کشیده شوند، نمایش به میان مردم میرود و به توسعه این هنر و شناسانده شدن و پذیرفتهشدن آن نزد مردم کمک میکند و این رغبت را میتواند در آنان به وجود آورد که به تئاتر نگاه راغبتری داشته باشند، چرا که رسالت تئاتر خیابانی، بردن این هنر در میان مردم است. این هنرمند مازندرانی با اشاره به اینکه دو وجه تراژدی و طنز در تئاتر خیابانی وجود دارد، گفت: این نوع تئاتر اگر با درون مایه طنز اجرا شود جذب مخاطب در تئاتر خیابانی موثرتر واقع میشود. البته با توجه به قرار گرفتن در موقعیتی خاص میتوان از تراژدی هم استفاده کرد. وی بیان کرد: اجرای تئاتر خیابانی میتواند فرهنگ دیدن تئاتر را در جامعه رواج دهد و مردمی که از تئاتر روی گردان شدهاند را دوباره با سالنهای تئاتر آشتی دهد. نمایشهای صحنهای در انزوا به سر میبرند آرش رمضانی فوکلائی، کارشناس نمایش نیز در گفتوگو با خبرنگار ایسنا معتقد است: یکی از هنرهایی که میتواند در جامعه تاثیرگذار باشد هنر نمایش است. هنر نمایش رایج در جامعه را میتوان به دو گونه صحنهای و خیابانی تقسیمبندی کرد. هرگاه هنری از جامعه و مردم دور میشود و مخاطب خود را از دست میدهد باید علل آن را کنکاش کرد و به درمان آسیب آن پرداخت. رمضانی بیان کرد: هم اکنون نمایشهای صحنهای نتوانسته مخاطب خود را در سطح عامه مردم جذب کند و در انزوا بسر میبرد. یکی از آسیبهای تئاتر صحنهای این است که مخاطبانش فقط مختص به قشر خاص هنرمندان محدود شده و دستاندرکاران این گونه نمایش در ایران مخاطبان خود را به خوبی نمیشناسند. برعکس نمایش خیابانی، نمایشی تاثیرگذارتر و با مخاطب عام کوچه بازار سر و کار دارد. وقتی تاریخچه نمایش خیابانی را میبینم مشهود است که این نمایش با اندیشه اعتراض در کشورهای غربی بعد از جنگ جهانی به جامعه ورود پیدا کرد تا اینکه معضلات و مشکلات جامعه را به گوش مردم برساند. این هنرمند مازندرانی تصریح کرد: اگر نگاهی به نمایشهای ایرانی مثل خرده نمایشها و نمایشهای فضای باز سنتی ایرانی نگاهی بیندازیم میبینیم که تئاتر خیابانی در گذشته در میان مردم از محبوبیت خاصی برخوردار بود و مورد استقبال قرار میگرفت. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 93]