محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826338911
فاصله حرم تا فرهنگ امام خمینی (ره)
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: فاصله حرم تا فرهنگ امام خمینی (ره) تهران - ایرنا- روزنامه جمهوری اسلامی در یادداشتی به قلم مسیح مهاجری نوشت: به روش مالوف، صبح یکی از جمعه ها قبل از فاتحه خوانی در بهشت زهرا به زیارت حرم امام خمینی رفتم. برخلاف همیشه که از ورودی شمالی به حرم مشرف می شدم، اینبار با راهنمائی فلش ها مجبور شدم پس از طی کردن مسافتی به اندازه یک هلال وارد تونلی طولانی در قسمت شرقی حرم (روبروی بهشت زهرا) شوم.
این یادداشت در ادامه می افزاید: ابتدا تصور می کردم از آن تونل شیب دار با تعدادی پله یا با بالابر به شبستان اصلی حرم هدایت خواهم شد ولی برخلاف این تصور، به فضای بسیار وسیعی در زیرزمین حرم رسیدم که در انتهای آن، ضریح مانندی در مکانی که لابد زیر ضریح اصلی بود قرار داشت و چند نفری برای زیارت در آنجا دیده می شدند.
فضای بسیار وسیع، سقف و پایه های بسیار مستحکم و دیوارهای ضخیم بتونی اطراف، چنان توجه مرا به خود جلب کرده بودند که نتوانستم با حال عادی همیشگی مشغول زیارت شوم و بدون آنکه بفهمم چه کرده ام از همان مسیر برگشتم و غرق در این تفکر شدم که آیا امام خمینی با این هزینه کردن برای مقبره خود موافق است؟
در مسیر رفت، به هتل، تالارها، پاساژها، فروشگاه ها، گلدسته ها، گنبدهای کوچک و بزرگ و سایر ساخت و سازهای پرزرق و برق که در مجموعه ای با عنوان حرم امام خمینی ساخته شده اند خیره شده بودم و بدون آنکه ذره ای تردید کنم آنها را وصله های ناچسبی برای حرم امام خمینی یافته بودم، اما هنگامی که آن تونل و آن فضای وسیع و پرهزینه زیرزمین را دیدم، غربتی وصف ناشدنی برای امام خمینی احساس کردم که تا آن روز، احساس نکرده بودم. در مسیر بازگشت، تا زمانی که به خانه رسیدم، نتوانستم خود را از سئوالی که با آن درگیر شده بودم رها کنم.
فردای آن روز، آنچه دیده بودم را با یکی از دوستان مطرح کردم. او گفت طبقه بالای حرم را اگر دیده بودی چه می کردی؟ برای آنجا هزینه هائی کرده اند که نگو و نپرس! توجیه دست اندرکاران هم اینست که حرم امام هرچه باشکوه تر باشد عظمت امام را بیشتر نشان می دهد. آن امکانات هم برای درآمدزائی است از جمله در آن زمین قبرهائی را برای فروش آماده خواهند کرد تا با مجموع این درآمدها بتوانند مخارج تعمیر و نگهداری، حقوق کارمندان حرم و سایر نیازهای مالی آن را تامین کنند...
با شنیدن این مطالب و دیدن آن صحنه ها تا چند روز ملتهب بودم. توجیهاتی از قبیل وابسته کردن عظمت امام خمینی به زرق و برق حرم ایشان و هتل داری و بازارسازی و فروش قبر برای تامین هزینه های آینده، چیزی غیر از عذر بدتر از گناه نبودند. با هر کس در این باره صحبت کردم نکته ای که مرا قانع کند و به سئوالم پاسخ دهد نیافتم. بسیاری از این افراد، دغدغه مرا داشتند ولی عزم و اراده ای برای مطرح ساختن آن نشان نداده بودند، حتی بعضی از آنها مرا از رسانه ای کردن این نگرانی منع کردند.
یقین دارم نیت کسانی که با رسانه ای شدن این دغدغه و نگرانی مخالف هستند کاملاً خیر است ولی موکداً معتقدم در طول سال های بعد از انقلاب همه ما از این تفکر که رسانه ای کردن دغدغه ها و نگرانی ها به مصلحت نیست بسیار ضرر کرده ایم. زیرا همین سکوت به مجوزی برای بیشتر شدن اقدامات نادرست و بی حساب و کتاب تبدیل شده و از این رهگذر خسران های زیادی متوجه کشور و انقلاب و نظام و حتی در مواردی متوجه اسلام شده است. نکته قابل توجه اینکه با رسانه ای کردن این دغدغه، هدف این نیست که شخص یا اشخاص معینی زیر سئوال بروند، هدف اینست که این شیوه و این فرهنگ نقد شود و همان فرهنگی که خود امام خمینی مطرح کردند و تفسیری که ایشان از اسلام به جامعه عرضه نمودند زنده و پایدار بماند.
امام خمینی، علاوه بر اینکه همواره مسئولین نظام جمهوری اسلامی و روحانیین را به ساده زیستی سفارش می کردند، خود نیز در نهایت ساده زیستی زندگی کردند و در ساخت و سازها نیز همواره به متصدیان امور سفارش اکید می کردند از تشریفات و هزینه کردن های زیاد و غیرلازم بپرهیزند. یک نمونه از این سفارش های اکید را در پاسخ امام به حضرات آیات خامنه ای و هاشمی رفسنجانی که در سال 1367 در مورد زمین مصلای تهران خواسته هائی را مطرح کرده بودند می توان دید.
متن نامه و جواب آن چنین است:
«بسمه تعالی محضر مبارک رهبر عظیم الشان انقلاب اسلامی حضرت آیت الله العظمی امام خمینی مدظله العالی – السلام علیکم و رحمه الله.
به دنبال احساس نیاز به ایجاد مصلای تهران و در پی جستجو و بررسی چند ساله، محلی مناسب در قسمت شمال مرکزی تهران (عباس آباد) که در مالکیت شهرداری است شناسائی شد و طرح مناسب و جامعی پس از مشورت فراوان و به مسابقه گذاشتن میان مهندسان داخلی و خارجی تهیه شد. از آنجا که مشکلات حقیقی و ثبتی و تشریفات انتقال قانونی به این زودی ها قابل حل نیست و مشکلات اقامه نماز جمعه تهران در دانشگاه روزافزون است و به نظر می رسد که این کار باید به همت و اراده حضرتعالی به سرانجام برسد، لذا استدعا دارد اجازه فرمائید به مقدار یک میلیون متر مربع از اراضی مزبور در حد فاصل خیابان شهید بهشتی به سمت شمال که قسمت اعظم آن نیز با موافقت شهرداری محصور گردید و در اختیار مصلاست به ساختمان مصلا و تا حد لازم در محور قبله از شمال آن برای سایر مرافق اختصاص یابد و تصدی امور آن با امام جمعه تهران باشد. همچنین طرح هائی که بعداً در حریم مصلای تهران پیش بینی می شود با موافقت امام جمعه انجام گیرد. سید علی خامنه ای. اکبر هاشمی.
بسمه تعالی با حفظ جهات شرعی در مورد زمین مذکور با پیشنهاد حجتی الاسلام، آقایان خامنه ای و هاشمی موافقت می شود. انشاءالله در کنار ساختن مصلای تهران در ساختن بینش کفرستیزی مسلمانان موفق باشید. ضمناً سادگی مصلا باید یادآور سادگی محل عبادت مسلمانان صدر اسلام باشد و شدیداً از زرق و برق ساختمان های مساجد اسلام آمریکائی جلوگیری شود. خداوند تمامی دست اندرکاران برپا کننده مساجد الله را تایید فرماید. 23/7/1367 روح الله الموسوی الخمینی.»
تاکید امام خمینی بر ضرورت سادگی مصلا و پرهیز از زرق و برق دار بودن آن، تاکید بر ضرورت توجه به یک فرهنگ و پای بندی به آن در تمام زمینه هاست. ایشان، در دوران رهبری، در ساده ترین خانه ها زندگی کردند و حتی در مقابل اصرار کسانی که از ایشان برای رنگ کردن دیوارهای شبستان حسینیه جماران اجازه می خواستند مقاومت نمودند و تا آخر عمرشان، دیدارهای عمومی را در همان فضای ساده برگزار کردند و دیدارهای خصوصی شان با سران کشور و شخصیت های بین المللی نیز در خانه ساده مجاور حسینیه برگزار می شد. اکنون نیز کسانی که از کشورهای مختلف جهان به تهران می آیند و مشتاق آشنائی با شیوه زندگی امام خمینی هستند، به حسینیه جماران برده می شوند تا ببینند مردی که توانست ایران را از استبداد و استعمار نجات دهد و ملت ها را در سرتاسر جهان علیه قدرت های سلطه طلب بشوراند و معادلات سیاسی جهان را تغییر دهد، در چنین مکان محقر و ساده ای زندگی می کرد و پیام های انقلابی و معنوی خود را از این مکان منتشر می ساخت. الحق والانصاف که بازدید کنندگان از حسینیه جماران، تحت تاثیر ساده زیستی امام خمینی قرار می گیرند و با این فرهنگ آشنا می شوند که قدرت واقعی را به جای کاخ ها و زرق و برق ها و تشریفات، باید در معنویت، تهذیب نفس، ساده زیستی و مردم داری جستجو کرد. حال اگر همین افراد، که تحت تاثیر ساده زیستی و معنویت امام قرار گرفته اند، به حرم امام بروند و آنهمه ساخت و ساز و زرق و برق و پاویون و تشریفات را ببینند، چگونه می توانند رابطه میان آن ساده زیستی و این تشریفات را درک کنند و این تضاد را توجیه نمایند؟
فقط کسانی که امام خمینی را از نزدیک دیده اند و با زندگی واقعی ایشان آشنائی دارند می توانند با مشاهده اینهمه تشریفات و زرق و برق ظاهری مربوط به حرم، به این نتیجه برسند که آنچه به بهانه تکریم امام در مجموعه حرم ساخته شده، با فرهنگ مورد نظر خود ایشان منطبق نیست. امام خمینی با جملاتی که در توصیف زندگی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمودند، بیگانگی پیشوایان اسلام با تشریفات و زرق و برق های مادی را به همگان اعلام و شیوه زندگی آن حضرت را به عنوان یک الگو معرفی کردند. امام خمینی درباره حضرت زهرا گفته اند: «زنی که در حجره ای کوچک و خانه ای محقر، انسان هائی تربیت کرد که نورشان از بسیط خاک تا آن سوی افلاک و از عالم ملک تا آن سوی ملکوت اعلی می درخشد. صلوات و سلام خداوند بر این حجره محقری که جلوه گاه نور عظمت الهی و پرورشگاه زبدگان اولاد آدم است.»
ارزش قائل شدن برای کوخ نشینان و اعلام برتری آنها بر کاخ نشینان که در کلام امام خمینی در دوران اوج قدرت ایشان موج می زد، یک شعار نبود. ایشان با این ارزش گذاری ها درصدد جریان سازی فرهنگی بودند تا ملت ها برای همیشه در برابر قدرت های ظاهری و صاحبان کاخ ها و ثروت های کلان دچار خودباختگی نشوند و قدرت واقعی را در جای دیگر جستجو کنند. امام خمینی در بسیاری از سخنرانی ها و پیام هایشان، از کوخ نشینان تجلیل کرده و مطالب زیادی در این زمینه گفته اند که یکی از جملات ایشان چنین است: «یک موی سر این کوخ نشینان و شهید دادگان به همه کاخ ها و کاخ نشینان جهان، شرف و برتری دارد.»
بدین ترتیب، نباید اندکی تردید به خود راه داد که آنچه مطلوب امام خمینی است، مقبره یا حرمی ساده است که مردم بتوانند در آرامش به زیارت مراد خود بروند و هر سال یکبار که مراسم بزرگداشت امام برگزار می شود به زیر سر پناهی بروند که آنها را از گرمای آفتاب حفاظت کند. بیش از این نه مطلوب امام است، نه نیاز مردم و نه متناسب با فرهنگی که امام خمینی منادی آن بود. می دانم که متصدیان امر، نویسنده این مطلب را به فقدان بینش دراز مدت متهم خواهند کرد و اینکه خواهند گفت ما برای صدها سال دیگر برنامه ریزی کرده ایم و... ولی واقعیت، خلاف این ادعاست. فرهنگ مورد اشاره امام در پاسخ به نامه مربوط به مصلای تهران و آنچه در توصیف ساده زیستی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و برتری کوخ نشینان بر کاخ نشینان فرمودند، محدود به امروز و دیروز نیست بلکه مربوط به تمام زمان ها و مکان هاست. حرم امام خمینی باید اولین و مهم ترین تجلیگاه این فرهنگ باشد تا ترویج آن و ترویج آرمان های این نادره دوران میسر گردد.
* منبع: روزنامه جمهوری اسلامی
** اول
28/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 92]
-
گوناگون
پربازدیدترینها