محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826507975
پناهجویان فلسطینی امیدواربه بازگشت/ روایت حاج ابو یوسف از یافا تا غزه
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: شصت و هفتمین سالگرد «روز نکبت» پناهجویان فلسطینی امیدواربه بازگشت/ روایت حاج ابو یوسف از یافا تا غزه غزه – ایرنا – جمعه این هفته شصت وهفتمین سالگرد اشغال سرزمین فلسطین و تاسیس رژیم جعلی صهیونیستی است که به «روز نکبت» معروف شده است اما فلسطینی ها امیدوار به بازگشت کلید خانه های اشغال شده خود را حفظ کرده اند.
به گزارش ایرنا، صهیونیست ها در پانزدهم مه سال 1948 بیش از سه چهارم خاک فلسطین را اشغال کردند و با بیرون راندن فلسطینی ها از خانه و کاشانه شان، پایه های رژیم نامشروع و جعلی خود را بر ویرانه های آن بنا کردند.
با گذشت 67 سال از تجاوز به خاک فلسطین و برپایی رژیم منحوس صهیونیستی، صدها هزار نفر از مردم فلسطین که در کشورهای عربی پناهجو شده اند و یا در کرانه باختری و نوار غزه آواره و در اردوگاه های موقت ساکن شده اند، هنوز کلیدهای خانه شان را نگه داشته اند به امید روزی که به شهر و دیارشان برگردند.
پانزدهم ماه مه هر سال، خاطرات دردناکی را در اذهان فلسطینی ها و ملت های منطقه وجهان به ویژه مسلمانان زنده می کند.
15ماه مه سال 1948 نقطه آغاز درد و رنج فلسطینی ها، کشتار و آوارگی ساکنان اصلی فلسطین به دست باندهای صهیونیستی در سایه حمایت و سکوت قدرت های جهانی در قبال حملات وحشیانه و جنایت های ضد بشری این باندها و اشغال صدها شهر و روستای سرزمین فلسطین است.
15 ماه مه سال 1948 ، روز اشغال سرزمین فلسطین و تاسیس رژیم جعلی صهیونیستی روز نکبت نامگذاری شده و این ننگ همچنان دامان امیران و شاهان عرب را گرفته است که حاضر هستند برای نابودی ملت مسلمان و عرب یمن ائتلاف و ارتش تشکیل دهند اما حتی یک قدم هم برای آزادی سرزمین اشغال شده فلسطین و جنگ با صهیونیست ها برنداشته اند.
با وجود توطئه قدرت های جهانی و سران برخی کشورهای منطقه به ویژه عرب حاشیه خلیج فارس علیه فلسطین، مردم مظلوم فلسطین که حق مسلم آنها در برخورداری از حق تعیین سرنوشت کشورشان از آنها سلب شده و یا آواره کشورهای دیگر شده اند، همچنان به پیروزی خود در سایه مقاومت و آزادسازی کامل فلسطین اطمینان دارند.
مردم فلسطین همه ساله در سالگرد روز نکبت، با برپایی تظاهرات و راهپیمایی و تشکیل کنفرانس ها و جلسات سخنرانی، بر حق پناهجویان و آوارگان بر بازگشت به وطن و دیار خود و مشارکت در تعیین سرنوشت کشورشان تاکید می کنند.
پناهجویان و آوارگان فلسطینی هر کدام حکایتی از روز نکبت در سینه دارند، نکبتی که با گذشت هر سال فصل های تازه تری از آن رقم می خورد.
حاج یوسف محمد سالم (ابو یوسف) پیرمرد 84 ساله فلسطینی از اهالی شهر الجماسین در منطقه یافا است که گذشت سال های طولانی باعث فراموشی شهر و خانه قدیمی اش نشده و با دلتنگی از یافا سخن می گوید و حتی کلید خانه اش را در جیب خود حفظ کرده است.
ابویوسف معتقد است، روز نکبت در پانزده مه 1948 شروع نشد بلکه تاریخ نکبت به پیش از این تاریخ برمی گردد زمانی که «باندهای صهیونیستی» با هدف رعب انداختن در دل اهالی مناطق مجاور، به برخی شهرها و روستاهای فلسطینی یورش بردند تا در مرحله بعد بتوانند اهالی این مناطق را وادار به ترک خانه و کاشانه خود کنند و موفق هم شدند.
حاج ابویوسف شهر خود الجماسین را در شمال یافا هیچگاه فراموش نمی کند.
او از زیبایی خیره کننده شهرش می گوید و از محصولات کشاورزی مانند طالبی و لوبیا که در این شهر کشت می شد و تنها آرزویش این است که پیش از مرگ یکبار دیگر موفق به بوسیدن خاک شهر و دیار قدیمش شود.
حاج ابو یوسف در گفت وگویی با ابراز اشتیاق و دلتنگی فراوان تاکید کرد که همچنان امیدوار به بازگشت به شهر خود است.
او از آداب و رسوم سنتی شهر گفت و از عروسی هایی که با رقص و پایکوبی و آوازه خوانی های محلی برگزار می شد و اهالی روستا لباس های سنتی مخصوص (القمباز) را بر تن می کردند.
از عزاداری ها و مراسم ختم گفت که در شهر کوچکشان برگزار می شد و اهالی برای عرض تسلیت در خانه فرد مصیبت دیده حضور پیدا می کردند نه مانند الان که همسایه ها از حال همدیگر بی خبرند و به فاصله چند منزل آن طرفتر از منزل شخص مصیبت دیده، مجلس عروسی و رقص و آواز برگزار می شود.
حاج ابویوسف هنوز هم که هنوز است اسامی خانواده های شهرش را به خاطر می آورد، ابو سریر، ابوجباره، السماک و... از مدارس شهرش می گوید که زیر نظر دولت بود.
وی افزود: در شهرمان تا کلاس پنجم بیشتر نداشتیم و هر کس می خواست بیشتر بخواند باید به شهرهای بزرگتر می رفت.
حاج ابویوسف به خاطر می آورد که یکبار به عنوان کارگر وارد محدوده موسوم به «خط سبز» یا همان بخش های اشغال شده در سال 1948 شده است.
وی گفت: وارد یافا شدم و خاکش را بوسیدم.. یافا.. درست است که به عنوان یک شهروند به آنجا نرفته بودم.. در خیابان های شهر پرسه می زدم و گذشته را به خاطر می آوردم. خیابان هایی که نور چراغ ها و مشعل ها غروب های آن را روشن می کرد و صبح خاموش می شد. روزنامه های آن موقع را به خاطر آوردم که مردم برای خواندن آن جمع می شدند.
حاج ابویوسف که خانه و سند مالکیت خانه را در دست دارد، تاکید کرد که هرگز مبلغی در ازای شهر و دیارش قبول نخواهد کرد.
وی افزود: این کلیدها و اسناد ملک هایم در الجماسین و یافا را نگاه خواهم داشت و اگر مرگم فرا رسید آن را برای فرزندان و نوه هایم به ارث خواهم گذاشت به امید اینکه آنها شاهد روزی باشند که به یافا بازمی گردند به عنوان شهروند و صاحب حق.
وقتی سخن از لحظه ترک خانه ، شهر و دیارش می شود حاج ابویوسف نمی تواند جلوی خود را بگیرد.. اشک ها زودتر از او به زبان می آیند.
او خاطرنشان کرد:لحظات سختی بود. نمی توانم توصیف کنم. ترس و نگرانی همه جا موج می زد، ما این طور خارج شدیم. و چیزی جز لباس هایی که بر تن داشتیم و کلیدهای خانه مان با ما نبود. فکرمی کردیم چند روز بعد به خانه برمی گردیم.
حاج ابویوسف ادامه می دهد: اول در روستای سلمه از توابع یافا سکونت پیدا کردیم ولی درگیری ها شدت بیشتری پیدا کرد و به دور و بر روستا رسید، چیزی نگذشت که نیروهای اشغالگر آن را هم اشغال کردند.
وی تاکید کرد: اهالی یافا مقاومت شجاعانه ای در برابر انگلیس انجام دادند، ارتش انگلیس اردوگاه تل شومیر را در اختیار داشت. بخشی از تل آویو و هتکفا تحت اشغال این ارتش قرار داشت. پس از اینکه فلسطینی ها را بیرون راندند انگلیس اردوگاه تل شومیر را با همه سلاح های جنگی موجود در آن به یهودی ها تحویل داد، ما تنها 15 فشنگ با خود داشتیم اما ارتش انگلیس سلاح های فراوانی در اختیار یهودیان گذاشت آنها از لحاظ قدرت نظامی با ما قابل مقایسه نبودند.
حاج ابو یوسف تصریح کرد:از میان اهالی روستا و هزاران پناهنده فلسطینی تنها کسی نیستم که کلیدهای خانه اش را هنوز نگه داشته است ،افراد زیادی هستند که به شهر و کشورشان افتخار می کنند و برخی از آنها کلیدهای خانه اش را با خود آورده به امید اینکه روزی به آنجا بر می گردند.
وی گفت: قسم می خورم من هنوز گاهی خواب می بینم به شهر و دیارم بازگشته ام.
او افزود: پس از اشغال روستای سلمه به سمت یبنا رفتیم و مدتی در آنجا ماندیم. بعد به شهر اللد رفتیم و سه ماه را هم آنجا سپری کردیم. اهالی اللد مردم قوی و شجاع و با اراده ای بودند و مقاومت جانانه ای در برابر باندهای صهیونیستی از خود نشان دادند.
وی «عبدالقادر الحسینی» را به خاطر می آورد که چگونه با ارتش خود در کنار اهالی اللد می جنگید.
حاج ابو یوسف گفت: شجاعت آنها در مخیله هیچ کس نمی گنجد، اما مدتی که گذشت با توجه به کمبود امکانات مبارزان و قدرت و درنده خویی دشمن صهیونیستی، وضع ما در اللد بدتر شد، مجبور شدیم به دیر یاسن برویم اما صهیونیست ها آنجا را هم اشغال کردند و در دل اهالی آنجا ترس و حشت افکندند. (اشاره به کشتار معروف دیر یاسین)
وی افزود:درست است که صهیونیست ها کشور ما را اشغال کرده اند ولی ما فلسطینی ها تا آخرین قطره خون از آن دفاع کرده و می کنیم. زمین حکم ناموس انسان را دارد.. بعد از دیر یاسین به همراه فرزندان خود راهی نوار غزه شدیم و آوارگی آغاز شد اما همچنان امیدوارم به خانه ام بازگردم.
خاورم*(1)*387*390* 1324
24/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها