واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
پیکر «شجاعت» را از یقه پیراهنش شناختیم خواهر شهید شجاعت احسانی میگوید: جنازه به خوبی قابل شناسایی نبود، تیر از پشت به سرش اصابت کرده بود و جمجمهاش شکافته شده بود. شکم و پاهایش نیز بر اثر ترکشها متلاشی شده بود. خواهرم از روی یقه پیراهن و گوشه شلوارش توانست «شجاعت»مان را شناسایی کند.
خواهران شهدا همچون مادران آنها به تاسی از حضرت زینب (س) در برابر سختی های روزگار و فراق برادرشان صبورانه یارای دفاع از وطن شدند. در کوچه پس کوچه های پایین شهر تهران به دنبال خانه شهیدی می گردیم که چند دقیقه ای با خواهر «شهید شجاعت احسانی» هم صحبت شویم. با روی خوش و چهره ای دوست داشتنی به استقبال ما می آید. از برادرش به گونه ای برای ما می گوید که انگار هنوز در کنار اوست. رفتارها و صحبت های برادرش را به خوبی به یاد دارد. به قدری گیرا و جذاب سخن می گوید که ما تنها شنونده می شویم. در ادامه، گفتگوی ما با خواهر شهید «شجاعت احسانی» را می خوانید: روحیه انقلابی شجاعت ما در روستای پیله رود اردبیل زندگی می کردیم. زندگی مان بسیار ساده و بدون تجملات بود. پدر و مادرم نیز همواره به خاطر تمامی نعمت هایی که خداوند به ما داده بود، شکرگذار بودند. من سه برادر و یک خواهر دارم.«شجاعت» از دوران نوجوانی فردی انقلابی و جسور بود و علاقه خاصی به امام خمینی(ره) داشت. برخی از دوستانش در مدرسه نسبت به امام(ره) بی احترامی می کردند. او از این صحبت ها بسیار ناراحت می شد. گاهی نیز دعوایشان بالا می گرفت و مسئولان مدرسه او را از مدرسه اخراج می کردند. شجاعت یک روحیه انقلابی همراه با عشق به امام(ره) داشت. 18 ساله اعزام شد 18 ساله و در حال اخذ مدرک دیپلم بود که جنگ تحمیلی عراق علیه ایران آغاز شد. به دلیل عشق و ارادتی که به اسلام و امام(ره) داشت در همان روزهای نخست، از طریق بسیج محله به جبهه اعزام شد. «شجاعت» فردی غیرتی بود و برای دفاع از دین و وطن لحظه شماری می کرد. او نمی توانست آسوده بنشیند و ببیند که دشمن به کشورش تجاوز کرده است. گوش به فرمان امام باشیم هرگاه به مرخصی می آمد، جویای احوال فامیل و اهالی روستا می شد. برادرم می گفت: نگران نباشید که من به جبهه رفته ام. امروز وظیفه ما این است که گوش مان به فرمان اماممان و فدایی اسلام و وطنمان باشیم. نباید بگذاریم کشور به دست دشمن بیفتد. 24 روز پیکرش مفقود بود سال 59 با تصرف سوسنگرد، عملیاتی جهت آزادسازی این شهر انجام شد. "شجاعت" در این عملیات به شهادت رسید اما نتوانستند پیکر مطهرش را به عقب برگردانند. پیکر برادرم 24 روز در آن منطقه ماند و پس از آن به عقب آورده شد. خبر شهادت از شهادت «شجاعت» خبری نداشتم. شبی خواب دیدم مادرم جگرش را از سینه بیرون آورده است و به سمت من گرفته است. گفتم مادر مگر تو فوت نکرده ای؟ ولی مادرم گفت: من زنده ام. همان موقع از خواب بیدار شدم. دلم گواهی داد که برای شجاعت اتفاقی افتاده است. فردای آن روز خواهرم تماس گرفت و خبر شهادت برادرمان را داد. جنازه اش قابل شناسایی نبود جنازه برادرم را پس از اینکه به عقب منتقل کردند، به تهران بردند. چند بار از طریق رادیو خبر انتقال پیکرهای شهدای عملیات آزادسازی سوسنگرد به تهران اعلام شده بود، اما ما متوجه نشده بودیم تا اینکه به خودمان خبر دادند. به همراه خواهرم برای شناسایی پیکر برادرمان به تهران رفتیم. جنازه به خوبی قابل شناسایی نبود، تیر از پشت به سرش اصابت کرده بود و جمجمه اش شکافته شده بود. شکم و پاهایش نیز بر اثر ترکش متلاشی شده بود. خواهرم از روی یقه پیراهن و گوشه ی شلوارش توانست «شجاعت »مان را شناسایی کند. استقبال مردم روستا از «شجاعت» روز بعد جنازه را به اردبیل آوردند و به همراه تعدادی از اقوام پیکر شهید را به روستایمان بردیم. وقتی به روستا رسیدیم، همه ی اهالی روستا با دود و اسپند به استقابل برادرم آمدند و گوسفند قربانی کردند و در نهایت پیکر بردارم طی مراسم باشکوهی در روستا تشییع و تدفین شد.(دفاع پرس)
 
سه شنبه 15 اردیبهشت 1394 ساعت 11:59
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]