محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842610042
از کلاه ترمه مردان تا شَلیتِه زنان
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۷ اردیبهشت ۱۳۹۴ - ۱۰:۴۷
پوشاک محلی را شناسنامه یک محل و قوم می‌دانند و می‌توان آن را بارزترین بخش فرهنگ یک منطقه نامید. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه خراسان جنوبی، در استان خراسان جنوبی و شهرستان بیرجند سال‌های مدیدی است که پوشاک محلی جای خود را به پوشاک یکدست و همگون امروزی و گاه غیر ایرانی داده است. ولیکن در روزگاران گذشته پوشاک هر منطقه و هر شهر با شهر دیگر تفاوت داشت و تهیه و بافت پارچه آن توسط اعضای خانوار و در همان محل تامین می‌شود در آن دوران پیراهن و شلوار ساده نخی "کرباس" مهمترین پوشاک منطقه به شمار می‌آمده است. شلوار بسیار گشاد و راسته دوخته می‌شد و عموماً سفید رنگ می‌کردند و به رنگ سیاه می‌پوشیدند. پیراهن از روی شانه تا بالای زانو را می‌پوشاند و معمولا در بالا و در زیر گلو و یا در روی شانه راست یک چاک 30 سانتی متری داشت که با دکمه‌های نخی بسته می‌شد. پیراهن زنانه نیز شبیه پیراهن مردانه است، با این تفاوت که بلندتر بود و پایین آن شبیه دامن می‌شد و در سر آستین و پایین دامن نوار طرح دار دست بافت دوخته می‌شد. سرپوش‌های مردانه عرقچین: عرقچین در گذشته بیشتر استفاده می‌شده، ولی امروز بیشتر روحانیون و برخی افراد مسن در روستاها و شهرها از آن استفاده می‌کنند. عرقچین از تکه‌های اضافی پارچه و به رنگ سفید یا دیگر رنگ‌ها شبیه عرق چین‌های امروزی تهیه می‌شد. با این تفاوت که کوک‌های ریزی در لبه و تمام سطح عراق چین ایجاد می‌شده و گاهی آن را گلدوزی می‌کردند، معمولاً عرقچین را زیر مندیل می‌پوشیدند. کلاه پشمی: کلاه پشمی از پشم شتر و گوسفند بافته می‌شود و به رنگ‌های سفید، سیاه و قهوه‌ای است. این نوع کلاه فقط در زمستان مورد استفاده قرار می‌گیرد. کلاه نمدی: جنس آن از نمد"کرک" است و معمولاً در زمستان از آن استفاده می‌کنند و به رنگ‌های قهوه‌ای، سیاه و گاهی سفید وجود دارد. کلاه نمدی در دوره‌های اخیر نیز در روستاها استفاده می‌شده است. در یکی از از تصاویر سنگ‌نگاره کوچ نیز سرپوش کلاه نمدی دیده می‌شود که می‌تواند سابقه طولانی استفاده از این سرپوش را نشان دهد. کلاه‌کش: این کلاه را معمولا در زمستان می‌پوشدند و از نخ بافتنی، نخ پنبه و پشم شتر و میش بافته می شود. این نوع کلاه تمام سر را پوشش می داده و فقط چشم‌ها و صورت دیده می‌شود."گوش ها و گردن در زیر کلاه پنهان است". مندیل/ لمبوته/ لنگوته: طول مندیل 6 -5 متر بوده و جنس آن از کرباس، خاس و قمیس و به رنگ سفید تهیه می‌شده و دو سر آن ریشه‌دار است. مندیل روی کلاه و یا عرقچین به دور سر بسته می‌شود. امروزه از مندیل حتی در روستاها نیز کمتر استفاده می‌شود و در میان قشر جوان هیچ کاربردی ندارد. طریقه پیچیدن مندیل در میان جوانان و مردان متفاوت بوده است. مردان و مسن ترها به صورت نامرتب می‌بستند و جوانان خیلی مرتب و گاهی مانند کاکل خروس یک سر آن که ریشه دار است را طوری جلوی سر آویزان می‌کنند که ریشه‌ها جلوی پیشانی قرار گرفته و نمایی زیبا به خود می‌گیرد. مندیل از گذشته تا به حال سرپوش روحانیون بوده و هست. لمبوته از مندیل ساده‌تر و مندرس‌تر است و بسیار ابتدایی به دور سر پیچانده می‌شود. لمبوته در هنگام وزش شدید بادهای منطقه سرپوش مناسبی برای پوشاندن صورت است. کلاه دوره دار: دور تا دور این کلاه لبه داشته و از جنس پشم تهیه می‌شده است. کلاه دوره دار یا کلاه شاپو از کلاه های اجباری رضا شاه بود که در حال حاضر به ندرت مردان شهری از آن استفاده می کنند. کلاه پهلوی: جلوی این کلاه لبه گرد داشته و بیشتر به رنگ‌های تیره بوده است. کلاه پهلوی را بیشتر جوانان به سر می‌کرده‌اند و از کلاه‌های اجباری رضا شاه است. کلاه ترمه: این کلاه را طبقه اعیان به سر می‌کرده‌اند. جنس آن از نخ ابریشم قرمز بوده و دوره کلاه شیرازه داشته است. شب کلاه: جنس شب کلاه از کرک و پشم و به رنگ‌های سفید و سیاه بوده است. روی شب کلاه مندیل می‌بستند. شب کلاه در بیرجند تهیه می‌شده است. کلاه کورکی: کلاه کور کینوعی کلاه زمستانی است که از جنس کرک "نوعی پشم که از لابه لای موی بز تولید می‌شود" تهیه می‌شود. پاره"پیراهن": همانگونه که ذکر شد پیراهن از قدیمی‌ترین پوش‌های ایرانی است که از گذشته تاکنون استفاده می‌شده و می‌شود. پیراهن مردانه به دو صورت دوخته می‌شده است. یک نوع پیراهن مشهور به چهل تیرریز که از دوخت چهل تکه یا برش در قسمت کمر تهیه می‌شده است و نوع دیگر پیراهن ساده که دو طرف آن چاک‌دار و با تیریز کمتر تهیه می‌شده است و نوع دیگر پیراهن ساده که دو طرف آن چاک‌دار و با تیریز کمتر"6-4" تکه دوخته می‌شده است. پوشاک زنان دَسمال‌سر: سرپوش‌های زنانه شامل دَسمال یا دَسمال‌سر(دستمال یا دستمال سر) که از یک پارچه ابریشمی نازک و به صورت چارگوش تهیه شده و بر روی پیشانی بسته شده و بیشتر به رنگ‌های سیاه بوده که البته در مجالس عروسی و شادی به رنگ قرمز انتخاب می‌شده و علاوه‌بر رنگ قرمز، رنگ‌های سبز و آبی نیز استفاده می‌شده و گاهی حتی با بافت‌های سکه‌های نقره‌ای تزئین می‌شده است. دسمال خِیاتِه"دستمال خیاته": دسمال خِیاتِه"دستمال خیاته""خیاطه" در زبان عربی به معنی نخ، رشته و آنچه بدان دوزندگی کنند است. اما در گویش بیرجندی به نوعی نخ و پارچه ابریشمی معمولی اطلاق می‌شد. "دسمال خیاته" جزو سربندهای به شمار می‌آمد. دسمال کِلاقی"دستمال کلاغی"، این دستمال از ابریشم مرغوب و گران قیمت بافته می‌شد و جزو دستمال‌های فاخر به شمار می‌آمد. دسمال نخی دستمال نخی، این نوع دستمال از نخ باریک پنبه‌ای بافته می‌شد و لطیف و نازک بود و بیشتر زنان روستایی و کشاورزان و کارگران از آن استفاده می‌کردند. چرقت: چرقت روسری بانوان خراسان‌جنوبی در سرما و گرما، چَرقت"چارقد یا چهارقد"، متناسب با نوع فصل در فصل سرما ضخیم‌تر و در فصل گرما نازک‌تر و از جنس پنبه بوده که به شکل مثلثی شکل دوخته می‌شده و بر روی سر می‌انداختند. معمولاً خانم‌های میانسال گوشه‌ای از چارقد را روی سرشان می‌بستند و خانم‌های جوان آن را با سنجاق‌های تزئینی در زیرگلو محکم می‌کردند. معمولاً چارقد از پارچه‌های ساده و گلدار کرباس و یا نخ‌های زری‌دار و برقی استفاده می‌کردند. این نوع سرپوش به رنگ‌های مختلف استفاده می‌شده و رنگ خاصی برای آن تعریف نشده است. اِرَقچی"عرقچین": اِرَقچی"عرقچین"، یک نوع سرپوش کلاه بوده یعنی به صورت کلاه بر روی سراستفاده می‌شده و باعث شده که چارقد روی عرقچین به خوبی خودش را نگه دارد و سُر نخورد. قَدیفِه"قطیفه": قَدیفِه"قطیفه"، پارچه مستطیل شکلی که به جای چادر روی سر می‌انداختند و به دو گونه بافته می‌شده است. یک نوع آن از پنبه سفید بافته می‌شده که به آن "قدیفه کربالی" می‌گفتند و نوع دیگر آن از پنبه مِل تهیه می‌شده و به "قدیفه مِلی" معروف بوده است. کیش "خیش": کیش "خیش"، در قالب قدیفه، کیش نیز استفاده می‌شده که سراندازی مستطیل شکل بوده که به جای چادر استفاده می‌شده است، اما چون از نخ‌های پشمی و ابریشمی گرانقیمت‌تر و به رنگ‌های مختلفی تهیه می‌شده است، ثروتمندان اعیان از کیش به جای قدیفه استفاده می‌کردند. شَلیتِه: شَلیتِه، نوعی دامن است که خیلی بلند نبوده و تا روی زانو را می‌پوشانده است. به این پوشاک که گاهی تا مچ را می‌پوشانده «شلوار» هم می‌گفتند. شَلیتِه را بیشتر روستائیان و کارگران و نوع فاخر آن را زنان سالخورده اعیان و اشراف و طبقات متوسط به پا می‌کردند. طبلک: طبلک استخوانی، گیوه، کفش گرجی، کفش اُرسی و گالش از انواع پاپوش‌های زنانه است. طبلک استخوانی، نوعی پاپوش که از یک پارچه چرم مانند با پاشنه استخوانی تهیه می‌شده است. تهیه از سپیده قلندری اسفدن، خبرنگار ایسنای خراسان جنوبی انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
گوناگون
پربازدیدترینها