محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842234481
"سایکودرام"، روان درمانی است
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۴ - ۰۹:۳۰
یک مربی تئاتر درمانی گفت: علی‌رغم بحث‌های سال 93 و به گواهی آمارها، مردم اردبیل خشن نیستند و حتی برای کمی خشونت نیز می‌توان به جای انتقاد از مردم، راه‌های درمانی را اتخاذ کرد. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه اردبیل، از زمان ارسطو، گفتن و نوشتن درباره تئاتر آن را همچون هنری که بتواند مردم را به زندگی شان نزدیک تر کند، مطرح بوده است، اما پس از سال‌ها از هنر نوشتن در جهان، قرن بیست شاهد استفاده درمانی از هنر هم شد. امروزه سایکودرام به عنوان یکی از شیوه‌های یادگیری و شیوه زندگی بهتر برای افرادی است که ناخواسته اسیر عارضه‌های زندگی شده و به سوی شیوه‌های خشونت آمیز و یا غمگین کننده رفته‌اند. سایکودرام مداخله تئاتر به کمک روانشناسی برای جبران آسیب‌های روحی روانی یک فرد است که با تحقیقات "اوئی مورنو" در وین شروع شده و بعد تکامل یافته است. سید رزاق صفوی کارگردان و مربی کارگاه تئاتر درمانی در گفت و گو با خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منطقه اردبیل، گفت: مداخله تئاتر به کمک روانشناسی برای جبران آسیب‌های روحی و روانی فرد است و در زمان حاضر و در عصر ارتباطات انسان‌ها برای ریختن درون خود به بیرون، خود‌سانسوری‌هایی انجام می‌دهند. وی می‌گوید: تئاتردرمانی بیشتر به درد حل معضلات ناشی از خودسانسوری و سرخوردگی حال حاضر و ارتباطات انسان‌ها می‌خورد. وی افزود: در تئاتر هیجانات ما بیرون ریخته می‌شود و آزادانه حرف می‌زنیم و به کسی تبدیل می‌شویم که می‌خواهیم از تمام عناصر فیزیکال آزادانه استفاده کنیم، بدون اینکه محتاج فرمان دیگری باشیم. صفوی با اشاره به مسائل عصر ارتباطات، گفت: با کنار گذاشتن خودسانسوری در تئاتر، فرد می‌تواند شخصیت دیگری داشته باشد آن هم در زمان حاضر که عصر ارتباطات بوده و متاسفانه انسان‌ها نسبت به آن چه باید از درون به بیرون بریزند، خودسانسوری دارند. این مربی تئاتر خاطرنشان کرد: با پیشرفت تکنولوژی هر کس با ارتباطات مجازی محصور شده و در درون خود سیرمی‌کند و تنها با چیزهایی که می‌نویسد، خود را سانسور کرده و سخن گفتن برایش کوتاه تر می‌شود. در واقع میزان ارتباطات کلامی میان انسان‌ها کمتر شده است. وی با اشاره به اهمیت ذهنیات انباشته شده از تجارب گذشته افراد در زندگی، گفت: هر ذهن انسان به مانند انباری است که بعد از پرشدن نیاز به تخلیه دارد تا زمانی که برخی خودسانسورها و عدم آزادی‌ها در درونش هست، نمی‌تواند داده‌های جدیدی به ذهنش وارد کند، به طوری که دچار اختلال فکری و تجربه‌های ناموفق می‌شود. وی با اشاره به پیشینه هنر در کار درمان انسان ها، افزود: در اوایل قرن بیستم آرتراپی با نقاشی کودکان آغاز شد، در حالی که در فرهنگ ما هم شعرخوانی و شعر شنیدن به عنوان تجربه‌ای برای آرامش استفاده می‌شد. صفوی با اشاره به اهمیت ذهن‌های کودکان افزود: در آرتراپی وقتی کودکی پدرش را به شکل دیو می‌کشید، معلوم می‌شد که فاصله‌ای با پدرش داشته و کشف این اختلال رفتاری را با نقاشی شروع می‌کرد و مربی با جهت دادن به نقاشی‌ها سعی می‌کرد ذهنیات کودکان را تخلیه کند. عدم استفاده از ظرفیت‌های تئاتر درمانی برای درمان اختلالات روحی روانی وی با اشاره به این که تئاتردرمانی یکی از روش‌های تخصصی در دنیاست، خاطرنشان کرد: در کشور ما از ظرفیت‌های تئاتردرمانی برای درمان اختلالات روحی روانی استفاده نمی‌شود و در ایران کارگاه‌هایش تنها به تعداد انگشتان دست اجرا شده، در حالی که در جاهای مختلف دنیا این روش جا افتاده و کلینیکی در بخش بیماری‌های لاعلاج در این زمینه وجود دارد. این مربی می‌گوید: در دنیا تئاتر درمانی یکی از مهمترین راه‌های درمانی آسیب‌های اجتماعی است، اما در محافل آکادمیک ما به آن اهمیتی داده نشده و دانشجویان دوره‌های عالی حتی از آن اطلاعی ندارند. صفوی با اشاره به فایده‌های هنر برای کاهش خستگی ناشی از کار و رفع آلام افراد، گفت: حتی تنش‌های روحی و روانی یک فرد مانند پلیس نیاز به روان آرامی دارد تا تنش‌ها و هیجاناتش تخلیه شود که بیشترین برد این فعالیت در تئاتر وجود دارد و صحنه‌ای برای صندلی داغی وجود دارد تا فرد با کسی که مشکلاتش را از وی گرفته است، گفت و گو کند و به کمک یاور یا درمانگر، خود را مشاهده کرده و رفتارهایش را مکررا تصحیح کند. مرجان حسین زاده، فارغ التحصیل کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی نیز در ادامه می‌گوید: در حال حاضر در ترجمه کلمه سایکودرام هم مسائلی وجود داشته و برخی آن را پداگوژی و برخی تئاتردرمانی ترجمه می‌کنند که پداگوژی از تئاتر برای تعلیم و تربیت استفاده می‌کند. وی افزود: سه شاخه تشخیصی، درمانی و تربیتی از سایکودرام وجود دارد که این شیوه در سال ۱۹۲۱ اولین بار برای کودکانی که با استرس و اضطراب و اختلالات رفتاری مواجه بوده‌اند، استفاده شده است. حسین زاده با تأکید به لزوم استفاده از این تکنیک در مهدهای کودک، اظهار کرد: اختلالات رفتاری افراد بزرگتر از طریق مراجعه خودشان به روانشناس می‌تواند صورت گیرد، اما برای کودکان معمولا به امید رشد و مرور زمان این رفتارها نهفته شده که مردم به اشتباه آن را خصیصه کودکی می‌دانند. وی تصریح کرد: برخی کودکان منزوی و پرخاشگر می‌شوند که این مسئله در آینده برایشان مشکل رفتاری ایجاد می‌کند، در حالی که این کودک با یک بازی می‌تواند این اختلال را از بین ببرد، به طوری که با نظارت می‌توانیم بازی‌های کودکان را همانند یک تئاتر هدفمند کنیم. حسین زاده گفت: کودکان در یک صحنه کلاسی خیلی ساده می‌توانند آخر داستان‌هایی مانند چوپان دروغگو را تعریف کرده و بازی کرده تا مسائل‌شان را در این صحنه‌ها حل کنند، البته این مسئله مختص کودکان نیست و گاه برای خانواده‌هایی در تهران برگزار شده و مشارکت آنها توانسته مسائل خانوادگی کودکان را بهبود بخشد. وی با اشاره به ویژگی این نوع اجراها، افزود: در این نوع برنامه‌ها، تئاترهایی نیمه کاره در صحنه بازی شده و کودکان و مادران برای ادامه بازی مشارکت می‌کنند و بقیه داستان را می‌سازند تا بتوانند آنچه قبلاً نتوانسته‌اند درباره‌اش گفت و گو کنند را به راحتی در کنار هم به اجرا بگذارند. دانش آموخته ادبیات نمایشی با اشاره به ویژگی‌های اختصاصی تئاتر، گفت: تئاتر یک کارگروهی است که اولین گام در آن کنار آمدن با جمع بوده و این مساله در فرآیند بازی می‌تواند یاد داده شود. وی افزود: با این رویکردها می‌توان در مقوله‌های اجتماعی فعالیت‌هایی انجام داد تا مشکلات جامعه رفع شود، اما متاسفانه عدم آگاهی جامعه هنری باعث شده این نوع ویژگی‌های هنر مغفول شده و صدای آن به گوش جامعه دانشگاهی نرسد. حسین زاده با اشاره به ظرفیت‌های محدود استان اردبیل در ترویج این زمینه هنری گفت: با توجه به مقتضیات بومی فرهنگی و عدم بسترسازی لازم از سوی مسئولان فرهنگی گذشته و حال، بستر مناسب ایجاد نشده و بروز خلاقیت صورت نگرفته تا حتی اثری هم ارائه شود. دانشگاه‌ها باید فراتر از مقالات و طرح درسی بیندیشند کارشناس ارشد ادبیات نمایشی اظهار کرد: امکان اجرای این شیوه نیاز به آموزش داشته ومحتاج برخی زیرساخت‌هاست تا افرادی آموزش یابند و از طرفی دانشگاه‌ها هم باید فراتر از مقالات و طرح درسی بیندیشند تا بتوانند به چنین رویکردهای جدیدی دست یابند. سید رزاق صفوی ادامه داد: البته این امر ریشه در ضعف دانشگاه‌های ما دارد و پژوهش‌های آنها در جهت نیازهای جامعه انجام نمی‌شود تا راهکارهایی هم برای درمان اجتماعی و فردی گروه‌های کوچک داشته باشد. وی افزود: در موارد معدودی روانشناسان به این امر اعتماد کرده و افرادی معرفی می‌کنند، ولی خودشان نمی‌توانند از کلینیک‌شان فضایی برای این امر اختصاص دهند، به‌طوری که نداشتن مجوز سایکودرام را دلیل این کار می‌دانند و این امر نیز نیازمند توجه صاحبان کلینیک به این امر است. صفوی اظهار کرد: البته داشتن امکانات سایکودرام بیشتر نیاز به دانش روانشناسان از سایکودرام دارد و یک تئاتر درمانگر حتما باید در کنار تخصص و اطلاعات روانشناسی به اطلاعات کامل آکادمیک تئاتر روی بیاورند. این مربی تئاتردرمانی اضافه کرد: سایکولوژی نیاز به مشارکت تئاتردرمانگر و روان شناس دارد، از این رو یک کار بالینی میان رشته‌ای است که هر دو طرف باید تا حدودی به کار هم آشنایی داشته باشد. تئاتر اردبیل فدای انحصار طلبی شده است حسین زاده با اشاره به اهمیت وظایف سازمان‌های هنری در تحول کارکردهای هنری گفت: به جز دانشگاه‌ها، وظیفه سنگینی بر دوش سازمان‌های هنری وجود دارد، در حالی که تئاتر اردبیل فدای انحصار طلبی شده و معدودی افراد در این مورد تصمیم می‌گیرند و در نتیجه در این حوزه نیروی جدید تربیت نمی‌شود. وی افزود: فاصله عمیقی بین حوزه تجربی و نیروهای آکادمیک تئاتر در اردبیل وجود داشته و در واقع حوزه تجربی عنان کار را به دست گرفته و با بی اعتمادی به جنبه علمی تئاتر، به نیروهای آکادمیک توجه نشان نمی‌دهند. حسین زاده اظهار کرد: از آنجایی که همین افراد محدود هستند و برای مجوزها نیز تصمیم می‌گیرند، فضا برای ایده‌های جدید محدود مانده و همین فرصت کم به تمام هنرمندان تعمیم یافته، چرا که سازمان‌های هنری ما هنوز به ضرورت تأسیس اتاق فکری برای ایده‌پردازی پی نبرده است. وی با اشاره به اهمیت و ضرورت توجه به زیربنای خلاقیت، گفت: خلاقیت نیاز به تجارب جوانان دارد، در حالی که یکی از مشکلات ما این است که به نیروی جوان اعتماد نمی‌شود تا فرصت لازم را برای کار پیدا کند. هنرمندان اردبیلی بیشتر با تئاتر تجربی کار می‌کنند وی با اشاره به اینکه هنرمندان ما بیشتر با تئاتر تجربی کار می‌کنند، تصریح کرد: هنر نیاز توأم به حوزه‌های تجربی و آکادمیک دارد که در اردبیل این شرایط توأم نبوده و تجربیون و تحصیل کرده‌ها با هم همراه نیستند، به طوری که این اهالی تجربه هستند که به فارغ التحصیلان آکادمیک فرصت حضور نمی‌دهند. در ادامه صفوی با اشاره به تجربیات پیشین خود در خصوص اجرای کارگاه سایکودرام، گفت: این فعالیت یک بار در حوزه هنری اجرا شد، ولی متاسفانه به دلیل ناآشنایی مجریان این کار که انتظار خروجی نمایش داشتند، ادامه پیدا نکرد، در حالی که متولیان هنر باید می‌دانستند وظیفه این نوع هنر تعالی انسان‌هاست و اگر آنها مریض باشند، نمی‌توانند به تعالی برسند. وی با اشاره به نیاز مجریان دینی در جامعه تصریح کرد: نباید فقط دنبال کارهای سلبی رفته و به مردم تذکر دهیم، گاهی تذکرهای پلیسی و نگاه از بالا موجب اعراض مردم می‌شود، در حالی که یک کارشناس دینی آشنا به هنر به راحتی می‌تواند برای تمامی کسانی که اطلاعی از حجاب ندارند و دچار آفت بدحجابی شده‌اند، فعالیت‌های ارزنده‌ای اجرا نماید. صفوی گفت: مردم از دخالت‌های بیرونی خوششان نمی‌آید و می‌توان از درونشان آنها را تربیت کرد و در اینجا درمانگر نقش هدایت‌کننده داشته و این فرد است که خود را اصلاح کرده و در ساختار رفتارش تجدید نظر می‌کند. به گزارش خبرنگار ایسنا، چه جنبه پداگوژی و چه سایکودرام تئاتر علاوه براینکه هنر صرف محسوب باشد، زمینه‌ای برای یادگیری بازی‌های کودکانه‌ای است که زندگی کردن را به آنها یاد می‌دهد و یا احتمالا بازی‌هایی که با آن بد زندگی کردن را فراموش می‌کنند. تئاتر سرگذشت طول و درازی داشته و یکی از پروژه‌های بزرگ روشنفکری محسوب می‌شود. حال این فرصت برای ما پیش آمده که ببینیم چقدر در جامعه ما هنر برای هنر و به منزله یک واژه دکوری و زیباشناختی استفاده شده و یا اینکه کاربردهایی برای تربیت، درمان و پاکسازی رنج‌ها و آلام زندگی بوده، به‌طوری که نباید فقط زمینه‌ی روشنفکری تئاتر رادر آن ببینیم که هراز گاهی یک دعوای سیاسی راه بیفتد و به فکر نمایش مرگ سقراط بیفتیم. گزارش از: سمیه درازی و محمد زینالی، خبرنگاران ایسنا، منطقه اردبیل
انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 131]
-
گوناگون
پربازدیدترینها