محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842040623
خطوط راهبردی ایران در مذاکرات هسته‌ای
واضح آرشیو وب فارسی:تراز: تراز: روزنامه رسالت در سرمقاله امروز خود به قلم حنیف غفاری به طرح خطوط راهبردی ایران در مذاکرات هسته‌ای پرداخته است.
به گزارش تراز ،در این سرمقاله آمده است: چندی پیش "فلاینت لورت" و "هیلاری لورت" دو دیپلمات سابق آمریکایی و مشاوران سابق وزارت خارجه آمریکا در نشستی در اندیشکده" بنیاد شرق و غرب"ضمن اشاره به کاهش قدرت ایالات متحده آمریکا در خاورمیانه عنوان کردند: "همانطور که نیکسون و هنری کسینجر در دهه ۱۹۷۰ با چین کنار آمدند، رهبران کنونی آمریکا نیز باید با ایران کنار بیایند. آن ها چین را همانگونه که بود به رسمیت شناختند وسعی نکردند چین را عوض کنند و ما نیز باید با ایران همینگونه برخورد کنیم و آن را به رسمیت بشناسیم."
"پذیرش ایران قدرتمند" نه یک " نقطه ایده آل " است و نه یک " تز انتزاعی"،بلکه ماهیتی کاملا رئالیستی دارد. بی دلیل نیست که فردی رئالیست و واقع گرا مانند " ربگنیو برژینسکی " مشاور امنیت ملی دولت آمریکا در دوران ریاست جمهوری کارتر صراحتا از دولتهای بوش و اوباما خواسته است تا هر چه سریع تر قواعد زندگی در کنار ایران قدرتمند را آموخته و مسیر نادرست قبلی خود را در قبال تهران تغییر دهند. " احساس نیاز آمریکا به ایران" درست در چنین فضایی معنا و مفهوم می یابد. این " احساس نیاز" متاثر از واقعیاتی است که در منطقه و نظام بین الملل رخ می دهد. به عبارت بهتر، آنچه ایالات متحده آمریکا و دیگر اعضای ۱+۵ را پای میز مذاکرات هسته ای نشانده و آنها را وادار به دادن امتیازاتی به کشورمان ساخته است "ناتوانی آنها در مواجهه با ایران قدرتمند" است.
در جریان حادثه طبس،جنگ هشت ساله تحمیلی علیه ایران، اعمال تحریمهای اقتصادی، حوادث مربوط به فتنه سال ۱۳۸۸ و ....ایالات متحده آمریکا نهایت تلاش و توان خود را در مسیر تقابل سخت و نرم با جمهوری اسلامی ایران به کار برد و در نهایت به " نقطه کنونی " رسید. ترسیم مختصات نقطه کنونی از سوی دستگاه سیاست خارجی کشورمان یک اصل مهم راهبردی محسوب می شود. به نظر می رسد متاسفانه بسیاری از منازعات سیاسی حول رد یا تایید بیانیه لوزان متوجه و معطوف به خود بیانیه و جنبه حقوقی آن گردیده و در نتیجه، اصلی ترین سئوال در سیاست خارجی ما حول مذاکرات هسته ای بی پاسخ باقی مانده است :
توافق هسته ای احتمالی ایران و اعضای ۱+۵ در قاموس سیاست خارجی ما چه جایگاهی دارد؟آیا لحظه توافق هسته ای یک " نقطه گذار" در سیاست خارجی ما محسوب می شود ؟
در این صورت مختصات دقیق " نقطه موجود" و " نقطه مطلوب" چگونه از سوی مسئولین دستگاه سیاست خارجی کشورمان ترسیم می شود؟ آیا " توافق هسته ای احتمالی " می تواند یک " نقطه ثقل راهبردی" باشد ؟ آیا توافق هسته ای یک " نقطه آغاز راهبردی" می باشد ؟ ....
فارغ از ابهاماتی که در خصوص بیانیه لوزان ( در کنار نقاط قوت آن ) و در خصوص مواردی مانند " حدود و ثغور بازرسی ها" و " نحوه برداشته شدن تحریمها" وجود دارد، به نظر می رسد هنوز اصلی ترین و واقعی ترین ابهام ما یعنی " جایگاه مذاکرات هسته ای در سیاست خارجی ایران" حل نشده باقی مانده است. این " فرامتن" متغیر مستقلی است که دیگر متغیرها از جمله " توافق هسته ای " را نیز تحت تاثیر خود قرار می دهد.
در این خصوص لازم است به نکاتی اشاره کنیم:
۱- توافق هسته ای احتمالی اساسا نمی تواند یک مرکز ثقل ( Center of mass ) در سیاست خارجی ما محسوب شود زیرا یک نقطه ثقل باید به اندازه ای ثابت و محکم باشد که حتی الامکان تغییر بالقوه آن نیز کمتر وجود داشته باشد. این در حالی‌است که به واسطه رویکرد فریبکارانه و غیر قابل اعتمادی که ایالات متحده آمریکا و حتی دیگر اعضای ۱+۵ در مذاکرات هسته ای دارند اساسا چنین چیزی ناممکن است. اگر توافق هسته ای بخواهد حکم یک مرکز ثقل راهبردی یا حتی تاکتیکی را در سیاستهای منطقه ای و بین المللی ما پیدا کند ، خروجی های رفتاری و گفتاری ما در نظام بین الملل محکم و پرصلابت و قابل اتکا نخواهد بود.
۲- توافق هسته ای احتمالی می تواند حکم یک " نقطه گذار" را در سیاست خارجی ما داشته باشد، اما این نقطه گذار جنس و ماهیتی " استراتژیک " و " راهبردی" ندارد. در بهترین حالت ممکن این نقطه گذار می تواند " تاکتیکی" و " مقطعی" باشد و منجر به "بازتنظیم " مواضع ثابت ما در سیاست خارجی کشورمان شود نه "بازتعریف" آنها!
۳- توافق هسته ای احتمالی به صورت ماهوی نمی تواند یک " نقطه آغاز راهبردی " باشد زیرا راهبردها و اصول کلان سیاست خارجی کشورمان از سال ۱۳۵۷ مشخص شده و به خطوط قرمزی پررنگ در رفتار بین المللی ما تبدیل شده است.
۴- توافق هسته ای احتمالی نمی تواند یک " نقطه پایان " در سیاست خارجی ما باشد زیرا همان گونه که اشاره شد، اصول و سیاستهای کلان و ثابت و غیر قابل تغییر حوزه سیاست خارجی کشورمان به ما اجازه نخواهد داد تا "توافق با یک طرف نامطمئن" را نقطه پایان رویکرد قبلی خود در نظام بین الملل و در نتیجه نقطه آغاز رویکردی تدافعی در حوزه راهبردی خود قرار دهیم. بدهی نظام بین الملل به جمهوری اسلامی ایران به اندازه ای زیاد است که حتی در صورت انعقاد دهها توافق هسته ای و غیر هسته ای نیز امکان تصفیه آن وجود ندارد.
از زمان ریاست جمهوری جیمی کارتر تا کنون، ایالات متحده آمریکا به اشکال و عناوین مختلف حقوق حقه شناسایی شده تهران را زیر پا گذاشته است.در طول ۸ سال جنگ تحمیلی شاهدهمراهی وقیحانه بلوک شرق و غرب در جهت نابودسازی ایران بودیم. پس از پایان جنگ و سقوط کمونیسم، شاهد بودیم که جهان تک قطبی و سازمان های بین المللی درون آن به کانون هایی جهت تامین منافع آمریکا تبدیل شدند. کاخ سفید ساختار ژئو استراتژیک خاورمیانه را با همراهی کشورهای اروپایی بر هم ریخت و قواعد حقوق بین الملل عمومی را صرفا در جهت توجیه ماجراجویی های خود مورد استناد قرار داد. در ابتدای هزاره سوم و با حضور جبهه نومحافظه کار در واشنگتن این روند تشدید شد و آمریکا و تروئیکای اروپایی دست به دست یکدیگر دادند تا مانع از تحقق “ایرانی مستقل” و “قدرتمند” شوند.
حضور نظامی آمریکا در خلیج فارس، افغانستان، عراق و تاسیس پایگاه هایی مانند “اینجرلیک” در ترکیه و ساماندهی امکانات تسلیحاتی و نظامی آمریکا در برخی کشورهای عربی و تجهیز گروههای تروریستی مانند داعش و النصره جملگی با هدف استحاله “ایران اسلامی” در خاورمیانه صورت گرفته است.
۵- توافق هسته ای احتمالی ایران و اعضای ۱+۵ می تواند یک " نقطه عطف" و یا " نقطه آشکارساز" در سیاست خارجی کشورمان باشد. این نقطه عطف،" ابراز نیاز غرب به ایران قدرتمند" است. این ابراز نیاز هم اکنون و در جریان مذاکرات هسته ای ایران و اعضای ۱+۵ نیز صورت می گیرد. حضور ۶وزیر امور خارجه کشورهای منفعت طلبی که حتی جهت تحقق منافع خود از خون یکدیگر نیز نمی گذرند در پای میز مذاکره هسته ای ( آن هم به صورت سلسله وار و مستمر) نشان دهنده مصداق همین ابراز نیاز محسوب می شود. حتی در صورتی که مذاکرات هسته ای در همین نقطه متوقف شده و به توافق نهایی نیز منتج نشود، این ابراز نیاز خود را در لابه لای پیامهای رسمی و غیر رسمی و آشکار و غیر آشکار رد و بدل شده طی مدت مذکور نمایان ساخته است. در چنین شرایطی لازم است سیاست خارجی کشورمان پس از پایان مذاکرات هسته ای( فارغ از هر نتیجه ای که در نهایت به‌دست خواهد آمد) بر مبنای " مدیریت رفتار دشمن"،"بی اعتمادی به اعضای دائمی شورای امنیت "،" تکیه بر ظرفیتهای داخلی" و " حفظ گارد بسته در مقابل غرب و افزایش ضریب احتیاط منطقه ای و بین المللی" تنظیم شود. نباید فراموش کرد که سلاح استراتژیک ما در این معادله پیچیده و هزار لایه، تفکر خاص و مبنایی ، ارزشها و تعهدات کلان و ثابت ما در حوزه سیاست خارجی کشورمان است. بدون شک اگر روزی بر اثر غفلت یا محاسبه اشتباه این سلاح استراتژیک را بر روی زمین بگذاریم و در تعیین وزن حوادث و رخدادهای پیرامونی خود دچار افراط یا تفریط شویم، قدرت مدیریت خود را در مواجهه با بحرانهای گذرا و دائمی از دست خواهیم داد.
در نهایت اینکه در برهه حساس و سرنوشت ساز فعلی، دیالکتیک هسته ای ارزشمند موجود میان منتقدان و موافقان بیانیه لوزان باید از فضای بسته خارج شده و ناظر به محورها و خطوط کلان سیاست خارجی کشورمان تعریف شود. در این صورت، " توافق هسته ای " یا " عدم توافق هسته ای " هیچ یک گزینه ای غیر قابل انتظار یا فاجعه آمیز برای کشورمان نخواهد بود زیرا وزن راهبردی هر یک از آنها در آینده نگری رفتار بین المللی ما تعیین می شود. در اینجا آلترناتیوها و روشهای جایگزینی که در ذهن پویای بسیاری از تحلیلگران حوزه سیاست خارجی و روابط بین الملل وجود دارد امکان ظهور و بروز خواهد یافت. در چنین رویکردی ،انتقادات حقوقی و فنی نسبت به بیانیه نیز به دلیل گره خوردن به مسائل راهبردی ارزش تحلیلی و قدرت تاثیرگذاری بیشتری خواهد یافت و در مقابل، پاسخ طرفداران بیانیه نیز معطوف به مستندات و الگوهای کلان رفتاری کشورمان در حوزه سیاست خارجی خواهد بود.
بنابراین باید فراتر از حفظ خطوط قرمز هسته ای خود در مذاکرات، مراقب خطوط قرمز راهبردی سیاست خارجی کشورمان در قبال هرگونه دستاورد هسته ای و غیر هسته ای باشیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تراز]
[مشاهده در: www.taraznews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها