تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805184494
ماريون کوتيار بازيگر متخصص نقش هاي دشوار
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
ماريون کوتيار بازيگر متخصص نقش هاي دشوار هنگامي که ماريون کوتيار 9ساله بود و در زادگاهش؛ اورلئان فرانسه زندگي مي کرد، دچار حالات غريبي بود که به راحتي مي توان آن را نوعي بحران وجودي ( اگزيستانسياليسم شخصي) خواند. او مي گويد: « در هيچ کجا، از مدرسه گرفته تا خانواده و در ميان دوستانم نمي توانستم جايگاه حقيقي خود را پيدا کنم. بسيار خجالتي بودم... خوب به ياد مي آورم که با خودم فکر مي کردم چرا آن جا هستم و هيچ جوابي براي اين سوال پيدا نمي کردم و اين بسيار آزارم مي داد. اغلب چندان شاد نبودم زيرا پاسخ هايي را که مي خواستم نمي يافتم... اين سوال ها به سرعت باعث شد کودکي ام را پشت سر بگذارم و از دنياي بي خيال و آسان کودکانه خارج شوم.»تا بيست سالگي اين احساس که چيزي در زندگي اش گم شده و او دچار کمبود آن است، ماريون را رها نکرد: « همواره حالتي ماليخوليايي داشتم... حالا که در زندگي ام به لحاظ عاطفي به تعادل رسيده ام ، وقتي که به آن دوره فکر مي کنم سخت تحت تأثير قرار مي گيرم. اما هرگز در خود اين توانايي را نمي يابم که چنان اندوهي را که در دوران کودکي در دل داشتم دوباره تحمل کنم.» عجيب اينجاست که کوتيار خانواده اي صميمي و مهربان داشته است: « من بهترين خانواده اي را که بتوانيد تصور کنيد، داشته ام؛ برادران و پدر و مادرم را واقعاً دوست داشتم و با آنها رابطه بسيار خوبي داشتم... با اين حال آن روزها براي من واقعاً روزهاي تلخ و تاريکي بودند...» اما اگر از نزديک ستاره 34 ساله فيلم « زندگي به رنگ سرخ» را ببينيد- فيلمي که اسکار 2008 را نيز نصيب کوتيار کرد- هيچ فکر نمي کنيد روزي به لحاظ روحي دچار چنين آشفتگي هايي بوده است. چهره و نگاه نافذ او با نوع لباس پوشيدن سهل و ممتنعش سيماي درخشان ستارگان کلاسيک سينماي فرانسه را به او مي دهد. اما کوتيار مي گويد: « خودم را دوست نداشتم... شايد اين حرف عجيب به نظر برسد، نمي دانم به لحاظ روانشناسي اين موضوع چه توضيحي دارد اما به هر حال اين حسي بود که نسبت به خودم داشتم. از خودم متنفر بودم و مدام در تلاش بودم خود را به کاري مشغول کنم تا به واسطه موفقيت در آن بتوانم خودم را مجاب کنم که چندان هم موجود دوست نداشتني و منفي نيستم.» آنچه در نهايت توانست اين حس نفرت از خود را درمان کند، بازيگري بود. در سن پانزده سالگي کوتيار به مدرسه تئاتر رفت و به گفته خودش در آنجا بالاخره توانست « جايگاه خودش را بيابد» و علاوه بر آن راهي براي بيان عواطفش به دست بياورد: « در روز فارق التحصيلي به خودم قول دادم و قسم خوردم که همه تلاشم را براي به دست آوردن آنچه مي خواهم به کار گيرم. مي خواستم بازيگر شوم. فقط و فقط يک بازيگر و نه چيزي بيشتر.»شايد دانستن اين داستان از پيشينه کوتيار بتواند توانايي ذاتي او را در به نمايش در آوردن احساسات پيچيده، غياب خودش هنگامي که در نقشي فرو مي رود و اشتياق و جسارت او در تن دادن به هر حرکتي که به بهتر ايفا شدن نقشش مي انجامد، اندکي توضيح بدهد.مايکل مان کارگردان آخرين فيلم کوتيار ، « دشمنان مردم» مي گويد: « او بازيگري است جسور و با انگيزه و بسيار مشتاق که همواره در فکر ايفاي زيباترين نقش ممکن است.»راب مارشال ، کارگردان موزيکال « نه» - که نامش از « هشت و نيم» فليني الهام گرفته شده است، در فيلمش از کوتيار در کنار دنيل دي لوييس ، نيکول کيدمن، جودي دنچ و سوفيا لورن بهره مي گيرد. کارگردان اين اثر که فعلاً در حال ساخت است در مورد اين بازيگر مي گويد : « اشتياق کوتيار براي بازيگري به حدي است که جايگاه او به عنوان يک ستاره شناخته شده در سايه قرار مي گيرد.» و به شهادت همبازيانش در فيلم « نه» نه تنها دنيل دي لوييس بلکه بقيه تيم از اجراهاي قوي و تمرينات مداوم کوتيار عقب مي مانند.دشمنان مردم را مي توان به نوعي نمايشگاهي براي همه توانايي هاي ويژه کوتيار به حساب آورد . اين اثر مايکل مان کولاژي عجيب است؛ داستان کلاسيک عاشقانه اي که در تار و پود يک فيلم گنگستري خشن تنيده شده است و روايتگر روزهاي افول گنگسترهاي افسانه اي شيکاگو جان دلينگر ، نلسون و فلويد است. کوتيار در اين فيلم نقش بيلي فريچت، نامزد دلينگر ( با بازي جاني دپ) را ايفا کرد. فيلم با نمايش رابطه دپ و کوتيار جلوه اي ويژه مي يابد: « ماريون داراي نوعي قريحه و استعداد ذاتي است ... شايد به عنوان يک کارگردان بتوان به خوبي از يک بازيگر بازي گرفت اما هنگامي که يک بازيگر با جان و دلش بازي مي کند، همه چيز متفاوت است ... وقتي بازيگري مانند ماريون در مقابل بازيگر ديگري با توانايي مشابه قرار مي گيرد، آنچه اتفاق مي افتد قطعاً بسيار زيبا و ديدني خواهد بود.»بيلي فريچت از پدري فرانسوي و مادري از بوميان آمريکا متولد شد و تا سيزده سالگي در زمين هاي قبيله مينوميني در ويسکانسين زندگي کرد، به مدت چهار سال او در مدسه امريکايي منطقه درس خواند و پس از آن در 18 سالگي به شيکاگو نقل مکان کرد . زندگي دشوار و فقيرانه اي را مي گذراند تا آن که با دلينگر ملاقات کرد. براي نزديک شدن به نقش ، کوتيار با ويلما منکيلر و مايکل چپمن از اعضاي قبيله سرخپوستان مينوميني سخن گفت، مدتي را در لاس وگاس و شيکاگو گذراند و با دختران رقصنده و کارکنان کافه ها صحبت کرد و با وجود لهجه غليظ فرانسوي اش توانست خود را عادت دهد که با لهجه اي کانادايي- فرانسوي- ويسکانسيني سخن بگويد، بي آن که اثري از لهجه خودش در کلامش ديده شود: « اين سخت ترين کاري بود که تا به حال انجام داده ام . حتي ايفاي نقشي مانند نقش اديت پياف در سن پيري و در آوردن افسردگي شديد او اين قدر برايم دشوار نبود و بدتر از همه چيز اين بود که مي دانستم نتيجه نمي تواند لهجه اي کاملاً بي نقص باشد و اين واقعاً غير قابل تحمل بود.» به مدت چهار ماه کوتيار هر روز با يک مربي گويش تمرين مي کرد و در ماه هاي فيلم برداري ، با همه ، حتي خانواده و دوستانش نيز به انگليسي حرف مي زد.شايد بشود گفت که کوتيار ژن هاي بازيگري را در خودش دارد. پدر او ژان کلود کوتيار و مادرش نسيما تيلو ، هر دو بازيگر بودند. او مي گويد از کودکي مي دانست دلش مي خواهد وقتي بزرگ شد، بازيگر شود. او پدر و مادرش را منابع اصلي الهام و خلاقيت خود مي خواند و از خاطراتش ياد مي کند: « ما اجازه داشتيم روي ديوار هاي خانه بنويسيم و نقاشي کنيم. خانه ما پر از اشياء کتاب ها و نقاشي هايي بود که انديشه هاي ما را به پرواز در مي آوردند. پدر و مادرمان براي ما داستان هاي تخيلي تعريف مي کردند که قهرمان اصلي آن من و برادران دو قلويم بوديم... آن روزها... روزهايي جادويي بودند. من عاشق آن داستان هاي غريب بودم، هيچ روزي شبيه به روز ديگر نبود و اين تازگي را مديون پدر و مادر خلاق و هنرمندم هستم... دليل آنکه توانستم بازيگر شوم ، زندگي در اين چنين خانواده اي بود.»نخستين حضور سينمايي او در سن پنج سالگي بود، در اين سن در فيلم يکي از دوستان والدينش بازي کرد. چند سال بعد از آن نيز در چند نقش کوچک تلويزيوني ظاهر شد، اما بازيگري واقعي را در پانزده سالگي ، وقتي به کنسرواتوار هنرهاي دراماتيک قدم گذاشت، آغاز کرد. پس از فارق التحصيلي در آثار سينمايي و تلويزيوني بسياري از جمله مجموعه فيلم هاي « تاکسي » که لوک بسون تهيه کننده آنها بود ، ايفاي نقش کرد اما با وجود موفقيت ، اين نقش ها او را ارضاء نمي کردند: « مشغول ايفاي نقش در فيلم ها بودم اما راضي نبودم. کم کم از اين که نمي توانستم موفقيت را به آن سرعتي که مي خواستم ، به دست بياورم، احساس عصبانيت مي کردم. هيچ دلم نمي خواست فقط براي در آوردن پول در فيلم ها بازي کنم... تا اين که ، آنچه هميشه منتظرش بودم، به سراغم آمد و زندگي ام را براي هميشه تغيير داد. تيم برتن نقشي در « ماهي بزرگ» به من پيشنهاد کرد و اين بيش از آن چيزي بود که در روياي من مي گنجيد.»ماهي بزرگ برتن (2003) نخستين بازي کوتيار در فيلم امريکايي و آغاز ديده شدن او در عرصه هاي بين المللي بود. اين فيلم با ايفاي نقش هاي قوي بعدي پي گرفته شد که در قوي ترين آنها کوتيار در نقش زناني با آشفتگي هاي رواني ظاهر شد. « نامزدي بسيار طولاني » (2004) و « زندگي به رنگ سرخ » (2007 ) بهترين مثال ها براي اين فيلم هاست. اديت پياف، خواننده فرانسوي که در کودکي هم پدر و هم مادرش او را رها کرده بودند، توسط مادربزرگش بزرگ شد. زندگي پياف گردونه اي بود پر از زير و بم؛ او از خواننده اي خياباني ، به ستاره اي مشهور تبديل شد و در نهايت پس از مرگ مرد مورد علاقه اش ؛ بوکسور فرانسوي مارسل کاردان، به دام اعتياد به مورفين افتاد و پس از آن درگذشت. توانايي خارق العاده کوتيار در نقش پياف از هفده سالگي تا مرگ در سن 47 سالگي بر اثر سرطان ، عمده ترين دليل جذابيت فيلم و شهرت کوتيار شد به طوري که استفان هولدن ، منتقد آمريکايي گفت: « اين خيره کننده ترين و عميق ترين مورد غوطه وري شخصيت يک هنرمند در هنرمندي ديگر است که تاکنون در فيلم ها ديده ام.» اين ايفاي نقش جوايز بافتا، گلدن گلاب، و سزار را نصيب او کرد و به علاوه باعث شد نام کوتيار به عنوان دومين بازيگر فرانسوي برنده اسکار ثبت شود.به باور خود کوتيار ، بازي کردن در نقش اديت پياف چيزي بيش از آينده کاري او را دچار تغيير کرد: « تاکنون هرگز در زندگي عاطفي کسي اين قدر عميق نشده بودم. اين عميق شدن تأثير مثبتي بر من و عواطف من داشت . اين موضوع باعث شد با بسياري از عواطف خودم دوباره رو به رو شوم و بر بسياري از ترس هايم فائق آيم.»چه ترسي؟ : « من همواره براي ابراز عواطفم دچار دشواري بوده ام و اين باعث مي شود اغلب افراد در ارتباط با من دچار سوءتفاهم شوند، چيزي که از آن متنفرم. در موقعيت هاي بسياري اگر مي توانستم درست در مورد عواطفم حرف بزنم، يا مشکلي به وجود نمي آمد يا اگر مشکلي بود، حل مي شد اما به علت وحشتم از تقابل، اين کار را نکردم و باعث پديد آمدن مشکلات بعدي شدم ... اغلب اوقات به دليل وحشت از اشتباه کردن يا درست نرساندن منظورم حرف نمي زنم ... اما با اديت پياف ناگهان از درون اين پيله وحشت بيرون آمدم تا با ترس ها رو در رو بجنگم. آن موقع بود که فهميدم ترس ها زماني ناپديد خواهند شد که با آن ها مواجه شوي.»کوتيار با وجود عصبيتي که از آن حرف مي زند، در کار حرفه اي اش به شدت قدرتمند است. راب مارشال مي گويد: « به شدت شجاع است وبه آساني خود را به آغوش دشواري ها و ناممکن ها مي اندازد، در نتيجه قابليت ايفاي بسياري از نقش ها را دارد.» مايکل مان نيز با اين نظر موافق است: « او مي تواند هر کاري را انجام بدهد، در هر نوع نقشي مي تواند ظاهر شود.»اما اکنون کوتيار مي گويد نياز به اندکي استراحت و سر و سامان دادن به زندگي شخصي اش دارد و ترجيح مي دهد اين دوره استراحت را در ييلاق هاي زيبا و آرام فرانسه بگذراند: « نمي شود همه زندگي را به کار گذراند ... دوست دارم در آينده بچه داشته باشم، پس بايد وقتي هم براي خانواده ام بگذارم. با زندگي کردن است که مي توان خلاق و هنرمند ماند، اگر براي کار از زندگي دست بکشيد، ديگر نمي توانيد بازيگر خوبي باشيد. اگر تمام عمرمان را در داستان هاي ديگران بگذرانيم، گم خواهيم شد پس بايد وقتي هم براي داستان زندگي خودمان بگذاريم.» منبع: نشريه سينماي پويا شماره 19
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 415]
-
گوناگون
پربازدیدترینها