واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: جمعیت 120 میلیونی؛ جغرافياي گرسنگي! جامعه امروز ايران كه با هزاران آسيب و بليه روبهرو است و بخشي از آن مربوط به سياستهاي غلط جمعيتي ابتداي انقلاب اسلامي است، بيش از افزايش جمعيت، به ارتقاي آگاهي و دانش، پيشرفت و تجدد، دينداري آگاهانه و رفاه گسترده نيازمند است. اعتماد ملی نوشت: رئيس مركز بررسيهاي استراتژيك نهاد رياستجمهوري، اظهارات آقاي محمود احمدينژاد در باب <دو بچه كافي نيست>! را كه بسياري از جرايد محافظهكار و سايتهاي نزديك به دولت مطايبهآميز خواندهاند، نهتنها شوخي فرض نكرده، بلكه بسيار هم جدي دانستهاند.ايشان خواستار تمركز و كار علمي محققان بر اين استراتژي جديد دولت شدهاند. ضمن آنكه اظهار داشتند، مركز تحت امرشان به صورت جدي به تحليل اين شعار جديد رئيسجمهور پرداخته است.البته بهتر بود كه اين رئيس محترم بررسيهاي استراتژيك توضيح ميدادند، اين اظهارات رئيسجمهور پس از انجام مطالعات عميق علمي! و كارشناسيهاي همهجانبه صورت گرفته است، يا آنكه ابتدا اين موضوع مهم به ذهن ايشان خطور كرده و آنگاه علما و دانشمندان ميبايد در صحت و علمي بودن آن جهد و كوشش نمايند؟!جدا از پرسش بالا، جاي سوال ديگري باقي ميماند و آن اينكه، آيا رئيس دولت محترم بر اين باور هستند كه در ترتيب اولويت معايب و معضلات و ناكارآمديها به تمام آنها پوشش داده و تنها مشكل كمبود جمعيت باقي مانده ياخير؟جامعه علمي از خود ميپرسد آيا در حل و بررسي معضل فقر، بيكاري، آسيبهاي اجتماعي، رفع تنشهاي بينالمللي، بالا بردن شاخصهاي بهداشت، مشاركت عمومي، حقوق شهروندي، آزادي مطبوعات، ارتقاي سطح معيشت، اصلاح سيستم حمل و نقل، ترافيك، آلودگي هوا، قتل و جنايت، نابسامانيهاي اقتصادي، ناكارآمدي نظام بانكي، بوروكراسي افسارگسيخته، سطح نازل آموزشي... جاي اولويت و شعار افزايش جمعيت در كجا قرار دارد؟ به راستي آيا سازمان مديريت و برنامهريزي با اين نظرات موافق است؟ آيا در سند چشمانداز توسعه 20 ساله به اين موضوع اشارتي رفته است؟در ترجيح نقش عوامل مختلف جايگاه بينالمللي، قدرت اقتصادي، امنيت رواني، احترام جامعه جهاني، توان علمي، جايگاه تحقيقات، ارزش افزوده اقتصادي، نرخ توليد ناخالص داخلي، درآمد سرانه و افزايش جمعيت حقيقتا كداميك معيار قدرتمندي يك نظام سياسي و اجتماعي است؟آيا امروز پاكستان و يا بنگلادش با 140 ميليون جمعيت جايگاه بالاتري در جامعه جهاني دارند يا كرهجنوبي با 42 ميليون، تايوان با 24 ميليون و سنگاپور با 4 ميليون جمعيت!؟ به راستي در تحليل جايگاه دو كشور همسايه و مسلمان اندونزي با بيش از 220 ميليون جمعيت (پرجمعيتترين كشور مسلمان) و مالزي با 35 ميليون جمعيت كداميك از رفاه، تجدد، آسايش و جايگاه جهاني احترامآميزتري برخوردارند؟آقاي رئيسجمهور! از انجام تحقيقات علمي در اين باب استقبال كردهايد. اين جاي خوشوقتي دارد. اما آيا به آمارهاي بانك جهاني، صندوق بينالمللي پول، يونسكو و يونيسف درباره جايگاه كشورهاي جهان و مشكلات و اولويتهايشان نگاهي انداختهايد؟ يا تمام اين مراجع بينالمللي را از عوامل استكبار جهاني ميدانيد؟مخلص كلام آنكه، جامعه امروز ايران كه با هزاران آسيب و بليه روبهرو است و بخشي از آن مربوط به سياستهاي غلط جمعيتي ابتداي انقلاب اسلامي است، بيش از افزايش جمعيت، به ارتقاي آگاهي و دانش، پيشرفت و تجدد، دينداري آگاهانه و رفاه گسترده نيازمند است.اين كلام هوشمندانه خوزه دوكاسترو نويسنده كتاب خوب <جغرافياي گرسنگي> را به ياد داشته باشيم. فقرا هميشه سفره جمعيتي پر باري داشتهاند! هر جا فقيرتر بودهاند، از جمعيت بيشتري نيز برخوردار بودهاند. مثل آن است كه فقرا هيچ تفريح و لذت ديگري جز تكثير اولاد در اختيار ندارند.> مساله ديگر آن است كه خانوادههاي مرفه كه عموما داراي جمعيت اندكي نيز هستند، در صورت افزايش جمعيت نيز سهم بيشتري از موقعيت و امكانات فقرا را خواهند بلعيد. چون از توان و قدرت بيشتري نيز برخوردارند، جناب احمدينژاد، عصر مالتوس مدتها است سپري شده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 231]