واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: روحانیت و جنبشهای اسلامی لبنان(قسمت دوم)
قسمت اول این مطلب را در اینجا ببینید. بسم الله الرحمن الرحیم حرکت روحانیت در دوران معاصر پس از علامه شرف الدین با امام موسی صدر آغاز می شود. الف: جنبش أملامام موسی صدر كه اصل و نسب به خانوادههای لبنانی میبرد. یک یا دو بار قبل از اقامت دایم به لبنان رفت و سید شرف الدین او را برای اقامت، دعوت کرد. وی که جامع مناقب و کمالات ظاهری و باطنی بود و عقل اداره و سیاست او بیش از درس و بحث مرسوم طلبگی بود، در سال 1338 ش در لبنان مقیم شد. سالها طول کشید تا توانست جامعه شیعه لبنان را از حالت نیمه جان به یک موجود واقعی و زنده تبدیل کند. [در آن زمان شيعه ضعيف ترين قشر جامعه لبنان بود؛ به گونه اي كه بسياري جوانان شيعه براي رهايي از اين وضعيت، جذب احزاب چپ شده بودند. امام موسي صدر، با ايجاد مجلس اعلاي شيعيان و اتحاد نسبي ميان آنان، بر قدرت شيعيان در صحنه داخلي لبنان افزود.]امام موسی صدر تأكید داشت تنها با تكیه بر احساسات و تظاهرات نمی توان راه به جایی برد. به همین دلیل، به تأسیس «حركة المحرومین» پرداخت. اما برای پاس داری از دستاوردها و مبارزه برای دست یابی به اهداف جنبش، تأسیس شاخه نظامی حركت در دستور كار قرار گرفت. سازمان نظامی (امل) به مدت دو سال به طور غیرعلنی فعالیت می كرد، تا اینكه بر اثر یك انفجار در یكی از اردوگاههای آموزشی جنبش در «بعلبك»، ماهیت جنبش افشا گردید. امام موسی صدر با انتشار خبر انفجار به ناچار وجود سازمان نظامی «حركة المحرومین» را با عنوان «افواج المقاومه اللبنانیه» براي حفظ و حراست و سازماندهي فرهنگي، عقيدتي و سياسي محرومان مسلمان لبنان اعلام نمود كه با استقبال عموم اهالي جنوب مواجه شد و در ديگر شهرها نيز مشتاقان زيادي داشت.
در 26 جماديالثاني 1395ق/ 15 تيرماه 1354 وي طي يك سخنراني، خبر ايجاد سازمان نظامي (امل) كه مخفف افواج المقاومه اللبنانيه بود را اعلام داشت. اين سازمان شاخه نظامي حركةالمحرومين بود كه زير نظر «شهيد دكتر مصطفي چمران» اداره ميشد و علاوه بر آموزشهاي چريكي به جوانان لبناني، صدها نفر از جوانان ساير كشورهاي اسلامي، از جمله ايران نيز در اردوگاههاي نظامي آن، دورههاي آموزشي ميگذراندند.(1)هنگامی كه دكتر چمران رهبری شاخه نظامی امل را به دست گرفت، با همیاری امام موسی صدر به آموزش نظامی و تربیت سیاسی جوانان شیعه پرداخت. دكتر چمران معتقد بود: در اقدامات تشكیلاتی، ابتدا باید بر اصول فكری ـ ایدئولوژیك تكیه كرد، سپس به انضباط و امور نظامی پرداخت. اما تا سال 1379ق یعنی سال وقوع انقلاب اسلامی ایران، از فعالیت چشمگیری برخوردار نبود و در سیاستهای لبنان جای خاصی نداشت.(2) پس از وقوع انقلاب اسلامی و به ویژه بعد از ناپدید شدن امام موسی صدر، جنبش شروع به گسترش كرد و هنگامی كه «نبیه بری» به رهبری آن انتخاب شد، رشد كمّی و كیفی آن شدت یافت و از سال 1982 به بعد، این گروه به یكی از بازیگران عمده صحنه سیاستهای لبنان تبدیل گردید. نقش نظامی «امل» در جریان حمله اسرائیل در ژوئن 1982 و درگیری مسلمانان با فالانژها در سال 1983م پس از توافق اسرائیل و لبنان به خوبی آشكار شد.(3) منابع:1. ر.ك: محمدحسن رجبي، علماي مجاهد، ص 288.2. عبدالوهّاب فراتی، انقلاب اسلامی و بازتاب آن، ص 46.3. سعيد باغستاني، انقلاب اسلامی و بازتاب آن بر لبنان، مجلة معرفت، ش 98، ص55-64.نویسنده: سید مهدی موسوی، گروه حوزه علمیه تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 237]