محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846304431
6 دهه جنايت، 60 سال مقاومت/اسرائيل و نقض قطعنامه هاي بين المللي درباره بازگشت آوارگان فلسطيني
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: 6 دهه جنايت، 60 سال مقاومت/اسرائيل و نقض قطعنامه هاي بين المللي درباره بازگشت آوارگان فلسطيني
خبرگزاري مهر - گروه بين الملل : آوارگان در تاريخ سياسي فلسطين از اهميت بسيار بالايي برخوردارند به گونه اي كه همواره در مذاكرات سياسي يكي از عوامل سياسي چالش زا براي تداوم گفتگوها تلقي مي شوند؛ حق بازگشت آوارگان فلسطيني همچنان با مخالفت رژيم صهيونيستي روبرو است.
گروههاي آوارگان:
سازمان بديل، آوارگان فلسطيني را به پنج دسته تقسيم مي كند:
1- آوارگان جنگ سال 1948 به عنوان اصلي ترين گروه آوارگان كه شماري از آنها توسط آژانس "آنروا"(آژانس كمك رساني و امداد سازمان ملل متحد در امور آوارگان ) ثبت نام شده و برخي ديگر از سوي اين نهاد ثبت نام نشده اند.
2- آوارگان ناشي از جنگ 1967
3- آوارگاني كه جز دو دسته فوق نيستند و خارج از اراضي اشغالي فلسطين در سال 1967 به سر مي برند و به دليل ترس و اعمال زور نمي توانند يا نمي خواهند اقامت خود را در كشور ديگر لغو كنند و به فلسطين بازگردند.
4- آوارگاني كه در داخل اراضي فلسطيني اشغال شده در سال 1948 به سر مي برند و به كوچ داده شدگان ساكن فلسطين اشغالي معروف هستند.
5- كوچ داده شدگان ساكن اراضي فلسطيني 1967
شمار آوارگان:
بسياري از آوارگان در دفاتر آژانس آنروا ثبت نام نشده اند و نمي توان آمار دقيقي از آنها به دست آورد. بر اساس آمارگيري انجام شده در سال 2005، شمار آوارگان فلسطيني بالغ بر هفت ميليون و 200 هزار نفر بود كه اين رقم معادل 74 درصد كل جمعيت فلسطين در سرتاسر جهان يعني 9 ميليون و 700 هزار نفر است.
از اين تعداد آواره فلسطيني، رقمي بيش از چهار ميليون و 300 هزار آواره فلسطيني از سوي آژانس بين المللي آنروا ثبت نام شده اند.
در پي وقايع سال 1948، 65 درصد آوارگان فلسطيني ساكن اراضي فلسطيني كرانه باختري و نوارغزه يعني 22 درصد مساحت فلسطين تاريخي بوده و 35 درصد دير نيز به كشورهاي عربي و خارجي پناه بردند. بيشتر كوچ داده شدگان ساكن فلسطين اشغالي مناطق شمالي اراضي 1948(الجليل) را براي سكونت انتخاب كردند.
در جريان اشغال فلسطين از سوي رژيم صهيونيستي، اهالي 531 روستا و شهر فلسطيني منازل خود را ترك كردند. سران رژيم صهيونيستي ادعا مي كنند كه اين فلسطيني ها با اختيار خود خانه هايشان را ترك كردند. جدولهاي زير كه از سوي سازمان بديل تدوين شده است، ادعاي مذكور اسرائيل را رد مي كند.
منطقه تعداد روستا و شهرهاي پاكسازي شده تعداد آوارگان در سال 1948
بئر السبع 88 90،507
بيسان 31 19،602
جنين 6 4،005
الرمله 64 97،405
صفد 78 52،248
طبريه 26 28،872
طولكرم 18 11،032
عكا 30 47،038
غزه 46 79،947
القدس 39 97،950
الناصره 5 8،746
يافا 25 123،227
مجموع 531 804،766
آمار فوق نشان مي دهد كه اخراج فلسطيني ها از اراضي خود بزرگترين و مهمترين عمليات پاكسازي نژادي برنامه ريزي شده در تاريخ معاصر به شمار مي رود.
در جريان جنگ سال 1967 نيز 95 درصد آوارگاني كه از كرانه باختري و نوارغزه آواره شده بودند به اردن پناه بردند.
بر اساس آخرين آمارها(2005)، تعداد آوارگان فلسطيني ثبت نام شده از سوي آنروا در لبنان 404 هزار نفر، در سوريه432 هزار نفر، در اردن يك ميليون و 700 هزار نفر، در عراق 30 هزار نفر، در غزه 852 هزار و 657 نفر و در كرانه باختري 675 هزار و 997 نفر است.
وضعيت آوارگان در اردن به مراتب بهتر از ساير كشورهاي ميزبان است،زيرا فلسطيني ها در اردن به عنوان تبعه آن كشور از حقوق كامل اجتماعي و سياسي به عنوان اتباع اردن برخوردارند، زيرا اغلب فلسطينيان ساكن اردن به تابعيت اين كشور درآمده اند.
جامعه آوارگان فلسطيني در سوريه را نيز مي توان جامعه بسيار جوان به شمار آورد، زيرا تعداد جمعيت كودكان آن از بقيه سطوح آن بيشتر است به گونه اي كه 43/2 درصد از جمعيت آوارگان در سال 2005 را افراد زير 15 سال تشكيل مي دادند كه دليل آن بالا بودن ميزان زاد و ولد در ميان آوارگان است.
در اين ميان وضعيت آوارگان در لبنان بسيار اسفناك است. آوارگان ساكن لبنان به موجب قوانين اين كشور از حق تملك، ساخت و ساز و حتي بازسازي اماكن ويران شده در اردوگاهها محروم هستند. اين آوارگان همچنين از انجام 70 شغل در اين كشور محرومند و براي انجام هر شغلي بايد از وزارت كار و امور اجتماعي لبنان مجوز كسب كنند. از سال 1992 تا سال 2000 از ميان 50 هزار مجوز كاري صادر شده براي شهروندان خارجي مقيم لبنان، تنها 500 تاي آن به آوارگان فلسطيني اختصاص داده شده است.
بنابر آمار آنروا، 60 درصد آوارگان فلسطيني زير خط فقر قرار دارند و 36 درصد آنها نمي توانند به هيچ منبع درآمدي دست يابند.
تعريف كلي پناهنده و آواره فلسطيني:
به هر فلسطيني كه به هر دليل در سال 1948 يا بعد از آن از محل اقامت خود در فلسطين اخراج شده باشد و رژيم صهيونيستي نيز مانع از بازگشت وي به محل اقامت سابقش شود؛ آواره گفته مي شود. تا زماني كه شخص آواره يا نسل پس از وي به سرزمين اصلي بازنگردد صفت آواره به او و خانواده اش صدق مي كند و حتي در صورتي كه اين شخص در بخش اشغال شده فلسطين در سال 1948 ساكن باشد و تابعيت اسرائيلي نيز داشته باشد اما از ورود و بازگشت وي به روستا يا شهر اصلي اش جلوگيري شود؛ آواره تبعيدي محسوب مي شود.
تعريف آواره در منشور ملي فلسطين:
آوارگان فلسطيني در ماده پنج منشور ملي فلسطين بدين شكل تعريف شده اند:
آوارگان فلسطيني، شهروندان عربي اند كه به شكل عادي در سال 1947 در سرزمين فلسطين به سر مي بردند و در حال حاضر از محل زندگي خود طرد شده اند. هر كودكي كه از اين تاريخ به بعد از والدين عرب فلسطيني چه در داخل فلسطين يا خارج آن متولد شود؛ فلسطيني به شمار مي رود.
تعريف آواره از منظر سازمان آزاديبخش فلسطين(ساف):
طبق تعريف اداره امور پناهندگان سازمان آزاديبخش فلسطين(ساف)، آواره فلسطيني كسي است كه در نوامبر 1947 يا پس از اين تاريخ طبق قانون 24 ژوئن 1925 شهروند فلسطين و محل اقامت طبيعي وي در مناطقي از فلسطين بوده است و بعدها در فاصله 15 مي 1948(تاسيس رژيم صهيونيستي) تا 20 ژوئن 1949 تحت سيطره اين رژيم قرار گرفته و در نتيجه جنگ مجبور به ترك محل زندگي خود شده و به دليل اقدامات اسرائيل ديگر نمي تواند به مكان اصلي خود بازگردد. تعريف آواره همچنين به كسي اطلاق مي شود كه در تاريخ 29 نوامبر 1946 يا پس از اين تاريخ در خارج از محل زندگي خود به سر مي برد و ديگر بر اثر جنگ يا اقدامات رژيم صهيونيستي نتوانست به مكان زندگي خود بازگردد؛ صرف نظر از اينكه ساكن يكي از روستاهاي مرزي كرانه باختري بوده و زمينهاي خود را از دست داده يا اينكه يكي از افراد قبايل صحرانشين يا شبه صحرا نشين بوده است. اين تعريف درباره نسلهاي بعد از اين افراد و همسران آنها خواه زنده باشند يا مرده صدق مي كند.
تعريف آواره از ديدگاه آژانس بين المللي امدادرساني به آوارگان فلسطيني(آنروا):
تعريف آنروا از آواره كاملا جنبه اجرايي دارد نه سياسي. از منظر اين سازمان، آواره فلسطيني به كسي اطلاق مي شود كه محل زندگي عادي وي تا دو سال پيش از جنگ سال 1948 سرزمين فلسطين بوده و در نتيجه آن، خانه و كاشانه خود را از دست داده و در سال 1948 به يكي از مناطق و كشورهاي تحت پوشش آنروا پناهنده شده باشد. اين مناطق و كشورها عبارتند از: كرانه باختري، نوارغزه، سوريه، لبنان و اردن
اما بر اساس اين تعريف گروهي از آوارگان كنار گذاشته مي شوند كه به شرح ذيل هستند:
1- آوارگاني كه در حوزه كاري آنروا زندگي نمي كنند همچون آوارگان فلسطيني ساكن عراق، مصر، كشورهاي حوزه خليج فارس، آوارگان ساكن اراضي اشغالي 1948 و...
2- آوارگان غير نيازمند كه داخل اردوگاههاي پناهندگان در مناطق حوزه كاري آنروا زندگي مي كنند.
3- آوارگان موسوم به آوارگان در وطن همچون آوارگان داخل و خارج بيت المقدس و آوارگان روستاهاي عمواش، بيت توبا و يالو.
4- كساني كه قبل از جنگ در خارج از وطن خود به سر مي بردند و نيز كساني كه بعد از سال 1952 يعني سالي كه آنروا آن را سال پاياني پناهندگي ناشي از جنگ 1948 تعيين كرده و پناهنده شده اند و نيز آوارگان پس از جنگ 1967.
5- تبعيديان و افراد فاقد اوراق هويت.
قطعنامه 194 مجمع عمومي سازمان ملل متحد:
اين قطعنامه، اصلي ترين متن مورد استناد طرفداران حق بازگشت است. دليل عمده اين اهميت نيز اين است كه قطعنامه مذكور صرفا درباره آوارگان فلسطيني بوده و رژيم صهيونيستي مشروط بر پذيرش اين قطعنامه و نيز قطعنامه 181 سازمان ملل متحد به عضويت اين سازمان در آمده است.
در اهميت اين قطعنامه همين بس كه در فاصله سالهاي 1948 تا سال 2000، 135 بار به تصويب جامعه بين الملل رسيده است.
بند 11 اين قطعنامه شامل موارد زير است:
1- وضع چارچوبي براي حل دائم قضيه آوارگان كه در سال 1948 مهاجرت كرده اند. اصطلاح پناهندگان در اين قطعنامه به تمامي آوارگان و صرفنظر از قوميت و دين آنها باز مي گردد.
2- قطعنامه 194 بر 3 حق جداگانه آوارگان از جمله حق بازگشت، حق به دست آوردن مجدد دارايي ها و حق دريافت غرامت در برابر آسيبهاي مادي و رواني وارد شده به آنان تاكيد دارد.
قطعنامه مذكور همچنين صراحتا بر اصل اختيار آوارگان و بازگشت همراه با امنيت آنان تاكيد مي كند. در بند 3 اين قطعنامه، اصل بازگشت همراه با امنيت آوارگان ذكر شده است.
همچنين بند 11 قطعنامه مذكور به دو نوع غرامت اشاره مي كند: 1- پرداخت غرامت به كساني كه نمي خواهند به منازل خويش بازگردند. 2- پرداخت غرامت به خاطر آسيب هاي وارد شده به دارايي هاي منقول و غير منقول آوارگان
بر اساس توافقنامه لاهه كه در اكتبر 1907 به تصويب رسيد؛ سلبف غارت، و مصادره دارايي هاي خاص و تخريب دارايي ها يا روستاها بدون نياز مبرم نظامي ممنوع است.
همچنين قطعنامه 194 سازمان ملل شامل جدول زماني براي بازگشت آوارگان است. بنابراين همانطور كه مشاهده مي شود، چارچوب زماني و مكاني بازگشت آوارگان به صراحت در اين قطعنامه ذكر شده است.
حق بازگشت در مجموعه قوانين مربوط شرايط جنگي:
الحاقيه توافقنامه لاهه مصوب سال 1907 درباره قوانين و اقدامات مجاز جنگ زميني و معاهده ژنو درباره غير نظاميان مصوب 1949، هر دو بر حق بازگشت مهاجرين به خانه هايشان پس از توقف اقدامات تجاوزكارانه تاكيد مي كند. الحاقيه توافقنامه لاهه مصوب سال 1907 به اذعان تمام دولتها از جمله رژيم صهيونيستي، در سال 1939 به صورت عرف بين المللي درآمده است. رژيم صهيونيستي همچنين يكي از امضاكنندگان معاهده ژنو در سال 1949 بوده است.
بر اساس ماده 43 اساسنامه لاهه كه بعدها در معاهدات ژنو و پروتكل هاي متعلق به آن وارد شد، اشغالگر جنگي بايد وضعيت قانوني و اجتماعي منطقه تحت اشغال خود را تا زمان حصول يك راه حل نهايي براي پايان نزاع تا حداكثر ممكن حفظ كند و اين بدين معني است كه اشغالگر بايد به ساكنان منطقه مورد نظر اجازه دهد زندگي عادي خود را ادامه داده و تا حد ممكن در امور آنها دخالت نكند و اين مسئله به طور منطقي نيازمند اجازه دادن به ساكنان محلي براي باقي ماندن دراين مسئله يا بازگشت به آن پس از توقف اقدامات تجاوزكارانه است.
كنوانسيون چهارم ژنو درباره حمايت از غير نظاميان در جنگ نيز در 12 اوت 1949 در ماده 49 خود صراحتا تاكيد مي كند كه انتقال اجباري فردي يا گروهي ممنوع است. علاوه براين تبعيد اشخاص مورد حمايت ساكن اراضي اشغالي از خاك كشور اشغال شده به كشور يا محل ديگر، چه آن كشور يا محل ديگر اشغال شده باشد و چه اشغال نشده باشد، ممنوع است.
حق بازگشت در حقوق بشر:
قانون حقوق بشر بدون دخالت دولتها، حقوقي را بي واسطه و مستقيما به افراد تفويض مي كند كه حق بازگشت از جمله اين حقوق است. دولتها بايد هر حقي را كه قانون حقوق بشر بين المللي به رسميت شناخته است، به رسميت بشناسد. اعلاميه جهاني حقوق بشر كه توسط مجمع عمومي سازمان ملل متحد يك روز قبل از تصويب قطعنامه 194 به تصويب رسيد، اساس حق بازگشت در حقوق بشر را تشكيل مي دهد.
ماده 13 بند 2 اعلاميه جهاني حقوق بشر، حق بازگشت را اينگونه تعريف مي كند: هر فرد همانطور كه حق دارد هر كشوري را از جمله كشور خود ترك كند، حق دارد به آن بازگردد. همچنين ماده12بند 4 منشور جهاني ويژه مربوط به حقوق شهروندي و سياسي عنوان مي كند كه محروم كردن افراد از ورود به كشورشان با استفاده از زور ممنوع است. رژيم صهيونيستي اين منشور را بدون وارد كردن هيچ ملاحظه اي امضا كرده است. در واقع مي توان گفت ماده 12 بند 4 منشور جهاني حقوق بشر اساس اعطاي حق بازگشت به هزاران آواره و مهاجر درگيريهاي رواندا و گرجستان بوده است. همچنين ماده 2 بند يك اين منشور جهاني، مداخله حكومتها در حقوق ذكر شده در آن را به دليل رنگ پوست، زبان، قوميت، دين و تفكر سياسي ممنوع قلمداد مي كند. اين در حالي است كه قانون تابعيت رژيم صهيونيستي مصوب 1952 قانون بازگشت يهوديان مصوب 1950، از معيارهاي رنگ، زبان، دين، قوميت و تفكر سياسي براي اعطاي تابعيت اسرائيلي استفاده مي كند.
قطعنامه هاي سازمان ملل در مورد آوارگان فلسطيني:
قطعنامه شماره 394 مجمع عمومي مورخ 14 دسامبر 1950 كه ضمن يادآوري قطعنامه 194 و ابراز نگراني از بازنگشتن آوارگان به سرزمينهايشان، راهكارهايي پيشنهاد شده است.
قطعنامه 242 مورخ 22 نوامبر 167 شوراي امنيت كه مبتني بر نكات زير است:
تسلط بر اراضي ديگران از طريق جنگ مجاز نيست و بايد مشكل آوارگان به شكلي عادلانه حل و فصل شود.
قطعنامه 338 شوراي امنيت مورخ 22 اكتبر 1973 كه خواستار اجراي قطعنامه 242 بعد از آتش بس است.
قطعنامه كميسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد در آوريل 1987 بر حق غير قابل تغيير فلسطيني ها در بازگشت به سرزمينشان كه به زور از آن اخراج شده اند و نيز احياي املاك و دارايي هايشان كه به زور از آنها سلب شده است، تاكيد دارد.
قطعنامه "3089/د" مجمع عمومي سازمان ملل متحد مورخ 7 دسامبر 1973 كه در اين قطعنامه آمده است: از آنجا كه مجمع عمومي سازمان ملل متحد، مشكل آوارگان فلسطيني ناشي از انكار حقوق غيرقابل تغيير آنها به موجب منشور سازمان ملل متحد و اعلاميه جهاني حقوق بشر را درك مي كند، اعلام مي دارد كه بايد آوارگان و پناهندگان فلسطيني از حق بازگشت در قطعنامه 194مورخ 11 دسامبر 1948 برخوردار شوند.
قطعنامه 3236 مجمع عمومي سازمان ملل متحد مورخ 22 نوامبر 1974: اين مجمع با توجه به قضيه فلسطين و شناسايي حق تعيين سرنوشت براي ملت فلسطين طبق منشور سازمان ملل متحد بار ديگر بر حق بازگشت ملت فلسطين به سرزمين خويش و ارجاع اموال و املاكشان تاكيد مي كند.
قطعنامه 35/169 مجمع عمومي سازمان ملل متحد كه ضمن آن بار ديگر حق بازگشت آوارگان به سرزمينشان مورد تاكيد قرار گرفته است.
قطعنامه 237 شوراي امنيت سازمان ملل متحد مصوب 1967، قطعنامه 2672 مجمع عمومي مصوب 8 دسامبر 1970، قطعنامه 2949 مجمع عمومي مصوب 8 دسامبر 1972، قطعنامه 3376 مجمع عمومي مصوب 10 نوامبر 1975، قطعنامه 641 شوراي امنيت مصوب 30 آگوست 1989، قطعنامه 694 شوراي امنيت مصوب 24 مي 1991 از ديگر قطعنامه هايي هستند كه درباره آوارگان فلسطيني صادر شده اند.
--------------------------------------------------------------------------------
امانت داري و اخلاق مداري
استفاده از اين خبر فقط با ذكر منبع " خبرگزاري مهر " مجاز مي باشد
© 2003 Mehr News Agency
پنجشنبه 26 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 532]
-
گوناگون
پربازدیدترینها