محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844704508
عاشورایی برای تمام فصول
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: «روز حسین» نمایشی است طولانی، حدوداً سه ساعت خواهد بود؛ نمایشی بدون هیچ وحدتی در زمان و مکان با صحنههایی درهم تنیده، با 40 بازیگر و... گزارشی از پشت صحنه نمایش «روز حسین» به کارگردانی محمد رحمانیان پیش پرده؛ نمایشی پرحاشیه نام آخرین اثر نمایشی محمد رحمانیان برگرفته از حدیثی منتسب به امام سجاد(ع) است با این مضمون؛ «نبود روزی چون روز حسین که در آن، 30هزار کس از مومنان به جنگ حسین شتافتند تا با ریختن خونش به خدا تقرب جویند.» و قرار است از هفته اول ماه محرم در یکی از سالن‌ها‌ی ایرانشهر به اجرا درآید. اما آخرین خبر این است که تمرین این گروه در طبقه هفتم تالار وحدت متوقف شده و این گروه 48نفره به صورت خانه به دوشی تمرین می‌کند آن هم یک هفته مانده به اجرا. گزارش زیر از روزهای خوش تمرین در طبقه هفتم تالار وحدت است. صحنه اول؛ کارگردانی بدون یال و کوپال هنوز کار شروع نشده، یعنی مطمئن نیستی که شروع شده یا نه، صحنه گردان‌ها این طرف و آن طرف می‌روند. گروه موسیقی ساز کوک می‌کند. بازیگران همه جا ولو هستند؛ ایستاده کنار دیوار، نشسته وسط صحنه، کز کرده در گوشه‌یی یا جمع شده در کنار هم در مصطبه‌یی نامرئی وسط سالن. یکی نقشش را حفظ می‌کند، یکی نرمش می‌کند، یکی خیره شده به یک نقطه، یکی کنار گروه موسیقی نشسته و دارد با دمام ور می‌رود و چندتایی هم مربی حرکات موزون را دوره کرده اند. دست همه شان اوراقی از متن نمایش است. برخی چند صفحه و چند نفری یک جلد کلفت شیرازه شده که روی صفحه اول آن با فونتی درشت نوشته شده؛ روز حسین. رحمانیان می‌گوید؛ «بچه‌ها، می‌گیریم.» راوی وارد می‌شود و به نمایندگی از گروه به خاطر مشکلات و تاخیر در شروع نمایش از تماشاگران عذر می‌خواهد؛ «مشکلات، مشکلات، مشکلات.» از نبود بازیگر تا نبود سرمایه و از همه مهم تر درهم ریختگی نمایشنامه نویس محترم؛ نمایشنامه نویس و ایضاً کارگردان محترمی‌که به دنبال انتشار مقاله‌یی انتقادی در دی ماه 86 از مسوولان تئاتر، مسوولان وقت تئاتر، گله مند است و قصد دارد یال و کوپالش را بتراشد... محمد رحمانیان بدون یال و کوپال. فیا عجباً، عجبا. صحنه دوم؛ هنوز مانده تا صحنه نمایش شود ظاهراً خلاصه داستان نمایش «روز حسین» این است؛ امیرحسین همایون (با بازی علی عمرانی) سوم خردادماه سال 86 در مراسم بزرگداشت آزادسازی خرمشهر از حال می‌رود و 10 روز بعد در بیمارستان خاتم الانبیا به هوش می‌آید، اما دیگر سخنی نمی‌گوید. او پس از 13 ماه که لب به سخن گشوده، این جمله را بر زبان آورده؛ «نصر من الله و فتح قریب.» اما داستان نمایش واقعاً این نیست. «روز حسین» نمایشی است طولانی، حدوداً سه ساعت خواهد بود؛ نمایشی بدون هیچ وحدتی در زمان و مکان با صحنههایی درهم تنیده، با 40 بازیگر و صحنه گردان و چند داستان مجزا. تهران و مکه- تابستان و پاییز 1387، تهران- تابستان و پاییز 1357، خرمشهر- خرداد 1386، مدینه، یثرب و کوفه- سال‌ها‌ی 25 تا 61 هجری و کربلا - محرم 61 هجری. نقطه تلاقی این زمان‌ها و مکان‌ها درونمایه واقعه عاشورا در کربلا است. امیرحسین همایون این رزمنده سال‌ها‌ی اول انقلاب و جنگ در آسایشگاه روانی بستری است. او مفتون واقعه کربلا است و در آرزوی اجرای نمایشی بر این واقعه است؛ نمایشی که خود می‌نویسد. کهن الگوی او در واقعه کربلا ام البنین همسر دوم حضرت علی (ع) شاعر و مادر حضرت عباس، عبدالله، عثمان و جعفر است. ام البنین برای دلاوران کربلا رجز می‌سراید و امیرحسین همایون یکی از صدها نفری است که شعارهای زمان انقلاب را طراحی می‌کند و حال بی محابا فریاد می‌زند؛ نصر من الله و فتح قریب. داستان نمایش به همین جا ختم نمی‌شود. «روز حسین» هنوز در حال نوشته شدن است. رحمانیان این گونه کار می‌کند یعنی با اتد زدن پیش می‌رود. هم متن و هم میزانسن‌ها حین کار تکمیل می‌شوند. وقتی وارد سالن تمرین می‌شود همه منتظر متن جدید هستند. هیچ کس مطمئن نیست که دیالوگش تمام شده باشد. صحنه سوم؛ نمایشی با 48 بازیگر رحمانیان می‌گوید؛ «سیاهی لشگر در تئاتر معنا ندارد. همه افراد باید آمادگی یکسانی در تمرکز و انرژی داشته باشند به خصوص در چنین تابلوهایی که همه بازیگران حضور خواهند داشت.» فکر می‌کنم شعار نمی‌دهد. راست می‌گوید. او همه را کارگردانی می‌کند. برای تک تک بازیگران نقش می‌نویسد. میزانسن طراحی می‌کند. از آنجایی که باورکردنی است که در این نمایش همه از اهمیتی یکسان برخوردارند، ساختارشکنی می‌کنم و در همین ابتدا از آنانی نام می‌برم که در خبرهای رسیده از این تمرین کمتر نام برده شده اند؛ شیرین زنگنه، لیلی فرهادپور، مهتاب امین الرعایا، سهیلا فلاح پور، مرضیه محمدپناه سیستانی، آزاده گودرزی، مریم بانو موسایی، مانوش نبوی، بهامین نوری، غزال شاملو، زهرا کاظمی، سحر صفرپور، تینا حسین زاده، ندا جبراییلی، سمیه شهباززاده، همایون علوی، رضا مومن زاده، امین خانی، علیرضا چاوش، فرزین فولادپنجه، کوشا ساعی، حنیف شهپرراد، محمد طاهرخانی، علی میانجی و آبتین سعادت. البته در کنار اینها باید از عواملی که در تولید این نمایش با رحمانیان همکاری دارند نیز نام برد. گروه کارگردانی؛ مهران نصیرپور، پدیده جمالها و علیرضا فولادشکن، طراح؛ محسن شاه ابراهیمی، دستیار؛ پرهوده جمالها، موسیقی؛ ونداد مساح زاده، نوازندگان؛ امیر دین محمدی، آرزو کوچکان، بهنام کلاه بخش و امین دارابی، اشعار؛ عبدالجبار کاکایی، برنوشت؛ ایلیا تهمتنی و عکس؛ آرش نعمتی. صحنه چهارم؛ دو عاشق در میان همه عاشقان آورده اند که حبیب رضایی در نمایش «روز حسین» مشاور کارگردان است اما رحمانیان در مصاحبه‌ها‌یش به او سمت کارگردان دوم را داده و رضایی از سر خضوع اصرار دارد که مشاوری بیش نیست. سر تمرین که می‌آید تمام سه ساعت را سرپا می‌ایستد. حرف کم می‌زند ولی همه چیز و همه کس را زیر نظر دارد. به موقع نظری می‌دهد، پیشنهادی می‌کند یا به بازیگران تذکری می‌دهد. تنها در چند دقیقه استراحت میانه تمرین است که می‌بینی نشسته است کنار رحمانیان و به آرامی با هم صحبت می‌کنند. افشین‌ها‌شمی اما عاشقی رسوا است. نمی‌تواند و نمی‌خواهد عشق خود را به تئاتر و بازیگری پنهان سازد. عشق بازی او با تئاتر در خلال تمرین‌ها دیدنی است. برای ها‌شمی فقط نقش‌ها‌ی خودش مهم نیستند، به تمامی‌بازیگران توجه دارد و به موقع راهنمایی شان می‌کند و از همه مهم تر هر بازیگری به هر دلیلی غیبت داشته باشد متنش بی هیچ پرسشی در دست ها‌شمی است و او به جایش در میان میدان است تا تمرین با غیبت یک بازیگر از ریتم نیفتد. افشین ها‌شمی در این نمایش عهده دار دو نقش است؛ یکی حامد در آسایشگاه و یکی عبدالله بن علی در مدینه و کربلا. البته قرار بود این نقش را اشکان خطیبی ایفا کند اما خطیبی در سفر است. احتمالاً در دو هفته اول اجرا،ها‌شمی‌علاوه بر نقش‌ها‌ی خود، نقش راوی را نیز اجرا خواهد کرد. اینها پادافره عاشقی است و شاید به همین دلیل افشین‌ها‌شمی‌دیگر فقط بازیگر این نمایش نیست و به تازگی رحمانیان از او به عنوان مشاور کارگردان یاد می‌کند. صحنه پنجم؛ دیالوگ‌ها‌یی یک نفس پیش از این ترانه علیدوستی در اولین تجربه تئاتری خود، نمایش «فنز»، بازی خوبی را به نمایش گذاشته بود و همین تجربه موفق باعث شد علیدوستی عضو ثابت گروه رحمانیان شود و در نمایش «مانیفست چو» نیز هنرنمایی کند. ریتم کارهای رحمانیان اغلب تند است و علیدوستی نشان داده تا چه حد توانایی برآوردن خواست کارگردان را در سریع و درست ادا کردن دیالوگ‌ها دارد. علیدوستی این را هم خوب می‌داند که کارهایش در تئاتر در کنار رحمانیان اتفاقی دیگر در کارنامه هنری اوست. در «روز حسین» ترانه علیدوستی در نقش یک مادر و دختر ظاهر می‌شود؛ دو نسل، دو سن و دو فضا. یلدا همسر امیرحسین همایون و ترلان دختر امیرحسین همایون. صحنه ششم؛ بازیگری مجازات بازیگوشی نقش بهرام ابراهیمی را نمی‌گویم. به هزار و یک دلیل. می‌روید و نمایش را می‌بینید. حاج آقا سعادت می‌نامنش همین کافی است. او به همراه خسرو احمدی، اسماعیل بختیاری و مهران امام بخش از همان ابتدای نمایش فضایی غریب و در عین حال قریبی را خلق می‌کنند که از یاد نخواهد رفت. دقایق استراحت میان تمرین، نقل خاطرات پیشکسوتان شنیدنی است. ابراهیمی‌می‌گوید؛ وقتی بچه بودم هیچ وقت فکر نمی‌کردم روزی بازیگر شوم. خیلی شر بودم. هر اتفاقی تو مدرسه می‌افتاد، چه من بودم و چه نبودم، می‌گفتند زیر سر من است. واقعاً هم زیر سر من بود، تا اینکه معلم سرود و نقاشی ما از من خواست تئاتر بازی کنم و من فکر کردم کاری است شبیه بازی فوتبال. رفتم، خوشم آمد و شد حرفه ام. تا همین الان هم هول و هراس اولین شب اجرا تو ذهنم هست، صحنه هفتم؛ هم قطاران در آسایشگاه حاج آقا سعادت به امیرحسین همایون می‌گوید؛ «با این درگیری میشه سومین بداخلاقی در عرض یک هفته. گزارش‌ها میگن پیش از این دو بار دیگه رفتار مناقضه آمیز و ناسازگارانه ازت سر زده یک بار با نگهبان بخش و بار دوم با یکی از هم اتاقی‌ها.» و امیرحسین همایون شاکی می‌شود و به تندی جواب می‌دهد؛ «هم قطارام و هم سنگرام» رضا مختاری، علی میلانی، زهیر یاری، نورالدین جوادیان، میثم یوسفی، و بهادر ابراهیمی‌این هم اتاقی‌ها‌ی هم سنگر هستند. اینها قرار است نمایش عاشورای امیرحسین همایون را بازی کنند. رضا مختاری در نقش پیرمردی به نام جابری زاده ظاهر می‌شود که دچار نسیان است و حرمله را مرحله می‌گوید ولی هم قطاران به این نسیان او نمی‌خندند بلکه سعی در تصحیح و یاری اش دارند. علی میلانی شخصیتی مهاجم دارد که از یک طرف زیرآب جابری زاده را می‌زند و از طرف دیگر هوایش را دارد. نورالدین جوادیان دیوانه‌یی است منطقی که سوالات منطقی اش را کسی یارای جواب نیست برای همین به او سین جیم می‌گویند. میثم یوسفی دیوانه‌یی است ساده و بی آزار. در صحنه که نگاهش می‌کنی چنان در نقش خود غرق شده که باور خواهی کرد جهانش به غیر از این آسایشگاه نیست. بهادر ابراهیمی جوانکی شاد، شیرین و ته تغاری است و این شخصیت او در جایی دیگر که در هیئت جعفر ابن علی ظاهر می‌شود به کمال می‌رسد. زهیر یاری نیز نقش جوانکی خوش قد و بالا را دارد که در نمایش امیرحسین نقش حضرت عباس را ایفا می‌کند. هر کدام از اینها در هر مرحله از تمرین پیچیدگی‌ها‌ی بیشتری را در نقش خود می‌یابند که آن را بروز می‌دهند. اگرچه میلانی معتقد است هنوز به عمق کامل نقش خود نرسیده اما زهیر یاری که اولین تجربه کاری خود را با رحمانیان دارد می‌گوید؛ «اوایل می‌ترسیدم خلاقیتی در این نقش از خودم نشان دهم ولی کم کم با تشویق‌ها‌ی خانم نصیرپور دل به دریا زدم و فکر کنم رحمانیان راضی است چون چیزی نمی‌گوید،» صحنه هشتم؛ از پرستاری رزمندگان تا سوگواری‌ها‌ی کربلا مهتاب نصیرپور نقش خانم بالا را دارد. خانم بالا پرستار که نه در واقع مادر آسایشگاه است نارگل دخترکی لال او را یاری می‌کند تا بیماران را تیمار کند. دل به دل شان دهد و به روی خود نیاورد که تمامی‌این غوغاها تنها در ذهن آنهاست. مهربان است و مهربانی‌ها‌یش را با خود به دنیای ذهنی آنان می‌برد و این گونه است که کهن الگوی امیرحسین همایون در نمایش عاشورایی اش می‌شود و می‌شود ام البنین. ام البنین جوان، ام البنین شاعر، ام البنین مادر، ام البنین میانسال و ام البنین سوگوار و مرثیه سرای عاشورا. نقش نارگل را ایده ابوطالبی ایفا می‌کند. بازیگری که با حرکات اندامش حرف می‌زد، بحث می‌کند، می‌خندد، گریه می‌کند و تیماردار بیماران آسایشگاه و همراه و همدل امیرحسین همایون است. مینو زاهدی برای مهتاب نصیرپور در نقش ام البنین مادری می‌کند؛ مادری که نگران دخترکش است، دخترکی که در خانه نازک تر از گل نشنیده. مینو زاهدی وقتی این دیالوگش را «پیرت می‌کند این مرد با چار فرزندش،» خطاب به ام البنین می‌گوید فکر می‌کنی یک چیزی تو دلت فرو می‌ریزد. در کنار ام البنین دختران علی، ام کلثوم و زینب، تکیه گاه و یاور هستند. بازی نسترن حرسلاک و معصومه رحمانی در کنار مهتاب نصیرپور بازسازی این همیاری تاریخی است. صحنه نهم؛ تو سرم یه کربلا ابن زیاده علی عمرانی دیگر علی عمرانی نیست. تمام و کمال شده است امیرحسین همایون. وقتی به تلخی می‌گوید؛ «تو سرم یک کربلا ابن زیاده » ناخودآگاه با دیگر بازیگران دم می‌گیری؛ ابن زیاد... ابن زیاد... علی سلیمانی در نقش ابن زیاد ظاهر می‌شود. رحمانیان قرن‌ها نفرین را در قالب هجو بر سر ابن زیاد ریخته است. و علی سلیمانی نیز قرن‌ها لعن را به یاری تجربه بازیگری اش در اجرای این هجو گذاشته است. ابن زیاد وسط مصطبه نشسته است. یک دیوانه زنجیری در میان عاقلان و دیگر دیوانه‌ها‌ی آسایشگاه و دیوانه‌ها گاهی حرف‌ها‌ی راستی می‌زنند که صد عاقل جرات گفتن آنان را ندارند. صحنه دهم؛ امیرجان تمام نشد این نمایشنامه ات «کدام مادر است که نشانی فرزندانش را نداد؟ حتی بی سر، حتی سوخته؟ به یاد بیاوریم حمام‌ها‌ی کودکی شان را...» رحمانیان مکث می‌کند. این قسمت متن را تازه نوشته و قرار است روخوانی شود. مکثش طول می‌کشد. رحمانیان و مکث طولانی در نمایش؟ فیا عجباً عجبا، بازیگران چشم از متن خود برمی‌دارند. رحمانیان را می‌نگرند. هنوز ساکت است. دست می‌برد. قطره اشک روی گونه اش را پاک می‌کند. می‌خواهد ادامه دهد... «چه اشکی می‌ریختند از آب داغ... و حالا... بی غسل و کفن... راحت شدند...» دوباره مکث می‌کند. رحمانیان می‌خواهد بغض اش را به روی خودش نیاورد. می‌گوید؛ بچه‌ها، صحنه قبل را می‌گیریم. بچه‌ها سر جایشان قرار می‌گیرند. تمرین شروع می‌شود و همان موقع که یلدا با دلواپسی می‌گوید؛ «امیرجان تمام نشد این نمایشنامه ات؟» مهتاب نصیرپور به رحمانیان می‌نگرد که هنوز گوشه چشمش برق می‌زند. به بقیه نگاه می‌کند. گوشه چشم همه... دست می‌کند از جیبش دستمالی بیرون می‌آورد و به گونه‌ها‌یش می‌کشد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 563]
-
گوناگون
پربازدیدترینها