محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831385056
بنى اسرائيل هرگز وارد فلسطين نشدند!
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
بنى اسرائيل هرگز وارد فلسطين نشدند! نويسنده: حاج زكى على غولمترجم: عطاء اللّه ابطحى قرائتى جديد از قرآن و تورات مقدمهدانستههاى من از تاريخ كهن يهود از مطالبى برگرفته شده بود كه در كتابهاى تاريخى و تورات مىخوانديم و نيز آن چه همه جا شايع بود و مىگفتند:يهود در فلسطين آثار تاريخى و اماكن مقدسى دارد؛بنى اسرائيل در اين سرزمين زمامدارى مىكردهاند و دو دوره،يكى در قدس و ديگرى در نابلس،حكومت را در دست داشتهاند؛و داوود و سليمان-كه درود خداوند ارزانيشان باد-در فلسطين زندگى مىكردهاند.اين مجموعه اطلاعات به عنوان حقايق مسلم تاريخى و واقعيتهايى كه در روزگاران كهن در فلسطين رخ داده است،در ذهنم ريشه دوانده بود.برخى از تاريخ نگاران عرب نيز،چه بسا اين اقوال را از نويسندگان بيگانه برگرفته و در كتابهاى تاريخى خود درباره قدس و فلسطين به آنها اعتماد كردهاند.از جمله اين تاريخنگاران-كه گفتههاى بيگانگان را باور كردهاند-مىتوان فلسطينيان جلاى وطن كرده و كسانى را نام برد كه آثارى درباره فلسطين و قدس تأليف كردهاند يا مىكنند.اما در سالهاى اخير و در نتيجه مطالعات گوناگونى كه داشتم،رفته رفته در درستى اطلاعات رايج درباره بنى اسرائيل و حضورشان در قدس و فلسطين به شك و ترديد افتادم؛به ويژه آن كه هيچ نشانهاى تا كنون يافته نشده است كه گفتهها و ادعاهاى آنها را اثبات كند.واضح است هر حكومتى كه در سرزمينى اقتدار و زمامدارى دراز مدتى داشته باشد-آن گونه كه امروز يهوديان مدّعى آنند-بايد به طور قطع آثارى از خود بر جاى نهد كه تمدنش را در آن سرزمين نشان دهد.پس از اين شك و ترديدها،مطالعه و تحقيق را آغاز كردم و در جستجوى تحليلى بر اين مسأله برآمدم كه چرا هيچ نشانى از يهود در سراسر فلسطين وجود ندارد.از اين رو،تحقيق و بررسى سر گذشت بنى اسرائيل در قرآن كريم را آغاز كردم كه در نتيجه اين بررسى قرآنى،برايم كاملا آشكار شد كه آنها از راه دريا و نه از راه خشكى و صحراى سينا از سرزمين تحت سلطه فرعون خارج شدهاند.همچنين برايم روشن شد كه پيش از آن نيز،حضرت موسى عليه السّلام براى فرار از دست فرعون،به«مدين»،كه بخشى از خاك حجاز بوده است،گريخته بود.به نتايج ديگرى نيز دست يافتم كه در اين نوشتار به تفصيل آن خواهم پرداخت.پس از بررسى قرآن كريم،به كتاب«عهد قديم»روى آوردم.در اين كتاب نيز كه مىگويد: بنى اسرائيل كه از سرزمين تحت سلطه فرعون خارج شدند دريافتم كه خداوند آنها را به راهى كه به سرزمين فلسطينىها منتهى مىشد-با وجود نزديكى آن-راهنمايى نكرد،بلكه آنها را از راه بيابان به درياى سوف (درياى سرخ) كشاند.سپس به هنگام رسيدن فرعون،از دريا گذشتند و وارد بيابانى شدند كه به«فاران»در حجاز،منتهى مىشد.پس از آن نيز در جزيرة العرب پراكنده شدند.پس از بررسى اين دو مأخذ،به كتابهاى جغرافى نويسان و تاريخ نگاران كهن عرب،به ويژه آنها كه در قرن يازدهم ميلادى مىزيستهاند،مراجعه كردم.در اين آثار نيز مطالبى يافتم كه پراكنده شدن يهود در شبه جزيره عرب را تأييد مىكرد و نشان مىداد كه تبعيد بنى اسرائيل از جزيرة العرب،همراه با برخى ساكنان آن جا،بوده است.همه اين موارد،شك و ترديدها را به حقايقى تبديل كردند كه بر آن شدم نسلهاى معاصر و كسانى را كه در سراسر جهان به اين مسأله اهميت مىدهند،از وجود آنها آگاه سازم تا براى غصب حقوق مردم،تاريخ جعل نشود؛آن هم در زمانى كه براى رسيدن به مصالح و منافع، حمايت از باطل بر حمايت از حق-گرچه براى مدت زمانى كوتاه-پيشى گرفته است.سخن آخر آن كه از خوانندگان گرانمايهاى كه نظرى سازنده يا اطلاعاتى مفيد درباره اين موضوع دارند،مىخواهم كه با افزودن آن به دانستههايم،كريمانه بر من منّت نهند تا در چاپى ديگر كه به اذن پروردگار درخواهد آمد،همگان از آن بهره برگيرند.و خداوند آگاه به هر قصدى است. بنى اسرائيل هرگز وارد فلسطين نشدند!بررسى درست،بىطرفانه و آگاهانه تاريخ مدون قدس و فلسطين با استفاده از اين منابع خواهد بود:عهد قديم ،كتابهاى تاريخ كهن عرب،قرآن كريم-از خلال فهم آياتى كه در اين باره آمده است-و همچنين برخى از كتابهاى جديد تاريخ نگاران غربى و يهودى.من بر اين باورم كه آن چه در اين كتابها آمده،هر پژوهشگرى را به نتايج ملموس،منطقى و درستى مىرساند كه ثابت مىكند بنى اسرائيل هيچ ارتباطى با تاريخ فلسطين و به ويژه قدس ندارند.همچنين ثابت مىكند كه يهوديان زمان تبعيد به بابل در فلسطين نبودند،بلكه در جزيرة العرب بودند.مىتوانيم اين نتايج را از راهگذر پيگيرى زنجيره وار رخدادهاى تاريخى-به گونهاى كه در پى مىآيد-روشن گردانيم: 1.مسجد الاقصىدر قرآن عزيز آمده است: انّ اوّل بيت وضع للنّاس للّذى ببكّة مباركا و هدى للعالمين نخستين خانهاى كه براى مردم بنا شده،همان است كه در مكه است.خانهاى كه جهانيان را سبب بركت و هدايت است.اين«خانه»همان كعبه شريف يا مسجد الحرام مكه مكرمه است.در حديثى گرانسنگ از ابوذر غفارى-رضوان اللّه تعالى عليه-آمده است كه: گفتم:اى پيامبر خدا!نخستين مسجدى كه بنا نهاده شده،كدام مسجد بوده است؟ فرمود:مسجد الحرام.گفتم:پس از آن،كدام مسجد؟فرمود:مسجد الأقصى.گفتم اين دو،با چند سال فاصله ساخته شدهاند؟فرمود:چهل سال.واضح است كه بيت الحرام مكه در زمان حضرت آدم عليه السّلام بنا نهاده شده است.و اين،يعنى آن كه مسجد الأقصى نيز در زمان حضرت آدم بنا نهاده شده و جاى آن بر روى كره زمين مشخص شده است.بنابراين،مسجد الأقصى نيز قدمتى به قدمت تاريخ بشر بر روى كره زمين دارد.آن مقدار از تاريخ مسجد الأقصى كه براى ما مشخص است،به آمدن قبيله كنعان از يمن به سرزمين مقدس بر مىگردد كه بيش از پنج هزار سال پيش اتفاق افتاده است.يكى از قبائل وابسته به قبيله كنعان«قبيله يبوسىها»است.2.يبوسىهايبوسىها از قبائل كنعانى بودند كه از جزيرة العرب كوچ كردند و رو به سوى شمال نهادند.برخى از اين قبائل در مصر سكونت گزيدند،برخى در فلسطين،و برخى در سرزمينهاى ديگر.يكى از اين قبائل به مركز (وسط) فلسطين آمد و در اطراف مسجد الأقصى ساكن شد.اين قبيله به موازات مسجد و در بخش جنوبى آن،شهرى براى خود بنا نهادند و در آن شهر،بر فراز تپهاى در مجاورت مسجد،تأسيسات مورد نياز زندگىشان را به پا كردند.اسم اين تپه«كوه ظهور»بود،زيرا آنها تپه را پشت سر[-در ظهر]نهادند و محل سكونت و خواب خود را در درّهاى قرار دادند كه بعد از تپه و در بخش جنوبى آن قرار داشت.اسم اين دره«النوم» بود و نه«هنوم».بيگانگان و عربهايى كه نا آگاهانه اين واژه را از آنها گرفتهاند،نمىدانستهاند كه«ه»در واژه«هنوم»،همان «ال»تعريف در نوشتار فنيقيهاى است.در الفباى عبرى مورد استفاده يهوديان نيز كه از فينيقىها گرفته شده،امروزه همچنان،«ه»به عنوان«ال»تعريف،كاربرد دارد و گفته مىشود: «ييلد»،به معنى«ولد»[-پسر]؛و«ه ييلد»،يعنى«الولد»[ پسر مشخصى نزد گوينده و شنونده] «يلدا»،به معنى«بنت»[ دختر]،و«ه يلدا»،يعنى«البنت»[ دختر مشخصى نزد گوينده و شنونده] اين عربهاى كنعانى شهرى براى خود بنا نهادند كه نام آن را از جايى كه آمده بودند برگرفتند؛يعنى،از«يبوس»كه جزو استان (ولايت) «شنوئه»-يكى از ولايتهاى يمن-بود و به همين دليل شهر مسجد الأقصى را در نخستين نامگذارى،«يبوس»نام نهادند.آنها ديوارهاى عظيمى دور شهرشان كشيدند و آب را از چشمهاى كه زير تپه ظهور-كه جزو ديوار بود-قرار داشت به محل سكونت و خواب (نوم) خود بردند.اين كار،با زدن تونلى به ارتفاع حدود 1/5 متر و طول حدود 800 متر،صورت گرفت.و اين،در نوع خود دستاوردى عظيم بود كه ميزان پيشرفت علمى و تمدن آنها را مىنماياند.همه اين رخدادها بيش از پنج هزار سال قبل و بيش از 1000 سال،قبل از آمدن حضرت ابراهيم عليه السّلام به فلسطين،به وقوع پيوسته است.اين يبوسىهايى كه در اطراف مسجد الاقصى اقامت گزيدند،موحد بودند و اماكن عبادى خود را در مكان مسجد الاقصى،زير ساختمان كنونى بنا نهادند.كوه واقع در جنوب غربى تپه ظهور كه يبوسىها قلعه مركز حكومت خود را روى آن بنا نهادند،كوه«صهيون»نام داشت؛زيرا نسبت به تپه ظهور مانند«صهوة»يعنى«پشت اسب»بود.3.آمدن حضرت ابراهيم به يبوسحضرت ابراهيم عليه السّلام از دست«نمرود بن كنعان»،غريبانه از عراق گريخت.نمرود پس از آن كه حضرت ابراهيم بتها را در هم شكست و او را كه ادعاى خدايى مىكرد،به مبارزه طلبيد،با او به دشمنى برخاست.قرآن كريم مىفرمايد: الم تر الى الّذى حاجّ ابرهيم فى ربّه ان اتيه اللّه الملك اذ قال ابراهيم ربّى الّذى يحيى و يميت قال انا احيى و اميت قال ابرهيم فانّ اللّه ياتى بالشّمس من المشرق فات بها من المغرب فبهت الّذى كفر... آن كسى را كه خدا به او پادشاهى ارزانى كرده بود نديدى كه با ابراهيم درباره پروردگارش محاجه مىكرد؟آن گاه كه ابراهيم گفت:پروردگار من زنده مىكند و مىميراند.او گفت:من نيز زنده مىكنم و مىميرانم.ابراهيم گفت:خدا خورشيد را از مشرق بر مىآورد تو آن را از مغرب برآور.آن كافر حيران شد.حضرت ابراهيم و حضرت لوط عليهما السّلام با هم هجرت كردند.قرآن كريم در اين باره مىفرمايد: و نجّيناه و لوطا الى الارض الّتى بار كنا فيها للعالمين او و لوط را رهانيديم و به سرزمينى كه آن را بركت جهانيان قرار دادهايم،برديم.دقت كنيد كه قرآن كريم مىفرمايد اين سرزمين را براى جهانيان بركت داديم و نه صرفا براى يك ملت خاص.هنگامى كه حضرت ابراهيم به شهر يبوس-كه در اطراف مسجد الأقصى قرار داشت-رسيد، كاهن شهر،ملك صادق،به ديدارش شتافت و به او غذا-از جمله نان-داد و از او حمايت كرد.ابراهيم-كه درود خداوند بر او باد-غذا و حمايت كاهن يبوسى را قبول كرد؛زيرا به خداى يكتا و يگانه ايمان داشت.اگر كاهن موحد نبود،حضرت ابراهيم به هيچ وجه غذا و حمايت او را نمىپذيرفت.عبادتگاههاى ساخته شده در يبوس-كه در محل مسجد الاقصى قرار داشتند- پيش از آمدن حضرت ابراهيم،آباد بودند و تا اواخر سده نخست،پيش از ميلاد شعائر دينى يبوسى در آنها به جا آورده مىشد.حضرت ابراهيم-كه درود و سلام جاودان از آنش باد-فرزندش اسماعيل و مادرش را برداشت و به حجاز (صحراى فاران) برد.كتاب عهد قديم هم هنگام صحبت درباره ابراهيم و اسماعيل عليه السّلام به همين نام (صحراى فاران) اشاره مىكند.گفتنى در اين جا آن است كه عهد قديم،هنگام صحبت از خروج بنى اسرائيل از مصر،مىگويد آنها از طريق دريا به سوى صحراى فاران رفتند؛به عبارت ديگر،بنى اسرائيل پس از خروج از مصر به حجاز رفتند و نه به فلسطين.تفصيل اين مبحث.هنگام صحبت از خروج بنى اسرائيل از مصر آورده خواهد شد.4.خروج يعقوب و نسل او از فلسطينحضرت يعقوب عليه السّلام 130 سال در فلسطين زندگى كردند،سپس با همه پسران و دخترانش و خانوادههايشان و گلههاى گاو و گوسفندشان و هر چه كه داشتند آن جا را ترك كردند.اين رخداد بر اساس درخواست فرزندشان حضرت يوسف عليه السّلام بود كه از پدر و برادران و همه كسانش خواست كه نزد او بروند: ...و اتونى باهلكم اجمعين و همه كسان خود را نزد من بياوريد.حضرت يوسف عليه السّلام در آن هنگام از پيامبران الهى بود،اما يهودى نبود؛زيرا دين يهود و تورات حدود 420 سال پس از مرگ يعقوب بر موسى عليه السّلام نازل شد.نكته مهم در اين ميان آن است كه حضرت يعقوب 17 سال در مصر زندگى كرد و در سن 147 سالگى در آن جا فوت كرد.حضرت يوسف نيز هنگام ورود به مصر 17 ساله بود و در سن 110 سالگى فوت كرد و پس از موميايى،در همان مصر دفن شد. خلاصه آن كه يعقوب و خاندانش به طور كامل از فلسطين خارج شدند و هر آن چه داشتند با خود بردند و هيچ نشانى از آنها در فلسطين باقى نماند.شمار آنان هنگام ترك فلسطين فقط 68 نفر بود.5.بنى اسرائيل در مصرخاندان يعقوب (اسرائيل) عليه السّلام در مصر ماندند و در ذلت و فقر و بردگى قبطيان و فرعونيان گرفتار آمدند كه پسرانشان را مىكشتند و زنانشان را زنده مىگذاشتند.و از همين رو،بر اساس سنت طبيعى حيات بشرى رو به ازدياد ننهادند و بر خلاف پندار برخىها،شمار آنان هنگام خروج از مصر-به دليلى كه بيان شد-بسيار اندك بود.فرعون درباره آنان مىگويد: انّ هؤلاء لشر ذمة قليلون كه اينان گروهى اندكند.فرعون اين سخن را زمانى گفته بود كه بنى اسرائيل شبانه از مصر گريخته بودند.هنگامى كه حضرت موسى بزرگ شد،يكى از قبطىها را كه در حال نزاع با يكى از بنى اسرائيل بود،كشت و از اين رو ناچار شد از مصر كه زير سلطه فرعون بود،بگريزد.وى آن قدر از آن جا دور شد تا به«مدين»در حجاز و نزديكى سواحل درياى سرخ[ بحر احمر بحر سوف]واقع در غرب جزيرة العرب رسيد.در آن جا در كنار چاهى نشست و براى دختران كاهن مدين از آن آب كشيد.پس از آن نيز 10 سال براى او كار كرد تا در مقابل،يكى از دو دخترى را كه برايشان از چاه آب كشيده بود،به ازدواج خود در آورد.هنگامى كه حضرت موسى عليه السّلام مدت مقرر 10 ساله را به پايان آورد،خانوادهاش را برداشت و به سرزمين تحت سلطه فرعون برگشت.در ميانه سفر،در حالى كه هنوز در سرزمين حجاز قرار داشت،از سوى طور آتشى ديد.فلمّا قضى موسى الاجل و سار باهله انس من جانب الطور نارا قال لاهله امكثوا انّى انست نارا لّعلّى اتيكم مّنها بخبر او جذوة من النّار لعلّكم تصطلون فلمّا آتيها نودى من شاطئ الواد الايمن فى البقعة المباركة من الشّجرة ان يّا موسى انّى انا اللّه ربّ العالمين چون موسى مدت را به سر آورد و با زنش روان شد،از سوى طور آتشى ديد.به كسان خود گفت:درنگ كنيد.آتشى ديدم.شايد از آن خبرى يا پاره آتشى بياورم تا گرم شويد.چون نزد آتش آمد،از كناره راست وادى در آن سرزمين مبارك،از آن درخت ندا داده شد كه:اى موسى،من خداى يكتا پروردگار جهانيانم.هدف از آوردن اين دو آيه كريمه آن است كه بگوييم حضرت موسى سرزمين حجاز را مىشناخت و ده سال در آنجا زندگى كرده بود.در همينجا بود كه خداوند سبحان براى او معجزههاى«عصا»و«دست»اش را-كه از گريبانش سفيد و بىهيچ آسيبى بيرون مىآمد-آموخت.و به او فرمان داده كه با دليل و برهان نزد فرعون و مهتران او برود؛اما فرعون و لشكريانش به ناحق در زمين سركشى كردند.خداوند نيز او و لشكرهايش را گرفت و به دريا افكند. خروج بنى اسرائيل از مصربه رغم آن كه حضرت موسى معجزات و دلايل خود را بر فرعون عرضه كرد و از او خواست كه به خداوند ايمان بياورد،فرعون بر انكار و خود بزرگ بينى كه داشت باقى ماند و همچنان ميان مردم و پيروانش تفرقه مىانداخت و با بنى اسرائيل با خشونت برخورد مىكرد و آنها را خوار مىساخت و به بيگارى مىگرفت و پسرانشان را مىكشت.حضرت موسى بارها از او خواست كه به بنى اسرائيل اجازه ترك مصر را بدهد؛اما فرعون هر بار خواسته او را رد مىكرد.فرعون به رغم آيات الهى كه مىديد و به رغم بلاهايى كه خداوند بر او و كشورش نازل مىكرد و هر بار به موسى التماس مىكرد كه دعا كند و از خدا بخواهد كه آن بلاها را دفع كند-پس از دفع بلا-وعدهاى را كه به حضرت موسى داده بود،نقض مىكرد و به بنى اسرائيل اجازه خروج از مصر نمىداد.سرانجام،فرعون پذيرفت كه بنى اسرائيل را آزاد سازد و به آنها اجازه دهد كه همراه حضرت موسى عليه السلام مصر را ترك كنند.پس از موافقت فرعون،بنى اسرائيل از مصر خارج شدند.آنها ابتدا به طرف شرق و سپس به طرف جنوب،يعنى ساحل درياى سرخ،رهسپار شدند.كتاب عهده قديم نيز كه به دست خود بنى اسرائيل،صدها سال پس از حضرت موسى،نوشته شده است،همين مسأله را مورد تأكيد قرار مىدهد.در«سفر خروج»،باب 13،شماره 17 و 18 آمده است كه: و واقع شد كه چون فرعون قوم را رها كرده بود خدا ايشان را از راه زمين فلسطينيان رهبرى نكرد،هر چند آن نزديكتر بود...اما خدا قوم را از راه صحراى درياى قلزم دور گردانيد.اين گفتار،كاملا صريح و واضح اعتراف مىكند كه بنى اسرائيل هنگام خروج از مصر به سوى فلسطين نرفتند.بلكه به سوى جنوب،يعنى ساحل درياى سرخ رفتند. حضرت يعقوب عليه السلام حدود سال 1650 پيش از ميلاد به مصر رسيد.بنى اسرائيل 430 سال پس از اين تاريخ در مصر ماندند تا اين كه حدود سال 1220 پيش از ميلاد از مصر خارج شدند.و توقف بنى اسرائيل كه در مصر كرده بودند 430 سال بود. و بنى اسرائيل[پيش از خروج از مصر]به قول موسى عمل كرده از مصريان آلات نقره و آلات مطلا و رختها خواستند.و خداوند قوم را در نظر مصريان مكرّم ساخت كه هر آن چه خواستند بديشان دادند.پس مصريان را غارت كردند. بنى اسرائيل شبانه از مصر خارج شدند و به سمت جنوب،به سوى ساحل درياى سوف (درياى سرخ) راه افتادند.آنها مطمئن بودند كه از دست فرعون و لشكريانش رها شدهاند؛اما از اين اطمينان بهرهاى بر نگرفتند،چه آن كه فرعون و لشكريان و عرابهها و اسب سوارانش در پى آنها روان شدند.هنگامى كه هوا روشن شد،ديدند سپاه فرعون در پى آنان است و دارد به آنها نزديك مىشود.از اين رو،هرج و مرج ميانشان حاكم شد و چون يقين كردند كه هلاك خواهند شد بر سر حضرت موسى داد و فرياد كشيدند و گفتند تو ما را از مصر خارج كردى تا در ساحل درياى سرخ بميريم.موسى نيز رو سوى پروردگارش نهاد: و خداوند به موسى گفت چرا نزد من فرياد مىكنى.بنى اسرائيل را بگو كه كوچ كنند.و اما تو عصاى خود را بر فراز و دست خود را بر دريا دراز كرده آن را منشق كن تا بنى اسرائيل از ميان دريا بر خشكى راه سپر شوند. در همان«سفر»و همان باب،شماره 22 مىگويد: و بنى اسرائيل در ميان دريا بر خشكى مىرفتند و آبها براى ايشان بر راست و چپ ديوار بود.و مصريان با تمامى اسبان و عرابهها و سواران فرعون از عقب ايشان تاخته به ميان دريا در آمدند.در شماره 26 همان باب نيز مىگويد: و خداوند به موسى گفت دست خود را بر دريا دراز كن تا آبها بر مصريان برگردد و بر عرابهها و سواران ايشان.در شماره 28 هم مىگويد: و خداوند مصريان را در ميان دريا به زير انداخت و آبها برگشته،عرابهها و سواران و تمام لشكر فرعون را كه از عقب ايشان به دريا در آمده بودند پوشانيد.هدف از آوردن جملات پيشين كتاب مقدس درباره خروج بنى اسرائيل،آگاه شدن و توجه به اين نكته است كه خروج از طريق درياى سرخ (بحر احمر) از سمت ساحل غربى دريا،از داخل خاك مصر،به سمت ساحل شرقى آن،داخل خاك حجاز،بوده است؛يعنى نه آن گونه كه برخىها مىپندارند از طريق صحراى سينا بوده است؛و نه آن گونه كه برخى ديگر،در جهل علمى افتاده و بنى اسرائيل را به فلسطين مىآورند!آن هم در حالى كه در باب 13 سفر خروج،در شماره 17، صريحا آورده شده كه: خدا ايشان را از راه زمين فلسطينيان رهبرى نكرد،هر چند آن نزديكتر بود...اما خدا قوم را[در جهت عكس]از راه صحراى درياى قلزم[درياى سرخ؛يعنى به سوى جنوب]دور گردانيد.داستان خروج بنى اسرائيل از مصر،آن هم از طريق دريا و نه از طريق خشكى،در آيات و سورههاى چندى از قرآن كريم آمده است كه ما تنها به آيات سوره شعرا-آيات 60 تا 66-بسنده مىكنيم: فاتبعو هم مّشرقين*فلمّا تراء الجمعان قال اصحاب موسى انّا المدركون*قال كلاّ انّ معى ربّى سيهدين*فاوحينا الى موسى ان اضرب بّعصاك البحر فانفلق فكان كلّ فرق كالطّود العظيم*و ازلفنا ثمّ الاخرين*و انجينا موسى و من معه اجمعين*ثمّ اغرقنا الاخرين* فرعونيان به هنگام برآمدن آفتاب از پى آنها رفتند.چون آن دو گروه يكديگر را ديدند،ياران موسى گفتند:گرفتار آمديم.گفت:هرگز،پروردگار من با من است و مرا راه خواهد نمود.پس به موسى وحى كرديم كه:عصايت را بر دريا بزن.دريا بشكافت و هر پاره چون كوهى عظيم گشت.و آن گروه ديگر را نيز به دريا رسانديم.موسى و همه همراهانش را رهانيديم و آن ديگران را غرقه ساختيم.در سوره بقره نيز همين مفهوم و گفته خطاب به بنى اسرائيل آورده شده است: و اذ فرقنا بكم البحر فانجيناكم و اغرقنا ال فرعون و انتم تنظرون و آن هنگام را كه دريا را برايتان شكافتيم و شما را رهانيديم و فرعونيان را در برابر چشمانتان غرقه ساختيم.در آيات ديگرى از قرآن عزيز نيز اين مضمون آمده است.مضمون مشترك همه اين آيات آن است كه خروج از مصر از طريق ورود به مسيرهاى عبورى بوده كه خداوند با شكافتن دريا و به خشكى تبديل كردن آن مسيرها تا پايان خروج حضرت موسى و همه همراهانش صورت گرفته است كه به دنبال آن خداوند دريا را به وضع پيشين خود برگردانده و آن را به هم آورده است تا فرعون و سپاهيان و مصرىهاى همراهش غرق شوند.و اين، ثابت مىكند كه خروج از مصر با گذر از درياى سرخ و به طرف ساحل شرقى،يعنى خاك حجاز بوده است.باز هم دلايل ديگرى براى تأكيد بر اين مطلب خواهيم آورد.بار ديگر به كتاب«عهد قديم»و«سفر خروج»بر مىگرديم كه درباره خروج بنى اسرائيل از طريق دريا و رخدادهاى پس از آن،مىگويد: پس موسى اسرائيل را از بحر قلزم كوچانيد و به صحراى شور آمدند و سه روز در صحرا مىرفتند و آب نيافتند پس به«مارّه»رسيدند...پس به ايليم آمدند و در آن جا دوازده چشمه آب و هفتاد درخت خرما بود و در آن جا نزد آب خيمه زدند. 1 آب«مارّه»يا«چشمه مارّه»همان آب«مرّ»است كه در نزديكى«منى»در حجاز قرار دارد.در كتاب«ابو الفداء»-در گذشته به سال 732 هجرى و حدود سال 1350 ميلادى-آمده است كه: گودال«مرّ»ناحيهاى است كه چند روستا و نخلستان در آن قرار دارد و آبهايى در آن جارى است.اين ناحيه با مكه يك روز فاصله دارد و در ايامى كه در مكه و منى با كمبود آب مواجه مىشوند،حاجيان به گودال«مرّ»مىآيند و از آن جا با خود آب به منى مىبرند.«ابو على احمد بن عمر بن رسته»در گذشته به حدود سال 900 ميلادى در كتابش،«الاعلاق النفيسة»در فصلى تحت عنوان«راه مدينه به مكه»مىگويد: از«عسفان»تا گودال«مرّ»34 ميل (مايل) فاصله است.گودال مرّ،روستاى زيبا و بزرگى است كه جمعيت بسيار و نخلستان بزرگى دارد.در اين روستا بركهاى است كه آب از كوه بدانجا سرازير مىشود.«هوارد بلوم»نويسنده آمريكايى،در كتابش،«طلاى خروج»-كه منظورش همان طلايى است كه بنى اسرائيل از قبطيان مصر دزديدند و با خود به حجاز بردند-مىنويسد: چشمه«مارّه»در حجاز است.همچنين كوهى كه خداوند بر فراز آن با موسى سخن گفت در حجاز قرار دارد. 1 بار ديگر به بحث مسير بنى اسرائيل از طريق خشكى و جابه جا شدن آنها از نقطهاى به نقطه ديگر-با نامهايى كه در كتاب عهد قديم آمده است-بر مىگردم.يكى از اين اماكن صخرهاى است كه در«حوريب»حضرت موسى عليه السلام ضربهاى بر آن زد،و بر اثر ضربه ايشان آبى روان شد كه بنى اسرائيل از آن نوشيدند.اين كار،در برابر چشمان بزرگان بنى اسرائيل صورت گرفت و حضرت موسى آن مكان را«مسّه»ناميد.مسّه پيشگفته در نقشه ترسيم شده در داخل جلد كتاب مقدس،نشان داده شده است و به روشنى مشخص مىشود كه اين نقطه در حجاز قرار دارد.در سفر اعداد،باب 12،شماره 16 آمده است: و بعد از آن قوم از«حضيروت»كوچ كرده در صحراى فاران اردو زدند.اين صحراى فاران در حجاز،در حوالى مكه مكرمه قرار دارد.در سفر پيدايش،باب 21، شماره 20 درباره حضرت اسماعيل مىگويد: و در صحراى فاران ساكن شد...كه خداوند پس از عبور حضرت موسى و قومش از درياى سرخ و پيمودن صحرا،با او بر روى كوه سخن گفت: و خداوند به موسى گفت نزد من به كوه بالا بيا و آن جا باش تا لوحهاى سنگى و تورات و احكامى را كه نوشتهام تا ايشان را تعليم نمايى به تو دهم. خداوند از موسى عليه السلام مىخواهد كه از بنى اسرائيل هدايايى بگيرد و جايگاه[معبدى]مقدس براى پروردگار بسازند تا در ميان آنان ساكن شود: موافق هر آن چه به تو نشان دهم از نمونه مسكن و نمونه جميع اسبابش همچنين بسازيد. در بابهاى پسين تا باب سىام به وصف«معبد»يا«مقدس»پرداخته است.سؤالى كه اين جا مطرح مىشود آن است كه اين«مقدس»در كجا ساخته شده است.چنين بر مىآيد كه مكان اين معبد براى بنى اسرائيل شناخته شده بوده و برايشان«مقدّس»بوده است.و اين،غير از معابد و هيكلهايى بوده كه پس از حضرت موسى ساخته شده و قطعا تا نيمه اول پيش از ميلاد در فلسطين و منحصرا در قدس نبوده است.اگر توراتى كه بر حضرت موسى نازل شده بر روى دو لوح سنگى نگاشته شده بود،حق داريم از خود بپرسيم كه حجم اين سنگ نوشتهها برابر چند صفحه كاغذى عهد قديم (تورات) بوده كه در حال حاضر بيش از 1300 صفحه است.اين همه صفحه از كجا آمده است؟به طور قطع اينها از جانب كسانى غير از خدا بوده است و در فاصلههاى زمانى بعدى و قرنها پس از وفات حضرت موسى عليه السلام نوشته شده است.بدين سان آن چه كه قوم يهود نگاشته و به تورات افزوده و نام«عهد قديم»بدان داده،عبارت است از:تاريخ نگاشتهاى كه در آن اشتباه و لغزش راه يافته،و پس از گذشت زمان روايتهاى نادرست در آن وارد شده،و احساسات و عواطف و آمال و آرزوها در آن راه يافته است؛آرزوى اين كه اى كاش اينها نيز همانند ملتهاى ديگرى چون آشورىها،بابلىها، ايرانىها و...داراى قدرت و شوكت و استيلا بر ديگران باشند.از اين رو،تاريخى خيالى ساختند و گذشتهاى در آن براى خود به تصوير كشيدند كه قدرت و شكوه و اشغال كشورها و سرزمينهاى ديگران و نابودى مردم آنها و شكنجه و كشتار،حتى كشتار حيوانات و سوزاندن روستاها و مزارع و شهرها،وجه تمايز آن بود.اين تاريخ سازى از آن رو صورت گرفت كه بر خفّت و خوارى آنها در مصر سرپوش نهد.همچنين در خلال دورهاى كه از دست فرعون و شكنجههايش نجات يافته بودند،خداوند به دليل روى آوردن به گوساله پرستى،از آنها انتقام گرفت.پس از گردنكشى در برابر حضرت موسى و خوددارى از رفتن به جنگ با«عمالقه»در مركز جزيرة العرب و جنوب آن نيز-كه به دليل ترس از رودرويى با ساكنان آن جا بود-بار ديگر خداوند از آنها انتقام گرفت.بنابراين،واكنش يهود در قالب جعليات نويسندگان و تاريخ نگاران يهودى،متجلى شد.آنها افتخارات ملتهاى قوى را به شكلى خيالى براى خود جعل كردند و براى گذشتگانشان تاريخى همانند آن اقوام به هم بافتند.«استاد دكتر محمد بيومى مهران»،استاد تاريخ باستان مصر و خاور نزديك و رئيس بخش تاريخ و آثار تاريخى مصرى و اسلامى دانشگاه اسكندريه،هم در كتاب«بررسىهاى تاريخ باستان عرب» مىگويد: بدون شك تمام اين داستانهايى كه در تورات آمده است،هيچ نشانى از حقيقت ندارند و صرفا داستانهايى است كه يهوديان اسير در بابل (586-539 پيش از ميلاد) قرنهاى قرن پس از رخ دادن اين حوادث ثبت كردهاند.شايد در فاصله طولانى ميان رخدادن حوادث و ثبت آنها دليلى نهفته باشد كه اين خلط مبحث شگفت را توجيه كند؛و بلكه بتواند توجيهى باشد بر گزافهگويىها و تفاخر به جناياتى كه يهود مرتكب شده است.اما واقعيت اين است كه اين رخدادها بىاساس بوده و جز در ذهن نويسندگان آن وجود خارجى نداشتهاند.اين نويسندگان بربريّت و توحش آشورىها را ديده و به همين دليل دچار اين توهم شده بودند كه اسلافشان هم مرتكب همان بدرفتارىها شده و به همان شكل ديگران را خوار و ذليل ساختهاند. 1 نكته بعدى آن است كه تورات در حجاز بر موسى نازل شده و آن گونه كه هواردبلوم گفته،نام كوه[محل نزول تورات]هم«لوز»بوده است.در سفر اعداد،باب 13،خداوند از موسى خواسته است كه مردانى را براى جاسوسى به كنعان بفرستد.در شمارههاى 17 تا 20 مىگويد: و موسى ايشان را براى جاسوسى زمين كنعان فرستاده به ايشان گفت از اين جا[كه ساكن هستيم]به جنوب رفته به كوهستان برآييد.و زمين را ببينيد كه چگونه است و مردم را كه در آن ساكنند كه قوىاند يا ضعيف،قليلاند يا كثير.و زمينى كه در آن ساكناند چگونه است،نيك يا بد.و در چه قسم شهرها ساكناند در چادرها يا در قلعهها.و چگونه است زمين،چرب يا لاغر؛درخت دارد يا نه.پس قوى دل شده از ميوه زمين بياوريد.و آن وقت موسم نوبر انگور بود.در همان باب،شمارههاى 25 و 26،مىگويد: و بعد از چهل روز از جاسوسى زمين برگشتند.و روانه شده نزد موسى و هارون.و تمامى جماعت بنى اسرائيل به«قادش»در بيابان«فاران»رسيدند.در شمارههاى 27-29 نيز مىگويد: و براى او حكايت كرده،گفتند:به زمينى كه ما را فرستادى،رفتيم.و به درستى كه به شير و شهد جارى است و ميوهاش اين است.[خوشههاى بزرگ انگور].ليكن مردمانى كه در زمين ساكنند،زور آورند و شهرهايش حصاردار و بسيار عظيم.و «بنى عناق»را نيز در آن جا ديديم.و«عمالقه»در زمين جنوب ساكنند.ملاحظه مىكنيم كه حضرت موسى در حجاز و در«صحراى فاران»و جاسوسانى را كه به سمت جنوب فاران گسيل كرده،از اين كوه بالا فرستاده تا بر فراز كوههاى حجاز برايش كسب خبر كنند.اين جاسوسان 40 روز غائب بودند.اما چه مسافتى به سمت جنوب پيش رفتند و به كجا رسيدند؟اين راز نهفته را در اين جا به خواننده وا مىگذارم و هنگام صحبت از حضرت سليمان و زمامداريش در يمن،بار ديگر بدان خواهم پرداخت.هنگامى كه بنى اسرائيل از رفتن به جنوب ترسيدند و از دستورات حضرت موسى عليه السلام سرپيچى كردند،خداوند با هلاكت تمامى افراد 20 سال به بالاى آنها در شبه جزيره عرب،آنها را مجازات كرد: لاشهاى شما در اين صحرا خواهد افتاد و جميع شمرده شدگان شما بر حسب تمامى عدد شما از 20 ساله و بالاتر كه بر من همهمه كردهايد.شما به زمينى كه درباره آن دست خود را بلند كردم كه شما را در آن ساكن گردانم،هرگز داخل نخواهيد شد. در همين باب باز هم داريم: ليكن لاشهاى شما در اين صحرا خواهد افتاد و پسران شما در اين صحرا چهل سال آواره بوده بار زناكارى شما را متحمل خواهند شد تا لاشهاى شما در صحرا تلف شود. نابودى بنى اسرائيل در«تيه»[بيابان بى آب و علفى كه انسان در آن گم مىشود]بود و جز افراد زير بيست سال،كسى از آنان باقى نماند.شمار افراد باقيمانده نيز آن قدر نبود كه بتوانند چنان خيالاتى را به عمل برسانند و كشورهاى توانمند و داراى قدرت دفاعى و عزّت و شكوه را، به طور كامل،همراه با ساكنان و دارايىهايشان نابود كنند و پس از سوزاندن سرزمينهايشان بر آنها مسلط شوند.«عمالقه»اى كه جاسوسان با آنها ديدار كرده بودند،در مركز حجاز،در اطراف مكه مكرمه و مدينه منوره،ساكن بودند.در كتاب«الاعلاق النفيسه»-كه مؤلف آن،ابن رسته،در سال 897 م.فوت شده است-از«عثمان بن محمد بن عبد الرحمن بن عبد الله تميمى»و بزرگان ديگرى از اهالى مدينه نقل شده كه:در گذشته،قومى در مدينه مىزيستهاند كه«صعل و فالج»نام داشته و حضرت داوود عليه السلام با آنها جنگيده است.همچنين از آنها نقل شده كه:عماليق[ عمالقهها]در سراسر كشور پخش شده بودند.«جرهم»نيز در مكه بودند و كنعانىها در مصر.از«عروة بن زبير»نقل شده كه: عماليقدر سراسر كشور پراكنده شدند و در مكه و مدينه و سراسر حجاز سكونت گزيدند و ظلم و ستم بسيار گستردهاى روا داشتند.حضرت موسى عليه السلام لشكرى از بنى اسرائيل را به جنگشان فرستاد و آنها را در حجاز به قتل رساند.در جاى ديگرى مىگويد: حجاز در آن زمان پردرختترين سرزمين خداوند و پر آبترين آن بود.اين،نخستين سكونت يهود،پس از عماليق،در حجاز بود.باز هم در جاى ديگرى مىگويد: در مدينه،يهوديان بنى اسرائيل روستاها و بازارهايى داشتند كه محلههايى عرب نشين در ميان آنها ساكن شده بودند.اين عربها در ميان آنها زندگى مىكردند و خانه و كوشك مىساختند.يكى از قبايل عرب كه پيش از سكونت اوس و خزرج در مدينه با يهوديان مىزيستند،«بنى انيف»بود كه افراد آن در يكى از محلههاى«بلّى»ساكن بودند.برخى از آنها مىگويند:شنيدهايم كه«بنى انيف» بازمانده عماليق بودهاند.در جاى ديگرى نيز مىگويد: در دوره جاهليت به يثرب،«غلية»گفته مىشد.يهوديان ميان عماليق سكونت گزيدند و بر آنها پيروز شدند.ابن رسته در جايى كه درباره كعبه و مسجد الحرام سخن مىگويد،ذكر مىكند كه حضرت ابراهيم عليه السلام هنگامى كه به مكه آمد،همسر و فرزندش،حضرت اسماعيل،همراهش بودند.«و عماليق كه در اطراف مكه سكونت داشتند،فرزندان عمليق بن اسليغا بن لوذ بن سام بن نوح بودند.» نويسنده كتاب«الاعلاق النفيسة»در جاى ديگرى مىگويد: از حضرت على عليه السلام روايت شده كه فرمودند:«پس از حضرت ابراهيم و اسماعيل خانه كعبه تخريب شد و عمالقه آن را بازسازى كردند.بار ديگر نيز تخريب شد و قبيلهاى از «جرهم»آن را بازسازى كردند.باز هم تخريب شد و قريش آن را بازسازى كردند.بنابر آن چه پيش از اين گفتيم،روشن شد كه پيش از يهوديان،عماليق[عمالقه]در حجاز و مكه و مدينه ساكن بودند؛اما يهوديان به ميان آنان آمدند و با آنان به جنگ پرداختند تا بر آنها چيره شدند و در شهر يثرب ساكن شدند.اين رخداد،پيش از آمدن اوس و خزرج به يثرب و پس از خراب شدن سد«مأرب»،اتفاق افتاد.اما حضرت هارون عليه السلام در خلال دوره سرگردانى (تيه) فوت شد و سه سال پس از او،حضرت موسى عليه السلام در صحراى حجاز رحلت كرد.جسد او نيز از جزيرة العرب خارج نشد و همان جا دفن شد.هنگامى كه حضرت مسيح عليه السلام دين مسيحيت را آورد،يهوديان در يمن مىزيستند.آنها «ملك تبّع» را براى جنگ با كسانى كه به مسيحيت مىگرويدند،تشويق كردند و دلش را نسبت به آنان لبريز از خشم و عناد كردند.اين كار از آن رو صورت گرفت كه از نفوذ مسيحيان در ملك تبع هراس داشتند و مىترسيدند كه مردم يمن به مسيحيت روى بياورند و يهود دستاوردها و جايگاه خود را نزد ساكنان آن سرزمين از دست بدهد.ذونواس مسيحيان را در«اخدود»مىسوزاند.در قرآن عزيز در سوره«بروج»در اين باره آمده است: قتل اصحاب الاخدود*النّار ذات الوقود*اذهم عليها قعود*و هم على ما يفعلون بالمؤمنين شهود كه اصحاب اخدود به هلاكت رسيدند؛آتشى افروخته از هيزمها؛آن گاه كه بر كنار آتش نشسته بودند؛و بر آن چه بر سر مؤمنان مىآوردند،شاهد بودند.منظور از مؤمنان در آيات پيشگفته،كسانى است كه از حضرت مسيح عليه السلام پيروى مىكردند و به دين نصرانيت گردن نهادند.مسيحيت از جنوب جزيرة العرب و از آن جا از جهت غرب (حبشه) ، به سمت مقابل يمن،گسترش يافت.جزيره سامرىاين جزيره در درياى قلزم (درياى سرخ) قرار داشت و گروهى از يهوديان سامرى پس از وفات حضرت موسى در صحراى تيه،در آن سكونت گزيده بودند.تا آمدن حضرت داوود عليه السلام بيش از 400 سال گذشت.بنى اسرائيل در فاصله ميان وفات حضرت موسى تا آمدن حضرت داوود كجا بودند و چه سرگذشتى داشتند؟ قطعا در فلسطين نبودند؛زيرا هيچ نشان و تاريخ مدونى در آن جا ندارند.در دوره حكومت حضرت داوود و سليمان عليهما السلام نيز،يهود در فلسطين نه آثار تاريخى دارند و نه هيچ نشان ديگرى.دليل اين مسأله هم آن است كه آنها اصولا در فلسطين نبودند و در آن حكومتى نداشتند؛چرا كه يهوديان فقط در جزيرة العرب پراكنده شده بودند.تبعيد به بابل از جزيرة العرب صورت گرفت و در ميان تبعيد شدگان گروهى از يهوديان اصالتا بنى اسرائيلى ساكن جزيرة العرب و عربهايى كه در خلال 7 قرن پيش از تبعيد،به آيين يهود گرويده بودند،قرار داشتند.سليمان عليه السلام در يمنحضرت سليمان 476 سال پس از خروج بنى اسرائيل از مصر و رفتن به حجاز،به حكومت رسيد.كتاب عهد قديم (تورات) نيز در سفر اول پادشاهان اين مسأله را تأييد مىكند: و واقع شد در سال 480 از خروج بنى اسرائيل از زمين مصر در ماه زيو كه ماه دوم از سال چهارم سلطنت سليمان بر بنى اسرائيل بود كه بناى خانه خداوند را شروع كرد. 1 سپس به وصف خانه مىپردازد كه براى تكميل ساختمانش 7 سال زمان نياز بوده است.نكته مهم در نقل قول پيشگفته آن است كه حضرت سليمان در قرن هشتم پيش از ميلاد بر بنى اسرائيل حكومت مىكرده است و نه در قرن دهم،آن گونه كه در كتابهاى تاريخ نگاران جعل شده يا به سبب بىاطلاعىشان آورده شده است؛چرا كه خروج بنى اسرائيل از مصر در سال 1221 پيش از ميلاد بوده است كه اگر 476-فاصله تا حكومت سليمان-را از آن كم كنيم آغاز حكومت حضرت سليمان؛يعنى سال 754 پيش از ميلاد،به دست مىآيد: 1221-476 754 اين نتيجه واضح،حكومت حضرت سليمان در قدس را،در سال 963 پيش از ميلاد،نفى مىكند.همچنين روشن مىسازد كه حضرت سليمان در آن هنگام،يعنى بيش از 218 سال پيش از آغاز حكومتش،هنوز به دنيا نيامده بود.سال 745 پيش از ميلاد،به عنوان تاريخى براى آغاز حكومت حضرت سليمان،با اين واقعيت معروف تاريخى مطابقت دارد كه ايشان با بلقيس در يك دوره حكومت مىكردهاند.كشور«سبأ»در سال 800 پيش از ميلاد شكل گرفت.اما بلقيس نخستين حاكم سبأ پس از شكل گرفتن آن نبود،چرا كه در سال 715 پيش از ميلاد حكومتش به سر آمد.مقايسه اين دو تاريخ ثابت مىكند كه حضرت سليمان در قرن هشتم پيش از ميلاد حكومت مىكرده است؛اما يهوديان ادّعا مىكنند كه«معبد»در دوره حضرت سليمان و در قرن دهم پيش از ميلاد ساخته شده است؛حال آن كه ايشان در آن قرن به دنيا هم نيامده بودند.دلايل ديگر زندگى حضرت سليمان در يمن:از دلايل ديگر زندگى حضرت سليمان در يمن،آياتى از قرآن كريم است كه بخشى از آن در سوره«نمل»آمده است: 1.داستان هدهد سليمان و بلقيسخداوند سبحان درباره حضرت سليمان مىفرمايد: و تفقّد الطّير فقال مالى لا ارى الهدهد ام كان من الغائبين*لاعذّبنّه عذابا شديدا او لاذبحنّه اولياتينّى بسلطان مّبين*فمكث غير بعيد فقال احطت بمالم تحط به و جئتك من سبا بنبا يّقين*انّى وجدتّ امراة تملكهم و اوتيت من كلّ شىء و لها عرش عظيمدر ميان مرغان جست و جو كرد و گفت:چرا هدهد را نمىبينم،آيا از غايب شدگان است؟به سختترين وجهى عذابش مىكنم يا سرش را مىبرم،مگر آن كه براى من دليلى روشن بياورد درنگش به درازا نكشيد.بيامد و گفت:به چيزى دست يافتهام كه تو دست نيافته بودى و از سبا برايت خبرى درست آوردهام.زنى را يافتم كه بر آنها پادشاهى مىكند.و از هر نعمتى برخوردار است و تختى بزرگ دارد.جالب توجه آن است كه هنگامى كه حضرت سليمان به عادت روزانهاش،در ميان مرغان جست و جو كرد،هدهد را نيافت؛اما غيبت هدهد زياد طول نكشيد (فمكت غير بعيد) .و اين، بدان معنا است كه مكان اقامت سليمان هزاران كيلومتر از بلقيس دور نبود،بلكه چند ده كيلومتر دور بود كه هدهد توانست از آن جا تا مكان اقامت بلقيس برود و برگردد.اين نتيجهگيرى با گفتههاى تاريخ نگاران عرب قبل و بعد از آمدن اسلام،تأييد مىگردد.آنان مىگويند:قصر«صرواح»در يمن،همان«قصر سليمان»است و«قصر قشيب»در يمن نيز همان «قصر بلقيس»است.پس از آن كه هدهد خبر بلقيس و تخت او را به حضرت سليمان داد،او (كه زبان مرغان را از جانب خداوند آموخته بود) به هدهد گفت: اذهب بّكتابى هذا فالقه اليهم ثمّ تولّ عنهم فانظر ماذا يرجعون*قالت يا ايّها الملا انّى القى الىّ كتاب كريم*انّه من سليمان و انّه بسم اللّه الرّحمن الرّحيم*الاّ تعلوا علىّ و اتونى مسلمين* 1 اين نامه مرا ببر و بر آنها افكن،سپس به يكسو شو و بنگر كه چه جواب مىدهند.زن گفت:اين بزرگان نامهاى گرامى به سوى من افكنده شد نامه از سليمان است و اين است:«به نام خداى بخشاينده مهربان»بر من برترى مجوييد و به تسليم نزد من بياييد.و اين كار،بردن نامه از حضرت سليمان براى بلقيس و در انتظار پاسخ او ايستادن و آوردن جواب براى حضرت سليمان،وقت زيادى از هدهد نگرفت.در ادامه آيات،دنباله داستان نقل مىشود كه بلقيس هديهاى براى حضرت سليمان عليه السلام مىفرستد تا اگر در پى مال و منال است،از خواستهاش كه رفتن او و اهل سبا نزد آن حضرت است، صرف نظر كند.حضرت سليمان فرستادگان بلقيس را با هديه او پس فرستاد و تهديد كرد كه سپاهى بر سر او و قومش بكشد كه توان مقاومت در برابر آن را نداشته باشند.اما بلقيس با بزرگان قومش مشورت كرد و مسأله را با آنها در ميان نهاد و تصميم گرفت كه با آنها نزد سليمان برود.اگر سليمان و بلقيس از هم دور بودند،همه اين ماجراها به زمان بسيارى احتياج داشت.2. وادى نمل»كجاست؟خداوند متعال در قرآن كريم،درباره حضرت سليمان مىفرمايد: و حشر لسليمان جنوده من الجنّ و الانس و الطّير فهم يوزعون*حتّى اذا اتوا على وادى النّمل قالت نملة يا ايّها النّمل ادخلوا مساكنكم لا يحطمنّكم سليمان و جنوده و هم لا يشعرون سپاهيان سليمان از جن و آدمى و پرنده گرد آمدند و آنها به صف مىرفتند.تا به وادى مورچگان رسيدند.مورچهاى گفت:اى مورچگان،به لانههاى خود برويد تا سليمان و لشكريانش شما را بىخبر درهم نكوبند.اين«وادى النمل»كه در آيات پيش گفته شده،وجود دارد و در«مخلاف خولان رداع»،در يمن، است.3.عين القطردر سوره سبأ،خداوند كريم مىفرمايد: و لسليمان الرّيح غدوّها شهر وّ رواحها شهر و اسلنا له«عين القطر»... و باد را مسخّر سليمان كرديم.بامدادان يك ماهه راه مىرفت و شبانگاه يك ماهه راه.و«چشمه مس» را برايشان جارى ساختيم...«قطر»همان«نحاس»[ مس]است و«عين القطر»پيشگفته در يمن موجود است. (تفسير ابن كثير) .4.منسأة[ عصاى]سليماندر سوره سبأ،درباره حضرت سليمان آمده است: فلمّا قضينا عليه الموت مادلّهم على موته الاّ دابة الارض تاكل منساته... چون حكم مرگ را بر او رانديم،حشرهاى از حشرات زمين،مردم را بر مرگش آگاه كرد.«عصايش»را جويد...نكته قابل توجه در اين جا آن است كه حضرت سليمان در حالى كه ايستاده و به عصايش تكيه كرده بود،فوت كرد.اما قرآن كريم از واژه«منسأة»براى عصا استفاده كرده است.اين واژه عربى نيست،اما مردم يمن با آن آشنايى دارند و مىدانند كه در زبان حبشى به معنى عصا است.يمنىها همسايه حبشهاند و با آنها داد و ستد دارند.اين،بدان معنا است كه حضرت سليمان بر منسأة،در كشورى كه معنايش را مىدانستند،تكيه كرده بود.5.تندباد،مسخّر سليمان.خداوند متعال در سوره انبيا مىفرمايد: و سليمان الرّيح عاصفة تجرى بامره الى الارض الّتى باركنا فيها و كنّا بكلّ شىء عالمينو تند باد را مسخّر سليمان كرديم كه به امر او در آن سرزمين كه بركتش داده بوديم،حركت مىكرد،و ما بر هر چيزى آگاهيم.اين آيات به وضوح به ما مىگويند كه حضرت سليمان در سرزمين مباركى نبود و باد«از نزد او، به سوى»سرزمينى جريان مىيافت كه خداوند آن را بركت داده بود.وادى مقدس طوى»و«بيت الحرام»در مركز حجاز،و«مسجد الاقصى»در فلسطين،همه، سرزمين مقدسىاند،اما حضرت سليمان در هيچ كدام از اين سرزمينها نبود.آيات ديگرى نيز در اين باره وجود دارند،اما به همين اندازه اكتفا شد.باشد كه خواننده بزرگوار،از اين نوشتار نكته تازه و سودمندى برگيرد.و همه توفيقها از آن خداوند است.موشه زيمرمن،تاريخ نگار يهودى:رابطه ميان يهود و سرزمين فلسطين«كاملا ساختگى»استتاريخ نگار برجسته يهودى،در گفت و گويى با روزنامه سويسى«بوند»ارزش دينى اماكن و آثار تاريخى فلسطين را كه يهوديان بدان تمسك مىجويند،تكذيب كرد.استاد تاريخ جديد دانشگاه عبرى بيت المقدس اشغالى،هشدار داد كه پديده افراطىگرى دينى يهوديان و گسترش تفسير توراتى از درگيرىهاى موجود در فلسطين،رو به افزايش است.«موشه زيمرمن»درباره ورود تحريك كننده رهبر ليكود،اريل شارون،به حرم شريف مسجد الاقصى،مىگويد:«شارون مىدانست كه اين كار سراسر جهان اسلام را به غليان وا مىدارد.» زيمرمن درباره«تبعيض ادارى»نسبت به فلسطينيان ساكن سرزمينهاى اشغالى سال 1948 نيز،به عنوان نمونه،اشاره مىكند كه:«ميزان هزينهاى كه دولت براى هر فرد عرب در نظر مىگيرد،بسيار كمتر از يك فرد يهودى است.»همچنين رژيم صهيونيستى،فلسطينيان را در آن مناطق كاملا از وظايف حساس ادارى و مزاياى آنها،دور نگه مىدارد.«موشه زيمرمن»كه يكى از چهرههاى برجسته جريان تاريخ نگاران جديد اسرائيلى به شمار مىرود،مىافزايد:«شكاف بين يهوديان و عربهاى اسرائيل در سالهاى اخير به شدت افزايش يافته است.»و«اسرائيل به شكل روز افزونى خود را دولت يهودى و دينى مىخواند.» وى تأكيد مىكند كه بيش از يك ميليون عرب در چهارچوب اين دولت،به طور كامل از مفهوم شهروندى دور هستند.زيمرمن در
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 397]
-
گوناگون
پربازدیدترینها