محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828725695
پدر ، عشق و پسر
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
پدر ، عشق و پسر نويسنده: سید مهدی شجاعی مجلس اول انگار چنین مقدر شده است که من هر روز مقابل تو بنشینم و بخشی از آن حکایت جانسوز را برای خودم تداعی و برای تو روایت کنم.تدبیر من از ابتدا این بود,اما اگر تقدیر خداوند همراهی نمی کرد,به یقین چنین چیزی ممکن نمی شدجراحت,جای جای بدنم را شکافته بود و خون از تمامی جوارحم فرو می چکید. من دوام آوردنی نبودم.من زنده ماندنی نبودم. و اگر نبود تقدیر چشمگیر خداوند,من بازگشتنی و اینجا رسیدنی نبودمدر تمام طول راه که با خودم و آن عزیز یگانه واگویه می کردم,می گفتم انگار من مانده ام که روایت کنم تو را!و همچنان بر این گمانم که این است رمز ماندن من در پی آن توفان آشوب و فتنه و بلابنشین لیلا!این طور با چشمهای غم گرفته و اشکبار,به من خیره نشو. من آتش این دل سوخته را,این نگاه غمزده را بیش از این تحمل نمی توانم کرد. هر چند تو هر روز بر زخمهای من مرهمی تازه گذاشتی و من هر روز بر جگر دندان گزیده ی تو جراحت تازه ای نشاندم,اما کیست که بتواند این همه غم را در نگاه یک زن ببیند و تاب بیاورد!؟ این سیل اشک آتش گون از زیر پایش جاری شود و ایستاده بماند؟!بیا لیلا! بیا و تاب بیاور و آخرین ورقهای حادثه را هم از چشمهای من بخوان.من دیگر بنای زنده ماندن ندارم.مانده ام فقط برای نهادن این بار,ادای این دین,انجام این فریضه.و کدام بار سنگین تر از خبر شهادت سوار!؟و کدام دین,شکننده تر از بیان آن ماجرای خونبار؟!و کدام فریضه,سخت تر از خواندن مرثیه ی یک دلاور برای مادر؟!این است که عمر من هم با انجام این فریضه به سرانجام خواهد رسیدزمانی بزرگترین آرزویم عمر جاودانه بود و اکنون مرگ تنها آرزوی من است. مثلی است در میان ما اسبها که شنیدنی است. اگر اسبی,عمری طولانی تر از حد معمول کند,می گویند:انگار مرکب پیامبر بوده استهمچنانکه آدمها آب حیات را منشاء جاودانه شدن عمر تلقی می کنند اسبها هم مرکب و مرکوب پیامبر شدن را باعث عمر جاودانه می شمرند.از هر اسبی بپرسی عمر جاودانه چگونه حاصل می شود؟می گوید:((نمی شود.))واگر در سوال سماجت کنی می گوید:مگر پیامبر از اسبی سواری گرفته باشد وگرنهو این یعنی یک چیز غیر ممکن.چرا که پیامبر مگر چند سال است که ظهور کرده اما این مثل تا آنجا که اسبها یادشان می آید و در میانشان رایج بوده و چه اسبها که درطول تاریخ آمده اند با این آرزو زندگی کرده اند و آن را با خود به گور برده انداما همین آرزوی محال,وقتی که بوی حضور پیامبر در شامه ی جهان پیچید ,رنگ دیگری به خود گرفت.پدرم ((اَیَزدَب))و پدرش ((قابل))هر دو گمان بردند که به این آرزو دست خواهند یافت.چرا که گفته شده بود اسبی از نسل ما که نسبمان به ((تندباد)) می رسد.به این توفیق دست خواهد یافت اما من شایسته ی این مقام شدم و چه ذوقی کردم وقتی که این خبر را شنیدموقتی ((سیف بن ذی یَزَن))مرا به محمد (ص)پنج ساله پیشکش کرد و او بر من نشست من از شدت شعف دستهایم را به هوا بلند کردم.آنچنانکه عموهای پیامبر همه نگران شدند و به سوی ما دویدند اما من که سوار محبوبم را زمین نمی زدم و او هم چه خوب این را می دانست.برای عموهای خود دست تکان داد و گفت:نگران نباشید!این اسب از حضور من به وجد آمده است.عقاب فهیم تر از آن است که سوارش را زمین بزنداگر او محمد نبود چه می دانست که اسم من ((عقاب ))است.سیف که نام مرا به هنگام هدیه کردن نیاورده بودباور نمی کنی که همه چیز حتی آرزوی عمر جاودانه,در آن لحظه فراموشم شده بود.عمر جاودانه برای چه؟پیش از آن اگر عمر جاودانه از آن من می بود,همه را فدای یک لحظه سوارکاری پیامبر می کردم,اما خداوند هم پیامبر را داده بود و هم عمر طویل را.و پس از آن از برکت پیامبر نعمت پشت نعمت و توفیق از پی توفیق.پس از پیامبر مرکب علی شدم و پس از آن امام حسن و سپس امام حسین.امام که ذوالجناح را داشت,مرا به علی اکبر ستود یعنی دوباره پیامبر.چرا که شبیه ترین مردم به پیامبر علی اکبر بودو من شاید تنها اسبی باشم که راز این عمر طولانی را دریافته است.در تمام این صدو ده سال که من مرکب این کواکب بوده ام زمان بر من نمی گذشت که عمر,سپری کرده باشم.تمام این صدو ده سال انگار یک رویای شیررین بود که با دشنه ی عاشورا به پایان رسید.و من که در همه ی آن صدو ده سال هیچ عمر نکردم در این چند صباح پس از عاشورا,عمر همه ی اسبهای تاریخ را بر دوش می کشماین است که خسته ام لیلا!خیلی خسته ام و فکر می کنم که مرگ تنها مرهم این همه خستگی باشدمجلس دومدیشب چگونه به خواب رفتم؟چه گفتم؟تا کجا گفتم؟هیچ نفهمیدم.نیمه های شب از صدای گریه ی تو بیدار شدم.آرام آرام تن خسته ام را به کنار پنجره رساندم.دیدم که بر سجاده نشسته ای و اشک مثل باران از شیار گونه هایت می گذرد و از حاشیه ی مقنعه ات فرو می ریزد.نمی فهمیدم که با خود و با خدا چه می گویی.همین قدر می دیدم که هرازگاه صیهه ای می کشی و بر کناره ی سجاده فرو می افتی و باز برمی خیزی و نرم نرم اشک می ریزی تا دوباره صاعقه ی صیهه ای بیهوشت کند و باز و باز...و من تا صبح در کنار این پنجره به نماز باران تو اقتدا کردم و اشک ریختماز گریه ی شبانه ی تو به یاد گریه های شبانه ی حسین افتادم در فراق پیامبر.و یاد ولادت آن عزیز-علی اکبر-را در دلم زنده کردم .حسین در مرگ پیامبر شاید از همه بی تاب تر بود.او اگر چه آن زمان کودک بود اما این جراحت قلبش تا بزرگی التیام نیافت.آن قدر بغض کرد,آن قدر لب برچید,آن قدر گریه کرد که آتش به جان فرشتگان آسمان زد و اگر کفر نبود می گفتم که خدا هم بی تاب شد از این همه بی تابی.آن قدر که محمدی کهتر,پیامبری دیگر,شبیهی از پیامبر را بعدها در دامان حسین گذاشت تا جگر سوخته اش بدان التیام بیابدیادت هست وقتی علی اکبر به دنیا آمد چند نفر با دیدنش بی اختیار تو را آمنه صدا زدند و علی را محمد!؟عجیب بود این شباهت.آن قدر که من به محض تولد او,بوی پیامبر را در فضای حیاط استشمام کردم یادت هست آن بی قراری های مرا؟آن شیهه های بی وقتم را,آن سم زمین کوبیدنهایم را؟آن قدر که اهل خانه را به عجز آوردم و تا نوزاد را نشانم ندادند آرام نگرفتم؟محمد بود!به واقع محمد بود!هیچ کس محمد را در آن سن و سال که من دیده بودم ندیده بود.پنج سالگی پیامبر را کدامیک از اهل خانه دیده بودند؟واین کودک پریچهره مو نمی زد با آن محمد ماهرومن با او بودم در کوچه و خیابانهای مدینه,که وقتی می گذشت همه انگشت حیرت به دندان می گزیدند و ظهور دوباره ی پیامبر را به حیرت می نگریستنددر کربلا هم همین شد.یادم نمی رود.آرام باش تا بگویماول,تا مدتی هیچ کس او را نمی شناخت.نقاب به صورت انداخته,عمامه ی سحاب بر سر پیچیده و تحت الحنک به گردن بسته بود.گیسوان سیاهش را به دو نیم کرده ,نمی از دو سوی گردن بر شانه آویخته و نیم دیگر بر پشت ریخته ,بی هیچ کلام شروع به گشت زدن در میدان کرد.پاهایش را بر دو پهلوی من می فشرد و با جلال و جبروت,میدان را در زیر پایش به لرزه در می آورد و دلهای دشمنان را میان زمین و آسمان معلق نگاه می داشت. نفس در سینه ها حبس شده بود و همه ی چشمها نگران این سوار بود. انگار سرو گردن سپاه دشمن همه به ریسمانی بسته بود در دستهای او که با گردش او سرها و گردنها نیز می چرخید و دور شمسی او را دنبال می کردگهگاه در این تعقیب نگاه می دیدم که سرها پیشتر می آید و نگاهها حیران تر می شود.این همان لحظه ها بود که باد,نقاب را از صورت او کنار می زد و بخشی از شمیل او را عیان می کرد.خیال کن ماهی در آسمان که ابرو باد با چهره ی او نه,که با نگاه مردم بازی می کنند. همین که چشمها می خواهند جرعه ای از روشنای او را بنوشند,ابرو باد دست به دست هم می دهند و چشمه ی نور رامی پوشاند.ابر اما ناگهان کنار رفت,نقاب به بالا گریخت و قرص ماه تماما نمایان شد.فغان از سپاه دشمن برخاست که:والله این رسول الله است!این پیامبر خاتم است!این نبی اکرم است.هول در دل (ابن سعد افتاد).او سوار را خوب می شناخت,اما با گمان مردم چه باید می کرد!؟این انفعال و اضمحلال که در سپاه او افتاده بود عنان را از دستش می ربود و کار به فرجام نمی رسیدفریاد زد که:اینجا کجا و پیامبر؟!عقلتان کجا رفته مردم!؟یکی با صدای لرزان و ملتهب گفت:پس کیست آنکه در میدان ظهور کرده است؟!من پیامبر را به چشم دیده ام. هم اوست برقله ی شباب و جوانیو دیگری قاطعانه فریاد زد:کور شوم اگر این همان محمد نباشد که من با همین دو چشم دیده امو سومی شمشیر از نیام کشی:کشانده ای ما را به جنگ با پیامیر!؟و ما همچنان چرخ می زدیم و من سمهایم را محکمتر از همیشه برخاک می کوفتم و انگار می کردم که دلهای دشمن را در زیر پا گرفته امصدای ابن سعد به تحقیر و استهزاء یاران خویش بلند شد-دست بردارید از این گمانهای باطل!بیدار شوید از این خواب وهم!این که پیش روی شماست علی اکبر است.همان کسی است که برای قتل او جایزه های کلان,معین شده استاین کلام اگر چه پرده از واقعیت برداشت,اما باز هم کسی پا پیش نگذاشتامشب که من این قدر قبراق و مشتاقم برای سخن گفتن,تو تا بدین حد,زردو نزار و از حال رفته ای.جای اشک بر روی گونه هایت تاول زده است و ساحل مژدگانت از دریای اشک شوره بسته استکاش این پلکهای ملتبهت,این قدر خسته بر هم نمی نشست و اندام تکیده ات پشت به دیوار نمی داد و تارهای سپید مو بر پیشانی ات نمی لغزیداما نه,بخواب.خواب برای این روح خسته و این چشمهای به گودی نشسته,غنیمت است.بخواب!فردا هم روز خداستمجلس سومسابقه ی یک چیز را تو خوب می دانی ,چرا که از سویی بر می گردد به جد پدری ات-عروة بن مسعود ثقفی-که شبیه ترین مردم به عیسی بن مریم بود و از سادات اربعه ی صدر اسلام.و از سوی دیگر به مادرت-میمونه-دختر ابی سفیان و مادربزرگت-دخترابی العاص بن امیه-و آن اینکه دشمن به علی اکبرت,به پاره ی جگرت,طمع بسیار داشتیک سوی ماجرا,خود علی اکبر بود که فی نفسه طمع برانگیز بود.جلال و جبروتش ,جمال و وجاهتش ,استواری و صلابتش,خلق و خوی محمدی اش و همه ی صفات بی نظیرش.و سوی دیگر ماجرا که راه را برای این طمع باز می کرد و جرات و بهانه ی بیان این طمع می شد.همین نسب مادری بود,اتصال خونی تو به بنی امیه و قبیله ی ثقیفپیشینه ی این قصه را تو می دانی,آنچه نمی دانی روایت کربلای این قصه است.معاویه را یادت هست به هنگام خلافت و آن پرس و جویش از اطرافیان که شایسته ترین فرد برای خلافت کیست؟اطرافیان همه گفتند:((تو ای معاویه!))اما کلام معاویه را به یاد داری که همان زمان میان افواه افتاد؟گفته بود:سزاوارتر برای خلافت,علی اکبر حسین است که جدش رسول خداست,شجاعت از بنی هاشم دارد و سخاوت از بنی امیه و جمال و فخر و فخامت از ثقیفمن که این قصه یادم بود,وقتی دشمن در کربلا برای علی اکبر امان آورد,زیاد تعجب نکردم.دشمن گمان می برد که دو نفر را اگر از سپاه امام جدا کند,کمر امام می شکند,یکی عباس بن علی و دیگر علی بن الحسینسپاه امام,همه گوهر بودند,همه عزیز بودند,همه نور چشم خداوند بودند,اما گمان دشمن این بود که امام با این دو هر دو بال,پیشنهاد امان نامه کرد.خواست این دو بال را پیش از وقوع جنگ از امام جدا کند و امام را بی بال در زمین کربلاو چه گمان باطلی!عباس یک عمر زیسته بود تا در رکاب حسین بمیرد. یک عمر جانش را سر دست گرفته بود تا به کربلای حسین بیاورد.حالا دشمن,شب((ام البنین))را بهانه کرده بود تا از مسیر قبیله ی بنی کلاب,خودش را به ماه بنی هاشم برساند.پیشنهاد امان به علی اکبرت نیز,اگر نه بیشتر,به همین اندازه ابلهانه بودکورخوانده بود دشمن و در جهل مرکب دست و پا می زدقلب را از سینه جدا ساختن,چشم و بینایی را دو تا دیدن,و نور را از خورشید,مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه استعلیِ تو همان دمِ اول,شمشیر یاس را بر سینه شان فرو نشاند و فریاد زد:((من نسب به پیامبر می برم.آنچه افتخار من است,قرابت رسول الله است.باقی همه هیچشب عاشورا هم که امام,اصحاب را رخصت رفتن فرمود و بیعتش را برداشت,اول کسان که برماندن خویش پای فشردند و بیعت خویش را تجدید و تشدید کردند,همین دو بزرگوار بودندهر لحظه اخبار تازه ای از خیانت کوفیان می رسید:قتل مسلم وهانی,طرفداری مردم از حکومت یزید,گسیل انبوه لشکریان به کربلا,حضور چشمگیر بیعت کنندگان و نامه نگاران در سپاه دشمن و...آنها که در سپاه امام,آنچنان که باید و شاید خودی نبودند,دلهایشان از این اخبار می لرزیدامام فرمود:اینها طالب من اند.بقیه جانتان را بردارید و در سیاهی شب بگریزید.من راضی ام از شما و بیعتم را از دوشتان بر می دارماز آن عده ی ناچیز,انبوهی سرخویش گرفتند و جان به سیاهی شب سپردند و گوهران منتخب ماندندعباس و علی برخاستند,بر امام خویش سلام گفتند و این مضمون را به دامان محبوب ریختند:جهان بی حضور تو خالی است,زندگی بدون تو بی معناست.دنیا پس از تو نباشدراستی,یک چیز دیگر را تو نمی دانی و شاید هیچ کس دیگر هم...اما...سیل گریه های تو راه سخن را می بندد.این را فردا به تو خواهم گفتمجلس چهارممقام سقایت در کربلا از آن عباس است ماه بنی هاشم.در این تردید نیست,اما آنچه شاید تو ندانی این است که شب عاشورا,آب را ما آوردیم.من و سوارم علی اکبر با سی سوار و بیست پیاده ی دیگر.بانی ماجرا هم علیِ کوچک شد,علی اصغر,علی دردانهمن بیرون خیمه ایستاده بودم و صدای گریه ی او را می شنیدم.گریه اندک اندک تبدیل به ضجه شد و بعد ناله و آرام آرام التماس و تضرع.ما اسبها هم برای خودمان نمی گویم آدمیم ولی بالاخره احساس داریم,عاطفه داریم,بی هیچ چیز نیستیم.از گریه های مظلومانه ی او دل من طوری شکست که اشک به پهنای صورتم شروع به باریدن کرد.خدا خدا می کردم که سوارم از جا برخیزد و داوطلب آوردن آب شود. با خودم گفتم آنچنان او را از حصار سپاه دشمن عبور می دهم که آب در دلش تکان نخورد وگردو خاشاکی هم بر تنش ننشیند.و هنوز تمامت آرزو بر دلم نگذشته بود که سوارم-علی-از مقابل دیدگانم گذشت.به وضوح,بی تاب شده بود از گریه ی برادر کوچکاز پدر رخصت خواست برای آوردن آب و اشاره کرد به دردانه، که من بیش از این تضرع این کودک را تاب نمی آورم.امام رخصت فرمود ، اما سفارش کرد که تنها، نه. لااقل بیست پیاده و سی سوار باید راه را بگشایند و شمشیرها را مشغول کنند تا دسترسی به شریعه میسر باشدسوارم دو مشک را بردو سوی من آویخت و ما به راه افتادیم.شب,پوششی بود و مستی و غفلت دشمنان,پوششی دیگراما حصار شریعه هیچ روزنی برای نفوذ نداشت.سدی چند لایه از آدم بود که اطراف شریعه را بسته بود.همه چیز می باید در نهایت سرعت و چابکی انجام می شد چه اگر دشمن,آن دشمن چند هزار,خبر از واقعه می برد,فقط سم اسبهایش آب شریعه را بر می چیدناگهان برق شمشیرها در فضا درخشیدن گرفت و صدای چکاچک آن سکوت شب را در هم شکست.من و سوارم در میانه ی این قافله راه می سپردیم و اولین برخورد شمشیرها در پیش روی قافله بودراه بلافاصله باز شد و من سوارم را برق آسا به کناره ی شریعه رساندم.علی پیاده شد و گلوی مشکها را به دست آب سپرد و به من اشاره کرد که آب بنوشم.من چشمهایم را به او دوختم و در دل گفتم:تا تو آب ننوشی من لب تر نمی کنماو بند مشکها را رها کرد تا من بند دلم پاره شود و آمرانه به من چشم دوخت.این نگاه,نگاهی نبود که اطاعت نیاورد.من سر در آب فرو بردم و چشم به او دوختم بی حتی تکان تکان لب و زبان و دهان.اما او کسی نبود که آب نخوردن مرا نفهمد.دست مرطوبش را به سرو چشمم کشید و نگاهش رنگ خواهش گرفت.آنقدر که من خواستم تمام فرات را از سر نگاه او یکجا ببلعممشکها پرشد بی آنکه او لبی به خواهش آب تر کند.وقتی که بر من نشست و خنکای دو مشک را به پهلوهای غرق کرده ام سپرد,دوباره صدای چکاچک شمشیرها درگوشم پیچید.و من مبهوت از اینکه چگونه در این مدت کوتاه,در نگاه او گم شده بودم که هیچ صدایی را نمی شنیدم و هیچ حضور دیگری را احساس نمی کردمآب به سلامت رسید,بی آنکه کمترین خاری برپای این قافله بخلد.سرخی سمهای ما همه از خون دشمن بود.سد آدمها شکسته بود و خون,زمین را پوشانده بود آنچنان که شتکهای آن تا سرو گردن ما خود را بالا می کشید.علی دو مشک را پیش پای امام بر زمین نهاد و در زیر نگاه سرشار از تحسین امام,چی گفت که جگر مرا کباب کرد آنچنان که تمام آبهای وجودم بخار شد-پدر جان!این آب برای هر که تشنه است.بخصوص این برادر کوچک و...واگر چیزی باقی ماند من نیز تشنه امآرام بگیر لیلا!من خود از تجدید این خاطره آتش گرفته اممجلس پنجمعجیب بود رابطه ی میان این پدرو پسر . من گمان نمی کنم در تمام عالم، میان یک پدر و پسر اینهمه عاطفه، اینهمه تعلق، اینهمه عشق، اینهمه انس و اینهمه ارادت حاکم باشد.من همیشه مبهوت این رابطه امگاهی احساس می کردم که رابطه ی حسین با علی اکبر فقط رابطه ی یک پدرو پسر نیست.رابطه ی یک باغبان با زیباترین گل آفرینش است.رابطه ی عاشق و معشوق است. رابطه ی دو انیس و همدل جدایی ناپذیر است.احساس می کردم رابطه ی علی اکبر با حسین فقط رابطه ی یک پسر با پدر نیست.رابطه ی ماموم و امام است.رابطه ی مرید و مراد است.رابطه ی عاشق و معشوق است. رابطه ی محب و محبوب است.نه...چگونه می توانم با این زبان الکن به شرح رابطه ی میان این دو اسم اعظم بپردازم؟بارها درکوچه پس کوچه های این رابطه,گیج و منگ و گم می شدم.می ماندم که کدامیک از این دو مرادند و کدامیک مرید؟مراد حسین است یا علی اکبر؟اگر مراد حسین است-که هست-پس این نگاه مریدانه ی او به قامت علی اکبر,به راه رفتن او,به کردار او و حتی به لغزش مژگان او از کجا آمده است؟واگر محبوب علی اکبر است,پس این بال گستردن و سر ساییدن در آستان حسین چگونه است؟با همه ی دوری ام از این وادی رسیدم به اینجا که بحث عاشق و معشوق در میان نیست.هر دو یکی است و آن یکی عشق استبگذار تا روشنتر برات بگویمدر میانه ی راه وقتی امام بر روی اسب به خوابی کوتاه فرو رفت و برخاست,فرمود:انا لله و انا الیه راجعون والحمدالله رب العالمین.سوار من بی تاب پرسید:جان من به فداتان پدرجان!چرا استرجاع فرمودید و چرا خدای را سپاس گفتید؟امام نگاهش را به نگاه علی اکبر دوخت و فرمود:لحظه ای خواب مرا درربود وسواری را دیدم که پیام مرگمان را با خود داشت.می گفت این قوم روانند و مرگ نیز در پی ایشان.دریافتم که جانمان بشارت رحیل می دهدسوار من,علی اکبر من,مژگان سیاهش را فرو افکند.با نگاه به دستهای پدر بوسه زدو گفت:پدرجان!خدا هماره نگهبانتان باد!مگر نه ما بر حقیم!؟پدر فرمود:چرا پسرم!قسم به آنکه جانمان در ید قدرت اوست,و بازگشتمان به سوی او,ما حقیقت محضیمپسر عرضه داشت:پس چه باک از مرگ پدرجان,پدرجان!؟از این کلامِ با صلابت پسر,لبخندی شیرین بر لبهای پدر نشست. نه;تمام صورت پدر خندید, حتی چشمهایش و فرمود:خداوند برترین پاداش پدر به فرزند را به تو عنایت کند ای روشنای چشم منگریه نکن لیلا!آرام باش تا بگویم.این فقط یک رابطه از آنهمه ارتباط بود,رابطه ی پدر با فرزند.اما چه پدری!وچه فرزندی!پدری که خود در برترین نقطه ی هستی ایستاده است و با غرور و تحسین به پرواز فرزند در فراترین نقطه ی تعالی نگاه می کندپیوستن حربن یزید ریاحی به امام در آن برهوت حقیقت و غربت معنویت,یک آیه بود در اثبات حقانیت اسلام.چرا که حر برای جنگ آمده بود,یا لااقل بستن راه بر امام.اما ارتباط امام را با پیامبر و مقام امام را در نزد خداوند و شان امام را در مسسیر هدایت انکار نمی کردهنوز در جبهه ی مقابل بود که به امام گفت:نماز را به امامت شما می خوانیمو امام به علی اکبر فرمود:اذان بگوچرا میان اینهمه قاری و موذن و نمازگزار,علی اکبر اذان بگوید؟چه رابطه ای بود میان او و علی اکبر در این اذان؟چه حسی را طلب می کرد از اذان گفتن علی اکبر؟من که این لحن و رابطه را هیچ نفهمیدمگفتم شاید امام می خواهد خاطره ی حضور رسول الله را تجدید کند؟شاید امام می خواهد اعتلای هماره اسلام را در قامت علی اکبرش ببیند.شاید امام می خواهد این روشن ترین نشانه ی جدش را به رخ خلایق بکشد.شاید امام می خواهد آخرین اذان این دنیا را از زبان محبوب ترین عزیزش بشنود.شاید امام می خواهد...من چه می فهمم!من چگونه می توانم بفهمم که وقتی علی اکبرنگاه در نگاه پدر,فریاد الله اکبر سر می دهد,از چه حکایت می کند.من چگونه می توانم بفهمم که این دو با نگاه از هم چه می ستانند و به هم چه می دهنداما...اما کاش بودی به وقت لباس رزم پوشاندن علی . داماد را این طور به حجله نمی فرستند که امام علی اکبر را مهیای میدان می کرد.با چه وسواسی هدیه اش را برای خدا آذین می بستصحابی همه رفته بودند.یک به یک آمده بودند,اذن جهاد گرفته بودند و رفته بودند.امام,خود مهیای میدان شده بود,اهل بیت و بنی هاشم,پروانه وار گردش حلقه زده بودند و هر یک به لحن و تعبیر و بیانی,جان خویش را سد راه او کرده بودن و او را از رفتن باز داشته بودند.اما او نزدیکترین محبوبترین و دوست داشتنی ترین هدیه را برای این مرحله از معاشقه با خدا برگزیده بود.شاید اندیشیده بود که خوبترهایش را اول فدای معشوق کندشاید فکر کرده بود که تا وقتی پسر هست چرا برادرزاده؟چرا خواهرزاده؟تا وقتی هنوز حسین فرزند دارد,چرا فرزند حسن؟چرا فرزند عباس؟چرا فرزند زینب!و شاید این کلام علی اکبر دلش را آتش زده بود که:یا ابة لاابقانی الله بعدک طرفه عینپدرجان!خدا پس از تو مرا به قدر چشم به هم زدنی زنده نگذارد.پدر جان!دنیای من آنی پس از تو دوام دارد!چشمهای من,جهان را پس از تو نبینددر اینجا باز من رابطه ی میان این دو را گم کردم.کلام قربانی را پسر به پدر می گفت اما نگاه طواف آمیز را پدر به پسر می کرد.علی اکبر بوسه ی لبهایش را به دست پدر می سپرد و حسین اما سرتاپای پسر را با نگاه غرق بوسه می کرداهل خیام که فهمیدند علی اکبر,پروانه رفتن گرفته است.ناگهان در هم شکستند و فرو ریختند.کاش می بودی لیلا!اما...امانه...چه خوب شد که نبودی لیلا!تو کجا زهره ی به میدان فرستادن پسر داشتی؟پسر...چه می گویم علی اکبر!انگار کن تمام جوانهای عالم را در یک جوان متجلی کرده باشند.انگار کن تمامی سروهای عالم را به تمامی لاله های جهان پیوند زده باشند.انگار کن خدا دریک قامت,قیامت کرده باشد.چه خوب شد که نبودی لیلا در این لحظات جانسوز وداعسکینه آمده بود و دستهایش را دور کمر برادر حلقه کرده بود.رقیه گرد کفشهای برادر را می سترد.عباس,عباس انگار قرآن پیدا کرده بود.علی را نوازش نمی کرد,ستایش می کرد.علی را نمی بوسید,می پرستید.جانش را سر دست گرفته بود و پروانه وار گرد او می گشتمن گفتم هم الان است که عباس بر علی اکبر سجده کند.چه دنیایی بود میان اینهاچه خوب شد که نبودی لیلا!کدام جان می توانست در مقابل این مناسبات عاشقانه دوام بیاورد؟بگذار از زینب چیزی نگویم.یاد او تمام رگهای مرا به آتش می کشدتو می خواستی کربلا باشی که چه کنی؟که برای علی اکبر مادری کنی؟که زبان بگیری؟گریبان چاک دهی؟که سینه بکوبی؟که صورت بخراشی؟که وقت رفتن از مهر مادری سرشارش کنی؟که قدمهایش را به اشک چشم بشویی؟...ببین لیلا!تو می خواستی چه کنی که زینب برای این دسته گل نکرد؟به اشک چشم تمامی مادران سوگند که تو هم اگر در کربلا بودی باز همه می گفتند,مادر این جوان زینب است.اما بگویم؟...بگذار بگویم لیلا!جانم فدای عظمت زینب.با گفتن این کلام اگر قرار است جانم آتش بگیرد,بگیرددر کربلا می گفتند که آیا این دو نوجوان,این عون و محمد,این خواهرزاده های حسین,مادر ندارند؟چرا هیچ زنی مشایعتشان نمی کند؟چرا هیچ مادری صورت نمی خراشد؟چرا هیچ زنی زمین را با ناخنهایش نمی کند؟چرا هیچ زنی شیون و هلهله نمی کند؟خاک زمین را به آسمان نمی پاشد؟ چرا حسین تنها مشایعت کننده ی این دو نوجوان است!؟فقط همین قدر بگویم که زینب با علی اکبر کاری کرد که حسین پا به میان گذاشت و میان این دو آغوش مفارقت انداخت.پیش از این هرگاه زنان و دختران خیام بی تابی می کردند,امام ,علی اکبر را به تسلی و آرامش می فرستاد,اما اکنون خود تسلی و آرامش بود که از میان می رفت.اکنون که را به تسلای که می فرستاد؟با دست و دل مجروح,کدام مرهم بر زخم می گذاشت؟زینب و دیگر دختران و زنان حرم,مانع بودند برای به میدان رفتن علی.یکی کمر بندش را گرفته بود,یکی به ردایش آویخته بود,یکی دست در گردنش انداخته بود,یکی پاهایش را در بغل گرفته بود و او با اینهمه بند عاطفه بر دست و پا و ردا و گردن و کمر و شانه و دل,چگونه می توانست راهی میدان شود!؟این بود که حسین,کار را با یک کلام یک سره کرد و آب پاکی را بر دستهای لرزان زینب و دیگران ریخت-رهایش کنید عزیزانم!که او آمیخته با خدا شده است.به مقام فنا رسیده است و به امتزاج با پروردگار خویش درآمده است.از هم الان او را کشته ی عشق خدا ببینید.او را پرپر شده,به خون آغشته,زخم بر بدن نشسته و به معبود پیوسته بدانیداو این را گفت و دستهای لرزان دختران و زنان فرو افتاد و صیهه زینب به آسمان رفت و دلها شکسته شد و رویها خراشیده شد و مویها پریشان و چشمها گریان و جانها آشفته و نگاهها حیراناما نمی دانم که وقتی او لباس رزم بر تن علی می کرد,هم توانسته بود دست دل از او بشوید و او را رفته و رها شده و به حق پیوسته ببیند؟اگر چنین بود پس چرا وقتی او کمربند ((ادیم))به یادگار مانده از پیامبر را بر کمر فرزند,محکم می کرد به وضوح کمر خودش را انحنا برمی داشت؟اگر چنین بود پس چرا وقتی او مغز فولادی را بر سر او می نهاد و محاسن و گیسوان او را مرتب می کرد,محاسن و گیسوان خودش آشکارا به سپیدی می نشست؟اگر چنین بود پس چرا وقتی او شمشیر مصری را بر اندام استوار پسر حمایل می کرد,چهر ستون بدنش می لرزید؟اگر چنین بود,پس چرا وقتی او رکاب گرفت برای پسر و پسر دست بر شانه ی او گذاشت برای سوار شدن بر من,چرا پاهای حسین تاب نیاورد؟چرا زانوهایش خم شد و چرا از من کمک گرفت برای ایستادن؟این چه رابطه ای بود میان این دو که به هم توان می بخشیدند و از هم توان می زدودند؟این چه رابطه ای بود میان این دو که دل به هم می دادند و از هم دل می ربودند؟این چه رابطه ای بود میان این دو که با نگاه,جان هم را به آتش می کشیدند و با نگاه بر جان هم مرهم می نهادند؟نمی دانم!شاید هم قصه همان بود که حسین گفته بود.شاید هم حسین به واقع دست از او شسته بودمن آنجا ایستاده بودم.پدر به علی اکبر گفت:پیش رویم,مقابل چشمانم راه برو!و او راه رفت.چه می گویم؟راه نرفت.ماه را دیده ای که در آسمان چگونه راه می رود؟چطور بگویم؟طاووس خیلی کم دارد.اصلا گمان کن که سرو,پای راه رفتن داشته باشد!نه,پای راه رفتن نه,قصد خرامیدن داشته باشد...و حسین سر به آسمان بلند کرد و گفت:شاهد باشد خدای من!جوانی را به میدان می فرستم که شبیه ترین خلق به پیامبر توست در صورت,در سیرت,در کردار,در گفتار و حتی در گامهای رفتار.تو شاهدی خدای من که ما هر بار برای پیامبر دلتنگ می شدیم,هربار دلمان سرشار از مهر پیامبر می شد,هر بار جای خالی پیامبر جانمان را به لب می رساند,هر بار آتش عشق پیامبر,خرمن دلمان را به آتش می کشید,به او نگاه می کردیم.به این جوان که اکنون پیش روی تو راه می رود و در بستر نگاه تو راهی میدان می شوداما نه,گمان نمی کنم که حسین توانسته بود دست دل از او بشوید.دلیل محکم دارم برای این تعلق مستحکم.اما...اما وقتی تو این طور بی تابی می کنی,من چگونه می توانم حرف بزنم؟ببین لیلا!اگر بی قراری کنی,اگر آرام نگیری,بقیه ی قصه را آنچنان از تو پنهان می کنم که حتی از چشمهایم هم کلامی نتوانی بخوانی.آرام باش لیلا!من هنوز رابطه از رابطه ی میان این دو محبوب تو چیزی نگفته اممجلس ششممن بودم و علی.و یک میدان دشمن.و تا چشم کار می کردسلاح.و تا دید می رسید,سوار.نمی دانم چقدر.آن قدر که بیابان درپس پشت و اطرافشان پیدا نبود.آن قدر که انگار خط پشت دشمن به افق می رسید.پیاده ها بماند.من در عمرم اینهمه اسب یکجا ندیده بودم.باور نمی کنی اگر بگویم که از کثرت سپرها وکلاهخودها,گمان می کردی که کاسه ای به وسعت زمین راپشت به آسمان دمرکرده اند.تشعشع اینهمه آهن وفولاد,چشمها را آزار می داداما اینها را فقط من می دیدم.سوار من انگار چشم به جای دیگر داشت.وگرنه باید ترسی,تردیدی,لرزشی یا لااقل تاملی...هیچ از این خبرها نبود.با تحکمی بی سابقه به من گفت:((بچرخیم!))و شروع کرد به رجز خواندن.وچه رجزخواندنی!چه صدایی!چه صلابتی!چه جوهره ای!چه جلال و جبروت و عظمتی!آنچنان که من وحشتم گرفت از سواری که برخود حمل می کردممضمون رجز تا آنجا که به یاد دارم چنین بوداین منم، علی، فرزند حسین بن علیسوگند به بیت الله که ماییم پرچمدار ولایت نبیبه خدا قسم که این دشمن بی پدر بر ما حکومت نمی تواند کردمن با این شمشیر آخته به حمایت از پدرم ایستاده امو آنچنان که شایسته ی یک جوان هاشمی قریشی است، جنگ می کنمهرچند همه ی حرف در همین چهار کلام بود اما در رجز مهم نیست که چه می خوانی.مهم این است که چگونه بخوانی.و آنچنان که او می خواند دلهای دشمنان را در سینه معلق می کرداندک اندک من هم از سوارم جربزه گرفتم.آنچنان سنگین می تاختم و آنچنان سنگین می تاختم و آنچنان سم بر زمین می کوفتم و آنچنان قَدَر چرخ می زدم که به قدر تاخت هزار اسب دشمن را مرعوب کنم.اما یک چیز را نمی فهمیدم و آن اینکه چرا هر طرف می گردیم,حسین پیش روی ماست.وقتی که با این سرعت در یک میدان چرخ می زنی ,هر نقطه میدان را فقط در یک آن باید ببینی.نمی دانم چرا در این گردش و طواف,همه جا حسین بودشنیدم که سوارم با خود می گفت:((فَاَینَما تَوَلوُِ فَثَم وجه الله)) به هر سو که رو کنید.روی خدا پیش روی شماستما همچنان چرخ می زدیم و علی همچنان رجز می خواند و یک نفر از سپاه دشمن پا پیش نمی گذاشت.بعدها شنیدم که غلغله ای افتاده است درسپاه دشمن.ابن سعد به هر سرداری که رجوع می کند,پا پس می کشند و عذر می آورد.هیچ مدعی و دلاوری حاضر به حضور در میدان نمی شود.تا درمانده و مستاصل می رود به سراغ طارق بن تبیتاین طارق بن تبیت در عرب مشهور به بی باکی است.می گویند کسی است که دل دارد اما کله ندارد.ابن سعد به طارق می گوید:برو وکار این جوان را بساز تا حکومت موصل را برایت بسازمطارق از این دستور یا پیشنهاد ناگهانی جا می خورد و برای گریز از این تحمیل,در ذهنش به دنبال مفر پاسخی می گردد.لحظاتی در چشمهای ابن سعد خیره می ماند ودست آخر حرف دلش را می زندنمی کنی ابن سعد!با دست شبیه ترین خلق به رسول الله,مرا به کشتن می دهی و به وعده ات وفا نمی کنیابن سعد نازش را می خرد:قول می دهمطارق اما با این تحکم عقب نشینی نمی کندموصل را وصل کن به ری و بر هر دو خودت حکومت کنمی ترسی؟این اتهام به من نمی چسبد.من از پیش هم گفته بودم که با دو نفر در این سپاه روبه رو نمی شوم.یکی عباس بن علی ودیگری علی بن الحسینابن سعد آشفته می شود.اگر از او بگذرد معلوم نیست کسی دیگر را بتواند راهی این میدان نکندمن به تو دستور می دهم و دستور من با یک واسطه دستور امیرالمومنین یزیدبن معاویه استطارق پوزخند می زند وابرو بالا می اندازدبرای من یکی امیرالمومنین بازی درنیار.خودت که می دانی این لقب تراشیده ی ماست برای یزید.خودم که گول خودم را نمی خورمکارت راسخت تر نکن طارق!بروخودت که می دانی,من با خواهش بهتر رام می شوم تا دستور-خواهش می کنم طارق!این جوان الان قلب سپاه را اوراق می کند.خواهش می کنمباشد,این شد یک چیزی!راستی چه تضمینی برای وعده ات؟ابن سعد تنها انگشترش را در می آورد و با غیظ درانگشت طارق جا می دهدبیا!این هم تضمین وعده ام.به همه مقدسات سوگند که عمل می کنم.برو وکار را تمام کناینها را من آن زمان نمی دانستم.بعدها فهمیدم.من در آن زمان فقط دیدم که بعد از وقفه ای طولانی,بعد از چرخشی بسیار که تمام بدنم به عرق نشسته بود و زبانم از تشنگی کلوخ شده بود,طارق بن تبیت وارد میدان شد.ناگهانی و بی مقدمه پیدا بود که قصد غافلگیری دارد.مثل تیر از کمان لشکر جدا شد وبا نیزه ای کشیده و بلند به سمت ما هجوم آورد.یک آن دل من فرو ریخت.بخصوص که احساس کردم سوارم از جا تکان نمی خورد.گفتم قطعا غافلگیر شده است,خودم جنبشی بکنم و او را از این کمان برهانم.اما دیر شده بود,بسیار دیر شده بود.همه این تاملات زمانی می برد که بیش از زمان رسیدن دشمن بودطارق,مثل برق از کنار ما گذشت و من فقط حس کردم که سوار من قدری خود را به سمت راست کشید و به جای خود بازگشت.همین.و وقتی افسار مرا برگرداند دیدم که نیزه علی بر سینه طارق فرو رفته و از پشت به قاعده ی دو وجب درآمده است.انگار طارق فرصت مردن هم پیدا نکرده بود.اسب همچنان می تاخت تا دست و پای طارق شل شد وطارق با همان سرعت به خاک غلتید.شنیدم که از این اعجاز سوار من,ولوله ای افتاده است در سپاه دشمنپسر طارق از این مرگ ناگهانی وخفت آمیز,از این مرگ بی هیچ جنگ و ستیز آنچنان به خشم می آید و خون جلوی چشمانش را می گیرد که بی گدار به میدان می زند.انگار که خرگوشی با چشم بسته در مصاف شیر.من دیدم که جزیی دیگر از سپاه دشمن کنده شد و به میدان پرتاب گردید.سوار و اسب با شتاب به سوی ما پیش می آمدند و ما همچنان بر جای ایستاده بودیمسر اسب او برق آسا از کنار سر من گذشت وهنوز تمام هیکل ما دو اسب از کنار هم عبور نکرده بود که سر پسر طارق را پیش پای خودم یافتم.یک آن گمان کردم که سوار من شمشیرش را میان زمین و آسمان ایستانده بود تا پسر طارق با شتاب بیاید و آن را از گردنش عبور دهد.اسب دشمن,گیج و منگ مانده بود با این سوار بی سر.و نمی دانم چرا کسی جرات نمی کرد بیاید جنازه ی این پدرو پسر را از میدان به در ببردمقتول بعدی طلحه بود,پسر دیگر طارق که او هم کشتنش وقتی از سوار من نگرفت.بعد,مصراع بن غالب آمد.چقدر چهره اش برایم آشنا بود.اگر مجال می بود از اسبش می پرسیدم که پیش از این سوارش را کجا دیده ام.ولی این مجال هرگز پیش نیامد,چرا که شمشیر سوار من با چنان ضربت و سرعتی فرود آمد که سوار و اسب را دفعتا به دو نیم کردبه دو نیم شدن ناگهانی مصراع,حادثه ای غریب وباورنکردنی بود.من گمان می کنم که خود مصراع هم تا لحظاتی بعد از این ضربت,هنوز باور نکرده بود که به دو نیم شده است و قبل از حضور قطعی مرگ,نسیم از میانه ی جسمش عبور می کندوحشت مرگ برسپاه دشمن سایه انداخت.لشکر دشمن شده بود مثل یک پیکری که حالا دیگر نفس نمی کشیدفقط تعداد کشته نیست که دشمن را به وحشت می اندازد,کیفیت قتل گاهی به مراتب رعب انگیزتر از تعداد مقتول است.هیچ کدام از اینها مجال جنگیدن پیدا نکرده بودند و این یعنی رقیب خبره تر از این است که خود را به تکاپوی عبث خسته شد. و این یعنی دشمنِ رقیب کوچکتر از آن است که تکان و تحرکی را بشایدبحث عقاب است و بچه روباه.عقاب که برای گرفتن بچه روباه بال بال نمی زند,آنی فرود می آید و کار را تمام می کنداما اینها هیچ کدام مهم نیست.مهم نگاهی است که میان این پدر و پسر,رد و بدل می شود.مهم ((فتبارک الله))ی است که بر لبهای پدر می نشیند.مهم مژگان سیاهی است که به تحسین فرود می آید و برمی خیزد.مهم تبسم شیرینی است که به لطافت رایحه بر چهره ی پدر پخش می شود.مهم نسیم((لاحول))ی است که از کوهسار پدر به لاله زار پسر می وزدبا خودم گفتم اگر کار اینچنین پیش برود,سپاه دشمن همه یا کشته اند یا فراری.اینچنین که سوار من می جنگد هیچ دیاری در این دیار باقی نمی ماند.اما ناگهان دیدم که رنگ از رخساره ی امام پرید و نگاه نگرانش بر پشت ما-من و علی اکبر-پهن شدبرگشتیم!من وسوارم که پشت به دشمن و روی به امام داشتیم,برگشتیم و ناگهان دوسپاه هزار نفری را دیدیم که از دو سو به سمت ما پیش آیندابن سعد که دیده بود عاقبت چنین جنگی شکست محتوم است,دو هزار تن را به نبرد با یک تن گسیل کرده بودهزار نفر به سرداری ((محکم بن طفیل))و هزار دیگر به فرماندهی ((ابن نوفل)).تعداد این دو سپاه را من بعدها شنیدم اما همان زمان احساس کردم که باید به اندازه ی دو هزار اسب,سوار دلاورم را همراهی کنمسرت را درد نیاورم.در تمام مدت جنگ با این لشگر دوهزار نفری با خودم فکر می کردم که سوار من تشنه است,خسته است.مصیبت دیده است و اینچنین معجزه آسا می جنگد.اگر این بلاها نبود او چه می کرد با سپاه دشمن!؟من تا صد و هشتاد را شمردم و بعد حساب از دستم در رفت.مشکل کار من این بود که باید از روی جنازه ها می پریدم و سوارم را جابه جا می کردم.خاک آمیخته به خون,گِلِ خون پاها وپهلوهایم راپوشانده بود.سوار من همچنان می چرخید,همچنان ذکر می گفت و همچنان شمشیر می زدو...همچنان دزدیده به پدر نگاه می کرد.به روشنی از مجرای این نگاه بود که نیرو می گرفت و استقامت می یافتجنگ اندک اندک به سردی گرایید و به سمت وقفه ای موقت نزول کرد.از این وقفه ها در میانه جنگها,بسیار پیش می آید.مثل یک قرار ناگذاشته.برای انتقال مجروحها و جنازه ها.برای تجدید قوا.برای سامان دادن دوباره سپاه.و این فرصتی بود تا علی دوباره نفس درنفس با پدر روبه رو شودمجلس هفتماما چه رو به رو شدنی!پسری زخم خورده,مجروح,خون آلود ولبها از تشنگی به سان کویر عطش دیده وچاک چاک,با پدری که انگار همه ی دنیاست و همین یک پسرسوار من,دلاور من,علی اکبر من,از من فرود آمد و بال بر زمین گسترد تا پاهای به پیشواز آمده ی پدر را بسوزد.امام نیز با همه عظمتش بر زمین نزول کرد دو دست به زیر بغلهای پسر برد و اورا ایستاند ودر آغوش گرفت.احساس کردم بهانه ای به دست آمده تا امام این دردانه ی خویش را گرم در آغوش بگیرد و عطشی را که از کودکی فرزند,تاکنون تاب آورده است فرو بنشانداما علی اکبر نیز کم از پدر نیازمند این آغوش نبود.تشنه ای بود که به چشمه سار رسیده بود...و مگر دل می کند؟ناگهان شنیدم که با پدر از تشنگی حرف می زند و...آبحیرت سرتاپای وجودم را فرا گرفت.اصلا قصدم این نیست که بگویم تشنگی نبود و یا علی اکبر تشته نبود.تشنگی با تمام وسعتش حضور داشت و با تمام بی رحمی اش تا اعماق جگر نفوذ کرده بودحالا که گذشته است به تو می گویم لیلا که من خودم گُر گرفته بودم از شدت عطش.من که اسبم و بیابانها قدر طاقتم را می دانند,کف کرده بودم از شدن تشنگیتشنگی گاهی تشنگی لب و دهان است که حتی به مضمضه آبی برطرف می شودتشنگی گاهی,تشنگی معده و روده است که به دو جرعه آب می نشینداما تشنگی گاهی به جگر چنگ می اندازد,قلب را کباب می کند و رگ و پی را می سوزانددر این تشنگی,فکر می کنی که تمام رودخانه های عالم هم سیرابت نمی کند.چه می گویم؟در این عطشناکی اصلا فکر نمی کنی,نمی توانی به هیچ چیز جز آب فکر کنی.در این حال,هر سرابی را چشم,آب می بیند و هر کلامی را گوش,آب می شنودوقتی که در اوج قله عطش ایستاده باشی,همه چیز را در مقابل آب,پست و کوچک و بی مقدار می بینی.جان چه قابل دارد در مقابل آب؟ایمان چه محلی...اما نه,این همان چیزی است که ارزش کربلاییها را هزار چندان می کنددشمن درست محاسبه کرده بود.در بیابان برهوت,در کویر لم یزرع که خورشید به خاک چسبیده است,که از آسمان حرارت می بارد و از زمین آتش می جوشد,تشنگی آب دیده ترین فولادها را هم ذوب می کند.عطش,سخت ترین اراده ها را هم به سستی می کشد.نیاز,آهنترین ایمانها را هم نرم می کند.اما یک چیز را فقط دشمن نفهمیده بود و آن اینکه جنس این ایمانها ,جنس این عزمها و اراده ها با جنس همه ایمانها و عزمها و اراده ها متفاوت بودآن که امام بود و این که علی اکبر.دختر بچه ها را بگو.بر رطوبت جای مشکهای روز قبل چنگ می زدند و سینه بر این خاک می خواباندند,اما سر فرود نمی آوردند,اما اظهار عجز نمی کردند,اما حرف از تسلیم نمی زدندو در این میانه,حکایتی دیگر بود.در آن بیابانی که قدم از قدم نمی شد برداشت,در آن کربلای آتشناک ,زینب به اندازه تمام عمرش پیاده راه رفت وحرفی از عطش نزد;کلامی از تشنگی نگفت.غریب بود این زن!اگر زنی می خواست با آن حجاب تمام و کمال که گرمای مضاعف را دامن می زد,در زیر آن آفتاب نیزه وار,دمی بنشیند,دوام نمی آورداین زن چقدر راه رفت چقدر دوید چقدر هروله کرد چقدر گریست چقدر فریاد زد چقدر جنازه بر دوش کشید چقدر بچه در آغوش گرفت.چقدر زمین خورد چقدر فرا رفت وچقدر فرود آمد...اما...اما...خم به ابرو نیاوردکجایی بود این زن؟چه صولتی!چه جبروتی!چه فخری!چه فخامتی!چه شکوهی!چه عظمتیبگذرم لیلا!هر وقت به یاد این زن می افتم با تمام وجود احساس کوچکی می کنم و به خودم می گویم خوشا به حال آن خاک که گامهای این زن را بر دوش می کشد.خاک گامهای او را به چشم باید کشیدحرف,سر تشنگی بود که به اینجا کشیده شدم.می خواستم بگویم که تشنگی به شدیدترین وجه خود وجود داشت,اما سوار من کسی نبود که پیش پدر از تشنگی ناله کند.گمان کردم شاید با اشاره به غیب,آب می طلبد.معجزه ای,کرامتی...چرا که سابقه داشت.یک بار در غیر فصل,او از پدر,انگور طلب کرد وپدر دست دراز کرد واز عالم غیب خوشه ای انگور چید ودرمشتهای ذوق زده ی پسر نهاد.من آن انگور را به چشم دیدم وهم از آن خوردم...چه گفتن دارد.خودت مگر از انگور بی بهره ماندی؟!انگار همان از درخت چیده شده بود.رشحات شبنم وار آب بر روی دانه های آن تلالو داشتگمان کردم شاید علی اکبر با قربت وقدرتی که از پدر می داند و معجزه وکرامتی که از دستهای او دیده است,توقع کرده است که پدر دست به درون پرده غیب ببرد...واصلا مگر نه کوثر,مُلک جاودانی پدرومادر همین پدر است;شاید...اما به خودم نهیب زدم که محال است بیان چنین توقعی از زبان چنان زاده امامی.وقتی که پدر خود در نهایت تشنگی است وقتی که کودکان ,دختران و زنان با جگرهای سوخته با جگرهای تفته مهر سکوت بر لب زده اند چگونه ممکن است او برای خودش آب طلب کند!؟نزدیکتر رفتم.آنچنان که سرم و دو گوشم در میانه ی دو محبوب قرار گرفت.با خود گفتم اگر من این راز را بفهمم کربلا را فهمیده ام وگرنه هیچ از اسبهای دیگر,بیش ندارم.ودیدم که دنیای دیگری است در میانه این دو محبوب.دنیایی که عقل آدمها به آن قد نمی دهد چه رسد به اسب.دنیا که دنیای عقل نبود عشق زلال وخالص بودعلی به امام گفت که((پدر جان عطش دارد مرا می کشد)) اما آن عطش کجا وتشنگی آب کجا؟ماجرا,ماجرای وصال ودیدار بود.ماجرا,ماجرای این فاصله مقدر بود.ماجرای این زمان لَخت,این ساعات سنگین و این لحظه های کندروح او به خدا پیوند خورده بود,باخدا در هم آمیخته بود در خدا ممزوج شده بود.روح او با خدا یکی شده بود وجسم این فاصله را برنمی تافت.جسم این کثرت را تاب نمی آورد.اما مشکل او این پیوند نبود.پیوند دیگری از این سمت بود.پیوندی که باز غیر خدایی نبود.عین خدایی بود اما کار را برای کندن و رفتن مشکل می کردعلی در میدان می جنگید اما چشم به پدر داشت.با شمشیر نه,که با برق نگاه پدر بازی می کرد.اصلا او زخم چه می فهمید چیست.نیزه چه بود درمقابل آن مژگانی که فرا می رفت وفرود می آمد.میدان چه بود درمقابل آن مردمکی که با منظومه عرش حرکت می کرداز آن سو هم ماجرا چنین بود.و این همان رابطه ای است که گفتم هیچ کس نمی تواند بفهمد.یادت هست لیلا!یکی از این شبها را که گفتم:به گمانم امام,دل از علی نکنده بودبه دگران می گفت دل بکنید و رهایش کنید اما هنوز خودش دل نکنده بود!اینجا همانجا بود که گمان وحدس مرا تشدید کرداگر علی اینهمه وقت در میدان چرخید و جنگید وزخم خورد و نیفتاد,اگر علی اینهمه وقت تا مرز شهادت رفت وبازگشت اگر علی اینهمه جان را گرفت و جان نداد اگر علی آنهمه را کشت و کشته نشد اگر از علی به قاعده ی دو انسان خون رفت و همچنان ایستاده ماند همه از سر همین پیوندی بود که هنوز از دو سمت نگسسته بودپدر نه,امام زمان دل به کسی بسته باشد و او بتواند از حیطه ی زمین بگریزد؟!قلب کسی در دست امام زمانش باشد و قابض ارواح بتواند جان او را بستاند؟نمی شود.و این بود که نمی شد.و...حالا این دو می خواستند از هم دل بکنندامام برای التیام خاطر علی,جمله ای گفت.جمله ای که علی را به دل کندن ترغیب کند یا لااقل به او در این دل کندن تحمل ببخشدپسرم!عزیزم!نور چشمم!سرچشمه ی رسول الله در چند قدمی است.چشم بپوش از این چشمهاین برای التیام علی بود.حسین را چه کسی باید التیام می داد؟برای این دل کندن,به حسین چه کسی باید دل می داد؟کدام کلام بود که بتواند حسین را به این دل کندن ترغیب کند؟یا لااقل در این دل کندن تحمل ببخشد؟باز هم خود او و باز هم کلام خود اوبه زودی من نیز به شما می پیوندمآبی بر آتش!انگار هر دو قدری آرام گرفتند.اما یک چیز مانده بود که اگر محقق نمی شد;کار به انجام نمی رسید.شهادت سامان نمی گرفت.وآن بوسه وداع بود.هر دو عطشناک این بوسه بودن و هیچ کدام از حیا پا پیش نمی نهادند ، نیاز و انتظار.انتظار و نیاز.لرزش لبها وگونه ها.تلفیق نگاهها و تار شدن چشمها.و...عاقبت پدر بود که دست گشود,صورت پیش آورد و لبهای علی را در میان لبهای خود گرفت ، زمان انگار ایستاده بود و بر زمین انگار آرامش و رخوت سایه انداخته بود.هیچ صدایی نمی آمد و هیچ نسیمی نمی وزید.انگار هیچ تحرکی در آفر�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 453]
-
گوناگون
پربازدیدترینها