محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845847005
معرفي سرگئي پاولوويچ کاراليوف(3)
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: معرفی سرگئی پاولوویچ کارالیوف(3)در سال 1947، گروه تحت مدیریت كارالیوف كار بر روی توسعه بیشتر طرحهای موشكی را برای بهبود برد و كاهش وزن ادامه دادند. بدین ترتیب، برد موشك آر-2 به دو برابر برد وی-2 رسید و برای اولین بار از سر جنگی جداشونده در آن استفاده شد. موشك آر-3 بردی حدود 3000 كیلومتر داشت و حتی می‌توانست اهدافی را در خاك انگلستان هدف قرار دهد. هرچند این پروژه به علت ناتوانی در تولید موتورهایی با قدرت مناسب در سال 1952 متوقف شد. در همین سال، كارالیوف برای تسهیل در گرفتن منابع مالی دولتی، به حزب كمونیست شوروی پیوست. توسعه موشك‌های بالستیك با آزمایش موشك آر-5 در 1953 و در نهایت، پرتاب موفق اولین موشك بالستیك قاره‌پیما، یعنی راكت دومرحله‌ای آر-7، در اوت 1957 پیگیری شد. در سایه پیشرفت شوروی در فناوری ساخت موشك‌های بالستیك قاره‌پیما، كارالیوف به فكر استفاده از موشك‌های قدرتمند برای سفرهای فضایی افتاد. در سال 1953، او برای اولین بار، طرح استفاده از موشك آر-7 برای پرتاب ماهواره به مدار را پیشنهاد داد. در ادامه، وی ایده جدید خود را با فرستادن آزمایشی یك سگ به فضا، با انجمن دانشمندان روسی در میان گذاشت و با وجود مخالفت‌ها، آن را با جدیت پیگیری كرد.
در سال 1957 (سال جهانی ژئوفیزیك)، ایده پرتاب ماهواره در رسانه‌های آمریكا مطرح شد. با این وجود، دولت آمریكا چندان از سرمایه‌گذاری سنگین بر روی این ایده استقبال نكرد و برنامههای مرتبط برای مدتی به حالت تعلیق در آمد. كارالیوف سرانجام با مطرح كردن رقابت فضایی شوروی و ایالات متحده و لزوم پیروزی شوروی در این عرصه با پرتاب اولین ماهواره به فضا، توانست از حمایت دولت شوروی برخوردار شود. توسعه اسپوتنیك-1 كمتر از یك ماه به طول انجامید. طراحی ساده این ماهواره شامل یك كره فلزی صیقلی، یك فرستنده، تجهیزات اندازه‌گیری حرارت و تعدادی باتری بود. كارالیوف شخصاً و با دقتی خاص مراحل مونتاژ را مدیریت كرد. سرانجام در 4 اكتبر سال 1957، اسپوتنیك-1 سوار بر پرتابگری كه تنها یك‌بار پرتاب موفقیت‌آمیز آن آزمایش شده بود، به فضا پرتاب شد و در مدار قرار گرفت. خبر پرتاب این ماهواره به سرعت در رسانه‌های جهان انتشار یافت و پیامدهای سیاسی بسیاری در پی داشت. مقامات سیاسی وقت اتحاد جماهیر شوروی، از این موفقیت بسیار خرسند بودند و دستور به ادامه برنامه دادند. كمتر از یك ماه بعد، یعنی در سوم نوامبر همان سال، اسپوتنیك-2 همراه با سگی به نام لایكا، به عنوان اولین حیوان فضانورد، در مدار قرار گرفت. این ماهواره، شش برابر سنگین‌تر از اسپوتنیك-1 بود و طی مدت چهار هفته توسعه آن، فرصتی برای انجام آزمایش‌های فنی و كنترل كیفیت وجود نداشت. موفقیت‌های برنامه اسپوتنیك با پرتاب اسپوتنیك-3 دنبال شد و این فضاپیما در 15 مه سال 1958 در مدار قرار گرفت. پس از موفقیت در برنامه اسپوتنیك، توجه كارالیوف به سفر به ماه معطوف شد. در همین راستا، نوع جدیدی از موشك آر-7 با یك مرحله بیشتر، طراحی و ساخته شد. در سال 1958، پرتاب اولین كاوشگرهای ماه، در قالب برنامه لونا، به شكست انجامید. ولی در ادامه، كاوشگرهای لونا-1، لونا-2 و لونا-3 در مأموریت خود به ماه، ركوردهای ارزشمندی را برای اتحاد جماهیر شوروی به ثبت رساندند.
در آن زمان، كارالیوف و همكارانش بر روی برنامههای جاهطلبانهای چون كاوش مریخ و زهره، قرار دادن انسان در مدار، پرتاب ماهواره‌های مخابراتی، جاسوسی و هواشناسی، و فرود آرام بر سطح ماه نیز كار می‌كردند. طرح كارالیوف برای سفرهای فضایی سرنشین‌دار، به سال 1958، وقتی‌‌كه مطالعات طراحی بر روی فضاپیمای وستوك در جریان بود، باز می‌گردد. ایده كارالیوف، ساخت كپسولی خودكار با قابلیت حمل یك سرنشین با لباس فضایی كامل بود. این كپسول، از سازوكار خروج اضطراری فضانورد در صورت بروز مشكل، فرود نرم و سامانه پرتاب به بیرون حین بازگشت بهره می‌برد. در 15 مه سال 1960، یك نمونه بدون سرنشین وستوك، 64 بار به دور زمین چرخید، اما موفق به بازگشت نشد. در ادامه، چهار فضاپیمای آزمایشی دیگر نیز كه حامل تعدادی سگ بودند، به مدار پرتاب شدند كه دو مورد از آنها با موفقیت كامل همراه بود. در نهایت، در 12 آوریل سال 1961 و پس از كسب اجازه رسمی از سوی دولت برای انجام اولین پرواز فضایی سرنشین دار تاریخ، نمونه اصلاح‌شده‌ای از موشك آر-7، یوری گاگارین را به عنوان اولین فضانورد به مدار زمین حمل كرد. گاگارین در پایان مأموریت خود، پس از خروج از فضاپیما در ارتفاع هفت كیلومتری، با استفاده از یك چتر نجات به زمین بازگشت. پرتا‌ب‌های دیگر فضاپیمای وستوك با موفقیت‌های وستوك-5 در انجام 81 چرخش به دور زمین و پرتاب اولین زن كیهان‌نورد به نام والنتینا تراشكوا با فضاپیمای وستوك-6 دنبال شد. در این زمان، كارالیوف به فكر توسعه فضاپیمای سایوز افتاد كه با حمل تعداد بیشتری فضانورد، امكان الحاق به فضاپیماهای دیگر در مدار و تبادل خدمه را نیز فراهم می‌ساخت. با این حال، مقامات همچنان در اندیشه ثبت ركوردهای بیشتر اما كم‌هزینه بودند و كارالیوف را تهدید می‌كردند كه كار را به رقیب وی، ولادیمیر چلومی، واگذار خواهند كرد. در آن زمان، رقابت شدیدی میان چلومی، گلوشكو و كارالیوف - كه هر یك طرحهای ویژه خود را برای توسعه صنایع موشكی شوروی داشتند- در راستای بهره‌مندی از حمایت‌های دولتی در جریان بود. در این میان، چلومی از نفوذ بیشتری در دستگاه دولتی برخوردار بود.بدی ترتیب، گروه كارالیوف ابتدا فضاپیمای وسخود را كه نمونه توسعه‌یافته وستوك بود، طراحی كردند. یكی از مشكلات موجود، طراحی چتر فرود فضاپیما بود كه با توجه به اینكه وسخود برای سه نفر سرنشین در نظر گرفته شده بود، نیاز به طراحی چترهای بزرگی داشت. آزمایش‌های فرود ناموفق این فضاپیما باعث ایجاد وقفه در برنامههای كارالیوف شد، اگرچه مشكلات با به‌كارگیری مواد جدید در طراحی چتر به طور كامل مرتفع شد. وسخود پس از انجام یك پرواز آزمایشی بدون سرنشین، در اكتبر سال 1964 یك گروه سه نفره شامل كوماروف، ایگوروف و فیوكتیستوف را به فضا برد و شانزده بار به گرد زمین چرخید. فضانوردان در این پرواز، برای اولین بار، بدون پوشیدن لباس فضایی در داخل فضاپیما به مدار رفتند. هنگامی‌كه آمریكایی‌ها به انجام یك راه‌پیمایی فضایی در قالب برنامه جمینی می‌اندیشیدند، روس‌ها تصمیم گرفتند با پرتاب دومین وسخود، در این زمینه هم از آنها پیشی بگیرند. بدین ترتیب در 18 مارس 1965، وسخود-2 به فضا پرتاب شد و آلكسی لئونوف با موفقیت اولین راه‌پیمایی فضایی جهان را به اجرا در آورد. با این حال، مشكلات به وجود آمده در این پرواز باعث شد ماموریت‌‌های آینده وسخود متوقف و به بایگانی سپرده شود.در همان زمان، تغییر رهبری و سیاست‌های اتحاد جماهیر شوروی باعث شد تا كارالیوف دوباره مجال كار در راستای رسیدن به آرزوی دیرینه‌اش، یعنی كنار زدن آمریكا در سفر انسان به ماه، را به دست آورد. گروه كارالیوف برای رسیدن به این هدف، طراحی موشك عظیم ان-1 را آغاز كردند.
توانایی‌های غیرقابل انكار سرگئی كارالیوف در مدیریت، نوآوری و طرح ایده‌های عملی، وی را به مغز متفكر اكثر برنامههای فضایی اتحاد جماهیر شوروی در آغاز عصر فضا بدل كرده بود. او را همیشه با دو حرف اول نامش (SP) و یا با عنوان سرطراح می‌شناختند. در آن زمان، این بالاترین عنوان در برنامههای فضایی بود. كارالیوف به عنوان مردی كامل شهره بود و در عین حال، انتظار زیادی هم از كارمندان خود داشت. اطرافیانش همواره از اینكه كار یا حركت اشتباهی انجام دهند كه موجب خشم وی شود، نگران بودند. كارالیوف ضمن كار بر روی طرح موشك ان-1، همچنان برنامههای فضایی دیگر از جمله طراحی فضاپیمای سرنشین‌دار سایوز، توسعه كاوشگرهای لونا و زمینه‌سازی برای انجام مأموریت بدون سرنشین به مریخ و زهره را نیز دنبال می‌كرد؛ اما قبل از مشاهده ثمره طرحهای گوناگونش به‌طور غیرمنتظره‌ای از دنیا رفت. دوران پایانی زندگیدر دسامبر سال 1960، كارالیوف دچار اولین حمله قلبی خود شد. در طول دوران نقاهت، پزشكان متوجه شدند كه او دچار ناراحتی كلیه نیز هست كه این مسئله به دوران بازداشتش در اردوگاه‌های كار اجباری باز می‌گشت. پزشكان به وی هشدار دادند كه اگر به سختی گذشته كار كند، مدت زیادی زنده نخواهد ماند. اما كارالیوف با این استدلال كه اگر شوروی پیشگامی خود را در فعالیت‌های فضایی از دست دهد، دولت حمایت‌های مالی خود را از برنامههای فضایی متوقف خواهد كرد، به كار خود ادامه داد.وضع جسمانی وی در طول سال‌ها رو به وخامت گذاشت و بیماری‌های گوناگون به سوی او هجوم آورد. كارالیوف بارها به دلایل مختلف از جمله خونریزی روده، ناراحتی قلبی و التهاب كیسه صفرا، روانه بیمارستان شد. وی رفته رفته شنوایی خود را نیز از دست می‌داد كه دلیل آن شاید تأثیر صداهای ناشی از آزمایش‌های موتور بود.
دلیل قطعی مرگ كارالیوف مشخص نیست؛ در دسامبر سال 1965، ظاهراً یك زائده خونی در روده بزرگ او تشخیص داده شد. وی در 5 ژانویه سال 1966 برای یك جراحی به ظاهر معمولی به بیمارستان منتقل شد و 9 روز بعد جان سپرد. در پی آن، مقامات دولتی علت مرگ را سرطان روده اعلام كردند. ولی بعدها گلوشكو ناموفق بودن عمل جراحی را مسبب مرگ كارالیوف دانست. با این حال، خانواده كارالیوف مرگ به دلیل سرطان را تأكید كردند. ناراحتی قلبی وی نیز در مرگش بی‌تأثیر نبوده است؛ به هر حال، او پس از عمل جراحی، دیگر به هوش نیامد. به دلیل سیاست‌های دوران حكومت استالین و جانشینان او، هویت كارالیوف هرگز تا زمان مرگش فاش نشد. علت این امر، حفظ كارالیوف از گزند عناصر آمریكایی بود. از این رو، مردم شوروی تا زمان مرگ كارالیوف از دستاوردهای بزرگش آگاه نشدند. آگهی فوت وی در 16 ژانویه 1966 در یكی از معروف‌ترین روزنامه‌های شوروی، به همراه عكسی از او و مدال‌هایش منتشر شد. به دلیل خدمات ارزشمند كارالیوف در توسعه اولین موشك‌های قدرتمند، ماهواره‌ها و فضاپیماها، او را بانی فعالیت‌های فضایی شوروی می‌دانند. اگرچه مرگ زودهنگام وی كه فاش شدن نام و سابقه كاری‌اش را در پی داشت - در حالی كه هویت دیگر سرطراحان و كارشناسان علوم فضایی شوروی همچنان سرّی باقی مانده بود- در پررنگ شدن هرچه بیشتر نقش او در این زمینه بی‌تأثیر نبوده است. كارالیوف سهم بزرگی در اولین دستاوردهای فضایی بشر مانند پرتاب اولین ماهواره ساخت بشر، نخستین حیوان زنده و اولین انسان و زن فضانورد به مدار، و همچنین اولین راه‌پیمایی فضایی داشت. اگرچه در كنار موفقیت‌هایش، شكست‌های بسیاری نیز در برنامههای تحت رهبری وی به وجود آمد كه در آن زمان، از اعلام عمومی آنها خودداری شد. از جمله اینكه فضاپیمای سایوز در اولین پرواز آزمایشی خود چند ماه پس از فوت كارالیوف، سرنشین خود را به كشتن داد.از سرگئی كارالیوف اغلب در كنار ورنر فون‌براون، به عنوان سردمداران رقابت فضایی آغاز عصر فضا یاد میشود. با این حال، وی برخلاف فون‌براون، مجبور به رقابت مستمر با رقیبان داخلی همچون ولادیمیر چلومی، كه برنامههای خود را برای سفر به ماه داشتند، نیز بود. مرگ كارالیوف، ضربه جبران‌ناپذیری را به برنامههای فضایی روسیه وارد كرد. دو هفته پس از فوت وی، فضاپیمای لونا-9 با فرود نرم بر سطح ماه و ارسال اولین تصاویر از سطح یك جرم آسمانی، آخرین موفقیت‌های شوروی را در عرصه رقابت فضایی با ایالات متحده رقم زد. بیماری و مشغله زیاد كارالیوف به همراه عدم همكاری مناسب او با متخصصانی همچون گلوشكو و چلومی، باعث شد كه اتحاد جماهیر شوروی از تمام توان خود در رقابت فضایی با ایالات متحده بهره نبرد. اگر آمریكایی‌ها با همكاری چهار پیمانكار اصلی توانستند موشك ساترن-5 و فضاپیمای آپولو را توسعه دهند، كارالیوف تنها با اتكا به تخصص خود و گروهش تصمیم به انجام كاری مشابه داشت. در واقع، ادامه برنامههای فضایی وی برای دیگران در غیاب او عملاً غیرممكن بود. جانشین كارالیوف، واسیلی میشین، معاون نزدیك او بود كه به عنوان سرطراح، برنامه نیمه‌كاره موشك ان-1 را ادامه داد؛ اما در سال 1972، پس از چهار پرتاب ناموفق موشك ان-1، اخراج و گلوشكو جایگزین وی شد. تا آن زمان، آمریكایی‌ها در قالب برنامه آپولو، موفق به سفر به ماه شده بودند. گردآوری و تنظیم:محسن مرادیمنبع: دانشنامه فضایی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 389]
-
گوناگون
پربازدیدترینها