واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: روستاي آوه از توابع بخش مرکزي در 25 کيلومتري جنوب ساوه قرار دارد، اين روستا از جنوب به کوه قدمگاه و از غرب به کوه پلنگ محدود مي شود و آب و هوايي گرم و خشک دارد. ساخت شهر تاريخي آوه به اردشير بابکان نسبت داده شده است و وجود تپه باستاني، آب انبار قديمي، کاروانسراي صفوي و آرامگاه امامزاده عبدالله، قدمت تاريخي اين روستا را نشان مي دهد. مردم روستاي آوه به زبان ترکي سخن مي گويند ، مسلمان و پيرو مذهب شيعه جعفري هستند. درآمد مردم روستاي آوه از طريق فعاليت هاي زراعي، باغداري، دامداري و ساير فعاليت هاي خدماتي و توليدي تامين مي شود. محصولات زراعي وباغي اين روستاشامل گندم، جو، آفتابگردان ، پنبه ، انار، انجير وانگوراست. پرورش مرغ، خروس و مرغابي در آوه رواج دارد، بانوان آوه اي با جوراب پشمي، پنبه اي و قالي هاي ابريشمي نقش موثري در افزايش درآمد خانوار روستا دارند. ازمهمترين مراسم فرهنگي روستاي آوه، مي توان به اعيادملي ومذهبي، شب چله، شب چهارشنبه سوري و تعزيه خواني در ماه محرم اشاره کرد. موسيقي محلي (چگور) و کمانچه، سازهاي مورد علاقه مردم روستاست که نوازندگان و خوانندگان محلي آوه، در مراسم جشن هاي روستا با نواختن آنها، شادي مي آفرينند. روستاي آوه؛ در دشت استقرار يافته و بافت مسکوني متراکمي دارد ، اغلب خانه هاي اين روستا در يک طبقه و با سقف مسطح ساخته شده است. مصالح عمده به کاررفته درساخت خانه هاي اين روستا شامل آجر، خشت، گل و چوب است و سقف خانه ها با کاهگل و قير عايق بندي شده است. پوشش گياهي سرسبز و اقليم قشلاقي روستا، باعث جذب گردشگران بويژه در فصل بهار و پاييز مي شود. آوه، آثارتاريخي جالب توجهي داردکه ازآن جمله مي توان به کاروانسراي شاه عباسي اشاره کرد. اين کاروانسرا يکي از بناهاي ماندگاروتاريخي روستاي آوه واز يادگارهاي دوره صفوي است که به شکل چهار ايواني و قرينه سازي کامل ايجاد شده است. ساختمان اصلي بنا از خارج و داخل تقريبابه شکل مربع و دروازه ورودي آن درسمت جنوب بنا واقع شده است. ورودي کاروانسرا با عبور از يک دالان طولاني به حياط مي رسد، داخل حياط به صورت چهار ايواني است که در وسط هر جبهه آن قوسي بلند ديده مي شود. در پشت اتاق هاي کاروانسرا اصطبل قرار دارد که به جز جبهه ورودي ، دور تا دور آن به يکديگر راه دارند و از داخل حياط ، به وسيله چهار دالان به داخل اصطبل راه مي يابند. اين کاروانسرا حدود دو هزارو800 مترمربع زيربنا دارد، ديوارهاي داخلي وخارجي آن ازخشت و آجر است و طاق هاي هلالي و سقف هاي گنبدي شکل دارد. آب انبار بلور؛ در مقابل دروازه ورودي کاروانسرا قرار دارد و مصالح به کار رفته در آن شباهت زيادي با مصالح به کار رفته در کاروانسرا دارد. بناي آب انبار نيز متعلق به دوره صفوي است که براي تامين آب مورد نياز مسافران ايجادشده است. يکي ديگر از آثار تاريخي اين منطقه بقعه امامزاده عبدالله است که ساختمان ساده اي دارد و از آثار دوره سلجوقي مي باشد. گنبد اين امامزاده در زمان سلجوقيان در قرن ششم بنا شده است. تپه باستاني آوه هم که نزديک به 30 متر ارتفاع دارد، بقاياي برج يا ساختماني رفيع است که در دامنه اين تپه، خشت و آجرهاي فراواني به چشم مي خورد. اين تپه، يکي از برج هاي ديده باني است که سلطان محمد سلجوقي در چهار جانب جلگه آوه ساخته بود. آوه؛ يکي از شهرهاي مهم دوره اسلامي و شيعه نشين بوده که طبق آخرين فصل کاوش ، در اين منطقه يک شهر220 هکتاري با حريم آزاد وجود دارد که تمام شهر مذکور زير خاک مدفون است. شهر تاريخي آوه در دوره مغول به دلايل نامشخصي متروک شد و پس از گذشت سال ها و بر اثر عوامل جوي به صورت آوار فرو ريخت و در زير خاک رفت. از زماني که تردد اروپاييان به ايران افزايش يافت (از زمان ناصرالدين شاه به بعد) اين محوطه مورد تعرض و تجاوز اشخاص سودجو و حفاران غيرمجاز قرار گرفت. سالانه افزون بر پنج هزار مسافر و گردشگر از مناطق باستاني و تفرجگاه هاي تفريحي اين منطقه ديدن مي کنند. ک/4 7337/686/588/559
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 341]