تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1866244506
رضا كيانيان و «خاكآشنا»
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: رضا كیانیان و «خاكآشنا»
بازیگری بساز بفروشی هم به وجود آمده است! بدون شناخت میراثمان احساس سر راهی بودن میكنیم رضا كیانیان از تجربه‌ی همكاری دوباره با فرمانآرا در «خاكآشنا» سخن گفت و گلایه كرد از اینكه؛ بخشی از فیلم در اكران عمومی حذف شده است. این بازیگر تئاتر و سینمای ایران كه سال گذشته و در آستانه روز ملی سینما اكران فیلم‌هایی چون «خاكآشنا» و «صد سال به این سالها» را از جمله آرزوهای خود برشمرده بود، در گفت‌وگویی همزمان با اكران «خاكآشنا» به خبرنگار ایسنا ،گفت: در شرایطی كه ما داریم اكران فیلمی كه پروانه ساخت دارد، جزو آرزوهاست! او ادامه داد: همیشه می‌گویم آرزوهای بزرگ باعث افسرده شدن می‌شود، اما آرزوهای كوچك چون به دست آوردنی است، آدم را خوشحال می‌كند، اكران شدن فیلم دیگر در آرزو نمی‌گنجد اما در این شرایطی كه ما داریم، جزء آرزوهاست! فیلمی كه شورای پروانه ساخت اجازه ساختنش را داده آرزو میكنیم تا شورای پروانه نمایش هم اجازه اكرانش را بدهد! اما سال گذشته پروانه نمایش دو فیلم «خاك آشنا» و «صد سال به این سالها» را نداده بودند و حالا «خاك آشنا» با 9 دقیقه حذفی اكران شده است. در شرایطی كه ما داریم اكران فیلمی كه پروانه ساخت دارد، جزو آرزوهاست! او با اظهار تاسف از حذف برخی از قسمتهای این فیلم افزود: وقتی برای اولین‌بار این فیلم را روی پرده دیدم خیلی حالم بد شد. این هم برای خودش نسخه جدیدی است، اما دیگر فیلم قبلی نیست و نمی‌دانیم تماشاگر چگونه باید صحنه‌های حذف‌شده را در ذهنش تصور كند، اما از آن‌جا كه ما انسان‌هایی هستیم كه تخیل‌مان خیلی رشد كرده به تماشاگر هم می‌گوییم، تو هم تخیلت را به كار بینداز! نمی‌خواهند تماشاگر تنبل باشد! البته یكی از روزنامه‌ها چند روز قبل تمام حذفیات فیلم را توضیح داده بود، در برخی از سایت‌ها هم این حذفیات وجود دارد اما همگان امكان دسترسی به این رسانه‌ها را ندارند. رضا كیانیان با اشاره به نسخه‌ی فعلی به نمایش درآمده از «خاكآشنا» گفت: در نسخه اكران شده فعلی دیگر دوست نویسنده‌ای وجود ندارد! گفتند كسی كه می‌خواهد بمیرد چرا باید باشد؟! در این نسخه، تماشاگر می‌بیند كه مام نامدار گریه می‌كند و فضا سنگین می‌شود و دلیل این گریستن را نمی‌داند. سال گذشته اكران این فیلم پنجاه درصد آرزوی من بود كه 9 دقیقه آن حذف شده و 50 درصد دیگرش كه به نمایش«صد سال به این سالها» برمی‌گردد همچنان باقی است و اصولا مدت‌ها است كسی درباره این فیلم چیزی نمی‌گوید. او كه اخیرا «خاكآشنا» را همراه با تماشاگران دیده است، درباره واكنش تماشاگران درباره این فیلم گفت: سعی كردم زود از سینما فرار كنم! قبل از اكران نسخه كامل فیلم را در قالب دی‌وی‌دی دیده بودم، اما روی پرده همین نسخه كوتاه شده را دیدم، چون اولین‌بار بود كه فیلم را می‌دیدم و كوتاه هم شده بود، زود فرار كردم. بساز و بفروشی نوعی خودسانسوری به همراه دارد، خود سانسوری هم تنها یك بیماری نیست، بلكه سودی هم به همراه دارد. فرد خودش را سانسور می‌كند تا سود كند. وقتی این روند ادامه پیدا كند آن فرد دیگر رشد نمی‌كند، در هر دوره تاریخی بدون در نظر گرفتن شرایط اجتماعی، تنها چیزی كه از آن دوره می‌ماند، هنر است. حتی علم هم نمی‌ماند چون علم هم مدام خود را نقض می‌كند.كیانیان درباره جذابیتهای نقش خود در «خاكآشنا» جدای از اكیپ گروه فیلم توضیح داد: نمی‌توان این‌ها را از هم جدا كرد، چون همه این‌ها یك مجموعه است. حضور عوامل ثابت در این آثار، ادامه خطی است كه از سالها پیش آغاز شده و اصل جذابیتش در این است. چون در سینمای ما كار گروهی به ندرت اتفاق می‌افتد و كم‌تر پیش می‌آید كه یك گروه بتوانند فعالیت خود را ادامه بدهند، البته به جز این، ارزش‌های دیگری هم وجود دارد. در این فیلم با استثناهایی روبه‌رو می‌شویم كه در جامعه فعلی ما به قاعده تبدیل شده‌اند، مسایلی مانند افسردگی نسل جوان، خالی شدن روستاها از سكنه و ... این مسایل نباید قاعده باشد، اما بگونه‌ای شده است. به اعتقاد كیانیان كه به اسطوره و قصه بسیار علاقه‌مند است؛ قیامت و داستان اصحاب كهف از دیگر جذابیتهای «خاكآشنا» است و گفت: در این فیلم، چوپان به طور مرتب می‌گوید؛ ««مام نامدار» قیامت است.» به هرحال باید قیامت شود كه جای همه چیز عوض شود. به هرحال این مفهوم جذابی است كه در جای جای فیلم جریان دارد. قیامت و داستان اصحاب كهف جزء مفاهیم زیرین فیلم است كه مدام به آن‌ها اشاره می‌شود.
رضا كیانیان كه پیش از این در دو فیلم دیگر فرمانآرا «خانه‌ای روی آب» و «یك بوس كوچولو» دو نقش اصلی را بازی كرده است، در پاسخ به پرسشی درباره آسانی نقش نامدار در قیاس با نقش‌های قبلی‌اش،پاسخ داد: وقتی قرار باشد شخصیت بازی كنیم، هیچ نقشی آسان نیست. شخصیت در روان‌شناسی به معنای یك فرد در میان میلیون‌ها نفر است. چراكه همه آدم‌ها با یكدیگر تفاوت دارند. ضمن اینكه بازی تیپیكال در قیاس با بازی شخصیت‌پرداز قواعد خاص خود را دارد. هریك از این نقش‌ها پیچیدگی‌های خاص خود را دارد. اما چون برای فیلم «خانه‌ای روی آب» حدود 20 كیلو وزن اضافه كردم یا در فیلم «یك بوس كوچولو» گریم بسیار متفاوتی دارم و نقشی بسیار پیرتر از خودم را بازی می‌كنم، بازی در این نقش‌ها خیلی سخت به‌نظر می‌آید، اما این‌ها سخت نیست، چون هركسی می‌تواند چنین كارهایی انجام بدهد. مهم این است كه از اینجا بعد چگونه بازی كنی. در بسیاری از فیلم‌های تلویزیونی هم بازیگران و هم كارگردان‌ها به اشتباه تصور می‌كنند با یك گریم خیلی خوب نقش از آب و گل در می‌آید، اما آن گریم و لباس كه دروازه ورود به نقش است، برای 5 دقیقه اول تماشاگر را جذب می‌كند و برای 85 دقیقه بعد بازیگر باید به گونه‌ای بازی كند كه باور تماشاگر را نشكد. اگر نتواند چنین كند، آن نقش فراموش می‌شود. اما در فیلم «خاكآشنا» گریم عجیب و غریبی ندارم و سن نقش به سن خودم نزدیك‌تر است. البته ریزه كارهایی وجود دارد، آدمی كه از شهر فرار كرده و در زیرزمینی در یكی از روستاها خودش را زندانی كرده، ریزه كاری‌های خاص خود را دارد. مثلا دست‌های این آدم همیشه آویزان است، یا اینكه به جز یكی دو جا هرگز در چشم كسی خیره نمی‌شود، معمولا زمزمه می‌كند و بلند صحبت نمی‌كند. شانه‌هایش خم است همه این‌ها نشانگر منزوی‌بودن این مرد است. نوع لباس پوشیدن نامدار از دیگر ریزه‌كاری‌های این نقش است. اما یك اثر هنری هرگز كهنه نمی‌شود و از بین نمی‌رود و این چنین است كه هنرمند باید در هر شرایطی كار خود را به شكلی عمیق انجام دهد و آن را در ذهن خود تئوریزه كند. این باعث رشد و بقای آثار هنری می‌شود، اما كسی كه خودسانسوری می‌كند، در اندیشه گذران امور امروز است و فراموش نكنیم بسیاری از خلاقیت‌ها زاده سانسور هستند. كیانیان كه سابقه حضور در گروه‌های تئاتری را دارد، درباره همكاری‌اش با بهمن فرمانآرا كه معمولا با گروهی ثابت كار می‌كند، به ایسنا گفت: بودن در یك گروه ثابت موجب می‌شود كه اعضای آن به زبان مشترك دست پیدا كنند و بعد از مدتی خیلی زود حرف یكدیگر را درك كنند، بنابراین وقت گروه كم‌تر گرفته و ایده‌های بهتری ردوبدل می‌شود. به دلیل همین آشنایی اعضای گروه،در پشت صحنه تنشی به وجود نمی‌آید. این‌ها ساده‌ترین محاسن گروه است، اما مهم‌ترین فایده گروه ثابت این است كه كار از یك تغییر كمی به تغییری كیفی برسد و بعد از آن چیزی به وجود می‌آید كه خود اعضای گروه هم نمی‌دانند، چیست. مانند آدمی كه به مرور رشد می‌كند و بزرگ می‌شود.آدم زنده همیشه برای خود و اطرافیانش جذاب است. چون مدام درحال تغییر و انجام تجربه‌های جدید است. وقتی گروهی هم شكل می‌گیرد در ادامه كار خود به نتایج و تغییراتی می‌رسد كه این تغییرات برای خودشان هم جذاب است. كیانیان در توضیح دیگر فواید بودن در گروه، ادامه داد: با حضور در گروه است كه نگاه و سبك پیدا می‌شود. در تئاتر تا اوایل انقلاب كه گروه‌های تئاتر فعال بودند كار هریك از بازیگرانی كه در این گروه‌ها فعالیت می‌كردند، امضا دارد. چون هریك از این افراد سالیان سال در یك گروه كار كردهاند و در این گروه به تدریج صاحب سبك و نگاه شده‌اند، حتی با فروپاشی گروه‌ها، این سبك و نگاه همچنان وجود دارد در مقابل تعداد بسیار اندكی ازبازیگران دیگری كه كارشان را با سینما آغاز كردهاند، ماندگار شده‌اند. در فاصله میان دو دوره تشكیل گروه‌های تئاتری با یك دوره انقطاع روبه‌رو بودیم كه در این دوره بازیگر و اصولا هنرمندی پرورش پیدا نكرد. چراكه با استقرار گروه‌هاست كه همه رشته‌های هنری رشد پیدا می‌كنند. در كار گروهی همه‌چیز در دل گروه شكل می‌گیرد و این چنین است كه لباس و صحنه هم به اندازه بازیگران موجودیت زنده بودن را دارند، همه این اجزا در كنار یكدیگر هویت پیدا می‌كنند، بنابراین كسانی كه قواعد كار گروهی را ندانند، نمی‌توانند در تئاتر باقی بمانند. اما در دولت آقای خاتمی كه بار دیگر گروه‌های تئاتری شكل گرفتند، نسل جدیدی از بازیگرانی كه صاحب امضاء و ماندگار هستند، وارد فضای هنری شدند.
كیانیان ادامه داد: ویژگی دیگر بازیگرانی كه از تئاتر به سینما می‌آیند، این است كه بازیگران یك نقش نیستند كه بعد از مدتی و با تغییر فیزیك‌شان دیگر نتوانند آن نقش را بازی كنند، این‌ها چون بازیگر هستند چه پیر باشند و چه جوان همیشه می‌توانند بازی كنند. او در ادامه با تشریح تفاوت‌های شیوه خلق اثر هنری در تئاتر و سینما،تصریح كرد: در تئاتر با انجام تمرینات چند ماهه، كار شكل می‌گیرد، اما قاعده سینمای حرفه‌ای این است كه پیش از كلید زدن، كارگردان، فیلم را در ذهن خودش ساخته است. در حالیكه در تئاتر كارگردان كلیات كار را می‌داند و جزییات در دل تمرینات گروه پیدا می‌شود. با این حال در هیچ كجای دنیا گروه‌های ثابت سینمایی وجود ندارد، اما كارگردان‌های بزرگ هنگام انجام كارشان، عوامل را فرا می‌خوانند كه این شكل از كار گروهی با گروه تئاتر كه اعضای آن صبح تا شب با هم هستند، متفاوت است. رضا كیانیان در بخش دیگری از این گفت‌وگو درباره‌ی موضوع مطرح شده در «خاكآشنا»، گفت: دغدغه میراث ملی و شناسنامه‌دار بودن نسل جوان در فیلم «یك بوس كوچولو» هم مطرح می‌شود، چون این شناسنامه سال‌هاست كه لگدكوب می‌شود. عده‌ای تلاش می‌كنند نشان دهند ایرانیت و وطن مهم نیست. به همین دلیل جوانان نمی‌دانند باید به چه چیز ایرانی بودن افتخار كنند.همین خط در «خاك آشنا» هم ادامه و نمود پیدا می‌كند.دغدغه‌ای كه در این فیلم‌ها وجود دارد، این است كه شناسنامه خود را بشناسیم و به آن افتخار كنیم. او با ابراز تاسف از بی‌توجهی نسبت به میراث ملی تصریح كرد: اگر ساختمان‌هایی مانند «بیستون» یا «پاسارگاد» یا «تپه‌های سیلك» در كشورهای دیگری بود، چه تشكیلاتی برای این مكان‌ها كه سابقه تاریخی دارند، فراهم می‌كردند؟! اما ما همچنان نسبت به این میراث ارزشمند بی‌توجه هستیم و تاریخچه این میراث را نمی‌دانیم، درحالی كه اگر نسبت به تمدن كشورمان و تاریخچه آن آگاهی پیدا كنیم، بیشتر احساس رضایت و افتخار داریم، چون شناسنامه داریم. بدون شناخت این میراث احساس سر راهی بودن میكنیم. نه تنها نسبت به مكان‌های تاریخی، نسبت به شخصیت‌های بزرگ فرهنگی، هنری و علمی خود هم همچنان بی‌توجه هستیم. درحالی‌كه این افراد هم جزء شناسنامه ما هستند. چه آن‌ها را دوست داشته باشیم و چه دوست نداشته باشیم، ما با این‌ها معنی پیدا میكنیم. همچنان‌كه در این دوره، با این روزهای تاریخی معنی پیدا میكنیم، چراكه ما با تمام تاریخ‌مان معنی پیدا میكنیم. كیانیان درباره آسیب‌هایی كه بر اثر اعمال ممیزی بركار بازیگری وارد می‌شود، نیز گفت: ممیزی به تمام آثار هنری ما و حتی به معماری ما لطمه می‌زند. در هر شهری، شهرداری معیارهای ساختمان‌سازی را مشخص می‌كند كه همین معیارها دست و پای معماران را می‌بندد. اتفاقی كه در شهرهای ما افتاده این است كه دیگر ساختمان‌های زیبای قبلی ساخته نمی‌شوند. اگر مدعی پیشرفت تكنولوژی هستیم، چرا دیگر نمی‌توانیم آن ساختمان‌ها و بناهای زیبای قدیمی را بسازیم؟ این‌چنین است كه معماری، فیلم، كتاب و حتی بازیگری بساز بفروشی پیدا می‌شود، چون فرهنگی وارد شده كه باعث بروز این اتفاقات می‌شود. ممیزی حتی بر بقال سر محله هم تأثیر می‌گذارد، چون یك زنجیره فرهنگی است. او ادامه داد: اما بازیگر در مقابل ممیزی دو واكنش می‌تواند داشته باشد، یا اینكه بر اثر دلگیری دیگر بازی نكند، یا اینكه بازی بكند و امیدوار باشد كه این معضل روزی برطرف شود. هنگام ساخت فیلم ایشان حال خیلی خوشی نداشت و جالب این بود كه حركت كردن برای خانم خردمند سخت بود، وقتی بازی در فیلم را پذیرفت، با ماشین به كردستان آمد و حتی بخشی از راه را كه ماشین‌رو نبود، پیاده آمد. هنگام بازگشت گفت حالش بهتر است؛ چون كار كرده بود. این بازیگر سینما سپس درباره پیامدهای ممیزی و پدیده خودسانسوری به ایسنا توضیح داد: بساز و بفروشی نوعی خودسانسوری به همراه دارد، خود سانسوری هم تنها یك بیماری نیست، بلكه سودی هم به همراه دارد. فرد خودش را سانسور می‌كند تا سود كند. وقتی این روند ادامه پیدا كند آن فرد دیگر رشد نمی‌كند، در هر دوره تاریخی بدون در نظر گرفتن شرایط اجتماعی، تنها چیزی كه از آن دوره می‌ماند، هنر است. حتی علم هم نمی‌ماند چون علم هم مدام خود را نقض می‌كند. اما یك اثر هنری هرگز كهنه نمی‌شود و از بین نمی‌رود و این چنین است كه هنرمند باید در هر شرایطی كار خود را به شكلی عمیق انجام دهد و آن را در ذهن خود تئوریزه كند. این باعث رشد و بقای آثار هنری می‌شود، اما كسی كه خودسانسوری می‌كند، در اندیشه گذران امور امروز است و فراموش نكنیم بسیاری از خلاقیت‌ها زاده سانسور هستند. رضا كیانیان در بخش دیگری از این گفتگو درباره تبلیغات فیلم «خاكآشنا» مطرح كرد: تیزری كه گاهی از تلویزیون پخش شده ، صاحبی ندارد و نوعی معرفی نادرست از فیلم است كه نبود آن بهتر از بودنش است. به هرحال همیشه جنسی كه در ویترین است بهتر فروش می‌كند، بنابراین تبلیغ صددرصد موثر است و هر شیوه جدیدی كه منجر به اطلاع‌رسانی بشود، خوب است. او در پایان درباره‌ی نیكو خردمند به عنوان یكی از بازیگران فیلم «خاكآشنا» كه این روزها در بیمارستان بستری است،گفت: هنگام ساخت فیلم ایشان حال خیلی خوشی نداشت و جالب این بود كه حركت كردن برای خانم خردمند سخت بود، وقتی بازی در فیلم را پذیرفت، با ماشین به كردستان آمد و حتی بخشی از راه را كه ماشین‌رو نبود، پیاده آمد. هنگام بازگشت گفت حالش بهتر است؛ چون كار كرده بود. اما خیلی از هنرمندان به خاطر كار نكردن، پژمرده می‌شوند. تنظیم برای تبیان : مسعود عجمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 448]
-
گوناگون
پربازدیدترینها