محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829210605
كار نكرده خيلي دارم...
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: كار نكرده خیلی دارم...
ناصر تقوایی و 9 سال پس از «كاغذ بیخط» ناصر تقوایی در آستانهی 68 سالگی همچنان با گذشت 9 سال از ساخت «كاغذ بیخط»؛ فیلمی نساخته است و دو فیلم نیمه‌تمام «چای تلخ» و «زنگی و رومی» را در كارنامه‌ی هنری‌اش دارد. او تدریس فیلم‌نامه‌نویسی می‌كند و در تدارك برپایی نمایشگاهی از چهارمین چشم‌انداز از عكس‌هایش است. این كارگردان سینما امیدوار بود، پس از چشم‌انداز سومش با عنوان «ابر، باد و مه، مِه...» كه اسفند ماه در گالری اعتماد برپا شد، بهار امسال، چهارمین چشم‌انداز از عكس‌هایم را با موضوع «ایران ،20 سال پس از متاركه» برپا كند. اما بهار موفق نشد ولی به گفته‌ی خودش این روزها در تدارك است تا مقدمات برپایی این نمایشگاه را فراهم كند. ناصر تقوایی می‌گوید: ایران را دوست دارم، برای اینكه وطن منست، خوزستان را دوست دارم، برای این كه ولایت منست، و عاشق آبادان هستم، برای اینكه زادگاه منست. كارگردان «كاغذ بیخط »، «ای ایران»، «ناخدا خورشید» ـ 19 تیر ماه ـ 68 ساله شد، او گفته است: « ... در تابستان سال 1320 خورشیدی، در گرمای جنگ جهانگیر دوم، در قلب جنگلی از نخل‌های ستبر سبز، در یك روستای عرب‌نشین زاده شدم. در كودكی یك سیاح حرفه‌ای بودم و همراه پدر به دوردست‌ترین بندرهای دریای جنوب سفر كردم و هركلاس ابتدایی را در شهری و دهكوره‌یی خواندم و هفت سال بعد كه به زادگاه خودم برگشتم در عالم خیال یك سندباد نوجوان بودم. در مدرسه به ادبیات علاقه داشتم، اما ریاضی خواندم. در جوانی داستان كوتاه می‌نوشتم و فریفته‌ی شیوه‌های نو بودم، اما باز نمی‌دانم چه شد كه از سینما سر درآوردم. در این مسیر به آدم‌های دانا برخوردم و صحنه‌های جالب، ولی زندگی خودم هیچ صحنه‌ی جالبی ندارد. تنها شانس من در زندگی شاید این بوده كه با یك تولد ناخواسته شصت سال تمام مثل یك آدم زیادی در كنار یك ملت كهنسال زندگی كرده‌ام. دوازده داستان كوتاه، سیزده فیلم گزارشی و مستند، سه فیلم كوتاه داستانی، شش فیلم بلند سینمایی و یك مجموعه‌ی شانزده ساعته‌ی تلویزیونی در كارنامه‌ی من دیده می‌شود. به اضافه‌ی یك مجموعه عكس و اسلاید از طبیعت و زندگی و فرهنگ این مرز پرگهر، در هزار و یك نما. با اینهمه از دور تنبل جلوه می‌كنم. چرا كه در این ده ساله، به دلایلی كه ناگفتنش بهتر، كارهای تازه‌ی مرا نه كسی خوانده، نه كسی دیده ... » او كه در فیلم‌سازی علاوه بر ساخت فیلم كوتاه، فیلم‌های بلندی چون «آرامش در حضور دیگران»، «صادق كرده»، «ناخدا خورشید»، «ای ایران»، «كاغذ بیخط » را ساخته است، این سال‌های اخیر بعد از متوقف شدن دو فیلم «زنگی و رومی» و «چای تلخ» مستند كوتاه «تمرین آخر» را درباره‌ی تعزیه ساخت. و سال 1383 ؛ شورای ارزشیابی هنرمندان، مدرك درجه یك هنری كشور (معادل دكترا) را به ناصر تقوایی، اعطا كرد. ناصرتقوایی چند ماه گذشته در نشست خبری نمایشگاه عكس‌هایش «ابر، باران ، مه»، گفته بود: «در طی 55 سالی كه عكاسی كردم، تصاویر شهرهایی را دارم كه به كل از بین رفته‌اند و یا روستاهایی كه خالی از سكنه شده است. در بسیاری از عكس‌هایم معماری‌ها تغییر كرده است و خیلی از آن تصاویر دیگر وجود ندارد. حتی لوكیشن‌هایی كه در حین ساخت فیلم‌هایم آن‌ها را ثبت كردم، امروز دیگر وجود ندارد. به همین ترتیب گاهی فكر می‌كنم اگر جایی قرار است نابود شود بهتر است من آن جا بروم و یا عكاسی كنم و فیلم بسازم.» تقوایی با اشاره به این عكس‌ها و فیلم‌های ثبت شده آن را یك هشدار جدی تلقی كرد و مطرح می‌كند: «نمی‌دانم كه این‌چه كاری است كه ما با سرزمین و حافظه‌مان می‌كنیم. ملتی چند هزار ساله تازه به دنبال هویت خود می‌گردد و توجه ندارد وقتی شهری از بین می‌رود یعنی حافظه ما در حال نابودی است. متاسفانه این روزها ما همه چیز را با همه چیز عوضی گرفته‌ایم.» به گزارش ایسنا،كارگردان «ای ایران» ادامه داد: «كوشش كردم در سفرهایم بتوانم عكسی واقعی از واقعیت هر مكان بگیرم، در واقع من در این عكس‌ها چهره این سرزمین را ثبت كردم و گردآوری چهره ظاهر و سیمای باطن ایران در یك آلبوم چند جلدی رویای دیرینه من بود. اما عرضه‌ی تعدادی از عكس‌های این مجموعه در سه چشم انداز شاید اولین گام‌های كُند من برای تحقق این رویا باشد. این عكس‌ها مربوط به اصل اثر كه همان واقعیت است می‌شود، و من در این عكس‌ها تنها واسطه‌ی این انتقال بوده‌ام.» تقوایی همچنین در آن نشست گفته بود: «كار نكرده خیلی دارم و خیال هم ندارم كه آن‌ها را انجام ندهم و تا آن‌ها به انجام نرسد، من هم باقی می‌مانم.» به گزارش ایسنا، این كارگردان دو سال گذشته در مراسم بزرگداشت عباس گنجوی اظهار تاسف كرد: «از اینكه نسل جوان، بخش مهمی از كار امثال عباس گنجوی را ندیده است. چون بخشی از مقاطع فرهنگی در جامعه‌ی ما حذف شده است و نسل جوان ما هیچ ارتباطی با آن بخش ندارد در حالیكه پایه‌گذاری بخشی از سینمای فرهنگی ما، از آن مقاطع شكل می‌گیرد درحالیكه با ندیدن این فیلم‌ها نسل جوان ما از دیدن آن بخش مهم و تاثیرگذار محروم می‌شود.»تنظیم برای تبیان: مسعود عجمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 307]
-
گوناگون
پربازدیدترینها