تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806689519
پرده نقره ای برایم خیال انگیز بود
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: پرده نقره ای برایم خیال انگیز بود در میان بازیگران سینما، تلویزیون و تئاتر ایران، شمار اندکی هستند که با ایفای نقش های متفاوت و خاص، ارائه بازی های باورپذیر و حسی، همکاری با کارگردانان صاحب نام، محبوبیت نزد مخاطبان و کسب افتخارات در عرصه حرفه ای، کارنامه ارزشمند و قابل تأملی دارند. بی تردید این شاخص ها از عواملی است که در ارزیابی حرفه ای یک بازیگر، تاثیر بسزایی دارد. «فرهاد قائمیان» یکی از همین بازیگران است. وی که متولد سال 1344 در اردبیل است، فعالیت هنری خود را از سال 1370 با بازی در فیلم های کوتاه آغاز کرد.
با فیلم «دمرل» یدا... صمدی، به سینمای حرفه ای راه یافت. پس از آن نیز در سال 1379 به فعالیت در تلویزیون پرداخت و در سمت های مختلفی، هم چون بازیگر، تهیه کننده، مدیرتولید و طراح صحنه و لباس به فعالیت پرداخت. قائمیان علاوه بر حضور در عرصه سینما و تلویزیون، بازیگری و کارگردانی تئاتر را نیز در کارنامه هنری خود دارد. البته خودش در این باره می گوید: «از سنین کودکی، جادوی هنر، مسحورم کرده بود. صحنه تئاتر و پرده نقره ای سینما برایم خیال انگیز بود و کلک خیالم را، تا دوردست های آبی کودکانه می برد. با تشویق خانواده و حمایت برادران بزرگ ترم، تئاتر را آموختم و این هنر متعالی، مرا با سینما پیوند زد؛ تماشای بی شمار فیلم های سینمایی و سپس ورود به عرصه سینمای هشت میلی متری، کلنجار رفتن با دوربین، ساخت فیلم کوتاه، تدوین و گویندگی، تهیه کنندگی مدیریت تولید و در نهایت بازیگری.حال پس از سال ها، کلک خیالم هنوز در دوردست های آبی کودکانه پرسه می زند و همیشه یاد عزیزترین کسم در دنیاست که حضورم را، در عرصه جادویی هنر شیرین کرده است. یاد و خاطره مادرم، تنها آموزگارم!»فرهاد قائمیان سال 77 برای بازی در فیلم «هیوا» به کارگردانی زنده یاد «رسول ملاقلی پور»، نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد جشنواره فیلم فجر شد. منتقدان سینما در سال 1380، وی را برای بازی در فیلم «قارچ سمی» ملاقلی پور، جزو ده بازیگر برتر سینمای ایران معرفی کردند. جشنواره فیلم فجر مشهد نیز سال 1382، جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را، برای بازی در فیلم «تارا و تب توت فرنگی»، به وی اهدا کرد.وی که متولد سال 1344 در اردبیل است، فعالیت هنری خود را از سال 1370 با بازی در فیلم های کوتاه آغاز کرد. قائمیان سال گذشته فیلم «دعوت» ابراهیم حاتمی کیا را، بر پرده نقره ای داشت. مخاطبان تلویزیون هم چهره وی را با سریال هایی چون «وفا»، «شهریار» (در نقش پدر شهریار)، «بی صدا فریاد کن» و... به خاطر سپرده اند. در فرصتی کوتاه و در یک تماس تلفنی که قرار هم نبود چندان به طول بینجامد، با وی هم کلام شدیم. ایشان نیز در نهایت صداقت و صمیمیت و با صدای گیرا، گرم و آهنگینش، پاسخ گوی پرسش هایمان شد. از «سینما»، «بازیگری»، «تلویزیون» و فعالیت های اخیرش گفتیم و شنیدیم. با تشکر فراوان از این که همراهمان شد، برایش آرزوی موفقیت در عرصه زندگی و بازیگری داریم. * فیلم شناسی: دمرل (یدا... صمدی)، سکوت کوهستان (یدا... نوعصری)، سارای (یدا... صمدی)، هیوا (زنده یاد رسول ملاقلی پور)، نسل سوخته (زنده یاد رسول ملاقلی پور)، رنگ شب (محمدعلی سجادی)، سفر به فردا (محمدحسین حقیقی)، گام های لرزان (افسانه منادی)، قارچ سمی (زنده یاد رسول ملاقلی پور)، تارا و تب توت فرنگی (سعید سهیلی)، شهر زیبا (اصغر فرهادی)، به رنگ ارغوان (ابراهیم حاتمی کیا)، از تاریکی می ترسم (مژگان اسکویی)، شوریده (محمدعلی سجادی)، رامی (بابک شیرین صفت)، مخمصه(محمدعلی سجادی)، احضارشدگان (آرش معیریان)، کارناوال مرگ (رضا اعظمیان)، فرزند صبح (بهروز افخمی)، دعوت (ابراهیم حاتمی کیا)، شکار روباه (عقرب) (مجید جوانمرد)، تهران سیم آخر (مهدی کرم پور).
* آثار تلویزیونی: طریق عشق (حسین مختاری)، شهریار (کمال تبریزی)، وفا (محمدحسین لطیفی)، از شنبه تا پنج شنبه (حجت قاسم زاده)، به دنیا بگویید بایستد (محمدرضا آهنج)، بی صدا فریاد کن (مهدی فخیم زاده)، شکرانه (سعید سلطانی)، جایی نزدیک آسمان (سامان سالور)، سرقت (محمدرضا آهنج)، گروگان (محمدرضا آهنج)، یک فنجان چای گرم (یلدا جبلی)، راز (سعید اسدی)، نردبامی بر آسمان (محمدحسین لطیفی)، سرزمین کهن (کمال تبریزی).* آثار صحنه ای: چشم در برابر چشم، حکایت اول- روایت دوم، چپو، تراژدی دوم، مرگ و شاعر. * با توجه به توانمندی هایتان در عرصه بازیگری، بیشتر شما را در قاب شیشه ای تلویزیون می بینیم تا پرده نقره ای سینما. به نظر می رسد حضور کم رنگ تان در عرصه سینما، باید علت خاصی داشته باشد.** من چندان با نظر شما موافق نیستم. چون حضورم در سینما، به نقش های پیشنهادی و در نهایت به انتخاب من بستگی دارد. گمان می کنم حضور در دو فیلم سینمایی در سال برای یک بازیگر، آن هم با شرایط من که هم زمان با فعالیت در عرصه سینما، به کارهای دیگری چون نقش آفرینی در 2 سریال الف ویژه می پردازد، حضوری کم رنگ نیست. به ویژه با توجه به فیلم نامه های پیشنهادی که برخی از آن ها، برایم دلچسب نیست. * پس می توان گفت شما هم به سبب فیلم نامه های نه چندان منسجم و قوی، کمتر در سینما حضور دارید.** سخن من بدان معنا نیست که فیلم نامه های پیشنهادی را به کلی نپسندم. اما نکته این جاست، من ترجیح می دهم کارهایی را بپذیرم که فیلم نامه هایشان، با سلایق شخصی من هم خوانی داشته باشد. از طرفی باید برنامه ریزی های کاری ام به گونه ای باشد که امکان فعالیت در سینما را داشته باشم. به عنوان مثال هم اکنون درگیر بازی در مجموعه ای تلویزیونی هستم. به همین سبب باید برنامه ام را طوری تنظیم کنم که بتوانم به کار سینمایی هم بپردازم.* پس انگار این روزها حسابی سرتان شلوغ است.** بله. به تازگی بازی در کار جدید «محمدحسین لطیفی» را به پایان رساندم که یک مجموعه تلویزیونی به نام «نردبامی بر آسمان» است. البته هم زمان نیز در کار جدید سینمایی رسول صدرعاملی با عنوان «زندگی با چشمان بسته» ایفای نقش می کردم. هم اکنون نیز مشغول بازی در سریال «سرزمین کهن»، به کارگردانی کمال تبریزی هستم. پیش از نوروز امسال نیز در 2 فیلم سینمایی «تهران سیم آخر» به کارگردانی مهدی کرم پور و «دلواپسی» ساخته بهمن گودرزی، حضور داشتم.فرهاد قائمیان سال 77 برای بازی در فیلم «هیوا» به کارگردانی زنده یاد «رسول ملاقلی پور»، نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد جشنواره فیلم فجر شد. منتقدان سینما در سال 1380، وی را برای بازی در فیلم «قارچ سمی» ملاقلی پور، جزو ده بازیگر برتر سینمای ایران معرفی کردند. جشنواره فیلم فجر مشهد نیز سال 1382 ، جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را، برای بازی در فیلم «تارا و تب توت فرنگی»، به وی اهدا کرد.* با بررسی کارنامه بازیگری شما می توان فیلم ها و نقش های متفاوت را، در گونه های مختلف سینمایی و تلویزیونی شاهد بود. بی تردید به عنوان یک بازیگر توانمند، باید شیوه ای خاص و ویژه برای نزدیک شدن به نقش و ایفای آن داشته باشید.** پاسخ به این پرسش، در این فرصت کم برایم امکان پذیر نیست. اما تلاش می کنم وقتی به طور هم زمان در دو یا سه پروژه بازی می کنم، خروجی کار برایم رضایت بخش و به گونه ای باشد که به عنوان بازیگر احساس کنم تلاشم برای ایفای هرچه بهتر نقش، نتیجه داده است. اما باورپذیری نقش از سوی تماشاگر، برایم اهمیت بسیاری دارد. چون معتقدم این باورپذیری نقش از سوی مخاطب، هم برایم حکم کلاس آموزشی دارد و هم این که کارم از سوی کسانی که برای آن ها وارد میدان شده ام، مهر تایید می خورد.* در سال های اخیر تلویزیون با جذب نیروهای متخصص، کارگردانان، عوامل فنی و بازیگران سینما به این رسانه و ساخت فیلم های تلویزیونی، تلاش در افزایش شمار مخاطب و بالا بردن ارتقای کیفی آثار تلویزیونی داشته است. این روند فزاینده را چگونه ارزیابی می کنید؟
** ببینید! من به عنوان یک بازیگر نباید سینما و تلویزیون را از هم جدا کنم و میان آن ها تفاوت بگذارم. من یک بازیگرم و می توانم هر نوع بازی را چه در سینما و چه در تلویزیون ارائه دهم. البته شاید از لحاظ ساختار، دکوپاژ و کارگردانی، این دو رسانه از هم متمایز باشد اما به لحاظ کار تصویری، با هم برابری می کند. به اعتقاد من جدا کردن سینما و تلویزیون از یکدیگر، درست نیست. چون چه از طریق سینما وارد تلویزیون شویم یا به عکس، مهم این است که بازی مان مورد پسند و توجه مردم و مخاطبان قرار گیرد. این نکته ارزشمند است. چون ما به خاطر مردم کار می کنیم، حال چه در سینما و چه در تلویزیون. این که بخواهیم مردم را جدا کنیم و بگوییم «مخاطب سینما» یا «مخاطب تلویزیون»، چندان درست نیست. چون همان مخاطب تلویزیون هنگامی که در خانه یک سریال یا فیلم تلویزیونی را می بیند، پس از مدتی به سینما می رود و به تماشای یک فیلم سینمایی می پردازد. پس بنابراین بازیگری که برای مردم کار می کند با جدا کردن مخاطبانش از یکدیگر، به نوعی به شعور فرهنگی و اجتماعی آن ها توهین می کند. چون در نهایت مردم هستند که با تایید کار، به حرفه و نقش ما اعتبار می بخشند. از یک منظر اتفاقا حضور سینماگران مطرح در تلویزیون، می تواند به ارتقای سطح کیفی تولیدات این رسانه کمک کند و تاثیر مثبتی به همراه داشته باشد. البته امیدوارم این تاثیرگذاری متقابل باشد. حضور سینماگران در تلویزیون نباید سبب رکود سینمای ایران شود بلکه باید رشد کمی و کیفی تولیدات سینمایی را به همراه داشته باشد.* برخی از بازیگران معتقدند که با حضور در تلویزیون، با مخاطب میلیونی سروکار خواهند داشت و بهتر می توانند بازخورد تلاش خود را در زمینه بازیگری ارزیابی کنند. در حالی که پس از بازی در یک فیلم سینمایی، ماه ها و چه بسا چند سالی، باید در انتظار نمایش عمومی آن باشند.** اگر ما برای جامعه و مردم عزیز کشورمان فعالیت می کنیم، نباید بازی در سینما و تلویزیون برایمان تفاوتی داشته باشد. حتی اگر فرض را بر تفاوت میان این دو رسانه بگذاریم، باید چنان به کار خود اشراف و تسلط داشته باشیم که با جدا کردن نوع فعالیت مان در سینما، تلویزیون یا حتی تئاتر، بتوانیم کارمان را به بهترین نحو ممکن در معرض تماشای مخاطب قرار دهیم. اگرچه معتقدم که جدا کردن سینما و تلویزیون از یکدیگر، کار درستی نیست. اما از طرفی هم فکر می کنم با توجه به شرایط موجود و روند حاکم بر سینما و تلویزیون، باید کارهای خوب و ارزشمند از کارهای متوسط و ضعیف متمایز باشد.بی تردید با برنامه ریزی صحیح مسئولان، کنار گذاشتن تولیدات نازلی که قطعا در تلویزیون هم هست و ارائه کارهای شسته رفته ای که کیفیت بالایی هم دارد، می توانیم سطح سلیقه مخاطب عام را هم بالا ببریم.* با توجه به نقش های متفاوتی که در کارنامه تان به ثبت رسانده و به خوبی هم از پس ایفای آن ها برآمده اید، به نظر می رسد باید ملاک های مشخصی برای پذیرش نقش های پیشنهادی تان داشته باشید.** بالطبع نوع انتخاب هر بازیگر، با توجه به یک سری عوامل از جمله ساختار شخصیتی و اخلاقی و براساس مصالح اجتماعی، فرهنگی و هنری و نیز تفکرات شخصی صورت می گیرد. من معتقدم وقتی یک بازیگر در یک ژانر یا گونه ای خاص محدود نشده باشد و بتواند عرصه های مختلف را تجربه کند، در حقیقت بستری مناسب برایش فراهم می شود که قطعا باید از این فرصت نهایت استفاده را ببرد. خدا را شکر می کنم که به لطف او توانسته ام با فیلم نامه ها و کارگردانان خوب و حرفه ای کار کنم و با پیشنهادهای خوب و نقش های خاص و متفاوتی مواجه شوم، کارگردانانی که توانایی های لازم را، برای ایفای چنین نقش هایی در من دیده اند. البته باز هم این اتفاق خوشایند را لطف خداوند می دانم. اما اگر بخواهم ملاک خاصی را برای پذیرش نقش قائل باشم، معیارهای فکری است که برای آن ها ارزش خاصی قائلم.* به عنوان بازیگری محبوب که توانایی خود را در عرصه سینما، تلویزیون و تئاتر به اثبات رسانده اید، اوضاع و شرایط امروز بازیگری را چگونه ارزیابی می کنید؟بیشتر دوست دارم با خودم و توانایی هایم کلنجار روم. این که بتوانم در گونه های متفاوت کار کنم و توانایی هایم را بسنجم. هرگز دوست ندارم در یک نوع نقش خاص، درجا بزنم. بازیگر باید نقش های مختلف را بازی کند تا به کمال مطلوب برسد. تجربیات مختلف سبب می شود که بازیگر به لحاظ بازی، شخصیت و توانمندی به مراتب عالی و تکامل حرفه ای برسد.** بی تردید اگر یک بازیگر از پشتوانه علمی و آکادمیک کافی برخوردار باشد، این پشتوانه تاثیر بسزایی در انتخاب هایش دارد. به گونه ای که همراهی و همکاری با دیگر بازیگران حرفه ای، برایش اهمیت بسیاری خواهد داشت. اما به هر حال بخش مهمی از شرایط امروز بازیگری، به عملکرد مسئولان بازمی گردد که باید پاسخ گوی آن باشند. این که توضیح دهند چه اتفاقی افتاده که برخی بدون برخورداری از پشتوانه علمی و آکادمیک که لازمه حرفه بازیگری است، به راحتی وارد عرصه بازیگری شده اند و بدون هیچ قید و شرطی، نقش های اصلی به آن ها واگذار می شود. از طرفی فکر می کنم روندی که ما در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی داریم، پاسخ گوی هیچ کدام از بازیگران سینمای آینده ما نخواهد بود. متاسفانه آموزش بازیگری به روز نیست و پرورش استعدادها، به گونه ای صحیح انجام نمی گیرد. این حقیقت نیز با توجه به ارتباطم با دانشجویان، آموزشگاه های بازیگری، دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی برایم مشخص شده است. بد نیست شما هم به عنوان یک منتقد و روزنامه نگار، برای یافتن پاسخ این پرسش با مسئولان و دست اندرکاران سینمای کشور گفت وگوهایی داشته باشید، تا نتیجه این اتفاق ناخوشایند را فرجامی خوش دهید.* با مشغله های فراوان در عرصه سینما و تلویزیون، آیا فرصت حضور در زمینه تئاتر را هم دارید؟** خوشبختانه بله. سال گذشته در نمایش «مرگ و شاعر» بازی داشتم که در تئاترشهر به روی صحنه رفت. در این نمایش که کارگردانی آن را «کیومرث مرادی» برعهده داشت محمدرضا حسین زاده و خانم ها پانته آ بهرام و بهاره کاتوزی هم ایفای نقش داشتند. این نمایش پس از اجرا در تهران، در جشنواره تئاتر «بهاماترا»ی هندوستان و در شهرهای کلکته، بمبئی و دهلی نو به روی صحنه رفت. اگر شرایط کاری ام اجازه دهد قرار است یک نمایش دیگر را هم به روی صحنه ببریم.* جناب قائمیان با توجه به این که در عرصه تئاتر هم فعالیت می کنید و از بازیگران توانمند این عرصه به شمار می آیید، وضعیت تئاتر را در مقایسه با سینما و تلویزیون چگونه می بینید؟** اگر فرصت برای هر بازیگری فراهم شود که بتواند در تئاتر کار کند، نوعی آموزش حین خدمت به شمار می رود. به گمان من بازیگرانی که کار تصویری می کنند، بد نیست هر از گاهی حتما در عرصه تئاتر فعالیت کنند. چون هم اطلاعات و آموخته هایشان مرور می شود و هم این که به توانایی ها و ضعف های خود بیشتر پی می برند. بی گمان هر بازیگر حرفه ای، باید تئاتر را به عنوان یکی از عرصه های کاری تجربه کند. البته در مورد وضعیت تئاتر امروز و ارزیابی آن باز هم باید مسئولان پاسخ گو باشند.* یکی از مباحث هماره بازیگری، «بازی تئاتری» و «بازی سینمایی» است. به گونه ای که به عنوان مثال بیشتر منتقدان همواره در نقد آثار بهرام بیضایی از بازی های تئاتری ، به عنوان یکی از مهم ترین نقاط ضعف فیلم های وی یاد می کنند. شما تا چه حد با این عقیده موافق اید؟** البته من در حد و اندازه ای نیستم که درباره آثار استاد بهرام بیضایی اظهارنظر کنم. اما فکر می کنم اگر ما بهرام بیضایی را به عنوان یک استاد سینما و تئاتر قبول کرده ایم، باید این را هم بپذیریم که ایشان به خوبی می دانند که چه نوع بازی از بازیگرشان می گیرند. بی شک وی کارگردانی، نوع بازی ها و نمایش نامه نویسی را به خوبی می داند و می شناسد.ما در کلاس های استاد اصول بازیگری را آموخته ایم و با خواندن آثار و کتاب های ایشان، با بازیگری آشنا شده ایم. پس نمی توانیم بگوییم بهرام بیضایی نمی داند که چگونه از بازیگرش بازی بگیرد. نوع کار و خواست بیضایی این است که به گونه ای خاص از بازیگر بازی بگیرد و این هرگز به معنای «بازی تئاتری» نیست. از طرفی با سیر کارها و آثار استاد می توان به این نکته رسید که این سبک بازی، خاص ایشان است. ساختار آثار بهرام بیضایی براساس کارهای نمایشی ژاپن و شرق دور است که البته در نوع خود بسیار هم ارزشمند است. به اعتقاد من وقتی با فیلمی مواجه می شویم، باید براساس پیشینه کارگردان، نوع و ساختار آثار وی با آن برخورد کنیم.* کارگردانان، بازیگران و منتقدان، هر کدام بنا به دیدگاه، نگرش و سلیقه خود، تعریفی خاص از «بازیگری» و «بازیگر خوب» دارند. بی شک نظر شما هم در این باره نباید خالی از لطف باشد.** بازیگری مقوله پیچیده ای است. هر لحظه آن، برای هر بازیگر می تواند کلاس درس باشد. بالطبع یک سری تکنیک هایی وجود دارد که بازیگر باید آن ها را بیاموزد. به اعتقاد من بازیگر باید تمام این تکنیک ها را در وجود خویش آن قدر پرورش دهد که جزئی از ذات او شود و وقتی با حس خویش آن را انجام می دهد، دیگر نباید به تکنیک فکر کند. بی شک زمانی که به تکنیک فکر نکرد و فقط حس آن شخصیت یا کاراکتر را گرفت، دیگر بازی نخواهد کرد و خود آن شخصیت خواهد شد و این یعنی بازی نکردن و بازیگری.* تاکنون برایتان پیش آمده است که به دلایل مختلف، امکان ایفای نقشی دلخواه برایتان فراهم نشده باشد. در حالی که آرزوی بازی کردن آن نقش را داشته اید؟** بله. این مورد اتفاق افتاده است. اما همیشه فکر کرده ام شاید آن نقش، قسمت من نبوده است. یا شاید اگر در آن مقطع آن نقش را ایفا می کردم به نفع و مصلحت من نمی بود. یا حکمتی در کار بوده است که من از آن اطلاعی ندارم و نمی توانم با آن مبارزه کنم. اما این حسرت وجود داشته که ای کاش من فلان نقش را بازی می کردم. با این حال من به این نکته از این منظر نگاه می کنم که شاید این به نفع من بوده است که آن نقش را بازی نکنم یا شاید اگر من آن نقش را ایفا می کردم، کارنامه حرفه ای ام را زیر سوال می بردم.* آیا تنوع نقش ها در کارنامه تان می تواند به این معنا باشد که نمی خواهید کلیشه شوید؟ یا خودتان علاقه دارید که زوایای پنهان بازیگری را کشف و تجربه کنید؟** بیشتر دوست دارم با خودم و توانایی هایم کلنجار روم. این که بتوانم در گونه های متفاوت کار کنم و توانایی هایم را بسنجم. هرگز دوست ندارم در یک نوع نقش خاص، درجا بزنم. بازیگر باید نقش های مختلف را بازی کند تا به کمال مطلوب برسد. تجربیات مختلف سبب می شود که بازیگر به لحاظ بازی، شخصیت و توانمندی به مراتب عالی و تکامل حرفه ای برسد.* بی تردید کارهای جدیدتان که یا به تازگی بازی در آن ها را به پایان رسانده اید یا در حال ایفای نقش در آن ها هستید، باید همچون دیگر نقش هایتان کارهای متفاوت و خاصی باشد.** بله، همین طور است. «نردبامی بر آسمان» که پس از سریال «وفا»، دومین همکاری من با «محمدحسین لطیفی» می باشد، کاری تاریخی است که داستان آن درباره زندگی «غیاث الدین جمشید کاشانی»، منجم و ریاضی دان ایرانی است. دانشمندی که خوشبختانه یک سال هم از سوی یونسکو، به نام وی نامگذاری شده است. شخصیتی که در جهان شهره است اما در ایران چندان شناخته شده نیست. به گمان من در عرصه مجموعه های تاریخی تلویزیون، این سریال نقطه عطفی محسوب می شود. «زندگی با چشمان بسته» هم نخستین تجربه همکاری من با «رسول صدرعاملی» است. این فیلم یک اثر متفاوت در کارنامه ایشان به شمار می رود و گروه حرفه ای خوبی، در این پروژه در کنار هم بودند. این فیلم به لحاظ شخصیت پردازی منحصر به فرد است. «سرزمین کهن» کمال تبریزی نیز درباره تاریخ معاصر ایران است که به بررسی تاریخ ایران از دهه 1320 تا دهه 50 و 60 می پردازد. «تهران سیم آخر» به کارگردانی مهدی کرم پور نیز یکی از اپیزودهای سه گانه ای است که دو اپیزود دیگر آن را، داریوش مهرجویی و سیف ا... داد کارگردانی می کنند و موضوع آن درباره تهران و مسائل اجتماعی- شهری آن است. «دلواپسی» ساخته بهمن گودرزی هم مضمونی اجتماعی دارد.تنظیم برای تبیان : مسعود عجمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 506]
-
گوناگون
پربازدیدترینها