گفتگو با ناتالی پورتمن درباره فیلم قوی سیاه + عکس

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: کول هادن:

الان که شما این گفت.وگو را می.خوانید "ناتالی پورتمن" به.عنوان بهترین بازیگر زن اسکار 2011 برای بازی در فیلم "قوی سیاه" گوی سبقت را از همتایان خودش ربوده. " پورتمن" در این اواخر بازیگر پرکاری شده است. در یک تعداد پروژه.های فیلمی که آتیه.ی درخشانی را نزدیک به ستاره شدن برای "ناتالی" در برداشتند ایفای نقش کرده. فیلم اکشن "گاو" و کمدی قرون وسطایی "یورهاینس" از این دسته است. او می.خواهد روی پرده.ی نقره.ای سینما بدرخشد و در فیلم هیجان.انگیز روان.شناختی و کمتر تجاری "قوی سیاه" ظاهر می.شود. با کارگردانی "دارن آرنوفسکی"، بازی "پورتمن" در "قوی سیاه" وسواس.گونه است، یک بالرین بیش از حد بلندپرواز، تنها ستاره انتخاب شده در برداشت جدیدی از "دریاچه.ی قو". در واقع نقش، یک هویت دو گانه است: قوی سفید دوست داشتنی و قوی سیاه تاریک و پلید. شخصیت "پورتمن" با ورزیدگی میان دو کاراکتر شکل می.گیرد، با دست و پا زدن میان هویت و واقعیت. این زیباست، تمثیل باشکوهی است برای کشمکش هنری که ، بله، آواها خیلی روشنفکرانه است. اما، به من اعتماد کن، شاید شما از نام فیلم انتظار یک "باله.ی دلهره.آور" داشته باشید. من شنبه اخیر با "پورتمن" گفت.و.گویی داشتم و چند سؤال راجع به ساخت فیلم و درآوردن شخصیت فیلم از او پرسیدم که تقدیمتان می.کنم. این شما و این هم "ناتالی پورتمن"!

ناتالی! این باید یک نقش رؤیایی برای تو باشد. نقشی که هر روز تکرار نمی.شود، این نقش به.عنوان یک ثروت برای بازی یک بازیگر است در واقع مجوزی برای رسیدن به اوج. این طور نیست؟

ناتالی پورتمن: خوب من زمانی که بچه بودم تا 12 سالگی رقص باله کار می.کردم. و گمان کنم همیشه تقریبا باله برایم خیلی شاعرانه و ایده.آل بوده، همان.طور که برای بسیاری دختران جوان به.عنوان زیباترین هنر بوده. واقعا با چند کلمه نمی.شود آن.را بیان کرد. من همیشه دوست داشتم در فیلمی بازی کنم که مربوط به رقص باله باشد. پس وقتی "دارن" آن.را به من پیشنهاد کرد برایم باور نکردنی بود چون علاوه بر این.که به دنیای رقص باله مربوط می.شد، یک شخصیت واقعا پیچیده هم داشت ، دو شخصیت در یک شخصیت و این واقعا یک فرصت استثنایی بود، و مخصوصا با "دارن" که کارگردانی است که هر چیزی را که من قرار است انجام دهم به خوبی هدایت می.کند و این برام هیجان.انگیز بود.

حالا این یک فیلم راجع به استحاله و دگرگونی است، که با استفاده از رقص باله "دریاچه.ی قو" نشان داده شده. گذشته از این نیاز دارد که تو برای رسیدن به استحاله.ی جسمی خودت، بخشی از بدنت را آماده کنی. در موردش بگو این.که تو چه.طور بهش رسیدی یا به چیزی شبیه این؟

خوب این یک مبارزه و چالش بزرگ بود و من واقعا حامیان شگفت.انگیزی داشتم. منظورم همه.ی معلمان و مربیان و طراح رقص.اند، بدیهی است که ، اول و مهم.تر از همه کارگردان بود با پشتکارش در طول راه و تلاش.اش برای شکل.دهی نقش. اما من با معلم باله.ام - مری هلن باورز - یک سال پیش از شروع فیلم رقص را آغاز کردم و او به طور اساسی با من کار می.کرد، در ابتدا دو ساعت در روز به مدت شش ماه تمرینات انجام می.شد که در واقع من آمادگی.ام را به.دست بیاورم و آسیبی بهم نرسد بعد از آن، شش ماه بعد را پنج ساعت در روز کار می.کردیم که در این مدت شنا هم به برنامه اضافه شد من یک مایل در روز را باید شنا می.کردم ، و پس از آن سه ساعت در روز در کلاس رقص باله حضور داشتم. بنابراین دو ماه قبل از فیلم، طراحی رقص شروع شد با زمانی هشت ساعته در هر روز و هماهنگی و نظم و انضباط همه.ی اجزای بدنم که به بخش عاطفی شخصیت واقعا کمک کرد. چون تو در این شخصیت نیاز به سبک زندگی رهبانی داری مثل سخت کارکردن که زندگی یک رقصنده.ی باله است. تو نوشیدنی نمی.خوری. با دوستانت بیرون نمی.روی. غذای زیادی نباید بخوری. دائما بدنت را در معرض درد شدیدی قرار می.دهی و تو واقعا خود -شلاق.زنی یک رقصنده.ی باله را درک می.کنی.
در حال حاضر زمزمه.ها می.گوید که تو اسکار را می.بری. نظرت چیه؟
بهترین امیدواری که در زمان ساخت فیلم تو می.توانی داشته باشی همین است. و مردم به درستی و از روی عقل و منطق واکنش نشان می.دهند و این واقعیت است که مخاطبانی از راه.های دور می.آیند و به.واسطه.ی دیدن این فیلمی که به.طور فوق.العاده.ای تملق.آمیز است هم سرگرم می.شوند و هم تهییج می.شوند. بنابراین این اتفاق و افتخار بزرگی است.
حالا بریم سر وقت کفش.ها. راجع به پوشیدن کفش.های پوئینت (کفش مخصوص باله. م) در "قوی سیاه" بگو.
کفش.های پوئینت یک دستگاه شکنجه است. منظورم این است که بالرین.ها بهش عادت دارند ولی برای من یک تجربه.ی جدید بود و موقع پوشیدن آن.ها یک احساس بسیار قرون وسطایی داشتم.
CH: There"s already Oscar buzz aplenty around your performance.طراحی رقص در فیلم کاملا بدیع و عالی است. این.طور که من فهمیدم تو همه.ی حرکات را خودت انجام می.دادی.

خوب! طراحی رقص.ها برای موسیقی قوی سفید و قوی سیاه کاملا متفاوت بود. من یک مربی شگفت.انگیز داشتم: "جورجینا پارکینسون"، کسی که متأسفانه دو هفته قبل از کلید زدن فیلم درگذشت. او تقریبا عالی.ترین مربی برای "دریاچه قو" و قوی سفید و سیاه بود، به.طور خاص با من کار می.کرد و همه چیز را با دقت کنترل می.کرد؛ از حرکات نوک انگشتان پا تا تمام حرکاتی که چشم.های شما را به.عنوا ن کسی که تماشا می.کنید هدایت و کنترل می.کنند و حرکات کوچک و ریزی که تو می.توانی تفاوت بین دو شخصیت را با این حرکات احسا س کنی و ببینی.
تو در دانشگاه "هاروارد" روان.شناسی خواندی. این چه.قدر به تو کمک کرد که شخصیت "نینا" را این.قدر درونی کنی.

خوب! در حقیقت این یک مورد از چیزهایی بود که من در دانشگاه یاد گرفتم و تا اندازه.ای در شخصیتی که بسیار بسیار نادر بود کاربردی کردم. یک شخصیت با رفتار کاملا وسواسی اجباری. خاراندن و خراشیدن، کم اشتهایی به.طور آشکار. کم اشتهایی و بی.اشتهایی، اشکالی از وسواس.اند که بالرین مثل یک آیین مذهبی خودش را مجبور به انجام آن می.کند: کاغذ پیچ کردن کفش.ها و ساختن کفش.های جدید برای هر اجرا. این مراحل باید رعایت بشود. این شبیه یک عمل مذهبی است. تقریبا شبیه قرار دادن تفیلین (پیشانی.بند و بازوبند، یک جور طلسم. به معنی نگهبان و محافظ در زبان عبری. م) یهودیان روی بدنشان یا کاتولیک.ها با دانه.های تسبیح.شان است و بعد بالرین.ها شخصیت خداگونه را در کارگردانشان می.بینند. واقعا شبیه یک عبادت است، این واقعا فداکارانه است و وابسته به تشریفاتی خاص، هنر روحانی.ای که تو هم می.توانی به.عنوان یک بازیگر شرح بدهی، چرا که، زمانی که تو در یک فیلم بازی می.کنی، در این مسیر تسلیم کارگردانت می.شوی. کارگردان تو همه.چیز توست و تو خودت را وقف او می.کنی، و تو می.خواهی به خلق خیال و چشم.انداز او کمک کنی. پس از آن همه، من فکر می.کنم باله هم به تشخیص حرفه.ای من نوعی وسواس اجبار مذهبی است.
خوب، با توجه با این.که شخصیت فیلم، یک شخصیت وسواسی اجباری است تو به.عنوان یک بازیگر چه.طور توانستی خودت را از آن بیرون بکشی؟ چه چیزی تو را از این مارپیچی حرکت کردن محافظت می.کند؟

خوب خارج شدن از شخصیت، به محض این.که من یک صحنه را تمام کردم به خودم برگشتم و به محض پایان فیلم.برداری من دوباره خودم می.شوم. من هیچ وقت دوست نداشتم در شخصیت فیلم باقی بمانم واضح است که این یک نوع نظم و انضباط است و ما در واقع از تجربیات گذشته.مان فیلم.برداری می.کنیم.