واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: حضرت علی (علیه السلام) در خانه امین قریش
از سال ازدواج پیامبر اکرم با خدیجه کبری(علیهماالسلام) - كه بیست و پنجمین سال عمر رسول خدا بود - تا سىامین سال عمر آن حضرت، اتفاق مهمى كه در تاریخ ضبط شده باشد در زندگانى آن بزرگوار ذكر نشده است، و بنابر روایات مشهور علماى شیعه و اهل تسنن، در سىامین سال عمر آن حضرت بود كه حضرت على(علیهالسلام) در خانه ابوطالب به دنیا آمد.ابوطالب پدر حضرت على(علیهالسلام) در میان قریش بسیار بزرگ و محترم بود، او فرزندان خود را با تقوا و با فضیلت تربیت میکرد و از كودكى، فنون سوارى و تیراندازى را به رسم عرب به آنها تعلیم میداد. چون پیغمبر اكرم(صلى الله علیه و آله) در كودكى از داشتن پدر محروم شده بود لذا آن جناب تحت سرپرستی جدّ خود حضرت عبدالمطلب قرار گرفته بود و پس از فوت عبدالمطلب، فرزندش ابوطالب برادرزاده خود را در دامن پر عطوفت خود بزرگ نمود. وقتی حضرت علی(علیهالسلام) وارد ششمین سال زندگی خود شده بود، در مكه قحطى بزرگی پدیدار شد. رسول خدا(صلى الله علیه و آله) به عموی خود عباس بن عبدالمطلب كه وضع مالیش خوب بود؛ فرمود كه در این قحطی، برادرت ابوطالب که عیالمند است، پریشانحال میباشد. ما که از خویشان او هستیم، براى كمك و مساعدت به او از همه سزاوارتریم بیا به نزد او برویم و بارى از دوش او برداریم و هر یك از ما سرپرستی یكى از پسرانش را به عهده بگیریم تا امور زندگى بر ابوطالب سهل و آسان شود. فاطمه بنت اسد مادر حضرت على(علیهالسلام) و همسر ابوطالب نیز براى نبى اكرم(صلى الله علیه و آله) مانند مادرى مهربان و دلسوز بود به طوری كه در هنگام فوت فاطمه بنت اسد، رسول اكرم(صلى الله علیه و آله) نیز مانند حضرت على(علیهالسلام) بسیار متأثر و متألم بود و شخصا بر جنازه او نماز گزارد و پیراهن خود را بر وى پوشانید. چون نبى گرامى در خانه عموى خود ابوطالب بزرگ شده بود به پاس احترام و به منظور تشكر و قدردانى از فداكاریهاى عموى خود در صدد بود كه به نحوى بنا به وظیفه حقشناسى، كمك و مساعدتى به عموى مهربان خود نموده باشد.لذا وقتی حضرت علی(علیهالسلام) وارد ششمین سال زندگی خود شده بود، در مكه قحطى بزرگی پدیدار شد. رسول خدا(صلى الله علیه و آله) به عموی خود عباس بن عبدالمطلب كه وضع مالیش خوب بود؛ فرمود كه در این قحطی، برادرت ابوطالب که عیالمند است، پریشانحال میباشد. ما که از خویشان او هستیم، براى كمك و مساعدت به او از همه سزاوارتریم بیا به نزد او برویم و بارى از دوش او برداریم و هر یك از ما سرپرستی یكى از پسرانش را به عهده بگیریم تا امور زندگى بر ابوطالب سهل و آسان شود. عباس گفت: بله این فضل كریم و صله رحم است. پس به دیدار حضرت ابوطالب رفتند و او را از تصمیم خود آگاه ساختند. ابوطالب گفت طالب و عقیل را(در روایت دیگر گفت عقیل را) براى من بگذارید و هر کدام را میخواهید ببرید. عباس، جعفر را قبول کرد و حمزه، طالب را و نبى اكرم(صلى الله علیه و آله) نیز حضرت على(علیهالسلام) را جهت سرپرستی به همراه خود بردند.(1) و اینگونه شد که پیامبر، حضرت علی(علیهالسلام) را تحت تربیت و قیمومت خود قرار داد و به همان ترتیب كه پیغمبر(صلى الله علیه و آله) در پناه عموی خود ابوطالب و همسر وى فاطمه زندگى میكرد، پیامبر اکرم و همسرش خدیجه نیز براى حضرت على(علیهالسلام) به منزله پدر و مادر مهربانى بودند. حضرت على(علیهالسلام) همانند سایه، دنبال پیغمبر(صلى الله علیه و آله) میرفت و تحت تربیت و تأدیب مستقیم آن حضرت قرار میگرفت و در تمام شئون پیرو عقاید و عادات ایشان بود به طوری كه در اندك زمانی تمام حركات و سكنات و اخلاق و عادات پیامبر را فرا گرفت.اگر چه ظاهر جریان این بود كه در سال قحطی به زندگی ابوطالب كمك شود؛ ولی هدف اصلی این بود که حضرت علی(علیهالسلام) در دامان پیامبر تربیت و پرورش پیدا كند و از اخلاق كریمه او پیروی نماید. پس حضرت على(علیهالسلام) از كودكى تحت عواطف محمدى بوده و یك الفت و علاقه بى نظیرى به پیغمبر داشت كه رشته محكم آن به هیچ وجه قابل گسیختن نبود.حضرت على(علیهالسلام) همانند سایه، دنبال پیغمبر(صلى الله علیه و آله) میرفت و تحت تربیت و تأدیب مستقیم آن حضرت قرار میگرفت و در تمام شئون پیرو عقاید و عادات ایشان بود به طوری كه در اندك زمانی تمام حركات و سكنات و اخلاق و عادات پیامبر را فرا گرفت.حضرت على(علیهالسلام) تا سن هشت سالگى تحت كفالت و سرپرستی پیامبر اکرم(صلى الله علیه و آله) بود و آنگاه به منزل پدرش مراجعت نمود ولى این بازگشت او را از مصاحبت پیغمبر(صلى الله علیه و آله) مانع نشد، بلكه اكثر اوقات حضرت على(علیهالسلام) در خدمت رسول اكرم(صلى الله علیه و آله) سپرى میشد. پیامبر نیز مهربانیها و محبتهاى ابوطالب را كه در زوایاى قلبش انباشته بود در دل على(علیهالسلام) منعكس میساخت و فضائل اخلاقى و ملكات نفسانى خود را سرمشق تربیت او قرار میداد و بدین ترتیب دوران كودكى و ایام طفولیت حضرت على(علیهالسلام) تا سن ده سالگى (سال بعثت پیغمبر صلى الله علیه و آله) در پناه و حمایت آن حضرت برگزار گردید و همین تعلیم و تربیت مقدماتى موجب شد كه حضرت على(علیهالسلام) پیش از همه دعوت پیامبر اکرم را پذیرفت و تا پایان عمر آماده جانبازى و فداكارى در راه حق و حقیقت گردید. پىنوشتها: 1- فصول المهمه، ابن صباغ، ص 15؛ بحارالانوار، مجلسی، ج 35 ص 118 .برگرفته از تاریخ اسلام، على دوانى، فروغ ابدیت، جعفر سبحانی. گره دین و اندیشه سایت تبیان مهری هدهدی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 504]