واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: دسیسه !!!
وقوع جنگ صفین در سال 37 هجرى قمرى در چنین روزی (اول صفر) امام على بن ابى طالب(ع) پس از نایل شدن به خلافت اسلامى، براى سامان بخشى به نارسایى هاى حكومت و برگرداندن سیره و سنت پیامبر(ص) اقدامات ارزنده اى به انجام رسانید. مهمترین اقدامات تاثیرگذار آن حضرت عبارت بود از عزل حاكمان و عاملان نالایق و ستمگر و جانشینى فرمانداران شایسته و خداجوى، كه خدمت به مردم را سرلوحه كار خویش قرار داده و از ظلم و تعدى به مردم پرهیز داشته باشند.در این راستا، تصمیم به عزل معاویه بن ابى سفیان از حكومت شام و نصب حاكمى دیگر در جایگاه وى گرفت. ولى معاویه به این تصمیم حضرت(ع) ترتیب اثرى نداد و شیوه سركشى و یاغى گرى در پیش گرفت. امام على(ع) براى وى نامه هایى ارسال نمود و او را به فرمان برى از خلیفه منتخب مردم فراخواند، ولى معاویه با پاسخ هاى زننده و تهدیدآمیز زمینه جنگ و جدال را فراهم ساخت و براى هجوم به سرزمین عراق به بهانه واهى خون خواهى عثمان مقتول آماده گردید.مهمترین اقدامات تاثیرگذار آن حضرت عبارت بود از عزل حاكمان و عاملان نالایق و ستمگر و جانشینى فرمانداران شایسته و خداجوى، كه خدمت به مردم را سرلوحه كار خویش قرار داده و از ظلم و تعدى به مردم پرهیز داشته باشندحضرت على(ع) براى مشاركت عمومى مردم در امر حكومت و حل تنگناهاى پدید آمده، نامههایى به فرمانداران خود در شهرهاى مختلف و سران قبایل و بزرگان عرب ارسال نمود و همگان را ترغیب به شركت در این امر عظیم كرد.معاویة بن ابى سفیان نیز در شام سپاه بزرگى را به حركت درآورد و آنان را به سوى عراق گسیل داشت. پیشتاز سپاه امام على(ع)، مالك اشتر نخعى بود كه با چهارهزار مرد جنگى به سوى شام اعزام شد. و پیشتاز سپاه معاویه، سفیان بن عمرو، معروف به ابوالأعور سلمى بود كه پیش از ورود مالك اشتر، وارد سرزمین صفین شد و راههاى هموار برداشت آب از رود فرات را به تصرف خویش درآورد و از برداشت آب، از سوى سپاهیان مالك اشتر، جلوگیرى به عمل آورد. مالك اشتر و سپاهیان او، با این كه بسیار خسته و تشنه بودند، بنابر سفارش امیرمؤمنان(ع)، بردبارى پیشه كرده و از اقدام به نبرد خوددارى نمودند.ولى ابوالأعور و سپاهیان شام، بردبارى مالك اشتر را حمل بر ترس و رعب آنان نموده و بر آنان حملهور شدند.مالك اشتر كه حجت را تمام شده یافته بود، دستور مبارزه و دفاع را صادر كرد و براى نخستین بار، دو سپاه در برابر یك دیگر قرار گرفتند. ولى دلیرى مالك اشتر و هدفدار بودن مبارزات سپاهیان او، صحنه را بر ابوالاعور و شامیان تنگ كرد و در نتیجه، نه تنها تهاجم بىحاصل آنان را دفع كرد، بلكه آنان را از اطراف رود فرات نیز به عقب راندند و خود بر آب فرات تسلط كامل یافتند. در این نبرد تعداد زیادى از شامیان كشته و زخمى شدند و بازماندگان شكست خورده، از آب فرات محروم شدند. یكى از قهرمانان شامى به نام عبدالله بن منذر تنوخى به دست یك نوجوان رزمنده از سپاه مالك اشتر به نام ظبیان بن عماره تمیمى كشته شد و رسوایى بزرگى براى شامیان به بارآورد.در نتیجه، نه تنها تهاجم بىحاصل آنان را دفع كرد، بلكه آنان را از اطراف رود فرات نیز به عقب راندند و خود بر آب فرات تسلط كامل یافتند. در این نبرد تعداد زیادى از شامیان كشته و زخمى شدند و بازماندگان شكست خورده، از آب فرات محروم شدندسپاهیان شامى براى جبران شكست فضاحت بار خویش، بارها اقدام به حمله و تهاجم نمودند ولى با هوشیارى و مدیریت رزمى مالكاشتر و دیگر فرماندهان حضرت على(ع)، كارى از پیش نبرده و برعكس، متحمل شكست دیگر شدند. پس از ورود طلایهداران دو سپاه به صفین، حضرت على(ع) نیز در رأس سپاهى به استعداد یكصدهزار نفر، در 22 محرم سال 37 قمرى وارد صفین شد و به مالكاشتر پیوست. هم چنین در همین ماه، معاویة بن ابى سفیان وارد صفین شد و به سپاه شكست خورده ابوالاعور سلمى ملحق گردید و عملاً دو سپاه بزرگ در كنار یك دیگر قرارگرفتند.حضرت على(ع) پس از تصرف رود فرات از سوى سپاهیان رزمندهاش، دستور داد كه برداشت آب، براى دو سپاه آزاد باشد و كسى حق منع از دیگران را نداشته باشد.
دو سپاه در ماه محرم، به حرمت این ماه از جنگ و نبرد خوددارى كرده و چشم امید به صلح و سازش دوختند. امیرمؤمنان(ع) با ارسال نمایندگانى چند به نزد معاویه، تلاش زیادى به عمل آورد كه رویارویى دو سپاه، بدون خونریزى به پایان رسد. ولى معاویة بن ابى سفیان كه از تعداد لشكریان خود مغرور بود، به تمام درخواستهاى حضرت على(ع) پاسخ منفى داد و بر مجازات قاتلان عثمان مقتول، پافشارى نمود و زمینه نبرد خونین را فراهم كرد.سرانجام پس از پایان ماه محرم و حلول ماه صفر، سپاهیان عراق و سپاهیان شام در دستههایى چند منظم شده و به صف آرایى پرداختند.دو سپاه در ماه محرم، به حرمت این ماه از جنگ و نبرد خوددارى كرده و چشم امید به صلح و سازش دوختند. امیرمؤمنان(ع) با ارسال نمایندگانى چند به نزد معاویه، تلاش زیادى به عمل آورد كه رویارویى دو سپاه، بدون خونریزى به پایان رسد. ولى معاویة بن ابى سفیان كه از تعداد لشكریان خود مغرور بود، به تمام درخواستهاى حضرت على(ع) پاسخ منفى داد و بر مجازات قاتلان عثمان مقتول، پافشارى نمود و زمینه نبرد خونین را فراهم كرداز آن روز نبرد بىامان آغاز گردید و هر روز دستههایى از طرفین به مبارزه برخاسته و یك دیگر را آماج تیر و تیغ قرارمىدادند. مالك اشتر نخعى كه از مشاوران و یاران نزدیك حضرت على(ع) بود، در بسیارى از این عملیاتها شركت مىكرد و با فتح و ظفر برمىگشت.در اكثر درگیرىها، پیروزى با سپاهیان امام على(ع) بود. افرادى چون مالك اشتر نخعى، عمار بن یاسر، امام حسن مجتبى(ع)، امام حسین(ع)، محمد حنفیه، عبدالله بن عباس، هاشم بن عتبه و بسیارى دیگر از سپاهیان امام على(ع) در این درگیرىها، دلاورىهاى فراموش نشدنى از خود بر جاى گذاشتند و سپاهیان دشمن را به شكست و عقب نشینى وادار كردند.خود امام على(ع) نیز در بسیارى از عملیاتهاى فردى و گروهى شركت نمود و دلاورىهاى آن حضرت، مایه دلگرمى سایر سپاهیان اسلام مىگردید.در این نبرد تعدادى از یاران نزدیك حضرت على(ع) مانند: عمار بن یاسر، هاشم بن عتبة(معروف به هاشم مرقال)، اویس قرنى، صفوان و سعد از پسران حذیفة الیمان، عبدالله بنحارث(برادر مالكاشتر)، خزیمة بن ثابت(معروف به ذوالشهادتین)، و عبدالله بن كعب به شهادت رسیدند.هم چنین از سرداران معاویه، افرادى چون: ذوالكلاع حمیرى، عبیدالله بن عمر بن خطاب، كریب بن صباح، عبدالله بن ذى الكلاع، حوشب ذا ظلیم، عوف بن مجزئه كوفى، عروة بن داود دمشقى كشته شدند.مهمترین عملیات این جنگ بزرگ، واقعه " لیلةالهریر" بود. در این واقعه كه سپاهیان امام على(ع) پس از نماز عشا، اقدام به حمله سراسرى نمودند، ضربه مهلكى بر سپاهیان شام وارد آمد. این عملیات تا شب بعد ادامه یافت و از طرفین تعداد زیادى كشته و زخمى گردیدند. بنا به روایت نصر بن مزاحم، در حدود هفتاد هزار تن از طرفین كشته شدند كه بیشتر آنان از لشكریان معاویه بودند.مهمترین عملیات این جنگ بزرگ، واقعه " لیلةالهریر" بود. در این واقعه كه سپاهیان امام على(ع) پس از نماز عشا، اقدام به حمله سراسرى نمودند، ضربه مهلكى بر سپاهیان شام وارد آمد. این عملیات تا شب بعد ادامه یافت و از طرفین تعداد زیادى كشته و زخمى گردیدند. بنا به روایت نصر بن مزاحم، در حدود هفتاد هزار تن از طرفین كشته شدند كه بیشتر آنان از لشكریان معاویه بودنداما معاویه، با اشاره و دسیسه عمرو بن عاص، پانصد جلد قرآن مجید را بالاى نیزه كرد و در میان دو سپاه به اهتزاز در آورد و همگان را به حكمیت قرآن فراخواند. امام على(ع) و یاران نزدیك او، چون مالك اشتر، عبدالله بن عباس، عدى بن حاتم و بسیارى از فرماندهان جنگى، دست معاویه را خوانده و اقدام وى را چیزى جز یك نیرنگ جنگى نمىدیدند. به همین جهت، دستور ادامه عملیات را صادر نمودند. ولى برخى از فرماندهان و سپاهیان امام على)ع(، مانند اشعث بن قیس، مِسعر بن فدكى و زید بن حصین، فریب نیرنگهاى معاویه و عمرو بن عاص را خورده و بر پایان یافتن عملیات، اصرار نمودند. آنان چون حضرت على(ع) را مصمم به ادامه برگرفته از پایگاه حجگروه دین و اندیشه سایت تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 474]