واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: هنگامه گريستن است. بايد در رحلت اشرف مكارم اخلاق، اشرف مخلوقاتي كه مرامنامه انسانيت را تا انتهاي تاريخ براي بشريت تدوين كرد، گريست. اي تن تو پاكتر ازجان پاك، روح تو پرورده روحي فداك /اي مدني برقع و مكي نقاب سايه نشين ، چند بود آفتاب / كنت نبيا چو علم پيش برد ، ختم نبوت به محمد (ص) سپرد. بايد گريست آرام و بي صدا و يا بايد گريست با صداي بلند كه لقد انقطع بموتك مالم ينقطع بموت غيرك، من النبوه و الانباء و اخبار السماء كه هر آينه با مرگ تو قطع شد چيزي كه با مرگ ديگران قطع نمي شود و آن نبوت و احاديث دين آسماني است.(نهج البلاغه) بايد گريست در رحلت اصالت انسانيت، همانا كه:خصصت حتي صرت سليا عمن و عممت حتي صار الناس فيك سواء، لولا انك امرت بالصبر و نهيت عن الجزع، لانفدنا عليك ماه الشوون. يعني خصوصيت مصيبت تو چنان است كه تمام مصيبت زدگان عالم را مصيبتشان به تسليت و آرامش نشاند و عموميت مصيبت در اين است كه احدي از مردم در مصيبت تو فارغ از غم نيست و اگرنه اين است كه ما را به صبر امر و از خزع نهي فرمودي،هرآينه تا خشك شدن اشك چشم برتو مي گريستم( نهج البلاغه). آفتاب چگونه برآيد، در غمي كه زمين در سال سوگ تو رستن نمي كند و دل آتشفشان خون دارد به روزي اينچنين اشكبار.اي رسول رستگاري و صلح و اصلاح ، مرگ اينچنين شما زمين را به شمارگان نفس انداخته، كه كاروان بشريت بي قافله سالاري تو به كدام سو براند. همگام با زمزمه زينت ساجدين بايد گفت: سپاس مرخدايي را كه بر ما منت نهاد به وجود محمد(ص)كه ما را خاتم همه امتها قرار داد،چنانچه او در دعوت به سوي دين تو با نزديكانش در افتاد و براي احياي دينت رشته خويشاوندي خود را گسيخت و دورترين انسانها را به واسطه پذيرش دين تو ، به خود نزديك كرد .(صحيفه سجاديه) بارالها، تو خود فرمودي: ما ارسلناك الا رحمته للعامين و نفرستاديم تو را مگر رحتمي براي عالميان، اكنون كوس رحلت است و روز سياه پوش به شب مي نمايد. اكنون كه مي روي، اگر نبود، شمع سوزان هميشه برافروخته امامت، براستي خيل گمشدگان تاريخ، به كدام مامن و پناهگاه، آرام مي گرفتند. مويه كنان، گريه مي كنند، يعني كه گريستن بر تربت پاكت عبادت است و تمسك جوستن به بارگاه سبز تو ، كرامت است. براستي، كدام چشم است كه در و مرواريد اشك در غمت نساييده باشد و گونه اي در رحلت تو تر نكرده باشد، آنگاه كه در غروب غربت غمگنانه تو، آسمان بارشي جز ماتم و اندوه در دل گرفته خود ندارد. هلا بگرييد كه وخلف فيكم ماخلفت الانبيا في اممها، اذ لم يتركوهم هملا بغير طريق واضح و لاعلم قائم آن حضرت به وقت انتقال به آخرت هرآنچه را انبيا گذشته، در امت خود به وديعت نهادند در ميان شما به وديعت نهاد، كه پيامبران، امتها را بدون راه روشن و نشانه اي پا برجا سرگردان و رها نگذاشتند. (نهج البلاغه خطبه اول) اينك بيست وهشت صفر فرا رسيده است،روز نوحه قرآن، روز ناله فرقان در فراق ياسين، روز گريه سوره رحمان و اينك آسمان با همه فرشتگانش به استقبال آسمان زميني آمده است. بگو باران از كدام سو بگريد، اينك كه آسمان اندوهگين جز اشك ديده و تاب گريستن، بغض ديگري در گلو ندارد و آه و ناله در محيط تكوين از چهار گوشه كعبه بلند مي شود و زمزم سيل اشك خون به ديده دارد. براستي شب سيه پوش رحلت محمد(ص) است و ماه فرومانده در جمالش، سياهپوش رحلت بلند مرتبه ترين انسان تاريخ است. پرچم هاي سياه به نشانه عزا به اهتزاز درآمده و در سوگ پيامبر مكرم اسلام و شهادت امام حسن مجتبي (ع) مردم فوج فوج عزاداري مي كنند و اشك ماتم بر گونه هاي خويش جاري مي سازنند. به گزارش ايرنا،در بيست و هشتم روز از ماه صفر انسان معاصر در غم بالاترين مرد و اعظم ترين انسان ها خون جگر و اشك بار است. 7359/671
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 635]