تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804718950
سينماي ايران و جشنواره كن؛ فرازها و فرودها
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش روز سه شنبه خبرنگار فرهنگي ايرنا، اين جشنواره قديمي و تاثيرگذار، از بدو تاسيس، بناي مخالفت با هاليوود را گذاشت و بخش عمده اي از فيلم هاي بخش مسابقه خود را به آثار اروپايي و بعد آفريقايي و آسيايي اختصاص داد. در واقع جريان سينماي روشنفكرانه در اين جشنواره رشد و نمو يافت و تماشاگران مخصوصي را براي خود دست و پا كرد. اين امر در دهه 1960 ميلادي رشد چشمگيري پيدا كرد و با سياست نيز درآميخت. كارگردان هايي مانند ژان لوك گدار كه سبك خاص و ثقيلي را بنيان نهاده و با حمايت آشكار و پنهان مديران جشنواره كن به جوايزي نيز دست يافته بودند، علاقه مندان كنجكاو سينما را به سوي خويش كشاندند. با شروع دهه 90 ميلادي، تغييرات زيادي در ساختار جشنواره كن روي داد كه مهمترين آن توجه به سينماي آسيا بويژه ايران و نيز كمرنگ تر شدن هاليوود ستيزي در قياس با سال هاي گذشته بود. وقوع انقلاب اسلامي در ايران نظر بسياري را به خود جلب كرد كه اين امر با وقوع جنگ تحميلي به اوج خود رسيد. همچنين شكل گيري سينماي ايران پس از انقلاب، كنجكاوي هاي بسياري را در مديران جشنواره هاي بين المللي برانگيخته بود. حال اين سينماي نوپا كه انقلابي بنيادين را درون خويش احساس كرده بود با سوژه هاي ناب انساني اش، مورد توجه جشنواره هاي مهم جهاني همچون ونيز، لوكارنو، نانت و كن قرار داشت. البته در سال هاي پيش از انقلاب نيز سينماي ايران با فيلم هاي از جمله پستچي و گاو در بخش هاي مختلف جشنواره كن حضوري كمرنگ داشته و نتوانست جوايز مهمي را به خود اختصاص دهد. پس از پيروزي انقلاب اسلامي و نيز پس از چند حضور موفق سينمايي ايران در جشنواره كن با فيلم هايي مانند در كوچه هاي عشق به كارگرداني خسرو سينايي، زندگي و ديگر هيچ و زير درختان زيتون هر دو از ساخته هاي عباس كيارستمي، سرانجام در سال 1997 ميلادي سينماي ايران توانست براي نخستين بار با فيلم طعم گيلاس ساخته عباس كيارستمي نخل طلاي كن را به دست آورده و نام خود را بيش از گذشته بر سر زبان ها بياندازد. اما از همين سال به بعد رويه فستيوال نسبت به آثار ايراني تغيير كرد و رنگ و بوي سياسي يافت. بسياري از فيلمسازان ايراني براي به دست آوردن دل مديران جشنواره دست به تولد فيلم هايي زدند كه در آن جز سياهي و زشتي چيز ديگري در آن به چشم نمي خورد. تماشاي اين دسته فيلم هاي خجالت آور به همان نسبت كه براي مردم ايران مايه عصبانيت و خشم بود براي تماشاگران اروپايي تازه و سرگرم كننده بود. تصوير غيرواقعي و دروغيني كه از ايران در اين آثار سينمايي ارائه مي شد به شدت به مذاق دشمنان ايران خوش آمده و با اختصاص بودجه هايي براي خريد فيلم هاي اينچنيني، به تقويت اين سينما شتافتند. نتيجه اين رويكرد، فيلم هايي شد كه اين روزها هيچ تماشاگري رغبت به تماشاي آن و نسخه هاي سينمايي آنها در انبارها خاك خورده نيز نمي كند. به عنوان نمونه مي توان به فيلم هاي سيب، زماني براي مستي اسب ها اشاره كرد كه تصويري به شدت سياه و غير واقعي از كشور را در قبال دريافت چند هزار دلار به مخاطبان خارجي ارائه مي كند. اما در سال هاي اخير تغييرات اساسي در اين فستيوال رخ داده و مديران پيشين جاي خود را به چهره هاي جديدتري دادند. افراد فوق سياست هاي جديدي را به كار گرفته و با توجه به كاهش اهميت جشنواره كن، دست به اقداماتي در اين مورد زدند كه مهمترينشان دعوت از چهره هاي سرشناس هاليوود به عنوان داور و ميهمان بود. يكي ديگر از اين اقدامات، عدم توجه به فيلم هاي سياه نماي تكراري ايراني بود. اين دسته از آثار كه تاريخ مصرفشان به پايان رسيده و كاركردشان را از دست داده بودند، جاي خود را به فيلم هاي ضعيف و ضد ايراني همچون پرسپوليس داد. اينگونه بود كه فيلم هاي ايراني حضوري كمرنگ در جشنواره كن پيدا كرده و معدود فيلم هاي به نمايش درآمده نيز به بخش مسابقه راه نيافتند. در اين ميان فيلم هايي مانند يك شب ساخته نيكي كريمي با حمايت عباس كيارستمي و ترانه تنهايي تهران به واسطه عدم نمايش در سينماهاي ايران و سوژه خاص، مورد توجه كن قرار گرفته و به بخش هاي جنبي راه يافت. در سال هاي اخير با وجود بهبود كيفي وضعيت فيلم هاي ايراني، مديران جشنواره كن همچنان سياست بي توجهي خود نسبت به سينماي ايران را ادامه داده و بطور آشكار، سياسي عمل مي كنند كه اين امر در دو سال اخير به بالاترين سطح خود رسيده است. حال بايد ديد كه در سال هاي آتي اين جشنواره چه سياستي در قبال محصولات سينماي ايران داشته و سياستگذاري هاي آن به چه شكل خواهد بود؟ از: محمد جليلوند فراهنگ ** 1983 ** 1071
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 286]
-
گوناگون
پربازدیدترینها