واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > شیرازی، سید رضی - مرحوم میرزا علی آقا، فرزند میرزای شیرازی، از مراجع تقلید و از شاگردان مرحوم میرزا در جوانی در سامرا، هم مباحثه حاج شیخ عبدالکریم حائری بودند. آنان در محضر میرزا مربی خصوصی داشتند و ظاهراً مرحوم آقا میرزا محمد تهرانی، از شاگردان مرحوم حاج میرزا حسین نوری هم در آن درس شرکت میکردند. مرحوم میرزا علی آقا محدث، رجالی خوش حافظه و خوش محضر بود و ما تا اواخر عمرشان خدمت ایشان میرسیدیم. آنها همگی براین باور بودند که مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری رابطه صمیمانهای با میرزا داشت و تا آنجا که من اطلاع دارم، مادر حاج شیخ در منزل میرزا کلیددار وی بود، یعنی کلید همه صندوقهای وجوهات میرزا نزد ایشان بود. یکی از خانمهای بزرگ فامیل هم این مطلب را نقل میکرد. همین نکته میزان اطمینان مرحوم میرزا را به حاج شیخ نشان میدهد. مرحوم حاج شیخ بسیار مورد لطف میرزا بود و شنیدهام که قبل از شروع درس میرزا، ایشان روضه میخواند و بعد درس شروع میشد. مرحوم میرزا از مرحوم حاج شیخ میخواهد که با میرزا علی آقا مباحثه کند. مرحوم میرزا دو پسر داشت به نامهای آقا میرزامحمد و میرزا علی آقا. میرزامحمد در حیات پدر، در حادثهای از دنیا رفت. ایشان چهار فرزند به اسامی میرزا محمود، آقا میرزا هاشم، آقا میرزاتقی و آقامیرزا جعفر داشت که همگی روحانی بودند. میرزا علی آقا در محضر پدر و نزد مجتهدین و علمای بزرگ، تربیت شد. پس از فوت مرحوم میرزای شیرازی، ایشان از اصحاب خاص درسی میرزا محمد تقی شیرازی بود. پس از فوت ایشان به نجف رفت و در آنجا یک حوزه درسی تأسیس کرد و با آنکه به علت احتیاط زیاد از اجتماع دوری میکرد، اما مرجعیت به وی روی آورد. مرحوم آقا میرزا محمد علی اردوبادی از شاگردان مرحوم میرزا و فوقالعاده به ایشان علاقهمند بود. دیگر شاگردان ایشان عبارت بودند از مرحوم میلانی، میرزا مهدی شیرازی، سید عبدالهادی، میرزا علی زنجانی، آقای خوئی و آقای حکیم. آقا میرزا علی آقا در سال 1355 ه. ق فوت کردند. ایشان دو فرزند به اسامی میرزامحمد حسن و میرزامحمد حسین داشتند که از شاگردان مرحوم کمپانی و مرحوم نائینی بودند. چرا مرحوم میرزا فتوا نمیدادند و احتیاط میکردند؟در مسائل علمی غور و مطالعه فراوان داشت و تجدد نظرش در مسائل علمی زیاد بود. شاید یکی از عللی که بنا به قول معروف، وصیت کرد که آثارش را در دجله بریزند و هیچ یک را چاپ نکرد، همین باشد. مرحوم میرزا فوقالعاده دقیق النظر بود و در نظریههایش ثابت نمیماند و دائماً تجدیدنظر میکرد.از سویی چون احترام فوقالعاده زیادی برای مرحوم شیخ قائل بود، به احترام ایشان چیز زیادی از خود باقی نگذاشت. ایشان در روز اول هفته بحثی را شروع میکرد و سرانجام در آخر هفته نظری خلاف نظر شیخ میداد، اما هفته بعد از نظر خود برمیگشت. وقتی از ایشان سؤال میشد که چرا از نظر خود برگشتید، میفرمود: ما نمیتوانیم از نظر شیخ برگردیم. شما شیخ را میتاً درک کردهاید، ولی من حیاً درک کردهام. مرحوم میرزا زمانی که به نجف میرود و در درس صاحب جواهر شرکت میکند، احساس میکند نیازی به ادامه درس ندارد و تصمیم میگیرد به شیراز برگردد، اما هنگامی که با مرحوم شیخ انصاری آشنا میشود، از بازگشت منصرف میگردد و با شیخ بسیار مأنوس و صمیمی میشود، به طوری که وقتی شیخ رسائل خود را مینویسد، آن را در اختیار میرزا قرار میدهد تا در آن تجدیدنظر کند که میرزا از روی ادب، ابتدا از این کار خودداری میکند، ولی بعد با اصرار شیخ، رسائل را مطالعه میکند و نکاتی را در حاشیه آن مینویسد. میرزا در مقام عمل نه تنها احتیاط نداشت که کاملاً برعکس بود. در بیرونی منزل میرزا آبی بود و ظرفی هم در کنارش برای خوردن گذاشته بودند. هر کسی که به منزل میرزا رفت و آمد میکرد، این ظرف را در آب فرو میبرد و میخورد و کسی ظرف مستقلی نداشت. با این همه میرزا از همان ظرف و آب برای وضو استفاده میکرد و وسواس به خرج نمیداد.میرزا زندگی بسیار عادیای داشت و حتی شنیدهام که همسر ایشان که دختر عمویش بود، در برخورد با میرزا احتیاط میکرد و از اینکه میدید میرزا زندگی عادی و معمولی دارد، در طهارت وی تردید میکرد. مرحوم میرزا علی آقا از مراجع و استاد بسیاری از فقها بود، با این همه در کارهایش بسیار محتاط بود و گاهی به زحمت میافتاد. افراد خانواده میرزا عموماً بسیار درست و صالح هستند که این از برکات وجود میرزاست.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 480]