واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > قاضیزاده، سمیه - علی رفیعی نه تنها از غذا استفاده دراماتیک میکند بلکه از آن استفاده موسیقایی هم میکند. موسیقی در "آقا یوسف" با غذا آغاز میشود و دلانگیزترین موسیقیها را میشود وقتی که دارد غذا سرو میشود شنید. وقتی آقا یوسف از سر کار به خانه برمیگردد و دخترش برایش شام را آماده میکند، وقتی صبح با نان سنگکهایی که خریده، از کوچه بالا میآید و سر میز صبحانه مینشیند. در همهی این لحظات است که موسیقی حضوری پررنگ پیدا میکند و کنار رنگ و لعاب غذا که ویژگی بارز فیلمهای رفیعی است، به روایتگری میپردازد. سالهاست که "علی صمدپور" به عنوان آهنگساز در سینمای ایران حضور دارد. موسیقیهای خوبی ساخته و موسیقی سری فیلمهای "ستارهها"ی جیرانی در مقایسه با دیگر آثارش موفقترند. با این حال همکاری او و دکتر رفیعی مثالزدنی است. او نه تنها موسیقی "ماهی عاشق میشوند" را نوشته بود که موسیقی اغلب تئاترهای این کارگردان را هم نوشته. شناخت بسیار مثبتی میان این آهنگساز و کارگردان به وجود آمده که باعث شده صمدپور به دنیای درونی فیلم و لایههای زیرین آن سر بزند و موسیقی آن را بسازد. این شناخت به آهنگساز کمک کرده است تا به علاقههای رفیعی احترام بیشتری بگذارد و برای آنها موسیقی بسازد. موسیقی "آقا یوسف" موسیقی کلاسیک است اما شما صدای باخ و بتهوون را از آن نمیشنوید بلکه برعکس انگار که دارید موسیقی آشنا و ایرانی را گوش میکنید. موسیقی این فیلم که به خوبی از آن استفاده شده است، در لحظات تنهایی آقا یوسف هم حضور دارد. صدای این تنهاییها پیانوست. پیانویی که تنها نواخته میشود و نماینده افکار به هم ریختهی شخصیت اصلی است. وقتی آقا یوسف در شهر راه میرود، کنار این پیانو سر و کلهی سازهای دیگر هم پیدا میشود. در "آقا یوسف"، موسیقیهای شهری و فرعی هم گاه خودشان را بالا میکشند تا شنیده شوند. پگاه آهنگرانی که پیش از این در چند فیلم دیگر هم ویولن سل نواخته بود، در "آقا یوسف" هم این کار را انجام داده، اما بیشک موسیقی که نواخته در هماهنگی کامل با کل جریان موسیقی فیلمی است که صمدپور ساخته است. موسیقی که ترجمهی تنهایی آدمهای فیلم، بیخبریشان از روزگار هم و مهمتر از همه فاصلههایی که بینشان افتاده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 355]