تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833432013
یک روایت از آینه صد نقش
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > مختاباد، سید ابوالحسن - آقای لطفی از چند شماره گذشته «بولتن آوای شیدا» شروع کرده است به نوشتن برخی از خاطرات خود. منتها این خاطرات به صورت منظم و منسجم نیست. بلکه ایشان در کنار برخی رخدادهای روز موسیقی سعی می‌کند پیوندی میان این رخدادها با آن خاطرات برقرار کند. برای نمونه در همین بولتن وقتی قرار است به یاد استاد زنده‌یاد پرویز مشکاتیان نکاتی را بنویسد ، خاطرات خود از آن مرحوم و نگاه خود درباره او را قلمی می‌کند. و یا وقتی قرار است درباره چاووش و دوران آن بنویسد،آنجاهایی را متذکر میشود که خود حضور داشته است. همچنانکه درباره آلبوم سپیده و تصنیف معروف «ایران ای سرای امید» هم چنین کرده است.اصل نوشته در شماره اول دوره تازه نشریه نافه منتشر شده است که در زیر هم آورده میشود. اول:مولانا در جایی از دیوان شمس اشاره دارند به مفهوم حقیقت و‌آن را به مثابه آیینه‌ای فرض کرده‌اند که از‌آسمان به زمین افتاد و شکست و صدها تکه شد. هر تکه آن به دست شخصی افتاد و آن شخص بر این گمان شد که تمامی حقیقت را نزد خود دارد. خالق ارواح زآب و زگل آینه‌ای کرد و برابر گرفت زآینه صد نقش شدو هر یکی آنچه مر او راست میّسر گرفت روایت استاد لطفی(محمدرضا) از دوران چاووش هم چنین وضعیتی دارد. به این معنا که آقای لطفی آنچه را که از رخدادهای موسیقی ایران می‌دانسته است و خود گمان می‌کرده در آن حضور و بروز داشته به قلم کشیده و روایت کرده است. پیش از این هم برخی از اهالی موسیقی چنین کرده‌اند، برای نمونه کتاب سرگذشت موسیقی ایران زنده‌یاد روح‌الله خالقی به نوعی درهم تنیده با زندگی آن بزرگوار است و خواننده ضمن آنکه زندگی خالقی جوان، میانسال و ... را می‌خواند درکنارش با اطلاعات موسیقایی و اشخاص و جریانات آشنا میشود. و یا چند سال قبل که ماجرای ردیف استاد نورعلی خان برومند مطرح شد ، حلقه اصفهان(جناب استاد کسایی و آقای دکتر ساسان سپنتا و ...)، روایتی از ماجرای ردیف را نقل کرده‌اند که شگفتی اهالی موسیقی را سبب شد. آنها مدعی بودند که آقای برومند در حق زنده‌یاد اسماعیل قهرمانی رعایت امانت را نکرده و به دلیل روابط سیاسی که با کانون قدرت داشته ،این ردیف را به نام خود انتشار داده است. حتی استاد شجریان هم در بخش‌هایی از کتاب«راز مانا» نکاتی را درباره دوران زندگی خود و به خصوص شاگردی‌اش نزد استاد عبدالله خان دوامی بیان کرده است که تا آنجایی که نگارنده پی‌گیری کرده است، مورد اعتراض برخی از شاگردان آن زنده‌یاد قرار گرفته است و کدورت‌هایی را بین اهالی موسیقی سبب شده است. همچنانکه در سال‌های نه چندان دور نگارنده یکی از خبرنگاران را به سراغ جناب جهاندار(علی) فرستاد تا گفت وگویی با ایشان انجام دهد و ایشان در آن گفت وگو نکاتی را درباره رابطه خود با استاد شجریان و اختلافاتشان با زنده‌یاد پرویز مشکاتیان بیان کردند که تعجب و شگفتی اهالی موسیقی را سبب شد. اصل روایت یک ماجرا مشکلی را ایجاد نمی‌کند،اما اینکه این روایت با اصل ماجرایی که رخ داده است، تا چه اندازه همخوانی دارد،تنها زمانی قابل اعتماد است که دیگر بازیگران اصلی این ماجرا به میدان آیند.آنها می‌توانند آینه‌های خود از این رخداد را برگرفته و آنچه را که خود گمان می‌کنند با واقعیت ماجرا انطباق افزونتری دارد ، روایت کرده و دراختیار اهالی موسیقی قرار دهند. شاید یکی از اصولی که در کار روزنامه‌نگاری و اخلاق حرفه‌ای این شاخه همه‌گاه بر آن تاکید شده ،همان اصل بی‌طرفی است که در آن به شنیدن روایت طرف دیگر هم سخت تاکید شده است. این گونه است که می‌توان تصویری دقیق و نسبتا همه‌جانبه از یک رخداد را در معرض افکار عمومی‌قرار داد و آنگاه خوانندگان را به داوری درباره درستی هر گفتار فراخواند. دوم:. آقای لطفی از چند شماره گذشته «بولتن آوای شیدا» شروع کرده است به نوشتن برخی از خاطرات خود. منتها این خاطرات به صورت منظم و منسجم نیست. بلکه ایشان در کنار برخی رخدادهای روز موسیقی سعی می‌کند پیوندی میان این رخدادها با آن خاطرات برقرار کند. برای نمونه در همین بولتن وقتی قرار است به یاد استاد زنده‌یاد پرویز مشکاتیان نکاتی را بنویسد ، خاطرات خود از آن مرحوم و نگاه خود درباره او را قلمی می‌کند. و یا وقتی قرار است درباره چاووش و دوران آن بنویسد،آنجاهایی را متذکر میشود که خود حضور داشته است. همچنانکه درباره آلبوم سپیده و تصنیف معروف «ایران ای سرای امید» هم چنین کرده است. این گفته‌ها بعد از انتشار در بولتن داخلی به صورت ناقص و گزینشی از سوی سایت پارلمان نیوز انعکاس یافت و همان مطالب شد محل قضاوت و داوری درباره گفته‌های آقای لطفی.در حالی که حجم سخنان و نوشته‌های آقای لطفی در این بولتن و بولتن‌های قبلی چند برابر آن چیزی است که در سایت بولتن نیوز آمده است. آقای لطفی در بولتن قبلی هم تعریضی تند به سازسازی استاد شجریان داشتند که البته انعکاسی نیافت و نفس این نکته نشان میدهد که روزنامه‌نگاران حوزه موسیقی چه میزان در کارشان اندک‌مایه و غیر‌پی‌گیرند و تنها به دنبال لقمه‌های آماده می‌گردندو کمتر به دنبال آنند که به اصل منبع هم سری بزنند. آقای لطفی در همان بولتن قبلی تحلیلی از اقتصاد موسیقی داده بودند که در نوع خود خواندنی و قابل اعتناست و اتفاقا می‌توانست انعکاس یابد که تنها در یک رسانه منعکس شد. شاید اگر خواننده تمامی آن نوشته‌ها را می‌خواند قضاوتش درباره سخنان آقای لطفی اندکی تعدیل می‌شد. چرا که تا آنجایی که نگارنده با برخی منتقدان آقای لطفی صحبت کرده است،آنان ضمن اعتقاد به اینکه این سخنان باید گفته شود، و حتی خود نیز برخی نکات را درباره این رخدادها گفتند که با روایت‌آقای لطفی اختلافات اساسی داشت، زمان آن را ، به خصوص در برهه زمانی‌ای که آقای شجریان از در انتقاد به برخی از رفتارهای دولت برآمده است و نسبت به ایلغار صداو سیما بر کارهای اهالی موسیقی فغان برآورده، مناسب نمی‌دانستند و حتی این برداشت را داشته‌اند که این سخنان برنامه‌ریزی شده و از پیش طراحی شده و برای تخریب استاد شجریان گفته شده است و طرف گوینده به قصد چنین کرده است. نگارنده در همان بدو انتشار این نوشته‌ها یادداشتی بر مطالب آقای لطفی نگاشت، و آورد که باید دیگران هم وارد صحنه شوند و این تاریخ را تکمیل کنند،اما مهم این است که در بیان مطالب اخلاق و منش کار را رعایت کنند. به گمان نگارنده آقای لطفی هم در نوشته‌اش این مسائل را رعایت نکرد و می‌توانست نکات را در قالب محترمانه‌تری بیان کند. مهمترین ویژگی این نوع نوشته‌ها که آن را می‌توان نوعی تاریخ شفاهی موسیقی نام نهاد،حضور من (راوی) در آن است، احتمال خطا در این گونه روایت‌ها بسیار زیاد است،چون راوی از زمان فاصله گرفته و جزییات برخی مسائل هم از خاطرش رفته است و اگر قالب این گونه کارها خاطره نویسی باشد و نه گفت وگو ، طبیعی است که سعی کند نقش خود را در این خاطرات پررنگ‌تر از هر کسی دیگر کند و در نهایت از خود چهره‌موجهی تصویر کند و در مقابل بر کمرنگی نقش دیگران تاکید نماید. با بخش دوم سخنان منتقدان انتشار مطلب آقای لطفی هم موافق نیستم که این کار برنامه‌ریزی شده بود ،چرا که اعتقادی به تئوری توطئه آن هم با این همه غلظت و شدت ندارم. نگاهی به بولتن آقای لطفی که پر از اغلاط ویرایشی و املایی و حتی تکرار یکی از مطالب شماره هفت در شماره هشت است،نشان میدهد ماجرا این گونه نیست و ایشان که به گواه همکارانشان از هفت صبح تا 8 شب(در تمامی 6 روز هفته) در موسسه شیدا حضور پیدا می‌کند و عمده فکر و وقتش هم صرف رسیدگی به امور موسسه آوای شیدا و گروه‌های چندگانه و کارهای کثیر آن است،وقت سرخاراندن هم ندارد،وقتی هم برای این گونه کارها ندارد که بخواهد برای خراب کردن دیگران توطئه کند. این نوشته‌ها بیش از آنکه نیازمند تحلیلی جامعه‌شناسانه باشند، به تحلیلی روانشناسانه محتاجند و از این منظر دقیق‌تر می‌توان به اصل ماجرا نزدیک شد. به گمان نگارنده آقای لطفی برخی اختلاف نظر با آقای شجریان دارند و در این نوشته‌ها به صورت ناخودآگاه به گوشه و کنایه زدن به استاد می‌پردازند. حتی معتقدم اگر این نوشته آقای لطفی را پیش از چاپ کسی دیگر می‌خواند و برخی نکات را به ایشان گوشزد می‌کرد، قطعا با حذف آنها هم موافقت می‌شد. از سوی دیگر در همین بولتن مطالبی دیگر هم از سوی آقای لطفی نوشته شده که تعریضی تند به سیاست‌های دولت آقای احمدی‌نژاد در حوزه موسیقی است و همین نوشته‌ها آن بخش از نگره معتقدان به تئوری توطئه را زیر سوال می‌برد. سوم: در سال 1378،شخص نگارنده گفت وگویی با استاد مشکاتیان، سالی که تقریبا اوج اختلافات ایشان با استاد شجریان بود،انجام دادم که این گفت وگو حتی تا مرحله صفحه‌بندی روزنامه جامعه پیش رفت،اما در آخرین لحظات و با تماسی که آقای درویشی از طرف آقای مشکاتیان گرفتند و گفتند که در زمان بیان آن نکات شرایط روحی مناسبی نداشتند و از انتشار آن منصرف شده‌ام، از دست‌اندرکاران روزنامه‌خواستم از انتشار‌آن صرف نظر کنند. چرا که در اخلاق حرفه‌ای روزنامه‌نگاری اگر صاحب گفت وگو در هر مرحله‌ای از انتشار عمومی مطلبی پشیمان شود، روزنامه‌نگار باید به این نظر احترام بگذارد و آن را منتشر نکند. گفته‌های آقای مشکاتیان اما سند و مدرکی است تا با برخی اسناد و نوشته‌های دیگر محک خورده و در نهایت در تحلیل برخی رفتارهای میان هنرمندان به کار‌آید. جامعه موسیقی باید بداند که در پشت پرده برخی از آثار ماندگار تاریخ موسیقی ایران چه مسائلی رد و بدل شده است و این مسائل هم باید از زبان راویان دست اول‌آن از جمله آقای لطفی و اعضای گروه چاووش و دیگر بازیگران اصلی آن در مقاطع مختلف ، بیان شود و کار به بازار شایعه سپرده نشود.این گونه است که می‌توان در درازمدت به داشتن یک تاریخ عمومی دقیق‌تر از تحولات موسیقی ایران امید بست. چهارم:نگارنده این نوشته استاد ملکیان(مصطفی) را همه‌گاه پیش چشم دارم که «کار یک روشنفکر تقریر حقیقت و تقلیل مرارت است و اگر کار به انتخاب میان این دو برسد، روشنفکر باید تقریر حقیقت را بر تقلیل مرارت ترجیح دهد.» اما در برخی نقاط ،به خصوص در جایی که بین فردی که محبوب مردم است و آگاهم که چه کارهای مثبتی در جهت دفاع از منافع عمومی انجام داده است،درباره عمل به این گزاره‌ها دچار تردید اخلاقی می‌شوم و با خود می‌اندیشم که بر فرض که استاد شجریان در جاهایی اختلاف نظر با افرادی داشت و حتی در برخی مقاطع دچار نظری و عقیده‌ای شد که با چارچوب‌های رفتاری اخلاقی که از یک فرد انتظار می‌رود، همخوانی نداشت اما در کلیت ماجرا ، رفتار و سیره وی مطلوب و قابل تحسین بوده است. من هم قبول دارم که بر زندگی شخصی واجتماعی و فردی و روابط کاری و حرفه‌ای هر آدمی ، از جمله آقای شجریان، انتقاداتی وارد است،اما وقتی آن را با همین ویژگی‌ها در میان سایر اهالی موسیقی به مقایسه می‌نشینم، می‌بینم ایشان سر وگردنی ازدیگران بالاتر است. چه در روابط شخصی، چه در روابط کاری، و چه در سلوک و اخلاق. شجریان شاید در تک عکس‌ها پیروز زندگی نباشد،اما در فیلمی که از کل زندگی وی برداریم و جلوی خود بگذاریم ، نمره بالایی می‌گیرد. در واقع آن چیزی که در یک انسان از آن به عنوان شرافت ذاتی یاد میشود، در مجموع، در چهره‌ای همانند استاد شجریان بروز و ظهور داشته است و اتفاقا اگر بخواهیم موضعش را در قبال قدرت و سیاست رصد کنیم( در همین سی سال گذشته و حتی در دوره قبل از انقلاب)کارنامه‌ای قابل اعتنا از وی به یادگار گذاشته شده است که می‌تواند نقشه‌راهی باشد برای سایر هنرمندان موسیقی در مواجهه با اهل قدرت و اصولا سیاست. شجریان را اگر از این منظر بخواهیم بنگریم، سیاسی‌ترین هنرمند تاریخ موسیقی ایران بوده است که سعی کرده در گفتار و رفتارهایش در حوزه‌های عمومی به نحوی ظریف حرکت کند که از یک سو متهم به تبانی با حکومت و دولت و تملق‌گویی آنان نشود و از دیگر سو نقطه اختلاف او با اهل سیاست به مرحله حادی نینجامد که از‌آن قطع رابطه و براندازی استشمام شود. بلکه ایشان سعی کرده این فاصله را حفظ کند و در سوی دیگر بر خواسته‌های مشروع،منطقی و قانونی خود از دولت به عنوان یک شهروند صاحب حق پای فشرد. بنا بر این به لحاظ شخصی اگر چه بسیار ناخرسندم که این گونه بر چهره بزرگان موسیقی چنگ انداخته شود و آنهم از سوی یکی دیگر از بزرگان موسیقی، اما در نهایت معتقدم حتی اگر تمامی پشت و پرده ماجرای چاووش هم بیرون ریخته شود، به قطع و یقین استاد شجریان در مسیری که پیش گرفته است،توفیق‌مندتر از سایرین بوده و کارنامه کاری واخلاقی وی در این ماجرا سالمتر از دیگران است. سیر تاریخ هم نشان داده است که مردان بزرگ در هر عرصه و جایگاهی در نهایت کارهای بزرگشان در یاد‌ها مانده است و شجریان این ویژگی را داشته و دارد که کارهای بزرگی کرده است. چه در موسیقی و بعد هنری و چه از منظر یک هنرمندی که همه گاه به دنبال منافع ملی بوده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 384]
-
گوناگون
پربازدیدترینها