واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: ستاره قمشه
فرزانگان شیعه با توضیح و تبیین حقایق و انتشار مکارم به رشد جامعه و بالندگی و پویایی انسانها کمک شایان توجهی کرده و به رغم محرومیتها و مشقّات فراوان عمر با برکت خود را در راه احیای فضایل صرف نمودهاند. آنان مصداق این فرمایش حضرت امام صادق(علیهالسلام)اند که:« رحم اللّه قوما کانوا سراجا و منارا، کانوا دعاة الینا باعمالهم و مجهود طاقتهم».(1)یعنی خداوند رحمت خویش را شامل حال افرادی نماید که چون چراغ فروزان و مشعل منور راه دیگران را روشن ساختهاند و با کردار خویش مردمان را به طریق ما فرا خواندند و با تمامی توان حق را معرفی کردند.« حکیم میرزا مهدی الهی قمشهای» از تبار چنین فرزانگانی است که از قله توحید و کوهستان یکتاپرستی جویبارهای با صفا و چشمههای پرطرواتی را به سوی دشت انسانیت جاری ساخت تا درستی و راستی و فضیلت در سرزمین تشنه معرفت به شکوفایی و باروری رسد.این عارف ربانی و مفسر و مترجم قرآن که آیت حق و اسوه وارستگی و اخلاص شناخته میشود در آثار منظوم و منثورش الهام از معارف قرآنی و احادیث خاندان عصمت(علیهالسلام) مشاهده میشود و نگاشتههای نیکویش با پندها و مواعظ و حکم اخلاقی آمیخته و تشنگان اندیشههای ناب را به سوی مناقب اهل بیت(علیهالسلام) و سیره سرشار از معنویت ایشان توجه میدهد و فرهنگ پرفروغ آن ستارگان آسمانی را با جانها و روانها به صورتی جذاب در میآمیزد و خردها و فطرتها را با حکمتهای عالی تشیع آشنایی میدهد. نیاکان، خاندان و خانوادهاجداد حکیم میرزا مهدی الهی قمشهای از سادات بحرین و از بزرگان علم و معرفت و حافظان قرآن به شمار میرفتهاند.(2) گفته میشود که در دوران حکومت نادرشاه که سادات را تحت شکنجه و فشارهای شدید قرار میدادند نیاکان حکیم مخفیانه از بحرین به شهرستان قمشه از توابع استان اصفهان مهاجرت میکنند و سیادت خود را به دلیل اختناق حاکم مخفی مینمایند. عموزادگان آن حکیم به سیادت صحیح معروفند امّا ایشان احتیاط میکردند.(3)علامه حسن زاده آملی مینویسد: آن بزرگوار از سادات بحرین و از بیت علم و عرفان و زهد و تقوا بود. بارها به این بنده میفرمود: اصلا از سادات بحرینم ولی چون در کسوت متعارف فعلی شناخته شدهام از تبدیل عمامه سفید به سیاه خودداری میکنم!(4)حکیم الهی قمشهای در شرح حال منظومی که برای خود گفته به این مسأله اشاره دارد:نیاکان بُوَدم از سادات بحرین ز حفّاظ قرآن قرّاء دفترزمانه خواندشان در شهر قمشه بدور نادر آن مرد دلاور(5)دست خطی از آن مرحوم بر جای مانده که سلسله شریف خاندانش را برای برادرزادهاش به صورت ذیل به نگارش در آورده است:« میرزا مهدی بن حاج ملاابوالحسن بن حاج عبدالمجید بن حاج محمدرضا بن حاج عبدالملک بن حاج شیخ جعفر السید البحرینی رحمهم اللّه تعالی».(6)پدر بزرگ حکیم الهی از افراد خوشنام شهرستان قمشه به شمار میرفت که در انجام امور خیر شهرتی به سزا داشت. آب انبار و پل حاج عبدالحمید و مدرسه علمیه حاج عبدالحمید از باقیات صالحات ایشان در شهر قمشه است.وی قبل از آنکه میرزا مهدی الهی دیده به جهان گشاید طی رؤیایی صادق مشاهده کرده بود که ملامحمد مهدی ابن ابی الفتوح قمشهای( از دانشوران در گذشته این دیار) از هودجی از آسمان بر زمین فرود میآید و به اتاق ایشان وارد میشود. از آن پس ایشان بارها نزد پدر میرزا مهدی آمده، از عیال وی که در انتظار مولود تازهای بود عیادت مینمود و بیصبرانه در انتظار میلاد آن فرزند لحظهشماری میکرد و پیوسته میگفت: « این نوزاد نامش محمد مهدی است و در زمره علمای بزرگ خواهد گردید».سرانجام انتظارها به سر رسید و در سال 1319قمری و بنا به نقلی بهسال 1320ستاره پرفروغ این خانواده هویدا گردید.(7) و دوستداران وارستگی را در موجی از شعف و سرور فرو برد. نامش را مهدی نهادند و بعدها که در خرد و حکمت و تدریس معارف دینی و فرهنگ تشیع سرآمد اقران گشت و فروغ ایمانش تابیدن گرفت به محی الدین ( زنده کننده معارف دینی) ملقب گردید و در شرع و ادب تخلص الهی برای خود برگزید. چنانچه خود در بیتی بدین الفاظ اشاره دارد:« الهی» طبع و « مهدی» نام و در عشقلقب گردید « محی الدین» منوّر پی نوشت ها:1- الحیاة، محمدرضا حکیمی و محمد حکیمی، ج اول، ص.2982- مجله پیام انقلاب، شماره مسلسل 168ص.323- خوشهها، طیبه الهی قمشهای(تربتی)، ص 131و.1324- نامهها و برنامهها، آیةاللّه حسن زاده آملی، ص.805- نغمه عشّاق الهی قمشهای، ص 367و نیز نغمه حسینی، ص.2156- مجله پیام انقلاب، همان شماره، همان صفحه.7- الذریعه، شیخ آقا بزرگ تهرانی، ج 24ص 237و نیز همین مأخذ، ج 13ص.289 غلامرضا گُلی زواره
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 362]