پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1849202669
چشمش کور، دنده ش نرم!
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > مهاجری، محمد - می‌گفت: مبادا چنین برداشت کنی به خاطر این حرف‌هایی که می‌زنم از گذشته‌ام پشیمانم. تا آنجا که به خودم مربوط است معامله‌ای کرده‌ام که در آن ضرر نبوده. عقیده‌ای داشته‌ام و برایش جنگیده‌ام. اما خانواده‌ام چه؟ آنها اگر مثل من فکر نکنند که گناه نکرده‌‌اند. کرده‌اند؟ نگاهم را از چشمانم دزیدم و به دست‌هایم که به هم گره خورده بودند مشغول کردم.گفت: برای پسرم رفتم خواستگاری. کجا؟ خانه... (اسم دوست مشترک و قدیمی‌مان را برد.) پرسیدند پسرت خانه دارد؟ ماشین دارد؟ درآمد فلان قدری دارد؟ مبادا کارمند یک‌لاقبا باشد؟... راستش خجالت کشیدم. نه از خانواده دوستم، که از پسرم. لابد با خودش می‌گوید: « چه بابای بی‌عرضه‌ای داشته‌ام. همین دوست پدرم که رفته‌ایم خواستگاری دخترش، یک خانه در شهر‌شان دارد.یک آپارتمان هم برای پسرش خریده و اجاره داده. یک باغچه 700، 800 متری هم اطراف تهران دارد که روزهای تعطیل آنجا صفا می‌کند. دوتا ماشین لوکس هم توی پارکینگ خانه‌شان پارک شده. فرش‌های‌شان مثل قالی‌های زهواردررفته خودمان نیست و رنگ و لعابش داد می‌زند که بافت تبریز است و...» *** خیلی روان و راحت حرف می‌زد. حتی صدایش نمی‌لرزید، انگار داشت قصه یک فیلم تخیلی را برایم تعریف می‌کرد. من ، اما به هم ریخته بودم. نه اینکه دلم برایش بسوزد و یا نگرانش باشم. نه. حس دیگری آزارم می داد.یادم آمد در روزهای سخت جنگ وقتی مثلاً سهمیه فرش یا یخچال به او اختصاص می‌یافت، سراغش نمی‌رفت. می‌گفت محتاج‌تر از من خیلی‌ها هستند. اضافه‌کار را واجب می‌دانست و گرفتن پولش را حرام. خوشی‌ها را برای خودش نمی‌خواست. هر کاری که سخت‌تر بود شانه‌اش را می‌داد زیرش. هر جا تفریح بود، غیبش می‌زد... *** می‌گفت: غصه خودم را ندارم، حتی به اندازه یک مثقال. از این هم ناراحت نیستم که بچه‌هایم گمان کنند زندگی‌ام را مفت باخته‌ام. اما نگرانم که به خاطر آنچه من در گذشته انجام داده‌ام، فرزندانم تحقیر شوند. ***خانه‌ها، ماشین‌ها، باغچه‌ها و زندگی پرزرق و برق برخی از دوستان مشترکمان از برابر چشمانم رژه رفتند.راستش نتوانستم آن دوستان را محکوم کنم. اما دست آخر همین دوستم را محکوم کردم.دندانهایم را محکم به هم فشار دادم و گفتم: چشمش کور، دنده ش نرم!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-