نيم نگاهي به وقتي همه خوابيم وقتي سينما من هستم و ديگر هيچ

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: نيم نگاهي به "وقتي همه خوابيم" وقتي سينما من هستم و ديگر هيچ
سبك قديمي و تكراري فيلم در فيلم از نظر فرم و باز هم سبك قديمي انتقاد از همه و درود بر خودم از نظر محتوا، محور اثر سينمايي بهرام بيضايي در بيست و هفتمين جشنواره بين المللي فيلم فجر است.

نحوه پاسخگويي بيضايي به پرسش هاي منتقدان در نشست بررسي فيلم "وقتي همه خوابيم" گماني را كه در حين تماشاي فيلم به ذهن رسيد، تقويت كرد.
او در اثر سينمايي جديدش كه با 8 سال فاصله از سگ كشي خلق كرد، به همه بدگمان است و هيچ كس او را درك نمي كند. در نشست بررسي فيلم نيز با يك جبهه گيري سخت در برابر پرسشگران همين واكنش را نشان داد و بيان داشت كه فيلم او را نفهميده اند و اين حرف هايي كه آنان مي گويند، نمي خواهد بزند. بايد گفت بيضايي در اين نشست در ابراز بدگماني و ناسزاگويي محترمانه به همه دست اندركاران سينما، از فيلم هم پيشي گرفت. زيرا در اثرش سينماگران جوانتر از خودش را به سخره گرفت، اما در سخنانش، آشكارا به مسعود كيميايي از هم رده هاي خود اوست، اهانت كرد و گفت : چرا بعضي ها فكر مي كنند لاتي حرف زدن و تخت حرف زدن يعني سينمايي حرف زدن؟
درواقع عصبيت وقتي همه خوابيم فقط يك غلو دراماتيك نيست، بلكه آينه اي از نوع نگرش اوست. كما اين كه برخلاف سينماگراني از نسل خودش، تاكنون حاضر به حضور در هيچ محفل كارشناسي و پاسخگويي به نقدهاي اهل فن نيست.
او در فيلم همه خوابيم نيز فقط خودش حرف مي زند و در نقطه مقابل خود هيچ شخصيت صاحب فكر و توان پرسش طراحي نمي كند. آن فرمول ديرين درام (خير وشر) در فيلم بيضايي يعني او و همه . آن هم منوط به اين كه همه به ساده ترين شكل ممكن باشند و او به تنهايي مغز متفكر اثر.
"چكامه" جلوه گر شخصيت خود بيضايي است و تصوري كه از خود در برابر همه سينما دارد. اگر در گفت وگوي خارج از فيلم دائما به مسئله نظارت بر سينما اشاره مي كند، مي كوشد از نظارت سپري براي نقطه ضعف خود كه همانا ناتواني از برقراري ارتباط با رده هاي مختلف سينماگران است، بسازد. وگرنه بيضايي در "وقتي همه خوابيم"، سرمايه گذار و تهيه كننده و بازيگران باسابقه و كم سابقه و كارگردانان باسابقه و كم سابقه و خلاصه تمامي عوامل ديگر را هجو مي كند.
بيضايي اگر دلش براي سينما بسوزد و به قول خودش بخشي از فرهنگ اين كشور، چرا با زبان فرهنگي سخن نمي گويد و زبان تخطئه و تمسخر و تحقير را بر منطق ترجيح مي دهد؟ او حتي به مخاطب هم توهين مي كند، چون تمام مفروضات محال در تغيير عوامل اثر در قصه اش با توجيه مخاطب پسندي انجام مي شود و نشريات سينمايي فيلم او به مدد خوانندگان به حيات خود ادامه مي دهند.
در جايي از فيلم، عليرضا جلالي تبار مي پرسد: نمي دانم زندان بدتر بود يا اينجا؟ گويي بيضايي زندان را از واقعيت بهتر مي داند با اين توضيح كه او زنداني زندان خودساخته است. زندان اوهام و كيش شخصيت. وگرنه در آغاز نشست رسانه اي فيلمش نمي گفت: اميدوارم سوالي باشد كه من جواب دهم.

شنبه|ا|12|ا|بهمن|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]