چگونگي عزاداري ازنگاه بزرگان-2قمه‌زني؛ توطئه استعمار انگليس و سيا براي شيعيان

واضح آرشیو وب فارسی:مهر: چگونگي عزاداري ازنگاه بزرگان-2قمه‌زني؛ توطئه استعمار انگليس و سيا براي شيعيان
خبرگزاري مهر - گروه دين و انديشه: قمه‌زني از بدعتهاي عزاداري محرم است كه از سوي استعمار انگليس با سوء استفاده از عشق شيعيان به امام حسين(ع) به منظور دريافت مجوز براي سيطره هرچه بيشتر بر كشور هند، به مسلمانان آموزش داده شد.

قمه زني مراسمي است كه در بعضي شهرستانها و بلاد شيعي و توسط برخي عزاداران امام حسين (ع) اجرا مي شود و در تأسي به مجروح و شهيد شدن سيد الشهدا و شهيدان كربلا و به عنوان اظهار آمادگي براي خون دادن و سر باختن در راه امام حسين انجام مي شود.

شركت كنندگان در اين مراسم، صبح زود روز عاشورا، با پوشيدن لباس سفيد و بلندي چون كفن، به صورت دسته جمعي قمه بر سر مي زنند و خون از سر بر صورت و لباس سفيد جاري مي شود. بعضي هم براي قمه زني نذر مي كنند، برخي هم چنين نذري را درباره كودكان خردسال انجام مي دهند و بر سر آنها تيغ مي زنند، تا از محل آن خون جاري شود!

پيدايش قمه زني

در مورد منشأ اصلي و اولي قمه زني، اقوال مختلفي وجود دارد اما آنچه بيشتر از همه مستند و قابل اثبات است، اين است كه تيغ زني و قمه زني رسومي عاريتي هستند كه از جانب تركهاي آذربايجان به فارسها و اعراب منتقل شده اند.

ابراهيم الحيدري جامعه شناس، محقق و نويسنده عراقي الاصل كتاب تراژدي كربلا نيز بر اين عقيده است كه مراسمي از قبيل قمه زني، قبل از قرن نوزدهم در عراق مرسوم نبوده و به تدريج از اواخر اين قرن در آن كشور رواج يافته است. بنابراين مراسم قمه زني از خارج عراق به آن كشور وارد شده و ريشه عربي ندارد.

شيخ كاظم دجيلي در تاييد اين نظر مي گويد: عربهاي عراق تا آغاز قرن بيستم در اينگونه مراسم شركت نمي كردند اين اعمال در ابتدا در ميان تركهاي عراق، فرق صوفيه و كردهاي غرب ايران مرسوم بود.

گزارشي از مقامات بريتانيايي درباره مراسم عاشوراي 1919 ميلادي در نجف نيز حاكي است كه گروهي صد نفره از شيعيان ترك در آن سال به قمه زني پرداخته بودند.

از نظر تاريخي، مسلم است كه قمه زني در ايران نيز تا پيش از صفويه هيچ گونه سابقه اي نداشته و محور ترديدها در آن است كه آيا در زمان صفويه به وجود آمده و يا اينكه بعد از صفويه و در زمان قاجاريه وارد شده و رواج يافته است؟

ورود قمه زني به ايران در زمان صفويان و جريان فدائيان

اقدامات مهم صفويان در زمينه عزاداري، يكي رسمي و حكومتي كردن مجالس سوگواري و ديگري، ابزارمند كردن و نيز پديد آوردن آيينها و رسوم جديد عزاداري بود.

پيتر دلاواله سياح ايتاليايي، از عزاداري شيعيان در اصفهان عصر صفوي سال 1037 قمري چنين گزارش مي دهد:

تشريفات و مراسم عزاداري عاشورا به اين قرار است كه همه غمگين و مغموم به نظر مي رسند و لباس عزداري به رنگ سياه بر تن مي كنند. هيچكس سر و ريش خود را نمي تراشد . به علاوه نه تنها از ارتكاب هر گناه پرهيز مي كنند، بلكه خود را از هر گونه تفريح و خوشي محروم مي سازد.

... همه با هم، آهنگهاي غم انگيز در وصف حسين و مصائب وارد بر او مي خوانند و دو قطعه چوب يا استخواني را كه در دست دارند به هم مي كوبند و از آن صداي حزن انگيزي به وجود مي آورند ...

علاوه بر ابزار آلات جديد، از اين دوره بود كه آداب و رسوم نويني هم در سلك آيين هاي عزاداري درآمد؛ آدابي چون" تيغ زني"، " قفل زني"، " سنگ زني" و " قمه زني" را از اين جمله شمرده اند.

استاد يوسفي غروي نيز در اين باره مي گويد: از نظر تاريخي، ظاهرا آن وقت كه صفويه سر كار آمدند، قمه زني پديد آمد و مسلما هيچ سابقه اي هم بر صفويه ندارد اما هنوز به يقين نرسيده ايم كه آيا قبل از عثماني ها هم اين كار انجام مي شده است يا نه؟

رواج قمه زني در دوران قاجار

از شاخصه هاي عزاداري در دوره قاجار، عموميت يافتن رسم تيغ زني و قمه زني است رسمي كه البته پيش از آن هم مسبوق به سابقه اي چند ساله بود، اما مشخصا در اين دوره گسترش و رواجي بي سابقه يافت.

بنجامن، سفير كبير آمريكا در ايران عهد ناصرالدين شاه، در توصيف مراسم قمه زني در سفرنامه اش چنين مي نويسد:

سال 1884 ميلادي من در تهران اقامت داشتم. دسته هايي در خيابانها حركت مي كردند و احساسات تند و شديد بي سابقه اي از خود نشان مي دادند... در اين ميان ناگهان جمعي سفيد پوش كه كاردهايي در دست داشتند پديدار شدند كه با هيجان زياد كاردها را بالا برده و به سر خود مي زدند و خون از سر آنها و از كاردهايي كه در دست داشتند فواره مي زد و سر تا پايشان را سرخ كرده بود...

بايد گفت در اين دوره، خطبايي مثل آخوند ملا آقا بن عابد شيرواني معروف به فاضل دربندي با كتابش به نام اكسير العبادات في اسرار الشهادات همين قدر كه در رونق بخشي به مجالس عزا در آن دوره نقش داشتند، در ورود مطالب سست و جعلي و خرافات و در نتيجه عوام گرايي اين مجالس هم مؤثر بوده اند.

عبدالله مستوفي، تاريخ نگار دوره قاجار درباره فاضل دربندي مي نويسد:

تيغ زدن روز عاشورا از كارهايي است كه اين آخوند در عزاداري وارد يا لا محاله آن را عمومي كرده و فعل حرام را موجب ثواب پنداشته است.

در اين دوره نيز علماي بزرگي مثل علامه سيد محسن امين عاملي، قمه زني و نظاير آن را غير شرعي و شيطان پسند خوانده و به مخالفت با آن پرداختند كه باز هم با توجه به اينكه قمه زني به سرعت جايگاه مطلوبي نزد عوام الناس يافته و جزئي لاينفك از مظاهر دينداري، با لعاب تعصب مردم شده بود نه تنها مخالفت اين دسته از علما مؤثر واقع نشد، بلكه به تشكيل جبهه اي در بين مردم و برخي علماي موافق قمه زني منجر شد تا جايي كه براي مثال به علامه سيد محسن امين عاملي تهمت زدند كه مي خواهد اخبار را نسخ و از اجراي اعمال دين جلوگيري كند.

نقش استكبار در ترويج و بهره برداري از قمه زني

- نقش استعمار انگليس

تا حدود قرن هجدهم سه امپراطوري بزرگ شرق، هند، ايران و عثماني مسلمان بودند كه بر تمام جهان متمدن شرقي در آن روز، حكومتهاي مرفه و مقتدري پديد آورده بودند. اسپانيا، فرانسه، هلند و انگليس به رهبري زرسالاران يهودي و مسيحيان صليبي، به فكر افتادند مقاومت مسلمين را بشكنند.

در كتاب دست پنهان مؤسسه فرهنگي فخرالائمه آمده است: انگليسي ها، براي رسيدن به اين هدف به چاره جويي پرداختند از جمله در هند و ايران كه هسته اصلي مقاومت را شيعيان تشكيل مي دادند، اينان از شيعيان هندوستان شروع كردند كه از مركز تشيع و مرجعيت نجف به دور بودند. انگليسي ها از عشق زياد آنان به امام حسين (ع) سوء استفاده كردند و قمه و شمشير زني را جعل كرده و به آنان آموختند... متأسفانه برخي شيعيان هند، اين بدعت را بدون مجوز علما پذيرفتند.

كوبيدن شمشير بر سر و پيشاني در سوگ سيد الشهدا (ع) در روز عاشورا، توسط استعمار انگليس، از هند به ايران و عراق رخنه كرد.

تا گذشته اي نه چندان دور، سفارتهاي بريتانيا در تهران و بغداد، هيئت هاي عزاداري را كه به آن صورت انزجار آور و زشت در كوچه و خيابانها ظاهر مي شدند، تأمين مي كردند، غرض از سياست استعماري انگليس از كمك به رشد اين مراسم زشت، به دست آوردن دليلي معقول براي استعمارش بود كه همواره با معارضه مردم بريتانيا و برخي نشريات آن كشور روبه رو مي شد.

استعمار انگليس قصد داشت ثابت كند مردمان مستعمره هند و كشورهاي اسلامي ديگر كه به آن صورت در خيابان ها ظاهر مي شوند، احتياج به ولي و قيمي دارند كه آنان را از جهل و توحش موجود برهاند. در نتيجه، عكس و تصاوير دسته هاي عزادار كه در روز عاشورا با زنجير به پشت خود نواخته و با شمشير و قمه بر سر خود مي كوفتند و خونهاي جاري شده در نتيجه اين جريانات، در روزنامه هاي بريتانيا و اروپا به چاپ مي رسيد و سياستمداران استعمارگر در نتيجه اين تصويرها، استعمار اين كشورها را به عنوان ضرورتي انساني اعلام مي كردند كه مي تواند مردم آن كشورها را از جهل و توحش رهانيده و به جاده تمدن و تقدم رهنمون سازد.

نقل شده است، هنگامي كه " ياسين هاشمي" نخست وزير عراق در عهد استعمار انگليس براي گفتگو جهت پايان دادن استعمار به لندن رفته بود، انگليسي ها به او گفتند: ما به خاطر كمك به مردم عراق به آنجا آمده ايم تا آنان را از توحش و حماقت خارج ساخته و مزه سعادت را به آنان بچشانيم!

اين سخن، خشم ياسين هاشمي را بر مي انگيزد و باعث خروج وي از جلسه مي‌شود اما انگليسي ها از او عذرخواهي كرده و او را به ديدن فيلمي مستند از عراق دعوت مي كنند. اين فيلم كه از هيئتهاي حسيني به راه افتاده در خيابانهاي نجف، كربلا و كاظمين تهيه شده بود، شامل مشاهد مهيب و نفرت آور از شمشيركوبي و قمه زني مردم عزادار بود . گويي انگليسي ها مي خواستند بگويند : " آيا مردماني روشنفكر كه از تمدن بويي برده اند، با خود چنين مي كنند؟

- نقشه سيا در رابطه با فرهنگ عاشورا

اخيرا كتابي به نام نقشه اي براي جدايي مكاتب الهي در آمريكا انتشار يافته كه در آن گفتگوي مفصلي با دكتر مايكل برانت يكي از معاونان سابق سيا ( سازمان اطلاعاتي مركزي آمريكا) انجام شده است. بخشهايي از اين گفتگو به نقش مذهب و قدرت رهبري در ايران و نقشه هايي كه براي تخريب صورت گرفته اشاره دارد:

" بعد از مدتها تحقيق، به اين نتيجه رسيديم كه قدرت رهبر مذهبي ايران و استفاده از فرهنگ شهادت، در انقلاب ايران تأثيرگذار بوده است. ما همچنين به اين نتيجه رسيديم كه شيعيان، بيشتر از ديگر مذاهب اسلامي فعال و پويا هستند. تصويب شد كه بر روي مذهب شيعه تحقيقات بيشتري صورت گيرد و طبق اين تحقيقات، برنامه ريزيهايي داشته باشيم. به همين منظور، چهل ميليون دلار بودجه براي آن اختصاص داديم و اين پروژه در سه مرحله انجام شد...

پس از نظر سنجي ها و جمع آوري اطلاعات از سراسر جهان، به نتايج مهمي دست يافتيم، متوجه شديم قدرت مذهب شيعه در دست مراجع و روحانيت مي باشد... اين تحقيقات ما را به اين نتيجه رساند كه به طور مستقيم نمي توان با مذهب شيعه رودر رو شد و امكان پيروزي بر آن بسيار سخت است و بايد پشت پرده كار كنيم. ما به جاي ضرب المثل انگليسي " اختلاف بيانداز، حكومت كن ! " از سياست " اختلاف بيانداز، نابود كن! " استفاده كرديم و در همين راستا برنامه ريزي هاي گسترده اي را براي سياستهاي بلند مدت خود طرح كرديم.

حمايت از افرادي كه با مذهب شيعه اختلاف نظر دارند و ترويج كافر بودن شيعيان به گونه اي كه در زمان مناسب عليه آنها توسط ديگر مذاهب اعلام جهاد شود. همچنين بايد تبليغات گسترده اي را عليه مراجع و رهبران ديني شيعه صورت دهيم تا آنها مقبوليت خود را در ميان مردم از دست بدهند.

يكي ديگر از مواردي كه بايد روي آن كار مي كرديم، موضوع فرهنگ عاشورا و شهادت طلبي بود كه هر ساله شيعيان با برگزاري مراسمي اين فرهنگ را زنده نگه مي دارند. ما تصميم گرفتيم با حمايتهاي مالي از برخي سخنرانان و مداحان و برگزار كنندگان اصلي اينگونه مراسم كه افراد سودجو و شهرت طلب هستند، عقايد و بنيانهاي شيعه و فرهنگ شهادت طلبي را سست و متزلزل كنيم و مسائل انحرافي در آن به وجود آوريم به گونه اي كه شيعه يك گروه جاهل و خرافاتي در نظر آيد.

در مرحله بعد، بايد مطالب فراواني عليه مراجع شيعه جمع آوري شده و به وسيله مداحان و نويسندگان سودجو انتشار دهيم و تا سال 1389 مرجعيت را - كه سد راه اصلي اهداف ما مي باشند- تضعيف كرده و آنان را به دست خود شيعيان و ديگر مذاهب اسلامي نابود كنيم و در نهايت تير خلاص را بر اين فرهنگ و مذهب بزنيم...

ادامه دارد ...

سه|ا|شنبه|ا|29|ا|بهمن|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مهر]

[مشاهده در: www.mehrnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 213]