واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران جوان: ديدگاه علما در باب اربعين
علماي اعلام اتفاق دارند كه اربعين، روز بيستم ماه صفر است؛ و زيارت اربعين هم كه مأثور وارد شده و مثاب است، همان زيارت بيستم ماه صفر است.
باشگاه خبرنگاران-
شيخ طوسي ابوجعفر محمد بن حسن متوفي 460 در كتاب «التهذيب» صفحهي 17 جلد 2 باب فضل زيارت الحسين «عليهالسلام» مينويسد:
اخبار وارده در زيارت مقيد به اوقات خاصه است كه از آن جمله روز عاشورا و روز بيستم ماه صفر است.
طبق روايت جابر بن عبدالله انصاري به عنوان اولين زائر
در «مصباح المتهجد» صفحهي 551 در استحباب زيارت حسين روز اربعين كه بيستم ماه صفر است مينويسد: روزي است كه جابر در اين روز به زيارت آمد.
و سيد ابنطاووس در «اقبال» و علامهي حلي در «المنتهي» و علامهي مجلسي در مزار بحار و شيخ يوسف بحراني در «حدائق» و حاجي نوري در «تحية الزائر» و شيخ عباس قمي در «مفاتيح»، همه از شيخ طوسي نقل كردهاند.
فقط شيخ بهائي در «توضيح المقاصد» مينويسد:
اربعين حسين 19 ماه صفر مي شود، و اين نظريه روي حساب دهم محرم است كه جزو عشرهي اول ميشود، و بايد چهلم جزو عشرهي دوم 19 باشد، و اين رأي اولل خلاف متعارف است، ثانيا ربطي به ثواب و زيارت مأثوره ندارد، چه همه ساله كه اختلاف حسابي در تمام و ناقص بودن نيست كه بگوئيم اگر ماه محرم 29 روز بوده، اربعين نوزده ميشود، و چهلم را از روز 11 محرم ميشمارند، چنانچه مجلسي از كفعمي در وجه تسميهي زيارت اربعين در حديث حضرت عسكري «عليهالسلام» مينويسد: اربعين روز بيستم ماه صفر است كه چهل روز پس از عاشورا ميباشد، يعني چهلم شهادت حسين «عليهالسلام» است، و اين همان روزي است كه جابر بن عبدالله انصاري براي زيارت قبر سيدالشهداء آمد و حديث نبوي را روايت كرد، و اول زائر قبر حسين در اولين اربعين بوده است
هر اربعين حسيني، قاصد حماسه نامي را، پيامدار استعلاي ايمان، نشانهاي از شكوه عشق، و برگ هميشه سبزي بر درخت هماره سرخ شهادت است. اربعين يك واژه نيست؛ كتابي قطور و پرماجراست. كتابي كه گذر زمان و حادثههاي زمين، هرگز نميتواند نوشتههاي آن را محو كند و البته كهنگي در آن راه ندارد. اربعين، هنرنامه مصوّر آرمان گرايي و حق ياوري است. اربعين، نشانهاي بر اعتلاي دين و بالندگي زمزمههاي دعا و تلاوت قرآن در شب عاشوراي حسيني است. اربعين، صداي عدالت و صداقت، و شاخههاي درخت آزادگي است كه از خاك كربلا روييده وتا ژرفاي روزها و روزگاران ريشه دوانيده است. اربعين، جويبار هميشه جاري و سرخ تاريخ، و جوشش چشمههاي خون خداوند از چهار سوي عالَم است.
چله عارفانه تشيّع
عاشورا، روز شهادت حماسه سازان و اربعين، روز زيارت مرقد عاشورا سازان است. عاشورا، خروش خون حسين واربعين، پژواك اين فرياد ظلم شكن است. عاشورا و اربعين، نقطه ابتدا و انتهاي عشق نيست؛ بلكه چله عارفانه تشيع سرخ علوي است. عاشورا تا اربعين، نقطه اوج عشق حسيني است و در اين چهل روز، حسين عليهالسلام تنها سخن محافل است تا در طول عمر انسان، بهانه بيداري و ظلمستيزي باشد. عاشورا، زمانه خون و ايثار است و اربعين، بهانه تبليغ و پيمان. در عاشورا، حسين عليهالسلام با تاريخْ سخن گفت و در اربعين، تاريخ پاي درس حسين عليهالسلام نشست. عاشورا روز كشت «خون خدا» در كوير جامعه ظلمزده است و اربعين، آغاز برداشت نخستين ثمره آن. آري، اربعينْ فرصتي براي اعلام همبستگي با عاشوراست.
اهميت اربعين
گرامي داشت اربعين، تعظيم شعاير ديني و رمز پويايي هميشگي نهضت پربار حسيني و اعلام پايبندي به مكتب سرخ عاشوراست. اگر پيشوايان معصوم ما به برگزاري مراسم عزاداري، نوحه خواني و مرثيهسرايي تأكيد بسيار داشتهاند و اگر براي گرياندن و گريستن، زيارت كردن و نماز خواندن بر تربت امام حسين7 ثواب و فضيلتهاي فراواني بيان كردهاند، به دليل همين آثار بالنده معنوي و عاطفي است كه در روح مسلمانان آزاده بر جاي ميگذارد.
سرگذشت جاودانه
در آينه تاريخ، حوادثي ديده ميشود كه مثل يك حباب در خاطرهها ميتركد و گرد و غبار فراموشي ميپذيرد و به كلي از صفحه يادها محو ميشود. اما حوادثي نيز هست كه همانند موج، دامنه ميگيرد، گسترده ميشود و كران تاكران را در مينوردد. چنين حادثههايي، جاويد و بيمرگ است و هيچ سدّ و پردهاي را توان پوشاندن آنها نيست. يكي از اين سرگذشتهاي جاودانه، ياد بزرگ سردار دشت كربلا، حضرت حسين بن علي عليهالسلام است كه با هر اربعين، حرمتي فزونتر مييابد؛ زيرا گرامي داشت چهلمين روز شهادت آن پرچمدار بزرگ اسلام، زنده نگه داشتن ياد و خاطره او و پاسداري از ارزشهاي معنوي است. حتي در نخستين اربعين عاشوراي حسيني نيز، جابر بن عبداللّه انصاري و عطيه عوفي، به زيارت تربت پاك سيدالشهداء رفتند و در سوگ آن عزيز گريستند و به عزاداري پرداختند. از آن پس، در اين روز، مراسم با شكوهي در كشورهاي مختلف برگزار ميشود تا شور و حماسه ديگري در تداوم عاشورا پديد آيد.
تأكيد بر زيارت امام حسين عليهالسلام
اربعيناز مقدسترين و با فضيلتترين عبادتهايي كه در فرهنگ روايي اسلام به آن سفارش شده، زيارت اولياي الهي و امامان معصوم عليهمالسلام است و در ميان آن بزرگواران، زيارت امام حسين عليهالسلام اهميت ويژهاي دارد، به گونهاي كه براي زيارت هيچ يك از معصومان، اين اندازه سفارش نشده است. امام صادق عليهالسلام به ابن بُكَير كه از ترس در راه زيارت امام حسين عليهالسلام سخن ميگفت، فرمود: «آيا دوست نداري كه خداوند تو را در راه ما ترسان ببيند؟» از آن جا كه خداوند قلبهاي مردم را در گرو عشق به امام حسين عليهالسلام نهاد و عشق، عاشق را به سر منزل دوست ميرساند، عاشقان حسين عليهالسلام از نخستين اربعين، با وجود حاكميت بيداد اموي و انواع فشارهاي پنهان و آشكار، پاي در راه زيارت حضرت ابي عبداللّه نهادند و تا به امروز، زيارت امام حسين عليهالسلام به عنوان يك آرزوي هميشگي براي هر مرد و زن مسلمان بوده است.
زائر امام حسين عليهالسلام در فراز عرش، هم سخن آفريدگارش مي شود
آثار و بركات زيارت امام حسين عليهالسلام
در روايات اسلامي، براي زيارت قبر سيدالشهداء، آثار و بركات زيادي نقل شده است؛ زيارتي كه در آن شناخت و تقرب وجود داشته باشد. از جمله علامه مجلسي رحمهالله در بحارالانوار، چنين آورده است:
1. خداوند خطاب به فرشتگان مقرّب نموده و ميفرمايد: «آيا زائران حسين را نميبينيد كه چگونه با شور و شوق به زيارت او ميشتابند؟»
2. «زائر امام حسين عليهالسلام در فراز عرش، هم سخن آفريدگارش ميشود».
3. «زائر امام حسين عليهالسلام در بهشت به همسايگي پيامبر و خاندانش مفتخر و مهمان آنان ميگردد».
4. «زائر امام حسين عليهالسلام به مقام فرشتگان گراميِ خدا ارتقاء مييابد».
زيارت اربعين
از زيارتهايي كه در روايات اسلامي به عنوان علامت ايمان شمرده شده، زيارت اربعين امام حسين عليهالسلام است. امام حسن عسكري عليهالسلام در اين زمينه فرموده است: «پنج چيز علامت مؤمن است: 51 ركعت نماز در شبانه روز، زيارت اربعين، انگشتر در دست راست، بر خاك گذاشتن پيشاني و بلند گفتن بسم اللّه الرحمن الرحيم در نماز». زيارت نامه امام حسين عليهالسلام در روز اربعين، از امام صادق عليهالسلام و به وسيله صفوان جمّال نقل شده است. صفوان، ساكن كوفه و از راويان مورد اعتماد به شمار ميرود. او فردي پرهيزكار بود كه افتخار شاگردي امام كاظم عليهالسلام را هم داشته است.
عطيه و زيارت مرقد امام حسين عليهالسلام در اربعين
اربعين و زيارت امام حسين عليهالسلام با نام دو تن عجين است. يكي از اين دو تن «عطية بن عوف كوفي» است كه در نخستين اربعين سيدالشهداء، به كربلا رفت و مرقد پاك آن حضرت را زيارت نمود. عطيه، اهل كوفه بود و در زمان خلافت اميرمؤمنان علي عليهالسلام ديده به جهان گشود. از او نقل شده است: وقتي از مادر متولد شدم، پدرم مرا به كوفه نزد علي عليهالسلام برد و عرض كرد: اين پسر به تازگي از مادر متولد شده، او را چه بنامم؟ امام فرموده بود: «هذا عَطيّة اللّه؛ اين هديهاي الهي است.» به همين مناسبت، مرا عطيه ناميدند. عطيه با «محمدبن اشعث» بر ضد «حجاج بن يوسف ثقفي» حاكم ظالم مدينه قيام كرد، ولي پس از شكست محمدبن اشعث، راهي فارس شد. وي از مردان مورد اعتماد است كه شيعه و سني از او روايت نقل كردهاند. عطيه همچنين خطبه حضرت زهرا عليهاالسلام را در مورد غصب فدك از عبداللّه بن حسن شنيده و آن را نقل كرده است.
جابربن عبداللّه انصاري و زيارت اربعين
آن زمان كه سر پاك امام حسين عليهالسلام بر نيزه رفت و اهل بيت او به اسارت برده شدند، عشق حضور در كربلا و زيارت مرقد مطهر امام حسين عليهالسلام براي عاشقانش، آرزويي دست نيافتني به نظر ميرسيد؛ زيرا دستگاه ستم اموي، چنان پرده سياه خود را برجهان اسلام گسترده بود كه كسي باور نميكرد بتوان اين پرده نفاق را دريد و خود را به زيارت سرور شهيدان عالم رساند. اما آتش محبت حسين عليهالسلام چنان در قلبهاي مؤمنان فروزان بود كه هيچ گاه نتوانستند آن را خاموش كنند. آري، همين محبت بود كه انسانهاي دلباخته را به سوي كربلا كشاند و هنوز يك اربعين بيشتر از شهادت او نگذشته بود كه عشق حسيني، پاي جابربن عبداللّه انصاري را براي رفتن استوار ساخته، شوق ديدارو زيارت امام حسين عليهالسلام او را حركت داد. جابر وقتي خود را به كنار فرات رسانيد، در آن غسل كرد تا پاك و مطهر شود، آن گاه به سوي قبر مطهر اباعبداللّه الحسين عليهالسلام حركت كرد. او وقتي دست خود را روي قبر شريف حضرت نهاد، فريادي زد و از هوش رفت. بعد از آن كه به هوش آمد، سه بار گفت: يا حسين! و سپس شروع به خواندن زيارت كرد.
زائر امام حسين عليهالسلام به مقام فرشتگان گراميِ خدا ارتقاء مييابد
ورود اهل بيت در اربعين اول
بدون ترديدي اهل بيت بعد از واقعه عاشورا، به زيارت اباعبداللّه عليهالسلام مشرف شدند. اما بين تاريخنگاران درباره تاريخ اين جريان، اختلاف نظر وجود دارد. گروهي از آنها، اربعين اول و برخي نيز اربعين سال بعد، را زمان ورود اهل بيت به كربلا ميدانند. از جمله افرادي كه ورود اهل بيت را در اربعين اول تأييد ميكند، سيد بن طاووس است. وي در كتاب اللهوف مينويسد: وقتي زنان و فرزندان حسين عليهالسلام از شام برگشته و به سرزمين عراق رسيدند، به راهنماي قافله گفتند: «ما را از كربلا ببر». وقتي به كربلا رسيدند، جابربن عبداللّه انصاري و جمعي از بني هاشم و مرداني از اولاد پيغمبر صلياللهعليهوآله را ديدند كه براي زيارت مرقد مطهر حسين عليهالسلام آمدهاند. پس همگي در يك زمان در آن سرزمين گرد آمدند.
مبارزه حضرت زينب عليهاالسلام و امام سجاد عليهالسلام
وقتي خبر شهادت امام حسين عليهالسلام و اسارت اهل بيت آن حضرت به گوش يزيد ميرسد، لبخند پيروزي بر لبانش مينشيند و گمان ميكند كه با شهادت فرزند پيامبر گرامي اسلام و اسارت خاندانش، شكوه و اقتدار او افزونتر ميشود و دشمنان حكومتش بيش از پيش بيمناك ميگردند. از اين رو، هنگام ورود كاروان اسرا به شام، جشن با شكوهي به شكرانه بزرگترين پيروزي نظامي ـ سياسياش، برگزار ميكند. اما برخلاف تصور او، اسيران كربلا و به ويژه حضرت زينب عليهاالسلام و امام سجاد عليهالسلام گاه با سوگواري، زماني با تبليغ، گاهي با افشاگري و گاه با منطق و استدلال و سخنان حكمتآميز، چنان هيبت او را شكستند كه طولي نكشيد يزيد به درماندگي و ناتواني خود اعتراف كرد.
شكوه كاروان كوچك
اگر شكوه كاروان كوچك اسرا در برابر نگاهها، تحقيرها و شماتتهاي انبوه دشمن بشكند، دور از انتظار نخواهد بود و اگر زنان و كودكان از ترس قساوت و بيرحمي دژخيمان به زاري و التماس بيفتند، جاي شگفتي نيست. اما اسيران كربلا، عزت وآزادگي را در مكتب علي و حسين عليهماالسلام آموخته بودند و نه تنها تحقيرها، توهينها، تهديدها و سختيها اندكي از صلابت و شكوه آنان نكاست، كه با اقتدار تمام در برابر يزيد و ابن زياد ايستادند و غرور آنان را با منطق و استدلال در هم شكستند و مُهر ننگ و نفرين ابدي را بر پيشاني شان كوبيدند.
منبع: عبداللطيف نظري، نشريه گلبرگ، شماره 61
شنبه|ا|24|ا|دي|ا|1390
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران جوان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 138]