امام حسن(ع)، تجسم كرامت

واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: امام حسن(ع)، تجسم كرامت
امام حسن(ع)، تجسم كرامت
صفحه N07 فرهنگ (شمالي) ، شماره سريال 17210 ، تاريخ انتشار 871205

جوان دلويي بيست و هشتمين روز از ماه صفر، سالروز شهادت غريبانه و مظلومانه امام حسن مجتبي(ع) است. امامي مظلوم كه حتي در خانه خودش هم غريب تنها و بي يار و ياور بودند.

امام حسن مجتبي(ع) نخستين فرزند حضرت علي(ع) و فاطمه زهرا(س) بودند كه در نيمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدينه به دنيا آمدند. امام(ع) 7 ساله بودند كه پيامبر(ص) رحلت كردند و بعد از درگذشت پيامبر(ص) 30 سال در كنار پدر بزرگوارشان بودند و بعد از شهادت حضرت علي(ع) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده گرفتند.

يكي از خصلت هاي بارز امام حسن مجتبي(ع) بخشنده بودن ايشان بود. آورده اند كه امام حسن(ع) در طول عمر پر بركت خود 2 بار تمام اموال و دارايي شان را در راه خدا خرج كردند و 3 بار ثروت خود را به 2 نيم تقسيم كردند و نصف آن را براي خود نگه داشتند و نصف ديگر را در راه خدا بخشيدند.

فضايل امام حسن(ع) به قدري فراوان است كه «سيوطي» تنها به گوشه اي از آن اشاره مي كند: «حسن بن علي(ع) داراي امتيازات اخلاقي و فضايل انساني فراوان بود، او شخصيتي بزرگوار، بردبار، با وقار، متين، سخي و بخشنده و مورد ستايش مردم بود.»

مهم ترين بخش از زندگي با بركت امام حسن(ع)، ماجراي صلح ايشان با معاويه بود كه مورد بحث و گفت وگوي فراوان واقع شد و حتي موجب خرده گيري افراد مغرض هم واقع شد.

اگر نگاهي به تاريخ اسلام و به خصوص زندگي امام حسن(ع) بيندازيم، در مي يابيم كه اين صلح موجب نجات اسلام از خطرهاي احتمالي شد. در واقع صلح ايشان با معاويه زمينه ساز قيام عاشورا بود. در بررسي علل صلح امام حسن(ع) مهم ترين موضوعي كه به چشم مي آيد نبود جبهه نيرومند و متحد در آن زمان بود. مردم عراق و به خصوص مردم كوفه در زمان امام حسن(ع) هماهنگي و اتحاد و آمادگي روحي براي نبرد نداشتند و دلايل ديگري در آن زمان باعث شد كه امام حسن(ع) خلافت را به معاويه واگذاركنند.امام حسن(ع) در پاسخ شخصي كه به صلح آن حضرت اعتراض كرد، پاسخ دادند: «من به اين علت حكومت و زمامداري را به معاويه واگذار كردم كه ياراني براي جنگ با وي نداشتم. اگر ياراني داشتم شبانه روز با او مي جنگيدم تا كار يكسره شود. من كوفيان را خوب مي شناسم و بارها آن ها را امتحان كردم. آن ها اصلاح نخواهند شد، نه وفا دارند، نه به تعهدات و پيمان هاي خود پاي بندند و نه 2 نفر با هم موافق اند. به ظاهر به ما اظهار علاقه مي كنند ولي در عمل با دشمنان ما همراه هستند.» امام حسن(ع) تلاش كردند تا هدف هاي عالي و مقدس خود را به قدر امكان تأمين كنند. در متن پيمان نامه امام حسن(ع) با معاويه آمده است: «حسن بن علي حكومت را به معاويه واگذار مي كند، مشروط به آن كه معاويه طبق دستور قرآن و روش پيامبر رفتار كند و نيز بدعت و ناسزا گويي نسبت به علي(ع) متوقف شود و از ايشان جز نيكي ياد نشود.» اما نبايد از هدف امام(ع) از واگذاري خلافت به معاويه غافل ماند كه آن «صيانت و نگهداري قوانين اسلام در اجتماع و رهبري جامعه براساس اين قوانين» بود، اما معاويه نه تنها تغييري در روش خود به وجود نياورد بلكه بيش از پيش به جنايات ادامه داد و عرصه را بر شيعيان تنگ تر كرد و دست به تحريف اسلام زد و حكومت اشرافي اموي را جايگزين خلافت ساده و بي پيرايه اسلامي كرد.سيد شرف الدين عاملي در كتاب «صلح الحسن» مي نويسد: «مهم ترين هدف امام حسن(ع) از صلح آن بود كه پرده از چهره اين طاغيان بردارد و آنان را آن گونه كه بودند، بشناساند تا از عملي شدن نقشه هايي كه براي از بين بردن رسالت جدش پيامبر(ص) كشيده بودند، جلوگيري كند و اين هدف امام، به طور كامل برآورده شد و نقاب از چهره امويان برداشته شد و ماهيت پليد آن ها آشكار شد و ...» زندگي سراسر رنج و اندوه امام حسن(ع) بيانگر آن است كه امام(ع) جان خود را در يك جهاد خاموش و آرام فدا كردند و چون وقت شكستن سكوت رسيد، كربلا واقع شد، شهادتي كه پيش از آن كه حسيني باشد، حسني بود. انگار امام حسن(ع) و امام حسين(ع) براي روشن كردن ماهيت پليد اموي با هم متفق بودند كه هر يك نقشي ايفا كنند، امام حسن(ع) نقش صبر و پايداري حكيمانه را داشت و امام حسين(ع) نقش انقلاب و قيام مردانه را. اگر پيمان امام حسن(ع) با معاويه نبود قيام امام حسين(ع) نيز به وقوع نمي پيوست. امام حسن(ع) بزرگ ترين قدم اصلاحي را در اسلام با سكوتش برداشتند و به بركت قيام ساكتش نقطه هاي پوشيده و فكرهاي پنهان عيان شد ... ايشان رسالت را در ميدان امامت، تنها در صلح ممكن ديدند و چه بزرگوارانه آن را پذيرفتند و تحمل كردند. اگر با ديدي باز به زندگي اين مظلوم بپردازيم به طور حتم بيشتر از آن گونه كه شايسته شيعه علي(ع) است، به اين امام بزرگوار ارادت مي ورزيم.

برگرفته شده از تاريخ سيوطي، بحارالانوار، سيره پيشوايان نوشته مهدي پيشوايي.

يکشنبه|ا|4|ا|اسفند|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خراسان]

[مشاهده در: www.khorasannews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 217]