«رجعت سرخ»

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: «رجعت سرخ»
صنوبر محمدي
به مناسبت بازگشت پيكر مطهر شهيد محمدجواد تندگويان به ميهن برنامه هاي متنوعي ازسوي دفتر «پيام آزادگان» در تالار «سوره» حوزه هنري براي تجليل از اين شهيد بزرگوار برپا شده است كه به حق بايد به آنان يك خسته نباشيد و دست مريزاد جانانه گفت.
در اين مراسم بسياري از آزادگان و جمعي از خانواده شهدا و دوستان شهيد، دلهايشان را با دل خانواده اين شهيد بزرگوارگره زده و دراين مراسم به ياد همقطار خويش، اداي احترام كردند.
از سيدجواد تنها يك تمبر، يك پلاك، يادي و خاطره اي به يادگار مانده است.
تمبر، براي خانواده غريب اين آزاده، به ياد او كه چشم به راه او هستند، با قلمش و با نامش و با نامه هايش.
او رفت اما پلاك را با خود نبرد، غريب رفت اما اكنون نام بلند او بر سردر خيابان و كوچه و اتوبان نشسته است.
او رفت چون قلبش از مشتش بزرگ تر بود. او رفت تا ما نامش را رساتر در دلهايمان فرياد بزنيم.
¤¤¤
مهدي تندگويان فرزند شهيد محمدجواد تندگويان در اين مراسم ضمن خوش آمدگويي به حاضران با بغضي كه به سختي مي توانست آن را فرونشاند، برايمان مي گويد: «زماني پيكر پدر را برايمان آوردند كه بسيار دلتنگ او بوديم. پس از 11 سال انتظار كه انتظار غريبي بود، پاهايي را كه بسيار دلتنگ آمدنش بودم، بوسيدم. او در سالهاي اسارت، و در سلول انفرادي، تنها صدايش براي ستايش پروردگار بود. او آزاده اي تمام قامت بود كه فرياد «هيهات منا الذله» را با صداي بلند فرياد مي زد. هميشه خاك وطن را عزيز مي دانست و بر زبان سخن زنده باد ميهن را مي سرود. او آن قدر قرآن را با صداي بلند خوانده بود كه نگهبانان عراقي به او مي گفتند ما از تو اطلاعات نمي خواهيم، فقط با قرآن خواندنت به ديگر اسيران روحيه نده. وقتي پيكر پدر را تحويل گرفتم، آن قدر حنجره او را فشرده بودند كه تمام استخوان هاي حنجره اش خرد شده بود.
او آرزوي «سكوت» را بر دل عراقي ها گذاشت.»
وي ادامه صحبت هاي خود را به مهندس بوشهري از دوستان و از همقطاران شهيد تندگويان مي سپارد.
مهندس بوشهري در بزرگداشت اين مرد بزرگ چنين مي گويد: «سخن گفتن از شهيدي همچون شهيد تندگويان قاعدتا كار بسيار سختي است. بنده اين افتخار را داشتم كه شهيد تندگويان را در مقاطع مختلف زندگي ببينم. از18 سالگي كه وارد دانشكده شديم، پس از فارغ التحصيلي به خاطر فعاليت هاي سياسي توسط ساواك دستگير و پس ازآن تبعيد شدند. شايد آخرين هديه اي كه به ما در ساعات پاياني شب مي رسيد، اعلاميه هايي بود كه شهيد تندگويان نيمه شب به خانه ما مي آورد.
ساواك به جرم اين كه ايشان به دانشكده نفت سر زده و انجمن اسلامي رو به اضمحلال دانشجويان دانشكده نفت آبادان را كه يك مركز قدرت بود، زنده كرد، ايشان را دستگير مي كند. به همين جرم زماني كه افسر وظيفه بود از درجه خلع و به عنوان يك سرباز عادي به خدمت ادامه مي دهند. در پي اين مبارزات، او را از تهران به شيراز تبعيد كردند. من در آن زمان رئيس كارخانه اي در رشت بودم به ديدنم آمد و گفت: رابط هاي ما دستگير شده اند و احتمالا در پي من هستند. من از ايشان خواستم كه در كارخانه ما مشغول به كار شود تا به قول معروف آب ها از آسياب بيفتد. ايشان هم پذيرفتند. ما 42 نفر از بهترين مهندسان را از دانشگاه هاي مختلف در كارخانه داشتيم. من احساس مي كردم كه كشور به مديران تحصيلكرده نيازمند است خود بنده كه از مركز مديريت ايران فوق ليسانسم را گرفته بودم اعلام كردم كه هركدام از مهندسين كارخانه كه تمايل داشته باشند ما آنها را بورسيه مي كنيم. تنها كسي كه در اين آزمون پذيرفته شد شهيد تندگويان بود. ايشان در سال 56 با درجه فوق ليسانس به كارخانه برگشت.
با وقوع انقلاب اسلامي، ايشان بعد از فارغ التحصيلي از دانشگاه تهران، زماني كه بنده در صنعت نفت مشغول بودم از ايشان خواهش كردم به جمع ما ملحق شوند. درهمان زمان كارگران كارخانه و شوراي اسلامي، همه مديران و مهندسان خارجي و وابسته به ساواك را از كارخانه بيرون كردند. ولي از شهيد تندگويان به خاطر رفتار انساني و ارزش هايي كه براي كارگر قائل بود، خواستند كه در كارخانه به عنوان مسئول كارخانه بمانند. از سال 58 كه من با شهيد تندگويان معاشرت داشتم هيچ گاه نه مسلمان و نه غيرمسلمان، نه بچه مسلمانان دانشكده و نه كارمندان غيرمذهبي اداره، يك نفر را من نديدم كه يك جمله بد و دور از ادب در مورد ايشان به زبان بياورد. بعدها كه من به عنوان معاون وزارتخانه مشغول به كار بودم از شهيد تندگويان دعوت كردم كه به وزارتخانه بيايد. اولين كاري كه كرديم، يك كميسيون پاكسازي تشكيل داديم كه ضدانقلابيون و اعضاي ساواك را در صنعت نفت شناسايي كنيم و آنها را كنار بگذاريم. بعدها ايشان به عنوان قائم مقام وزير به بوشهر رفتند و در آنجا خدمات شاياني ارائه دادند. در دولت شهيد رجايي، شهيد تندگويان به مقام وزارت رسيد و در مقام وزارت نيز خود را هرگز گم نكرد.
ايشان در زمان جنگ با وجود بمباران هاي هر روزه پالايشگاه ها، در عرض 38 روز سه بار به آبادان سفر كردند و از نزديك از مسائل و مشكلات موجود در پالايشگا هها اطلاع پيدا مي كردند كه اين نشان از احساس مسئوليت و دلسوزي ايشان نسبت به وطن و ميهن حكايت مي كرد.
و اين برنامه ادامه داشت تا زماني كه اسير شديم و به چنگ دشمن افتاديم. هنگامي كه دستگير شديم، نزديك غروب به بصره رسيديم صبحگاه نماز صبح را خوانديم و بدين ترتيب 10 سال اسارت را آغاز كرديم. از همان ابتدا شهيد تندگويان را از ما جدا كردند. در دو سه سال اول صداي ايشان را از سلول انفرادي به حالت اعتراض بر روي دشمن مي شنيديم و من هم مانند «مهدي تندگويان» آرزوي ديدن او و در آغوش كشيدن او را داشتم.
زندگي شهيد تندگويان سراسر افتخار بود. محمدجواد از آن دسته انسانهايي بود كه چه در زماني كه يك كارمند ساده بود، چه زماني كه يك مهندس بود، چه زماني كه مدير بود، با تغيير شرايط هيچ تغييري در رفتار او حاصل نشده بود. زماني كه ما را از شلمچه از روي پل موقت عبور مي دادند و به اسارت مي بردند محمدجواد همان صحبت هايي را مي كرد كه در سال 1347 و 1348 موقعي كه وارد دانشكده شده بود همان حرفها را مي زد. با همان انديشه ها و افكار ولي پخته تر و آگاه تر. و ما با افتخار دنباله رو راه شهيد تندگويان هستيم.
¤¤¤
در اختتاميه مراسم تابلوي بسيار زيبايي به قلم «استاد روشن» توسط «مهدي تندگويان» رونمايي شد كه به خانواده اين شهيد بزرگوار تقديم گرديد و پس از آن از مادر و همسر و فرزند شهيد تندگويان تقدير ويژه اي به عمل آمد.

يکشنبه|ا|11|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 434]