رموز محبوبيت و خوش ناميبا مردم چگونه برخورد كنيم؟

واضح آرشیو وب فارسی:شبکه فن آوری اطلاعات ایران: رموز محبوبيت و خوش ناميبا مردم چگونه برخورد كنيم؟
معاشرت درست و نادرست كدام است؟ هم‌نشيني مفيد و زيان بار چيست؟ عوامل تحكيم ‌رابطه‌ها يا گسست رابطه‌ها كدام است؟حكمت‌هايي را برگرفته از اولياي الهي برمي شمريم كه توجه به آنها و كاربردشان در بهينه سازي روابط ما با ديگران ‌سودمند است.‌

‌ ‌هنر همزيستي‌: روحيه سازگاري با ديگران و كنار آمدن با توقع‌ها، سليقه‌ها، خواسته‌ها و حرف‌ها به تدريج براي انسان "جا" باز مي‌كند.‌اين روحيه هم وقتي فراهم مي‌آيد كه انسان هم "حقوق" ديگران را بشناسد، هم تصميم به مراعات آنها داشته باشد و تنها ‌‌"خود" برايش مطرح نباشد. چون چنين خصلتي ايجاد تنش مي‌كند و ديگران را از پيرامون فرد ، فراري مي‌دهد.‌بايد پذيرفت كه سليقه‌ها و روحيه‌هاي همه يكسان نيست و همه ذوق و پسند و راه و روش ما را ندارند. ما هم چاره‌اي جز ‌زيستن با آنان نداريم، پس بايد" مدارا" كنيم. اين همان هم‌زيستي است كه هر كه ندارد ، مطرود و مايوس و تنها مي‌شود.‌

سلوك شايسته‌: برخورداري از اخلاق كريمانه و آراستگي به صفات خوب و رفتارهاي انساني، محبوبيت‌آور است. كيست كه نخواهد ‌محبوب دل‌ها شود و مورد توجه و محبت ديگران قرار گيرد و " قلعه دل‌ها " را بگشايد؟ اما راه و روش آن چيست و كليد ‌گشودن قلوب كدام است؟مگر مي‌توان با زور، دلي را به‌دست آورد يا در خانه دلي جاي گرفت؟ اگر تواضع و خاك‌ساري عاملي براي محبوبيت ‌است، احسان و نيكي و بخشندگي عامل ديگري مي باشد و "حسن خلق" و سلوك والا و اخلاق متعالي، عامل سوم. ‌ما بي‌نياز از دوست نيستيم. نداشتن دوست، نوعي غربت و تنهايي است. به فرموده حضرت اميرعليه‌السلام:

انسان‌ها تا چه حد براي ديگران مفيدند؟: ارزش هركس به اندازه خدمت و خوبي و نفعي است كه از او به ديگران مي‌رسد. ميزان محبوبيت مردم در دل‌ها نيز بستگي ‌به اندازه خيري دارد كه از آنها عايد ديگران شود. سرور، كسي است كه خدمتي به ديگران كند.به فرموده امام علي عليه‌السلام: ‌پيامد چنين رفتارهايي چيست؟ جز آنكه محيطي سرشار از صفا و گرمي براي انسان و جامعه پديد مي‌آورد و الفت‌ها را ‌مي‌افزايد و زندگي‌ها را صفا مي‌بخشد؟ چه لذت‌بخش است زيستن در كنار افرادي كه نيكوكاري، خوش‌رفتاري، نوع‌دوستي، ‌خيررساني، مهرورزي و خيرخواهي جزء سرشت و خصلت هميشگي آنان است.‌

مردم جوشي‌: روحيه انزواطلبي و فردگرايي و خودخواهي، فرد را از چشم‌ها و دل‌ها مي‌اندازد. برعكس، انس و الفت و جوشيدن و ‌گرم‌گرفتن با مردم، عواطف و محبت‌هاي آنان را فراهم مي‌آورد. خداوند، از نعمت‌هاي خويش، ايجاد الفت بين دل‌هاي مردم ‌را ياد مي‌كند. حضرت رسول اكرم صلي‌الله‌عليه‌وآله نيز مي‌فرمايد: ‌ كسي كه با مردم نمي‌جوشد و هميشه به دامن تنهايي و گوشه انزوا و خودگرايي پناه مي‌برد ، يا دچار غرور و تكبر است، يا ‌از آثار و بركات" الفت" بي‌خبر است، يا مشكلي در تربيت خانوادگي داشته كه او را "جمعي" بار نياورده‌اند و ميدان براي ‌‌"مردم جوشي" برايش فراهم نساخته‌اند.‌صاحبان روحيه سرد و خود گرا و مردم گريز، اغلب در كارهاي عمومي شركت نمي‌كنند و برنامه‌هاي مشترك نمي‌تواند ‌آنان را جذب كند.‌ ابراز عاطفه به مردم و مشاركت و همراهي و هم‌دردي با آنان در امور و ياري‌رساني در هنگامه نياز، پشتوانه‌اي براي ‌روزهاي "مبادا" فراهم مي‌آورد. ‌

عيب پوشي: حفظ "آبرو"ي ديگران، مهم‌ترين نشانه دوستي و احترام و ارزش‌گذاري براي آنان مي‌باشد. آبرو، سرمايه‌اي است كه به اين ‌راحتي به دست نمي‌آيد و گوهر نفيسي است كه اگر شكست، به اين آساني قابل جبران نيست.‌به همين اندازه كه "عيب‌جويي" نكوهيده و نارواست، "عيب‌پوشي" نسبت به يك برادر مسلمان و آبروداري نسبت به يك ‌مومن، ضروري و فضيلت مي‌باشد.‌وقتي از لغزش و عيبي از ديگري باخبر مي‌شويد، جوانمردي ايجاب مي‌كند كه پرده‌پوشي كنيد و اگر نياز به تذكر است، ‌به خودش بگوييد تا اصلاح كند.‌در كلام اميرمومنان است كه ثمره اخوت و برادري آن است كه پشت سرش آبرويش را حفظ كني و عيب‌هايش را به عنوان ‌هديه به خودش بگويي.

چهارشنبه|ا|21|ا|اسفند|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: شبکه فن آوری اطلاعات ایران]

[مشاهده در: www.iritn.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 69]